Oι άλλοι Έλληνες
OI ΑΛΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣNIKH ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ
«...ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΠΤΗΣΗΣ»
Μερικές στιγμές δεν έχουν ημερομηνία λήξης.
Οι «άλλοι»Έλληνες τις πολλαπλασιάζουν.
Σαν πόλεμος με το χρόνο μοιάζει αυτό. Και είναι.
Αλλά οι πράξεις μετρούν, όχι η λάμψη τους.
Τη λάμψη τη γεύεσαι, την πράξη την κληροδοτείς. Ανήκει σε όλους.
Σαν την αποθέωση της Νίκης Μπακογιάννη δύο μέτρα και τρία εκατοστά πάνω από
το έδαφος. Στιγμιαία κορύφωση μιας πεισμωμένης πορείας. Μιας πορείας που
συνεχίζεται...
Συνέντευξη στους: Χρήστο Τσανάκα, Κώστα Λακαφώση
Διαφάνειες: Βασίλης Γιαννακόπουλος, Κώστας Λακαφώσης
Οι πράξεις μετρούν. Όχι η λάμψη τους. Τη λάμψη τη γεύεσαι, την πράξη την
κληροδοτείς. Ανήκει σε όλους.
«Ο πρωταθλητής είναι φύσει μοναχικό άτομο»
-Όταν ξεκινούσατε το άλμα εις ύψος, πιστεύατε ότι θα φτάσετε κάποτε στο
Ολυμπιακό μετάλλιο;
-Ξέρετε, είχα ένα παράπονο, από πολύ μικρή. Γιατί πάντα στη ζωή μου να
πρέπει να αποδείξω κάτι; Δεκατρία χρόνια αθλητικής καριέρας, ποτέ κανείς δε
μου είπε ότι μπορώ να πηδήσω ψηλά, ποτέ κανείς δεν πίστεψε πραγματικά σε
μένα. Πάντα έλεγα «δε θέλω τίποτε, μόνο λίγο περισσότερο προσοχή. Αν μου
δώσουν έστω και μισή προσοχή, θα δημιουργήσω φοβερά πράγματα». Ξαφνικά,
βέβαια, μέσα σε ένα μήνα αντιστρέφονται όλα...
Κι όμως, ξέρετε τι είναι να σου λένε πάντα «δεν κάνεις παιδί μου γι? αυτό,
δεν μπορείς...»
-Δε σας «ντόπαρε» όμως αυτό, δε σας έκανε να πεισμώσετε και να θέλετε να
αποδείξετε ότι έχουν άδικο;
-Στην αρχή ναι, αλλά, αν αρχίσεις να σκέφτεσαι έτσι, ξεφεύγεις από τους
στόχους. Δεν είναι στόχος να αποδείξεις κάτι, ο στόχος είναι να το
πιστέψεις καθαρά από μόνος σου και να το κάνεις. Όταν το ξεπέρασα και αυτό,
τα κατάφερα.
-Έχουν γραφτεί ανακρίβειες, είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα, μετά το
Ολυμπιακό μετάλλιο;
-Πολλές! Πέρα από τους δημοσιογράφους του αθλητικού ρεπορτάζ που τους
γνωρίζω και μιλάω πάντα μαζί τους, πολλοί άλλοι βρέθηκαν ξαφνικά να με
κυνηγούν από παντού. Πολλά που είδα και διάβασα με ενόχλησαν.
Προσπαθούσαν όλα αυτά που έκανα να τα περνούν με όσο πιο πολλή μιζέρια
μπορούσαν, ότι δεν είχα λεφτά, ότι δεν είχα παπούτσια... Το σπίτι που
έδειξαν δεν ήταν το δικό μου, ήταν το σπίτι της γιαγιάς μου στο χωριό, και
ήταν φυσικά όπως είναι ένα απλό σπίτι σε ένα χωριό. Εγώ γεννήθηκα και
μεγάλωσα στη Λαμία, και από δεκάξι χρονών ζω στην Αθήνα, στους ξενώνες των
αθλητών στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Ούτε και κανένα οικονομικό πρόβλημα είχα, πάντα είχα τα δικά μου χρήματα.
