Πρωτάθλημα Tαχύτητας 1996: Eνιαίο
ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ENIAIOYAYTOKINHTO: ΠΕΖΟ 106 ΡΑΛΛΥ
ΧΟΡΗΓΟΣ: EKKA
ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΛΕΟΝΤΩΝ
Δεκαπέντε «λέοντες» στάθηκαν στην εκκίνηση για την κατηγορία του Ενιαίου,
καθώς τα Πεζό 106 Ραλλύ αποτέλεσαν το «αυγό του Κολόμβου».
Αψογοι χειρισμοί από το Δ.Σ. του ΣΟΑΑ, καθοριστική η παρουσία της EKKA,
σημαντική η υποστήριξη της Μπρίτζστοουν, κάλλιο αργά παρά ποτέ για τη Λάιον
και ο θεσμός συνεχίζει τη θετική παρουσία του, αντιπροσωπεύοντας την επί
ίσοις όροις άμιλλα κάτω από τις ιδανικές συνθήκες.
Μακάρι το τελευταίο να μη «διαταραχθεί». Οι φύλακες όπως αποδείχθηκε, έχουν
γνώσιν.
κείμενο: Δημ. Πρωτονοτάριος
Φωτογραφίες: Θ. Ηλιόπουλος, Γ. Κακολύρης
«Η γνώση του αυτοκινήτου, κύριος παράγων της επίδοσης». O λόγος από τον
pole-man Δημήτρη Μιχελακάκη που κέρδισε χωρίς ουσιαστικά να
απειληθεί. Δεύτερος ο Δήμος Ριζικάρης μετά την εγκατάλειψη του Σακελλαρίου
και τον αποκλεισμό των «Αμερικάνου» και Χάρη Χαραλαμπίδη που τερμάτισαν μεν
στην 2η και 3η θέση αλλά τέθηκαν εκτός αγώνα, όταν βρέθηκαν «χαμηλοί» καθ?
ύψος. Να ταυτίσουμε το γεγονός με το λάθος;
H ισοδυναμία αυτοκινήτων και οδηγών εστιάζει την όποια διαμόρφωση των
αποτελεσμάτων στη «σχάρα» της εκκίνησης, μεταθέτοντας το βάρος την παραμονή
του αγώνα και την πρώτη στροφή της Κυριακής. Υπάρχει κάτι πιο ενδιαφέρον;
Στη φωτ. ο Δήμος Ριζικάρης που προσαρμόστηκε άμεσα στο 106. Αυτοκίνητο
σχολείο αλλά και εργαλείο. O ιδανικός συνδυασμός.
ΑΠΟΣΤΟΛΗ
ΜΠΟΤΕΣ, ΣΠΙΡΟΥΝΙΑ KAI ΚΑΥΤΕΣ ΣΕΛΕΣ-3
Κάθε φορά που νομίζεις ότι τα έχεις κάνει όλα, σου παρουσιάζεται και μια
νέα ευκαιρία για κάτι άλλο, που διαπιστώνεις ότι είναι εντελώς διαφορετικό
απ? όσα ήξερες μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όταν λοιπόν οι άνθρωποι της LION
Ελλάς μας πρότειναν να τρέξουμε στην Τρίπολη μ? ένα 106 ραλλύ του ενιαίου
και ο Στράτης και ο Σπύρος είπαν «πήγαινε εσύ», τότε μόνον άρχισα να
συνειδητοποιώ πως δεν είχα ιδέα τι σημαίνει αγώνας σε πίστα (από τη θέση
του οδηγού βέβαια, γιατί σαν θεατής μπορείς να λες ό,τι θες, όταν κάθεσαι
άνετα στη θέση σου τρώγοντας τσιπς και κριτικάροντας ακόμα και τον
...Σουμάχερ). Γιατί μπορεί πέρυσι να συμμετείχα στον «αγώνα» των
δημοσιογράφων στο Μπάρι, αλλά, μεταξύ μας, άλλο είναι ο «χαβαλές» με τους
συναδέλφους σου με αυτοκίνητα δρόμου σαν αυτά που έχεις συνηθίσει να
οδηγείς κι άλλο να βρεθείς σε παραγματικό μπάκετ στην ίδια πίστα μαζί με
τους πυροβολάρχες, όπου εσύ κάνεις πλάκα κι αυτοί κάνουν αγώνα, για τον
οποίο έχουν ξοδέψει του κόσμου τα λεφτά.
O εξοπλισμός βεβαίως υπήρχε πλήρης, φόρμα, παπούτσια, κάλτσες, γάντια (2
ζευγάρια παρκαλώ), ακόμα και το Νόλαν που έμεινε ενθύμιο από το 24ωρο των
4T στο Μπάρι, με συμπλήρωσή του μάλιστα μ? ένα τρίτο ζευγάρι γάντια από τη
LION. Από εμφάνιση τουλάχιστον δεν είχα τίποτα να ζηλέψω από τον
Μιχελακάκη, οπότε η μόνη διαφορά που έμενε να καλύψω ήταν μερικά
...δευτερόλεπτα στο γύρο!
