Kώστας Zουράρις
ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗΕχει κολάζ του Ελύτη. Προσοχή στη σελιδοποίηση!!!!! K.K.
«Είναι ανάγκη στις εκατό στροφές στεναχώριας να παράγουμε και μια χαράς.
Δικαιοσύνη.»
Οδυσσέας Ελύτης: «Ο κήπος με τις αυταπάτες»
(Εκδ. Ύψιλον, 1995 Δεκέμβριος)
«ΕΙΜΑΙ του ολίγου... Δεν υπήρξα ποτέ του τρίτου προσώπου. Τρέφομαι από το
δυς και το ευ που, κατά περίσταση, προσφέρω. Αρνούμαι όμως τροφή στους
χορτάτους που ζητούν ολοένα κι άλλη, κι άλλη πείνα...» (Οδ. Ελύτης, όπ.
παρ.).
Συνήθως η στεναχώρια είναι πολυβάλβιδος και πολύστροφος κινητήρ. Αυτό το
γνωρίζουμε από καταβολής της εθελουσίας μας Πτώσης, όταν, αυτεξούσιοι
αριστοκράτες και εθελότρεπτοι ραγιάδες, έτσι, «να ?ναι συνάμα» τα μονάκριβά
μας Πρόσωπα, το αποφασίσαμε, εμείς Αφεντικά, ως δωρολήπτες και δωρεοδόχοι
της σπαρακτικής ελευθερίας, που μας δώρησε ο Θεός.
...«να ?ναι συνάμα», μας νουθετεί ο Οδυσσέας Ελύτης, εκεί στο ζείδωρον
νάμα, όπως τον προστατεύει και μυροβλητεί «η Παναγία η Παντοχαρά» του,
εκεί, όπου διάκονος θεοπρόπος ο Ελύτης και όπου «Ο κήπος με τις αυταπάτες»,
αγέχορος1 χαριστήριος χοραγός 2, που άγει το καθ? ημάς χαρμόλυπον
Πολύτροπον.
H σοφία του Ελύτη: δεν πειράζει που ?χει χώρα μέσα μας η στεναχώρια. Εμείς,
είμαστε κι απ? αλλού, από την Πέρα-Χώρα. Κι όταν, μαζί με τις εκατό στροφές
στεναχώριας, παράγουμε «και μια χαράς», νάτην υπερφαής φωταψία, η
Δικαιοσύνη.
Τέτοια σωφροσύνη, τέτοια δροσερής αισιοδοξίας εφηβεία στον Ελύτη - αρχηγέτη
του Τρόπου μας: να μην μεμψιμοιρούμε, κάτω η μουρντζούφλικη αχθηδών και τα
ξυνιάρικα μούτρα, που ταιριάζουν μόνο στους πρησμένους χορτάτους, τους
πάντα αχόρταγους! Διότι: «Η μία πεντάρα σε κάνει πλούσιο, οι πολλές ποτέ»!
(Οδ. Ελύτης, όπ. παρ.)... «Είμαι του ολίγου...». Δηλαδή: «Είναι ανάγκη στις
εκατό στροφές στεναχώριας να παράγουμε και μία χαράς. Δικαιοσύνη.» (όπ.
παρ.).
Αρα... Αλλά, «...εδώ που πάει το ?άρα;?», όπως μας ρωτάει, είρων παιγνιώδης
ο έφηβος-σοφός... [Οδ. Ελύτης: «Η μέθοδος του άρα», («Εν Λευκώ», εκδ.
Ίκαρος, σελ. 168)].
Εδώ, το «άρα» μας άγει κατ? ευθείαν δολιχογραμμήν στην επιστημοσύνη του
Ελύτη: έτσι είναι τα πράγματα στην εθελουσίας εξόδου χαμοζωή μας. Συνήθως,
εκατό στροφές στεναχώριας. Μη γκρινιάζεις, μη δυστροπείς, μη δυσωπείς, μην
υπερεχθαίρεις εχθρούς και μη μέμφεσαι φίλους, ως άφιλος. Σου αρκεί, ανάγκη
σου μικρή, στροφή μία, μία μόνον στροφή χαράς. Και τότε; Τότε Δικαιοσύνη,
φθέγγεται δικαιοσύνης μέλιγμα, ο Δικαιοκράτωρ Ελύτης.