Εκεί στην Ατλάντα, λίγο πριν από το δικό μου αγώνα, ήμασταν με την Όλγα τη
Βασδέκη, που είχε έρθει πέμπτη στον τελικό, και βλέπαμε σε απευθείας
σύνδεση (στον Αντένα) το σπίτι της στο Βόλο, τα πανηγύρια και τους χορούς,
και γελούσαμε όλοι μαζί.
Την άλλη μέρα όμως που προκρίθηκα στον προκριματικό, πήρα αμέσως τηλέφωνο
στο σπίτι μου και τους ειδοποίησα: «προσέξτε μη γίνουμε ρεζίλι, κλειδώστε
την πόρτα και μην ανοίγετε σε κανέναν!»
Πού να ήξερα όμως τι θα ακολουθούσε... Τίποτα από όσα παρουσιάστηκαν δεν
είχε σχέση με την πραγματικότητα.
Οι δημοσιογράφοι μάζεψαν τους συγγενείς μου στο χωριό και τους έβαλαν όλους
στη σειρά να πανηγυρίζουν, οι δημοσιογράφοι έβαλαν ένα θείο μου να?
ντουφεκίζει και είπαν μετά ότι ήταν ο πατέρας μου, οι δημοσιογράφοι
χτύπησαν τις καμπάνες του χωριού στήνοντας τους πανηγυρισμούς, οι
δημοσιογράφοι έστησαν γλέντι τρικούβερτο στην πλατεία.
Με ενοχλεί πολύ αυτή η κατάσταση, γιατί η οικογένειά μου στη Λαμία, καθώς
και οι συγγενείς μου στο χωριό της γιαγιάς μου είναι όλοι πολύ αγνοί, είναι
μακριά από αυτά τα πράγματα. Δε μου αρέσει να τους χρησιμοποιούν με τον
τρόπο αυτό. Αν θέλουν κάτι, ας έρθουν σε μένα.
- Ήταν μεγάλη στιγμή η είσοδός σας στο Καλλιμάρμαρο.
- Από τις μεγαλύτερες στιγμές μου... Και ο ενθουσιασμός διαρκεί, ξέρετε,
ακόμη― με αναγνωρίζουν με έκπληξη στο δρόμο, νιώθω δεκάδες μάτια να με
παρακολουθούν στο σουπερμάρκετ... Θα ?λεγα μάλιστα ότι στην Αθήνα ο κόσμος
εκδηλώθηκε με μεγαλύτερη θέρμη απ? ό,τι στη Λαμία, την ιδιαίτερη πατρίδα
μου.
- Ουδείς προφήτης στον τόπο του!? Πείτε μας κάτι που δε συζητιέται και
πολύ. O παράγων τεχνολογία στην εκπαίδευση ενός αθλητή. Στην Αμερική
χρησιμοποιούν και υπολογιστές για να εντοπίζονται τα επίπεδα βελτίωσης στο
άλμα εις ύψος.
- Δεν είναι και τόσο απλό όσο ακούγεται. Συμβουλεύεσαι δηλαδή τις μετρήσεις
ενός υπολογιστή και ξεπερνάς τον εαυτό σου... Ελέγχεις παραμέτρους της
κίνησης, της ταχύτητας, των αντανακλαστικών, κ.λπ., και δουλεύεις πάνω στη
βελτίωσή τους με συγκεκριμένα προγράμματα άσκησης, διαμορφωμένα κατάλληλα
από τον προπονητή σου.
Υπάρχουν σύγχρονα εργομετρικά κέντρα, ένα στην Ελλάδα και ακόμη καλύτερα
στη Γερμανία, απ? όπου αξίζει να περνάς για να διαπιστώνεις τα όριά σου.
- Τα μυστικά της επιτυχίας?
- Αυτά που δε ρωτούν συνήθως οι δημοσιογράφοι. Εσείς έχετε πιο ειδικά
ενδιαφέροντα? (γέλια). Το άλμα εις ύψος δεν είναι καθόλου απλό άθλημα.
Πρέπει σε κάθε άλμα να ελέγχω τη φόρα, την ταχύτητα, το πάτημα του ποδιού,
τη γωνία πτήσης και τις γωνίες κλίσης, και των ποδιών και ολόκληρου του
σώματος σε όλη τη διάρκεια του άλματος.
