Oδηγώντας - Mέρος 2ο
A υξημένη κινητικότητα παρουσίασε η αυλή του «απέραντου φρενοκομείου» το
μήνα που πέρασε. Ίσως λόγω του καύσωνα, μπορεί εξαιτίας του «συνεδρίου»,
ίσως και από το γεγονός ότι η E.E. (ξανά)ανακοίνωσε ότι μέχρι το 2.000 η
βενζίνη με μόλυβδο πρέπει να εξαφανισθεί από τις αντλίες, και οι τρόφιμοι
έκαναν πηγαδάκια και, με τη βοήθεια των M.M.E, άρχισαν να εξετάζουν (πάλι)
προσεκτικά τους αφαλούς τους. «Αααα», φώναζε ο ένας, «ο δικός μου αφαλός
είναι μεγαλύτερος απ? το δικό σου».
«Τσ, τσ, τσ», έλεγε ο άλλος, «ο δικός μου αφαλός είναι πιο ?συντεταγμένος?
απ? το δικό του».
«Θα έχουμε ένα ή δύο αφαλούς;» ρωτούσε ο τρίτος. «Γιατί δύο κι όχι τρεις»,
έλεγε ο άλλος, και να σου οι «αποκλειστικές» δηλώσεις και πάρε οι «ζωντανές
συνδέσεις» με τα γραφεία του Φρενοκομείου και οι γιγαντοοθόνες που ήταν
τοποθετημένες σε κάθε πλευρά της αυλής πήραν φωτιά. Στη μία ο Ακης, στην
άλλη ο Μάκης, στην τρίτη ο Μίλτος, ο Σάκης, ο Λάκης, ο Απόστολος, η Αλέκα,
ο Γιώργος, ο Τάκης, όλοι με τα μικρά τους ονόματα, φιλαράκια απ? το στρατό,
να λένε τις ίδιες απέραντες κοινοτοπίες που λένε εδώ και 40 χρόνια.
Και οι τρόφιμοι από κάτω να φωνάζουν, να χειρονομούν, να έρχονται στα
χέρια, να βρίζονται, διότι στη βορινή γωνία έλεγαν «Γιατί, ρε σύντροφε; Στο
ίδιο κόμμα δεν είμαστε;», στη νότια είχαν «πλακωθεί», διότι ο ένας
μικρομεσαίος δε συμφωνούσε με τον άλλο κηφήνα για την «ιδεολογική
κατεύθυνση» που πρέπει να πάρει το «κίνημα».
Όλοι υπολόγιζαν χωρίς τον ιδιοκτήτη, γιατί το «πρόβλημα» της ηγεσίας λύθηκε
αυτόματα με το θάνατο ενός εκ των ιδρυτών του ιδρύματος. Ορισμένοι από τους
ελαφρότερα ασθενείς έλεγαν ότι ο άνθρωπος πέθανε από τη στενοχώρια
βλέποντας τα όσα συμβαίνουν στην αυλή, αλλά η ακρίβεια της πληροφορίας
ελέγχεται.
Μετά την ανακοίνωση του θανάτου τού ενός (εκ των ιδρυτών), το 47% φόρεσε
μαύρες πλερέζες, ενώ οι υπόλοιποι απλώς παρίσταναν τους λυπημένους.
Τα όσα επακολούθησαν ήταν αναμενόμενα και σύμφωνα με τις παραδόσεις. Αντί
να τιμήσουν τον αποθανόντα αρχηγό με τη σιωπή και τη σοβαρότητα που άρμοζε
στο έργο του, άρχισαν να κλαίνε και να οδύρονται σαν τις μοιρολογίστρες της
νότιας Ιταλίας (του 1930)
Οϊμέ, αχ, βαχ... Πώς θα υπάρξουμε χωρίς Αυτόν...
Οι θρήνοι, ξεκίνησαν τα χαράματα της 23 Ιουνίου αλλά, κατά ένα περίεργο
τρόπο, καταλάγιασαν την επόμενη μέρα (ορσιμένοι μάλιστα είπαν οτι ο
αποθανών ξαχάστηκε πιό ?γρήγορα? απ? οτι ?έπρεπε?).
