4 troxoi website home 4 troxoi forum

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΣΗΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ 4ΤΡΟΧΟΙ

Nίκος Δήμου

ΓΕΛΑΣΑ ΠΟΛΥ ΜΕ ΤΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ που έγινε στο περασμένο τεύχος με τα κείμενα των
Σωμερίτη - Καργάκου. Αρχισα να διαβάζω το κείμενο Σωμερίτη και αμέσως κάτι
δεν μου πήγαινε καλά. Δεν είναι δυνατόν να διατυπώνει ο Ριχάρδος τέτοιες
απόψεις, σκέφτηκα. Μετά είδα τα πολλά παραθέματα και υποψιάστηκα: αυτό
μοιάζει αυθεντικός Καργάκος - μόνον αυτός βάζει τόσα πολλά τσιτάτα. Μία
ματιά στη στήλη του (υποτιθέμενου) Καργάκου μου επιβεβαίωσε την υποψία:
ήταν κλασικός Σωμερίτης.
Εκτός από το προσωπικό ύφος του καθενός έχουμε και το χάσμα των απόψεων
μεταξύ τους. Ένα χάσμα που τείνει αυτή τη στιγμή να χωρίσει τους Έλληνες
στα δύο: από την μία οι «ευρωπαϊστές» (και διαφωτιστές, εκσυγχρονιστές -
και ευρολιγούρηδες - αποκαλούμενοι) και από την άλλη οι «εθνοκεντρικοί»
(και εθνικιστές και απομονωτικοί, κ.λπ.) Φυσικά και μέσα στις δύο τάσεις
υπάρχουν διαβαθμίσεις: π.χ. στους εθνοκεντρικούς βρίσκεις από
νεο-ορθόδοξους φανατικούς φονταμεταλιστές μέχρι μετριοπαθείς οπαδούς της
παράδοσης (όπως ο Καργάκος). Οι δύο βασικές παρατάξεις είναι ανεξάρτητες
από κόμματα και πολιτικές τοποθετήσεις. Μάλιστα εκεί συνοικούν και
συγχρωτίζονται οι πιο αντιφατικές απόψεις -π.χ. στον αντι-δυτικισμό
συμπίπτουν απόλυτα οι νεο-ορθόδοξοι με τους δογματικούς Μαρξιστές.
Με το επεισόδιο στα (ή στην) Ίμια -οι δύο απόψεις ήρθαν σε ανοιχτή
σύγκρουση: οι μεν θεώρησαν τα πάντα ξένο δάκτυλο, ήθελαν δυναμική
αντιπαράθεση (δηλαδή πόλεμο) μίλησαν για προδοσία και εθνική ταπείνωση - οι
δε ήταν υπέρμαχοι μιας ήπιας αντιμετώπισης, με κύριο στόχο την αποφυγή του
πολέμου και με προσπάθεια να κερδίσουμε διπλωματικά τη μάχη, στηριζόμενοι
σε αυτούς, που οι πρώτοι καταδίκαζαν ως υποκινητές των Τούρκων. Υπήρξε, για
μερικές ημέρες, μία τέλεια Βαβέλ, όπου οι μεν και οι δε μιλούσαν
διαφορετική γλώσσα.
Αρνούμαι από καιρό να λάβω μέρος σε αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι των
πολώσεων. Παρόλο που οι εθνοκεντρικοί με κατατάσσουν στην παράταξη των
ευρωπαϊστών δεν αποδέχομαι αυτή την (βίαιη) ένταξη. Η λογική του «όποιος
δεν είναι μαζί μας - είναι εναντίον μας» είναι φασιστική και ολοκληρωτική.
Παραγνωρίζει πως μπορεί να υπάρχουν -και υπάρχουν- άπειρες ενδιάμεσες
θέσεις, όσες και σκεπτόμενοι άνθρωποι.