Υπάρχουν επίσης εξειδικευμένα παπούτσια για το άλμα εις ύψος. Χάρη στην
κατασκευή και το υλικό τους, ο χρόνος αντίδρασης του ποδιού προς το έδαφος
είναι πολύ μικρός, καθώς απορροφώνται οι κραδασμοί και επιβαρύνεται
λιγότερο το σώμα.
Την ώρα που πατάς για το άλμα, δέχεσαι καταπόνηση ίση με τρεις φορές το
σωματικό σου βάρος. Αυτή η πίεση πρέπει να αντισταθμίζεται ή να μικραίνει
τεχνητά.
- Παίζει ρόλο και το «ταρτάν», το υλικό δαπέδου των σταδίων?
- Σαφώς και παίζει ρόλο. Χαίρομαι που το επισημαίνετε. Υπάρχει ταρτάν
«γρήγορο», «μαλακό», «σκληρό», ανάλογα με την κατασκευάστρια εταιρία, άλλο
σε κάνει να φεύγεις «σφαίρα», άλλο να κουράζεσαι εύκολα.
- Πάει λοιπόν κανείς «διαβασμένος» στους αγώνες, αλλιώς?
- Αλλιώς ούτε η τύχη δε θα τον βοηθήσει?
- Οι προδιαγραφές ενός σταδίου, όπως και παράγοντες σαν τον αέρα και βέβαια
η ψυχολογία της στιγμής, μπορούν να χαρίσουν ή να κλέψουν κάποιους πόντους;
- Ακόμα και η κατηφόρα ή ανηφόρα του γηπέδου, που σου αλλάζει τη φόρα και
τη γωνία πτήσης κατά το άλμα. Και πάντα η ψυχολογία της εξέδρας. Κάτι που
ελάχιστοι το συζητούν.
Όπως και στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ, η θετική ή αρνητική ατμόσφαιρα από
τους θεατές προκρίνει μερικές φορές και το αποτέλεσμα στο στίβο.
Το άλμα εις ύψος είναι ως και κατά 80% ψυχολογικό άθλημα. Δεν είναι όπως τα
100 μέτρα, που μέσα σε είκοσι δευτερόλεπτα ξεμπερδεύεις, κάνεις αυτό που
πρέπει ή όχι. Στο δικό μου άθλημα μπορεί να βρίσκεσαι στο στάδιο από μία
έως και πέντε ώρες... Είσαι εκτεθειμένος. Δέχεσαι έντονες επιδράσεις και
επί μακρόν. Από τους φιλάθλους, από τους αντιπάλους, από τον εαυτό σου...
- Στην Ατλάντα;
- Στην αρχή, φοβόμουν λίγο. Βλέποντας συγκεκριμένες επιδόσεις, σκεφτόμουν
πόση προσπάθεια με περίμενε για να τα καταφέρω... Μετά όμως, πήρα τα πάνω
μου. Ήμουν και σίγουρη ότι θα πηδήσω πάνω από 2 μέτρα, το ήξερα. H
πεποίθηση αυτή με στήριξε ως το τέλος. Πριν από την Ολυμπιάδα είχα φτάσει
στο 1,94 αλλά ήξερα ότι ποτέ στις προπονήσεις δεν πετυχαίνω τις μέγιστες
επιδόσεις μου.
- Αρα το 2,03 είναι 9 πόντοι «ψυχή»;
- Είναι η ψυχολογία του νικητή. H τελευταία σου ευκαιρία να τα καταφέρεις.
Να θέσεις όλους τους επιμέρους παράγοντες στην υπηρεσία του στόχου σου.
Ένας άλτης ύψους πρέπει να έχει «έκρηξη», γρηγοράδα, δύναμη, ελαστικότητα,
καλή μυική συναρμογή, έλεγχο μυών δηλαδή και να έχει ψηλό κέντρο βάρους.
Εγώ έχω χαμηλό, αλλά εν αντιθέσει με συναθλήτριές μου με ψηλό κέντρο
βάρους, κερδίζω ?αν δουλέψω σωστά? σε μυική συναρμογή και σε ταχύτητα. H
λεπτομέρεια μετράει. Πρέπει να ελέγχεις εγκεφαλικά την κίνησή σου...
- Ποιο είναι το κόστος της νίκης; Ξεπερνάτε ένα όριο, ο στόχος σβήνει?