H συνειδητοποίηση πως τα πράγματα δεν είχαν καμία σχέση με το
δημοσιογραφικό συναγωνισμό στην Ιταλία ξεκίνησε όταν μου ζήτησαν από τη
LION να περάσω από εκεί για να ρυθμίσουν το κάθισμα στα μέτρα μου. Ουπς,
εδώ τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται σοβαρά. Στο άλλο έμπαινες, ρύθμιζες
το κάθισμα όπως ήθελες και μετά ορμούσες, νομίζοντας πως κάνεις αγώνα. Εν
πάση περιπτώσει, το κάνεις κι αυτό, πας κι αρχίζεις «λίγο πιο μπρος», «λίγο
πιο πάνω», «ακόμα λίγο πιο μπρος», «λίγο μεγαλύτερη κλίση», πρήζεις το
μηχανικό για μισή ώρα στο «βίδωνε-ξεβίδωνε» γιατί είναι μονοκόμματο το
ρημάδι και ρυθμίζεται όλο μαζί και τελικά τη βρίσκεις τη σωστή θέση για τον
πόλεμο.
Και μετά συνειδητοποιείς ότι δεν θυμάσαι καθόλου τις σημαίες. Τις ξέρετε
τις σημαίες, θα τις έχετε δει που τις κουνάνε οι κριτές στη Φόρμουλα 1,
αλλά βέβαια, στα παλιά σας τα παπούτσια εσάς τι σημαίνουν. O Χιλ και ο
Σουμάχερ και οι άλλοι αν ξέρουν, εσάς σας περισσεύει. Έλα όμως που άμα
μπεις στην πίστα δεν έχει «στα παλιά μου τα παπούτσια», γιατί πρέπει και να
τις ξέρεις και να εφαρμόζεις ότι σημαίνει η κάθε μία για να μην κάνεις
μπάχαλο τον αγώνα! Και θυμάσαι βέβαια πως και στον αγώνα των δημοσιογράφων
σας είχαν εξηγήσει τι σημαίνουν όλα αυτά τα «άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε»
αλλά έπειτα από τόσο καιρό τα μισά τα έχεις ξεχάσει. Αντε λοιπόν να ρίξεις
μια ματιά και σ? αυτά και ν? ασχοληθείς και με τη γραφειοκρατία για να
βγάλεις τη λισάνς, να σου ανέβει λίγο το ηθικό επειδή οι γιατροί σε
βρίσκουν «θηρίο» και είσαι ετοιμοπόλεμος.
Φτάνεις στην Τρίπολη λοιπόν για τις δοκιμές και σε ρωτάει κάποιος «τι αέρα
έχεις στα λάστιχα» σου λέει ο μηχανικός «δοκιμάστε το και πείτε μου τι
θέλετε εσείς» και σου φεύγει πάλι η μαγκιά. «Τι αέρα, πώς τι αέρα; Εγώ θα
ψάξω να το βρω. Ο? κατασκευαστής δεν προβλέπει τίποτα;» Κι αρχίζεις τις
διαπραγματεύσεις με τους διάφορους γνωστούς εκεί πέρα όπου ο καθένας σου
λέει διαφορετική γνώμη (τι ωραίο που είναι τελικά να είσαι απ? έξω!) κι
ευτυχώς που υπάρχει αυτός ο ...άγιος άνθρωπος ο Μιχελακάκης, που σε λυπάται
και σου λέει πέντε πράγματα, ώστε νη μη ψάχνεις μέχρι τη δευτέρα παρουσία.
Αρκεί ένας γύρος στις δοκιμές για να συνειδητοποιήσεις πως πρέπει να
γυρίζεις 24 ώρες για να βρεις τις σωστές γραμμές, σε συνδυασμό βέβαια με
τις σωστές αλλαγές ταχυτήτων. Μπορείς βεβαίως να παρακολουθείς τους άλλους,
αυτό όμως είναι δύσκολο στην αρχή κι επιπλέον, αν σέβεσαι την προσπάθειά
τους (κι εμείς όλοι στους 4T τη σεβόμαστε απεριόριστα) πρέπει να κοιτάς
συνέχεια τον καθρέφτη μήπως σε πλησιάζει κάποιος για να τον αφήσεις να σε
περάσει χωρίς να τον καθυστερήσεις. Για μια ακόμη φορά η λύση είναι ο
Μιχελακάκης (στα σοβάρα: κύριος, με όλη τη σημασία της λέξης και τον
ευχαριστώ πολύ που με βοήθησε να το διασκεδάσω ακόμα περισσότερο απ? ό,τι
αν πήγαινα στα τυφλά) που μπαίνει μπροστά μου για ένα γύρο στις ελεύθερες
δοκιμές κι ένα στις χρονομετρημένες και μου δείχνει τις σωστές γραμμές και
τις σωστές αλλαγές ταχυτήτων.
Από εκεί και πέρα είναι πλέον καθαρά θέμα εμπειρίας να βελτιώσεις το χρόνο
σου, σε μια πίστα όπου οδηγείς πρώτη φορά, μ? ένα αυτοκίνητο που οδηγείς
πρώτη φορά. Το αυτοκίνητο σε βοηθάει ιδιαίτερα σ? αυτό, καθώς είναι
εκπληκτικά ακριβές, οδηγείται πολύ εύκολα και ελέγχεται ανά πάσα στιγμή
χωρίς άγχος, συγχωρώντας ακόμα και τα λάθη που μπορεί να κάνεις στην
προσπάθεια να βελτιώσεις το χρόνο σου. Και περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν
πολλά, αν σ? αρέσει αυτό που κάνεις (και προσωπικά το διασκέδασα μέχρι την
τελευταία στιγμή, απόδειξη το γεγονός ότι ο ταχύτερος γύρος μου ήταν ο
τελευταίος!) H κούραση που μένει στο τέλος (και, πιστέψτε το, αρκεί μισή
ώρα αγώνα για να γίνεις πτώμα) δεν μειώνει την ευχαρίστηση από έναν αγώνα
που πραγματικά τον διασκέδασα πολύ. Και του χρόνου! _
Πάνος Φιλιππακόπουλος