Δεν δεχομαι το διλημμα Ελλαδα-Ευρωπη, όπως δεν θα δεχόμουν το δίλημμα
Μεσσηνία-Ελλάδα. Για μένα η Ελλάδα είναι τμήμα της Ευρώπης (όπως και η
Μεσσηνία τμήμα της Ελλάδας) και θα ήταν αδιανότητο να έρθει σε σύγκρουση με
τον εαυτό της.
Επίσης για μένα δεν ισχύει η λογική του αποκλεισμού: δηλαδή ή το ένα ή το
άλλο. Αυτή αν θέλετε είναι και η βασική διαφορά των (φωτισμένων)
ευρωπαϊστών από τους φανατικούς εθνοκεντρικούς. Οι τελευταίοι αποκλείουν τη
Δυτική λογική και τη Δυτική σκέψη (σαν μίασμα). Εγώ δεν αποκλείω τη δική
τους (όπως κι αν την πούμε: ανατολική, ορθόδοξη, ελληνική). Τη θεωρώ μέρος
της ευρωπαϊκής παράδοσης - και μέρος που μας αφορά ιδιαίτερα.
Η λέξη κλειδί στην τοποθέτηση των εθνοκεντρικών είναι «αντίθεση» - ενώ στη
δική μου θέση είναι «σύνθεση». Πιστεύω ότι επιλέγοντας και συνθέτοντας τα
στοιχεία που μας χρειάζονται από τη συνολική ευρωπαϊκή παράδοση (μέσα στην
οποία περιμαβάνεται και η ελληνική) μπορούμε να σταθούμε σωστά και
δημιουργικά μέσα στο σύγχρονο κόσμο. Κι όσο νωρίτερα ξεπεράσουμε την στείρα
αντιπαράθεση, τόσο καλύτερα.
Το πιο στείρο πράγμα σε αυτή την αντίθεση είναι η άποψη πως είμαστε μόνιμα
θύματα μίας παγκόσμιας συνωμοσίας. Εκτός από το ότι δεν ευσταθεί (άλλη
δουλειά δεν είχε η υφήλιος από το να ασχολείται συνεχώς μαζί μας) μας
υπονομεύει και μας ευνουχίζει. Αφού έτσι και αλλιώς όλα εξαρτώνται από έξω
-γιατί να προσπαθούμε και να εργαζόμαστε;

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ. Και δικά μας στους 4Τ είναι πάντα τα αυτοκίνητα (αν
σας ενδιαφέρουν οι γενικότερες απόψεις μου, υπάρχουν στα βιβλία μου, ή κάθε
Κυριακή στην Ελευθεροτυπία).
Έκανα δύο χιλιάδες χιλιόμετρα με ένα Megane Coupe 1.6e. Πρώτη εντύπωση:
στιβαρή κατασκευή. Η Renault έχει πλέον ιαπωνικό επίπεδο στη συναρμολόγηση
και το φινίρισμα. Δεύτερη εντύπωση: το πιο ευκολοοδήγητο αυτοκίνητο που έχω
δοκιμάσει. Το τιμόνι ελαφρό και γρήγορο αλλά με πλήρη αίσθηση του δρόμου,
το ντεμπραγιάζ φτερό, ο λεβιές γρήγορος, όλα τα χειριστήρια σωστά
ζυγισμένα.
Αλλά (υπάρχει πάντα «αλλά» - το τέλειο αυτοκίνητο δεν θα υπάρξει ποτέ) το
Megane θα ήθελε ένα γιαπωνέζικο κινητήρα. Όχι πως ο νέος 1.6 δεν είναι
καλός. Απλά δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με το υπόλοιπο αυτοκίνητο. Ενώ σε
όλα (κατασκευή, εργονομία, κράτημα, ασφάλεια, φρένα) η βαθμολογία είναι
«άριστα», στο μοτέρ είναι «καλώς». Ένας αξιοπρεπής κινητήρας με
συμπαθητικές επιδόσεις -αλλά σε τρώει η σκέψη- τι θα ήταν αυτό το
αυτοκίνητο με ένα μοτέρ Honda ή και Toyota.
Φυσικά οι ξένοι δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα -αγοράζουν το δίλιτρο, εφόσον η
διαφορά στην τιμή και τη φορολογία δεν είναι απαγορευτική. Εδώ ακόμα η
νομοθεσία για τα αυτοκίνητα είναι προϊστορικής εποχής_