- Σβήνει ο στόχος, αλλά στο κενό που νιώθεις γεννιέται κάτι καινούριο, η
ιδέα ενός άλλου ορίου. Καινούριοι στόχοι υπάρχουν πάντα. Εφικτοί ή
ανέφικτοι. Όχι ότι τρελαίνεσαι κιόλας... (γέλια). Πάντως ψάχνεσαι. Αλλάζεις
προπονητές. Μέχρι να βρεις αυτό που σου ταιριάζει. Κυνηγώντας τη
βελτίωση...
Από πολύ μικρή πάντως έβαζα στόχους και δεν τους εγκατέλειπα πριν τους
ξεπεράσω.
- Στοιχήματα με τον εαυτό σας?
- Ακριβώς...
- Σας τρομάζει η ημερομηνία λήξης του αθλητή;
- Αυτή η σκέψη σε τρώει. Και κατά τη διάρκεια των προπονήσεων― και πάνω σε
μια ατυχία― και φυσικά όταν «κολλάς» σε μια επίδοση και δεν λες να πας
παραπέρα. Προσωπικά, πολλές φορές έχω σκεφτεί να τα παρατήσω. Για καλή μου
τύχη, δε σταμάτησα. Και οι ίδιες μου οι επιδόσεις κάνουν το μέλλον
δυσκολότερο. Οι απαιτήσεις όλων από μένα αυξήθηκαν? Αν είχα πάντως «στα
πόδια μου» τα 2 μέτρα και όχι το 1,94 τότε θα άγγιζα το 2,05 ή 2,06. Με τον
Γιάννη Κουτσογιαννόπουλο, τα τελευταία ενάμιση-δύο χρόνια, κάνουμε πολύ
καλή δουλειά. Το πρόγραμμά του μου ταιριάζει...
-Πόσο μεγάλη σημασία είχε η παρουσία του προπονητή σας στους Ολυμπιακούς;
-Ο προπονητής μου κανονικά δεν ήταν να έρθει στην Ατλάντα, ήταν έβδομος στη
λίστα και θα έρχονταν μόνο έξι... Ούτε και ήταν να μένει εκεί που μέναμε,
απλά βρήκε κάπου έναν καναπέ και κοιμόταν. Αν δεν ήταν εκεί όμως, δε θα
γινόταν τίποτα. Έχω πάει σε μεγάλους αγώνες χωρίς τον προπονητή μου και
ήταν απαίσια, κοίταζα προς τις κερκίδες και δεν έβλεπα κανέναν...
-O πρωταθλητής έχει και κάτι από Ρόμποκοπ; Έχει ειπωθεί ότι για να
εξαντλήσεις τα όριά σου πρέπει να μπορείς να απομονώνεις τα συναισθήματά
σου, να τα διακόπτεις, να ανοιγοκλείνεις το σύστημα κατά βούληση. Σας
συμβαίνει;
- Αν ξεκινήσεις τον αθλητισμό από πολύ μικρός, μαθαίνεις να τα ελέγχεις όλα
αυτά. Είναι όντως ένα είδος συναισθηματικής πειθαρχίας...
- Αυτό βγαίνει και στην προσωπική σας ζωή; Ακόμη και στις κρίσιμες στιγμές
που εκκρεμούν σημαντικές αποφάσεις;
- Φυσικά περνάει και έξω από το στίβο αυτό το είδος αγωγής. Αλλες φορές και
το αναζητάς αυτό, αποβάλλεις αυτό το σύστημα πειθαρχίας και αφήνεσαι. Ποτέ
στο στίβο όμως. Εκεί είσαι πάντα άλλος άνθρωπος. Σκληραίνεις, είσαι αλλού.
Αυτό το είδος σκληρότητας μάχεται την ευαισθησία μου. Όμως αυτές τις μάχες
τις αφήνω κατ? οίκον.
Και συνήθως τις περνάω μόνη μου, δεν τις μοιράζομαι... Στους αγώνες, στη
δοκιμασία της προπόνησης μαθαίνεις πολλά για τον εαυτό σου, μαθαίνεις τις
διαφορετικές πλευρές του εαυτού σου. Κοντράρουν, υποχωρούν,
συντονίζονται... Είμαι τυχερή που τα ζω αυτά και ακόμη πιο τυχερή που μέσα
από τον αθλητισμό μπορώ και τα ελέγχω. Δε διαλύομαι! Μαθαίνω μάλιστα να
παλεύω τα αρνητικά μου στοιχεία και να βγάζω θετική εικόνα προς τα έξω, ενώ
μέσα μου μπορεί να είμαι χάλια.