O θάνατος του αρχηγού προκάλεσε μέγα θέμα, διότι, ενώ μέχρι εκείνη την
ημέρα το θέμα ήταν μονοκρατορία, διαρχία ή πολυαρχία, τώρα η γενική
συνέλευση των μετόχων έπρεπε να εκλέξει νέο πρόεδρο του Δ.Σ.
Ένα μέλος του πρότεινε να αναβληθεί προκειμένου να εξετάσει τα νέα
δεδομένα, αλλά έγινε μια οχλαγωγή και πραγματοποιήθηκε την επομένη.
Και ενώ τα μεγάφωνα του ιδρύματος μετέδιδαν πένθιμη μουσική, στη δυτική
πλευρά μια κυρία μεγαλοδικηγόρου διαπληκτίζονταν με μια κυρία
μεγαλοεργολάβου, επειδή το «κόμμα δε βοήθησε το προάστιο να αποκτήσει
πεζόδρομους» και έτσι υποβαθμιζόταν η «ποιότητα ζωής», άσε που τα «παιδιά
δεν μπορούσαν να πάνε στο σχολείο με το ποδήλατο».
Το πένθος δεν εμπόδισε τρεις συντεχνίες τροφίμων να κάνουν πορείες για να
«προφυλάξουν τα κεκτημένα τους» με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα άνευ
προηγουμένου κομφούζιο, καθώς τα 1,5 εκατομμύριο οχήματα που κυκλοφορούσαν
εκεί άρχισαν να κορνάρουν και οι οδηγοί τους να λένε «δεν είναι πράματα
αυτά, ρε φίλε».
Να όμως που επεμβαίνει (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) η αστυνομία του
Ιδρύματος για να βάλει τάξη, αλλά οι τρόφιμοι πέφτουν στην άσφαλτο και
προσποιούνται ότι έπαθαν καρδιακή προσβολή, και πλακώνουν τα τηλεοπτικά
συνεργεία, και τα «οχτώμιση» ξεχειλίζουν από σχόλια του τύπου «η αναλγησία
των αρχών του Ιδρύματος ξεπέρασε κάθε όριο», και γίνεται μια νέα οχλαγωγή,
και κανένας δεν καταλαβαίνει τον άλλον κι είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Κι εκεί που τα πράγματα πάνε να ηρεμήσουν, στη σκηνή εμφανίζεται ο
Σιλβέστερ Σταλόνε και λέει «όσοι είναι ράμπο να κάνουν ένα βήμα μπροστά»
και γίνεται πάλι το «έλα να δεις». H «προοδευτική» πτέρυγα της αυλής
κραυγάζει «ποτέ δε θα γίνουμε ράμπο, διότι (οι ράμπο) εκπροσωπούν μια
?ιδεολογία? που είναι ξένη προς την ?ιδεολογία? των τροφίμων».
Στο μεταξύ, σ? έναν άλλο χώρο, στο Εξάγωνο, το στρατιωτικό σκέλος του
Ιδρύματος απειλεί με παραιτήσεις, διότι πώς είναι δυνατόν ο υπεύθυνος
Δημοσίων Σχέσεων να λέει ότι στο στράτευμα δεν υπάρχουν «ράμπο», όταν στην
αυλή κυκλοφορούν τόσο πολλοί... Μπροστά στη γενική κατακραυγή και κάνοντας
την ανάγκη φιλοτιμία, ο Σιλβέστερ «επανατοποθετείται» λέγοντας ότι δεν
εννοούσε ακριβώς αυτό, αλλά κάτι άλλο που δεν διευκρινίζει. H αυλή ηρεμεί.
Ηρεμεί, τρόπος του λέγειν, γιατί στο μπερντέ κάνει την εμφάνισή του ο
Χατζηαβάτης και δηλώνει ότι εκτός από τα Ίμια και η Γαύδος υπάγεται στις
«γκρίζες» περιοχές του προαύλιου, και γίνεται νέος χαμός.
O Μπαρμπαγιώργος, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δε μιλούσε (πολύ), ανεβαίνει
στην ταράτσα και κρατώντας ένα κρητικό μαχαίρι φωνάζει: «Μολών λαβέ».