ΜΕ ΤΟ MEGANE ΣΤΗΝ ΠΙΝΔΟ: Με την ευκαιρία που υπήρχε ένα συνέδριο στην
Καλαμπάκα - πήρα το Megane να το δοκιμάσω. Πέρασα τον χειρότερο Δομοκό της
ζωής μου - ομίχλη, πάγος, φορτηγά - το αυτοκίνητο τα πήγε περίφημα. Την
άλλη μέρα πάλι ομίχλη ανεβαίνοντας στο Περτούλι, αλλά το αμάξι είχε
προπονηθεί καλά και δεν καταλάβαινε Χριστό. Μέχρι που έκανα τη βέβηλη σκέψη
(από μέσα μου) πως «καλύτερα που δεν πήρα το ΒΜW». Σας έβαλα και δύο
φωτογραφίες από το χιονισμένο Περτούλι - με τα μαύρα έλατα της Πίνδου - για
να αποχαιρετίσουμε το χειμώνα.
Στην επιστροφή γύρισα από Λάρισα - στα τετρακόσια χιλιόμετρα της Εθνικής
(με βροχή) μόνο ένα αυτοκίνητο με πέρασε - και είχε 215 άλογα περισσότερα
από μένα. Πράγμα που δείχνει πως τελικά η ιπποδύναμη δεν είναι το παν - το
σημαντικότερο είναι πώς τοποθετούνται τα άλογα στο δρόμο.

ΨΥΧΟΓΡΑΦΙΑ ΟΔΗΓΩΝ. Περιμένω ακόμα την επιστημονική μελέτη που θα
συμπεραίνει τον χαρακτήρα των οδηγών από την επιλογή του αυτοκινήτου. Γιατί
μην γελιόμαστε - η επιλογή αυτή δεν είναι μόνο θέμα οικονομικό. Υπάρχουν,
σε κάθε τιμή, πολλές εναλλακτικές λύσεις. Το τι αγοράζω, έχει να κάνει με
το «τι μου πάει». Αντίστροφα, λοιπόν, από το «τι σου πάει» μπορώ να βγάλω
συμπεράσματα για σένα. Πες μου τι αυτοκίνητο οδηγείς να σου πω ποιος είσαι.
Τι θα λέγατε, τώρα που σταματήσαμε τις φωτογραφίες, να μου στέλνατε
προσωπογραφίες οδηγών. Πώς είναι ο τυπικός οδηγός Alfa, Golf, Audi, Nissan,
κ.λπ; Μέχρι 100 λέξεις ο χαρακτηρισμός - και οι καλύτεροι θα δημοσιευθούν
εδώ.

