Aπό το μπάκετ του Kόλιν Mακρέι
ΑΠΟ TO ΜΠΑΚΕΤ...Από τα ψηλά, στα χαμηλά...
Κόλιν ΜακΡέι. Νικητής στο Ακρόπολις, μηδέν βαθμοί στην Αργεντινή και
πιθανότατα στο τέλος της χρονιάς θα αναγκαστεί να παραδώσει το «στέμμα» του
πρωταθλητή στον Τόμι Μάκινεν ή στον Κάρλος Σάινθ. O ίδιος, ανακρινόμενος
από το συνεργάτη μας Μάρτιν Χολμς, σχολιάζει...
απόδοση: Πόπη Παπαμιχαήλ
Στην Ελλάδα...
«Η πρώτη θέση στο Ράλι Ακρόπολις ήταν ό,τι καλύτερο για την ομάδα μας.
Εξαιρώντας τη Μαλαισία, είχαμε να κερδίσουμε από το R.A.C.
Στην Ελλάδα το μυστικό, αλλά και η δυσκολία, είναι να βρεις το ρυθμό. Δεν
οδηγείς σε όλο τον αγώνα100%, αλλά αν προσέξεις χάνεις, ενώ αν πας πολύ
γρήγορα καταστρέφεσαι. Σκεφτείτε ότι στην πρώτη ειδική πιστέψαμε ότι
ήμασταν αργοί, αλλά όταν είδαμε τη μεγάλη διαφορά, πανικόβλητοι κόψαμε
ρυθμό. Την τελευταία ημέρα ο Τόμι μας ανάγκασε να οδηγήσουμε στο όριο, αλλά
ευτυχώς πήγανε όλα καλά.
Γενικά η προσοχή μας ήταν στραμμένη στα σκληρά κομμάτια και στην επιλογή
των ελαστικών, αφού φέτος οι δοκιμές έχουν ελαττωθεί. Ειδικά για το
Ακρόπολις η Πιρέλι δημιούργησε δύο τύπους ελαστικών που δε γνωρίζαμε
ακριβώς την αντοχή τους, αφού δεν τα δοκιμάσαμε, όπως συνήθως πριν από τις
επίσημες δοκιμές. Μάλιστα φέτος οι δρόμοι ήταν περισσότερο σκληροί από κάθε
άλλη φορά και οι ασυνήθιστες για την εποχή νεροποντές, που ξέπλυναν τις
πέτρες από το χώμα, ήταν ένας πρόσθετος πονοκέφαλος. Όσον αφορά τον αγώνα,
η προσοχή μου δεν ήταν μόνο στον Τόμι που μας έκανε τη ζωή δύσκολη, αλλά
και στο Σάινθ. H Φορντ είναι πλέον ένας υπολογίσιμος αντίπαλος και ύστερα
από κάθε αγώνα η βελτίωσή της είναι θεαματική. Μάλιστα από το μυαλό μου δεν
έφευγε η εξέλιξη του αγώνα στην Ινδονησία, όπου όντας πρώτος και χωρίς το
άγχος του Μάκινεν που είχε εγκαταλείψει, βγήκα από το δρόμο προσφέροντας
στο Σάινθ τη νίκη.
Ευτυχώς όμως στην Ελλάδα δε συνέβη το ίδιο. Ήμασταν από την αρχή πρώτοι,
αλλά ο αγώνας ήταν τρομερά δύσκολος, αφού νιώθαμε τον Τόμι πολύ κοντά. Τη
δεύτερη μέρα προσπαθήσαμε να αυξήσουμε τη διαφορά οδηγώντας οριακά αλλά δεν
τα καταφέραμε. Στραφήκαμε τότε στα πλεονεκτήματα του Λάνσερ και
χρονομετρώντας τον Τόμι είδαμε ότι στα ανηφορικά κομμάτια χάναμε χρόνο, ενώ
στα κατηφορικά κερδίζαμε. Συμπεράναμε λοιπόν ότι δεν έφταιγαν τα λάστιχα
μας, αλλά η υπεροχή σε ισχύ του κινητήρα του Λάνσερ.
Έτσι αλλάξαμε τον προγραμματισμό του ψεκασμού και χαράξαμε διαφορετικά τα
λάστιχα, ώστε να κερδίσουμε σε πρόσφυση και σε αντοχή. Οι αλλαγές
αποδείχθηκαν «χρυσές». Τρεις ειδικές πριν από το τέλος, στο Νέο Ζεμενό,
αναπνεύσαμε όταν ο Τόμι βγήκε με φθαρμένα λάστιχα. Τα προβλήματά μας όμως
δε σταμάτησαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και στη ράμπα του τερματισμού
η σαμπάνια δεν άνοιγε για να πανηγυρίσουμε.
Στην Αργεντινή
H ικανοποίησή μας από την πρώτη θέση στο Ακρόπολις έδωσε τη θέση της στην
απογοήτευση από την εγκατάλειψη στην Αργεντινή. Ήταν η δεύτερη φορά που
συμμετείχα στην Αργεντινή, όπου είχα επίσης εγκαταλείψει.
