Tα καλύτερα αγωνιστικά της 25ετίας
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΡΑΛΛΥ
FORD ESKORT RS 1800 MK II
TO ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΟ...
Το αυτοκίνητο που έκαψε καρδιές στις ειδικές διαδρομές και χάρισε τίτλους
στη Φορντ. Το αυτοκίνητο που καθιέρωσε τους Χάνου Μίκολα, Μπγιορν
Βάλντεγκαρντ και Αρι Βάτανεν σαν τους καλύτερους όλων των εποχών.
κείμενο: Στράτης Χατζηπαναγιώτου
φωτογραφίες: αρχείο 4T, M. Χολμς, Γ. Κακολύρης
Μάιος 1977. Δεκέλεια. Κατατακτήριος ειδική διαδρομή του Ράλλυ Ακρόπολις.
Γλιστερή ανηφορική άσφαλτος στην αρχή και στη συνέχεια, χώμα. Λάστιχα για
μεικτές συνθήκες τουλάχιστον για όσους εργοστασιακούς. Δεν είναι τέλεια
ούτε στο πρώτο κομμάτι ούτε στο δεύτερο, αλλά στο σύνολο κάνουν τη διαφορά
σε σχέση με όσους επιφυλακτικούς που χρησιμοποιούν λάστιχα μόνο για χώμα.
Το διαπίστωσε ο Μπγιορν Βάλντεγκαρντ στις δοκιμές και το απέδειξε στον
αγώνα. Σε απίστευτες γωνίες το λευκό-μπλε Έσκορτ ενθουσιάζει τους χιλιάδες
θεατές, «βραχυκυκλώνει» τα χρονόμετρα και στέλνει για επανεξέταση το
συναγωνισμό. O Ρότζερ Κλαρκ με ίδιο αυτοκίνητο είναι ακόμη πιο
εντυπωσιακός, αλλά υστερεί στο τελικό αποτέλεσμα. O Σουηδός ήρθε στη χώρα
μας για να κερδίσει. H έξοδος του Βάτανεν με το καλημέρα Ράλλυ Ακρόπολις
στην ίδια διαδρομή (πάντα ζημιάρης ο ιπτάμενος Αρι) δεν θα επηρεάσει το
τελικό απιοτέλεσμα. Τότε μόνο ο Μίκολα (απών στον ελληνικό αγώνα)
προβλημάτιζε το μεγάλο Σουηδό. Όλοι αυτοί, αλλά και όχι μόνον, οδηγούσαν
Φορντ Έσκορτ. Την Ιντεγκράλε της εποχής 1975-1981. Απλό και σύγχρονο
αυτοκίνητο, με συμβατικές λύσεις εξελιγμένες στο όριο, επέτρεπε στους
οδηγούς της εποχής να αξιοποιούν όλο τους το ταλέντο. Σε συνδυασμό με την
ταχύτητα αλλαγής εξαρτημάτων και με τη διαβολική αξιοπιστία που είχε από
την πρώτη στιγμή (συνέχεια του Μέξικο MK I ήταν, οπότε...) χάρισε στη Φορντ
νίκες σε όλες τις μορφές των αγώνων του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, αλλά και
τίτλους. Σε επίπεδο κατασκευαστών (1979), αλλά και οδηγών με τους
Βάλντεγκαρντ (1979) και Βάτανεν (1981).
Είναι χαρακτηριστικό, ότι και όταν ακόμη το εργοστάσιο αποσύρθηκε
(ανεκδιήγητοι οι Βρετανοί από τότε...), το πολύ καλό υλικό έδωσε τη
δυνατότητα σε ιδιωτικές ομάδες να διακριθούν κερδίζοντας αγώνες!
H φιλοσοφία κατασκευής δεν άφηνε περιθώρια για ακραίες λύσεις σε επίπεδο
τεχνολογίας και κάπου εκεί ίσως κρύβεται και το μυστικό της επιτυχίας.
Κινητήρας τοποθετημένος μπροστά, κίνηση πίσω, πεντάρι κιβώτιο, ελεγχόμενο
διαφορικό, μεγάλα φρένα μπροστά-πίσω, ανεξάρτητη ανάρτηση μπροστά με γόνατα
τύπου Μακφέρσον, μονοκόμματος άξονας (με τον κωδικό άτλας) με φύλα σούστας
πίσω και πάμε «μόνο το πλάι». Θέαμα στην κορυφαία του τιμή, αλλά και
αποτελέσματα. Χάρη στην ομοιογένεια και στην ευκολία οδήγησης, αλλά και
στον κινητήρα. Οι πρώτες εκδόσεις με τον μικρό κινητήρα των 1800 κ.εκ.