-Η πτήση με το F-16 πώς ήταν;
-...(μεγάλη παύση)...Απίστευτη... συγκλονιστική εμπειρία. Όταν πετάς,
σκέφτεσαι τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που σκέφτεσαι στη γη.
...(παύση)...ξεχνάς όλα τα γήινα, σκέφτεσαι τον αέρα, είσαι αέρας...
Ήμουν πολύ τυχερή, γιατί τη μέρα που πετάξαμε είχε πολύ καθαρή ατμόσφαιρα
και φαίνονταν όλα τόσο καλά. Κάποια στιγμή πάνω από το Αιγαίο, βλέπαμε από
πολύ μακριά ταυτόχρονα τον Όλυμπο και το Αγιο Όρος, έπειτα κατεβήκαμε πολύ
χαμηλά και πετάξαμε πάνω από το Βόλο, από τη Λαμία, από το χωριό της
γιαγιάς μου... ήταν μοναδική εμπειρία. Θέλω πολύ να ξαναπετάξω.
-Πώς τα πήγατε με τη σωματική καταπόνηση της πτήσης;
-Μόνο στο τέλος ζαλίστηκα λίγο, στις τελευταίες μανούβρες πριν από την
προσγείωση. Κατά τα άλλα δεν είχα πρόβλημα, ούτε και στους πολύ απότομους
ελιγμούς. Κάποια στιγμή φτάσαμε τα 8,2 G ξέρετε...
-Αν δεν άντεχαν και οι αθλητές, ποιοι θα άντεχαν...
Πιστεύω ότι αν έχεις καλή φυσική κατάσταση, από εκεί και πέρα είναι θέμα
συνήθειας. Οι πιλότοι των μαχητικών, ύστερα από τόση εκπαίδευση, φαντάζομαι
ότι μπορούν να τα αντέξουν όλα.
-Πώς συγκρίνετε έναν πιλότο μαχητικού με έναν Ολυμπιονίκη;
-Δε μου κάνει καμιά ιδιαίτερη εντύπωση η σύγκριση. Είναι και οι δύο
άνθρωποι αποφασισμένοι να κάνουν κάτι, με κοινό σημείο την αυτοπειθαρχία
και τη συνεχή εκπαίδευση-προπόνηση. Έχει σχέση με αυτό που είπα
προηγουμένως: αν θέλεις να πετύχεις κάτι και πραγματικά το πιστεύεις για
τον εαυτό σου, θα το πετύχεις.
- Πώς είναι η μέρα ενός Ολυμπιονίκη;
- Υπάρχει στάνταρ πρόγραμμα για όλη τη χρονιά. 7.00-7.30 ξυπνώ, προπόνηση,
προπόνηση, προπόνηση!
Τέσσερις ώρες τουλάχιστον. Αλλά και μαθήματα (Αγγλικών αυτή την εποχή).
Κοινωνικές υποχρεώσεις επίσης...
- Ιδιαιτέρως αυξημένες τον τελευταίο καιρό. Και δεν εννοούμε μόνο τις
συνεντεύξεις?
- H κυριότερη υποχρέωσή μου είναι η συνεισφορά στη διεκδίκηση του Χρίσματος
για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Χρειάζεται πολύ δουλειά και από μας
τους αθλητές και από τους υπεύθυνους για την προβολή του ελληνικού
αιτήματος στο εξωτερικό. Θέλει και την καλή προαίρεση, την πίστη όλων σε
έναν τόσο υψηλό στόχο, που είναι συγχρόνως και μια μεγάλη ευκαιρία για τη
χώρα. Μια ευκαιρία για ανάδειξη και ανάπτυξη. Μεγάλη «διαφήμιση» της χώρας,
όπως ξένοι παράγοντες το διατυπώνουν. Και μεγάλα έργα, που επιτέλους
μπορούν να γίνουν και να παραδοθούν στο κοινό... H Ελλάδα θα γίνει το
κέντρο του κόσμου για κείνο το συγκεκριμένο διάστημα. Με έτοιμο Μετρό,
έτοιμα αεροδρόμια...