ΕΛΑΒΑ ΕΝΑ ΜΑΚΡΥ (ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ) ΓΡΑΜΜΑ από τον αναγνώστη Θέμη Μητσιάλη από
την Κέρκυρα. Γράφει πολύ καλά λόγια για τη στήλη αλλά αναφέρεται στο
παρελθόν. Για το παρόν σημειώνει: «Πού είναι τα ωραία σχόλια που διαβάζαμε
παλιά στη στήλη σας για τ?αυτοκίνητα; Πού είναι οι διαπιστώσεις σας, οι
έξυπνες κι εύστοχες παρατηρήσεις σας που κάνατε γι? αυτοκίνητα και οδηγούς;
Παλαιότερα μόλις αγόραζα τους 4Τ από το περίπτερο το πρώτο πράγμα που
διάβαζα ήταν η στήλη σας. Τώρα τι να διαβάσω; Κάθε μήνα για επιγραφές,
πινακίδες και υπολογιστές. Δεν οδηγείτε πια;»
Πραγματικά, κύριε Μητσιάλη, οδηγώ τώρα λιγότερο από παλιά. Ωστόσο νομίζω
πως έχετε καιρό να διαβάσετε τη στήλη. Έχω να γράψω για υπολογιστές πάνω
από ενάμιση χρόνο -από τότε που γράφω κάθε μήνα στο RAM. Τα τελευταία
κείμενα ήταν αφιερωμένα σε αυτοκίνητα και ταξίδια -Μακεδονία, Λευκάδα,
δημοψήφισμα μοντέλων, μετατροπή BMW, κ.λπ. Στο περασμένο τεύχος έβαλα ο
ίδιος τέλος στο παιχνίδι των επιγραφών - παρόλο που αρέσει σε πολλούς
αναγνώστες. Βλέπετε λοιπόν πως σε πολλά έχω προτρέξει της επιστολής σας.
Για την Κέρκυρα τα λέμε ιδιωτικά.
Ο τακτικός μου ιντερνετικός επιστολογράφος Μπάμπης Τούντας από τον Καναδά
μου έστειλε μία συγκλονιστική είδηση. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ
αποφάσισε να εκχωρήσει στις πολιτείες το δικαίωμα να καθορίζουν τα όρια
ταχύτητος στους αυτοκινητόδρομους. Τα διάσημα 55 μίλια (88 χλμ/ώρα) του
παλιού ενιαίου ορίου, έγιναν αμέσως 65, 75 και 85! Και η πολιτεία της
Montana κατάργησε κάθε περιορισμό για τις ώρες της ημέρας. Όποιος έχει
οδηγήσει ατέλειωτες ώρες στις αμερικανικές turnpikes με το πόδι να παθαίνει
κράμπα στα 90 και το ελικόπτερο των Smoky Bear -ή μπάτσων- αποπάνω,
καταλαβαίνει τι επανάσταση είναι αυτή!
Το κουΐζ του προπερασμένου τεύχους ακόμα απασχολεί αναγνώστες, και ο κ.
Κίμων Φουντούλης μου στέλνει μία φωτογραφία ενός συγγενικού μοντέλου από
την Egli. Τη δημοσιεύω και περιμένω από τα λαγωνικά της στήλης περισσότερες
λεπτομέρειες. Πίσω από το εντυπωσιακό μακρυμύτικο αυτοκίνητο διακρίνω ένα
παλαιό μου γνώριμο, πρατηριούχο της ΕΚΟ (τέως ESSO) και την ανεψιά του.
Ο κ. Κώστας Αντωνίου με φαξ από την Κομοτηνή διορθώνει: το ανθοπωλείο
Φλορέξ, στο τεύχος Φεβρουαρίου δεν είναι στην Ξάνθη αλλά στην Κομοτηνή.
Λόγω τέλους συλλογής φωτογραφιών επιγραφών δεν θα δημοσιεύσω και τη νόστιμη
(κυριολεκτικά) επιγραφή που μου έστειλε ο κ. Μ. Λίχουνας. Ο κ. Α. Αγγελάκης
μου στέλνει φωτογραφίες σκουπιδιών από το Μαντούδι της Εύβοιας (αν άρχιζα
να δημοσιεύω τέτοιες, δεν θα μας έφταναν όλα τα τεύχη -η Ελλάδα
σκουπιδοκρατείται). Δεν δημοσιεύω επίσης τη φωτογραφία του κ. Σπ.
Σκιαδόπουλου (το ίδιο ακριβώς θέμα το είχα καταχωρίσει στο τεύχος
Δεκεμβρίου).
Υπενθυμίζω: ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΟUΤ!_Ν.Δ.