Το βλέπουμε το ισοβαρές του τρόπου μας; Το νοιώθουμε το ισόμοιρον της
μοίρας μας; Το εννούμε, το -κατά τον ορθόν Λόγον του καθ? ημάς Νοός-
Έλλογον, για τα πεπτωκότα, ξεπεσμένα και παρακατιανά λογιστικά μας; Εκατόν
προς εν. Αρκεί να παράγουμε για μία μόνο στροφή χαράς στις κύκλιες
γυροβολιές της ιραλοτραγικής μας ορχήσεως και τότε, ισοσταθμίζονται εκατό
στροφές στεναχώριας! Ένα έναντι εκατό! Αυτή είναι, κατά τον Έλληνα Ορθόν
Λόγον, η εξίσωσις πρώτου και τελευταίου βαθμού για τα ανθρώπινα πράγματα.
Μία στροφή χαράς απέναντι σε εκατό στροφές στεναχώριας και τότε,
Δικαιοσύνη!!! Δηλαδή, τότε, δίκαιη μοιρασιά ανάμεσα στις χαρές και στις
λύπες, τότε δικάζεται -διχάζεται- διαχωρίζεται δίκαια η ανθρώπινη μοίρα.
Νάτην η Ελληνίς, του Ελύτη σοφία, που κάτω τρέπει και άρδην ανατρέπει τους
γελοίους δυτικότροπους τάχα μου ορθολογισμούς του φίφτυ-φίφτυ και του «να
νικήσει το ευ και να ηττηθεί το δυς», δηλαδή τα τυραννογόνα και καταγέλαστα
51%-49% της δυτικής, «δημοκρατικής» ολιγοφρενείας...
Εμείς, πάντοτε το γνωρίσαμε, παθόντες-μαθόντες, από τον καιρό του
Προκρούστη, που θέλησε να προσφέρει (με τα γνωστά αποτελέσματα
Νταχάου-Χιροσίμα-Δρέσδη) την ευτυχία στο υστέρημα του κοντού και στην
περίσσεια του ψηλού: η ευτυχία και η δυστυχία δεν είναι ποσοτικά, ισόκυρα
και ομοίας εντάσεως μεγέθη, άρα, οποιαδήποτε στατιστική τους αποτίμηση,
προσδιορίζει απλώς τον συντελεστή νοημοσύνης του Διεθνούς Νομισματικού
Ταμείου, ή της στατιστικής υπηρεσίας των Βρυξελλών και παρεμφερών δυτικών
αερομυθιών.
Μια στροφή χαράς έναντι εκατό στροφών στεναχώριας, αρκεί για Δικαιοσύνη!