Πίστευα ότι δεν είναι τόσο απαραίτητη η πείρα σε αυτό το ράλι, αφού δεν
έχει γρήγορες ειδικές, μάλιστα ο πιο έμπειρος από όλους μας ήταν ο Σάινθ
που είχε τόσες συμμετοχές όσες είχαμε όλοι μαζί. Επίσης, ο λίγος χρόνος των
δοκιμών δε μας έδωσε τη δυνατότητα να καλύψουμε μέρος της απειρίας μας και
αξίζει να πούμε ότι καμία ομάδα δε δοκίμασε τα αυτοκίνητα της πριν από τον
αγώνα. Το αυτοκίνητό μας δεν είχε διαφορές σε σχέση με αυτό που
χρησιμοποιήσαμε το 1994 και χρησιμοποιούμε σε όλα σχεδόν τα χωμάτινα ράλι.
Ιδιαίτερη προσοχή δώσαμε μόνο στις αναρτήσεις. Αν θέλαμε να εμφανίσουμε ένα
νέο αυτοκίνητο, τότε θα έπρεπε να έρθουμε εδώ και να ξοδέψουμε πολύ χρόνο
δοκιμάζοντάς το. Τα λάστιχα που χρησιμοποιήσαμε ήταν τα ίδια που
χρησιμοποιούμε σε κάθε χωμάτινο αγώνα και η δουλειά πάνω σε αυτόν τον τομέα
ήταν η συνέχεια των δοκιμών που κάναμε μετά το Ακρόπολις στη Φινλανδία.
Πριν αρχίσει ο αγώνας δεν έλειψαν τα ατυχήματα― μάλιστα σε ένα από αυτά
κατέστρεψα το «μουλάρι μου». Είχαμε κλείσει μία ειδική διαδρομή που είχε
στις άκρες του δρόμου σχηματισμένο φράχτη από άμμο, όπως ακριβώς το χιόνι
στη Σουηδία. Τη δεύτερη φορά «κατέβαινα» πολύ γρήγορα, όταν χτύπησα στο
«φράχτη», που ήταν περισσότερο μαλακός από ό,τι υπολόγιζα, και το Ιμπρέζα?
απογειώθηκε. Οι ζημιές δεν ήταν μεγάλες, δυστυχώς, όμως, έπιασε φωτιά και
καταστράφηκε.
Την επόμενη ημέρα μεταφερθήκαμε σε άλλη περιοχή για τις προγραμματισμένες
δοκιμές, αλλά εντελώς απρόβλεπτα χιόνισε και οι δρόμοι έκλεισαν. Ευτυχώς ο
Τιτσιάνο Σιβιέρο που δούλευε για την οργάνωση του ράλι βοήθησε να
τελειώσουμε τις δοκιμές μας χωρίς προβλήματα. Επίσης κατά τη διάρκεια των
δοκιμών μάθαμε την απόφαση της FIA για 14 αγώνες το 1997, με σκοπό να
γίνουν 16 την επόμενη χρονιά! Τρελά πράγματα. Πότε θα κάνουμε δοκιμές και
πότε θα τρέχουμε; Πιστεύω ότι 12 αγώνες είναι αρκετοί, οι 14 πολλοί και οι
16 υπερβολικοί.
Στο Ράλι Αργεντινής πέρα από τις ατυχίες στις δοκιμές είχα ακόμα δύο
ατυχήματα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Στο πρώτο χτύπησα έναν θεατή που
τραβούσε φωτογραφίες στη μέση του δρόμου και στο δεύτερο ακούμπησα άθελα
μου κάποιους θεατές στο χώρο του ελεγχόμενου σέρβις προσπαθώντας να φτάσω
στο κοντρόλ. O κόσμος ήταν πολύς και ανεξέλεγκτος. Δε βλέπαμε και δεν
μπόρεσα να τους αποφύγω.
H εγκατάλειψή μου με απογοήτευση, αλλά έτσι είναι οι αγώνες, και πρέπει
γρήγορα να το ξεπεράσω. Αλλωστε τα περιθώριά μου είναι περιορισμένα, και οι
απογοητεύσεις πολυτέλεια, αφού ο επόμενος αγώνας ?το Ράλι των 1000 Λιμνών?
είναι ένας από τους πιο δύσκολους και όμορφους του ΠΠΡ. Εκεί ο Τόμι και ο
Κάρλος έχουν τον πρώτο λόγο, αφού έχουν κερδίσει τον αγώνα, ενώ εγώ δεν έχω
ξαναπάει από το 1992 (πρώτη του συμμετοχή στη Φινλανδία) και δε θυμάμαι
καθόλου τις ειδικές. Συνήθως θυμάμαι το χαρακτήρα κάθε ειδικής και όχι
λεπτομέρειες, στη Φινλανδία όλα είναι ίδια, έτσι, δε θυμάμαι τίποτα.
Ευτυχώς για μένα έχω μπροστά μου δύο εβδομάδες ξεκούρασης στη Σκοτία να
«ξεχάσω» τα ράλι και την πρόσφατη απογοήτευσή μου.
Ελπίζω στην επόμενη συνάντησή μας, μετά το Ράλι των 1000 Λιμνών να σας
περιγράψω πιο ευχάριστα γεγονότα»._ Κόλιν Μακρέι