ξεπερνούσαν τους 220 ίππους με καρμπιρατέρ ενώ, αργότερα, με την αύξηση του
κυλινδρισμού στα 2000 κ.εκ., η ισχύς ξεπέρασε τους 250 ίππους. Στην αρχή
της δεκαετίας του 1980 η χρήση ψεκασμού επέτρεψε στην ισχύ να φτάσει σε
παράλογες, για την εποχή, τιμές (270 ίπποι) και το κυριότερο, βελτιώθηκε
σημαντικά η καμπύλη της ροπής. Ευτυχώς για τους οδηγούς, αλλά και για το
εργοστάσιο, η αύξηση της ισχύος συνδυάστηκε με τη χρήση ελαστικών της
Πιρέλι και επιτέλους, τα Έσκορτ «πάτησαν καλά» και στην άσφαλτο. Χώρος
καταστροφικός στο παρελθόν. Το 1977 χάθηκε ο τίτλος από τη Φίατ και το
αδύναμο 131 γιατί, σε όλα τα Ράλλυ με ασφάλτινες ειδικές διαδρομές, τα
Έσκορτ ήταν εκτός συναγωνισμού παρά τους φοβερούς κινητήρες, δανεικούς από
F2 (!). Θυμίζουμε ότι ο Βάλντεγκαρντ έχασε το Μόντε του 1979, (ο μόνος
αγώνας του ΠΠΡ που δεν έχει κερδίσει το Έσκορτ MKII), από τα εκπληκτικά
Μισλέν του Νταρνίς ενώ παρολίγο να χάσει τον ίδιο χρόνο το Ακρόπολις στον
Λάδωνα για τον ίδιο λόγο. Σαφώς επηρέαζε η ικανότητα του Γάλλου και της
Λάντσια στην άσφαλτο, αλλά τα Έσκορτ έχαναν πολύ χρόνο από τα αρχαία, χωρίς
εξέλιξη Ντάνλοπ.
Όταν την ευθύνη εκπροσώπησης του εργοστασίου ανέλαβε, χάρη στη Ρόθμανς, η
ομάδα του Ντέιβ Σάτον και τοποθετήθηκαν Πιρέλι τότε το αυτοκίνητο πετούσε
και στην άσφαλτο είτε το οδηγούσε ο «χωμάτινος» Βάτανεν είτε ο σπεσιαλίστας
Πάτρικ Σνάιερς. Χάρη στα Πιρέλι το Έσκορτ βελτιώθηκε και στο χώμα. Οι
ιταλοί τεχνικοί επέβαλαν τη χρήση μεγάλων τροχών πίσω και τότε το Έσκορτ,
που επέτρεψε στον Βάτανεν να πάρει τον πρώτο του και τελευταίο τίτλο, ήταν
με διαφορά το καλύτερο αυτοκίνητο με την κίνηση μόνο σε δύο τροχούς.
Απλές λύσεις στη φιλοσοφία κατασκευής, αλλά οι λεπτομέριες ήταν και είναι
αυτές που κάνουν τη διαφορά. Στην περίπτωση του Έσκορτ μάλιστα επέτρεψαν
στην κατασκευή να παραμείνει στην επικαιρότητα και να κερδίζει αγώνες για
μία 6ετία χρόνος-ρεκόρ και μάλιστα σε μία εποχή που Ιταλοί, Γερμανοί και
Ιάπωνες βρίσκονταν σε συνεχή οργασμό σε σχέση με το χώρο.
Κρίμα που στη Φορντ δεν συνέχισαν στο δρόμο της νίκης. Κατασκεύασαν ένα
καταπληκτικό αυτοκίνητο, το Έσκορτ RS με υπερτροφοδότη και κίνηση στους
τέσσερις τροχούς, αλλά ο βαθμός εμπλοκής του εργοστασίου λειτούργησε σαν
τροχοπέδη στην εξέλιξη του αυτοκινήτου. Πάντως η επίδοση του Κάρλος Σάινθ
στο Σουηδικό Ράλλυ αποδεικνύει ότι ποτέ δεν είναι αργά.
Από την πλευρά μας θα επανέλθουμε ούτως ή άλλως με την εξελιγμένη έκδοση
του δημοφιλέστερου αγωνιστικού αυτοκινήτου στην ιστορία του Παγκοσμίου
Πρωταθλήματος Ράλλυ. Σ.Χ.
ΦΟΡΝΤ ΕΣΚΟΡΤ 1800 RS MK-II
Παλμαρέ...
Νίκες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα: 16
Τίτλος κατασκευαστών το 1979, τίτλοι οδηγών το 1979 (Βάλτεγκαρντ) και το
1981 (Βάτανεν).