Είδες μοτέρ ελληνικό; (κινητήρ, καλέ). Είδες θεοπάλαβη και «συνάμα»
θεόληπτον ροπή στρέψεως που ταιριάζει στον ανθρώπινο κινητήρα;
Καταλαβαίνεις τώρα ερίγδουπε «μορφωμένε» στην Εσπερία, δηλαδή πολύ
μορφωμένε, παρα-μορφωμένε, γιατί εμείς οι Έλληνες, οι εφευρέτες της
Τραγωδίας, είμαστε συνεχώς χαζοχαρούμενοι; Καταλαβαίνεις, γιατί, «εσείς
περνάτε καλά», τα τελευταία τέσσερεις χιλιάδες χρόνια και τα προτελευταία
δυόμιση, και το λένε και λυσάνε αφρίζοντας και μισούντες οι Δυτικοί, διότι,
άλλα τους λέει για μας η οικεία τους στατιστική κι άλλα βλέπουν να
χαιρόμαστε εμείς στην καθ? ημάς Χωματερή;
Διότι, «Δικαιοσύνη», πάντοτε σε μας. Δηλαδή ελύτειος αποδοχή, εγκαρτέρηση
και οδυσσειακή του Ελύτη χαρμολύπη ισοδικίας, ευθυδικίας και ευδικίας του
ένα προς εκατό: εκατό Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες και «συνάμα» μία Ναυσικά για
το ναυαγισμένο μας σκήνωμα: «Δικαιοσύνη» Ελύτειος. Χαρά νικητήριος. Κι
ακόμη εκατό Κερκόπορτες κι Εφιάλτες και «συνάμα» μία Πηνελόπη για το
Εννήμαρ3 της σαπίλας μας ή τα Εννιάμερα πάνω από το σκουληκιασμένο μας
πτώμα: πάλι «Δικαιοσύνη» Ελύτειος. Χαριστηρίων Χαρά.
Νοιώθεις, ρε ξέμπαρκο και εισαγόμενο αφασικό μαλάκιο, τι νοιώθει ο Ελύτης
όταν τραγουδά ψηλαφώντας τον Μακρυγιάννη, που του τραγωδεί;
Μακρυγιάννης: «Με περικάλεσε ο Γκούρας? να τραγουδήσω― ότ? είχαμεν τόσον
καιρόν όπου δεν είχαμεν τραγουδήσει, όπου μας έβαλαν οι ?διοτελείς και
?γγιχτήκαμεν δια να κάνουν τους κακούς τους σκοπούς (οι «εκατό στεναχώριες»
του Ελύτη). Τραγουδούσα καλά. Τότε λέγω ένα τραγούδι... O μαύρος ο Γκούρας
αναστέξανε και μου λέγει: ?Αδελφέ Μακρυγιάννη, σε καλό να το κάμη ο Θεός―
άλλη φορά δεν τραγούδησες τόσο παραπονεμένα... - Είχα κέφι, του είπα, οπού
δεν τραγουδήσαμεν τόσο καιρόν.»
Κι ο Ελύτης: «...το ίδιο μπορεί να πει κανείς... για την εορταστική
ατμόσφαιρα― που αποτελεί μέρος της μελαγχολίας.»!
Νοιώθεις, τι οξύμωρον θεόληπτον4 είναι ο καθ? ημάς τρόπος, όπου ένας μέγας
τραγουδιστής (και μέγας στρατιωτικός και υπέραθλος λογοτέχνης, και υπεράγαν
λογοκράτης και κατ? υπερουσιότητα επιστημολόγος της πολιτικής), ο
Μακρυγιάννης, καταφέρνει όσο καμμιά άλλη φορά, να τραγουδήσει τόσο
παραπονεμένα, επειδή έχει κέφι(!!!); Κι ο Ελύτης, θεόληπτος οπλίτης του, να
προσεπιμαρτυρεί; Δηλαδή, «μία στροφή» από παραπονεμένο τραγούδι, που
βγαίνει στον Μακρυγιάννη, επειδή έχει κέφι, διώχνει «εκατό στεναχώριες» και
προετοιμάζει τον Γκούρα, εκεί, στην πολιορκημένη Ακρόπολη, για τον
επερχόμενο θάνατο, αλλά και τον Μακρυγιάννη, για τις ανείπωτες εκεί θυσίες
του: H «εορταστική ατμόσφαιρα, μέρος της μελαγχολίας». Μακρυγιάννης
εθελόθυτος, Ελύτης μαζί, «λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για
τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες... Όλοι μαζί, δίχως μιλιά,
χρόνους αμέτρητους αγκομαχώντας πλάι-πλάι... δίχως να λογαριάζουμε άλλο
τίποτε.» (Οδ. Ελύτη: «Το Αξιον εστί»). Μακρυγιάννης μαζί και Ελύτης
θεοπρόπος του Εκουσίου μας Πάθους.