- Ποια είναι η στάση της Πολιτείας απέναντι στους Ολυμπιονίκες;
- Έχουμε πάρει τη διαβεβαίωση πως ό,τι μας έχουν υποσχεθεί θα τηρηθεί από
την Πολιτεία. Ειδικά για ένα κοινό μας «όνειρο», το Σπίτι των Ολυμπιονικών,
ο υπουργός, ο κ. Βενιζέλος, μας έχει διαβεβαιώσει ότι θα μας παραχωρηθεί
ένα νεοκλασικό οίκημα. Θα προσφέρουμε έτσι πρακτικά στην υπόθεση του
αθλητισμού, όχι μόνο με τη γνωστή μας ιδιότητα, αλλά και ως σύμβουλοι σε
επιμέρους ζητήματα στον εκάστοτε Γραμματέα Αθλητισμού.
- Ανεξαρτήτως κυβερνήσεως;
- Ανεξαρτήτως κυβερνήσεως... Έχουμε και το δυναμικό και τις ιδέες... O
κόσμος νομίζω πως μας εμπιστεύεται ήδη. 200.000 άτομα μάς υποδέχτηκαν.
Είχαν μπουχτίσει από λόγια δίχως αντίκρυσμα, προφανώς... Δικαιολογημένη η
αντίδραση, αλλά είναι και οι εποχές που ζούμε ασφυκτικές. Με μας η Ελλάδα
έλαμψε!
- Υπάρχει σχέση ανάμεσα στον αθλητισμό, τον πρωταθλητισμό ιδίως και τον
ασκητισμό;
- Ναι. Θα έλεγα ότι ο πρωταθλητής είναι φύσει μοναχικό άτομο...
- Είναι εντυπωσιακό το πώς ξεκινάει κάποιος στα 16 του να έρθει στην Αθήνα,
άγνωστος μεταξύ αγνώστων, εγκαταλείποντας τα υπόλοιπα για να αφοσιωθεί στο
όνειρό του...
- Φέτος ?μια ιδιαίτερη χρονιά? έκανα κι εγώ τον απολογισμό μου, σκέφτηκα τι
μου συνέβαινε τότε, στο παρελθόν, τι με οδήγησε εδώ. Θυμάμαι που στις
διακοπές μου, στο χωριό της γιαγιάς μου, αυτό που οι τηλεοράσεις έδειξαν ως
την ιδιαίτερη πατρίδα μου, περπατούσα στην εξοχή κι ανέβαινα σε λόφους, σε
βουναλάκια και από την κορυφή τους ατένιζα το τοπίο, τον ανοιχτό ορίζοντα.
Στεκόμουν εκεί με τις ώρες, σαν να επέπλεα... Υπήρχαν τότε δύο κόσμοι, για
μένα, στη φαντασία μου. O καθημερινός και ένας άλλος, τελείως διαφορετικός,
αέρινος.
- O κόσμος του ύψους;
Ναι, και αυτόν τον κόσμο επέλεγα, αυτόν τον κόσμο καλλιεργούσα στη φαντασία
μου. Και αυτός ο κόσμος μου έδινε δύναμη. Ήξερα ότι κάτι καλό θα συμβεί.
Πίστευα στον εαυτό μου χωρίς καλά καλά να το ξέρω. Ήμουν βέβαια ατίθαση
πάντα. Αντιδρούσα. Πείσμωνα. Πάντως τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Όλα με οδήγησαν
σε ένα ωραίο συναίσθημα... Ήταν μια πορεία, πιο δυνατή και πιο σημαντική
από το όποιο αποτέλεσμα.
- Μελαγχολείς?
- Ακριβώς. Αφού έχεις φτάσει στο μάξιμουμ, μετά πέφτεις. Μελαγχολείς. Το
πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω αμέσως μετά το άλμα, ήταν να πάω να κλειστώ
σ? ένα δωμάτιο, να ξαπλώσω και να σκεφτώ τι έκανα! Αργότερα, μέρες μετά,
ένιωσα πάλι την επιθυμία να ζήσω τη μεγάλη στιγμή. Μου λείπει τώρα αυτή η
κορύφωση, αυτό το ωραίο ξόδεμα. Το ταξίδι συνεχίζεται...