Κρύος ιδρώτας τρέχει στο μέτωπο του Τούρκου, γιατί δεν είναι λίγο να
βρίσκεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με το Λεωνίδα.
Τι να κάνει ο Χατζηαβάτης, τρέχει στον Μπέη Σοϊσάλ. «Πολυχρονεμένε», του
λέει, «ο Αλλάχ να κόβει χρόνια κ.λπ, κ.λπ. Ξέρεις τι είπαν οι γκιαούρηδες;
Μολών λαβέ...»
«Καλά, Χατζηαβάτη», λέει ο μπέης, «όταν εκνευριστούμε, θα δώσουμε την
απαιτούμενη απάντηση».
Οι μέρες περνούσαν και οι τρόφιμοι του Ιδρύματος περίμεναν (γεμάτοι αγωνία,
είναι αλήθεια) να εκνευριστεί ο μπέης. Κι εκεί που περίμεναν, πετάγεται
ένας με μουστάκι και λέει: «δε θέλουμε οδοντιατρείο στα Πατήσια για τους
φορείς του AIDS, γιατί οι ασθενείς ?φτύνουν? στο χώμα και μετά τα παιδιά
(που παίζουν στο πάρκο) γλύφουν την? μπάλα και αρρωσταίνουν». Τέτοιος
ρατσισμός!
Κι ενώ τα ?λεγε αυτά, μια ντουζίνα κακομαθημένα τσίριζαν «έξω ο θάνατος από
τη γειτονιά μας» ή κάτι παρόμοιο απόλυτα συμβατό με τον υποβόσκοντα
ρατσισμό των φρικτών μικρομεσαίων γονιών τους.
«Μα καλά», αναρωτήθηκε ένας από τους ελαφρότερα ασθενείς, «είναι οι
Τζούτζιοι ρατσιστές;»
«Μπααα», είπε ο άλλος και πήρε την κορούλα του αγκαλιά, για να την
προφυλάξει από έναν έγχρωμο κύριο που περνούσε δίπλα του.
Με αυτά και με εκείνα οι μέρες περνούσαν, και η ζωή στο Ίδρυμά μας γελούσε
ευτυχισμένα. Το μεσημέρι οι «προεδρικοί» έκαναν συνεστιάσεις στην
«Αγράμπελη», οι «εκσυγχρονιστές» στη «Φωλιά του Κούκου», οι πιο
εκσυγχρονιστές στο «Μαξίμ», οι ενδιάμεσοι στον «Τσολιά» και οι χήρες του
Στάλιν στο «Κόκκινο Λιμανάκι». Έπειτα από κάθε συνεστίαση στα MME του
Ιδρύματος γινόταν πανικός. Τι είπε ο Λάκης στο Μάκη, τι εννοούσε ο
(μακαρίτης) Ανδρέας, πού το πάει ο Μίλτος, σε ποιον τα «ρίχνει» ο
Βαγγέλης...
Τα «παράθυρα» έπαιρναν φωτιά, καθώς εκπρόσωποι «φορέων», κομμάτων, φατριών,
συντεχνιών, έκαναν τις «τοποθετήσεις» τους.
Και καλά όσο τα πράγματα έμεναν εκεί. Το θέαμα είχε και πλάκα με τις
μασέλες να πετάγονται στο φακό της κάμερας και τους μπαρμπαγιώργους να
αποκαλούν Βουλγαρία τους τροφίμους της γειτονικής μεγαλούπολης που ήθελαν
να κάνουν χωματερή στον Αυλώνα. Όταν όμως προχωρούσαν σε πιο δυναμικές?
κινητοποιήσεις, ε, εκεί η κατάσταση ξέφευγε λίγο από τον έλεγχο του
προσωπικού. Όπως, π.χ., με τις αποδράσεις των βαριά ασθενών από τις
πτέρυγες «υψίστης ασφαλείας».
Τη μια φορά έφυγαν 60, την άλλη 30, την τρίτη 40. Οι αποδράσεις γίνονταν με
τον εξής σατανικό τρόπο: οι κρατούμενοι που αποφάσιζαν να αποδράσουν
άνοιγαν την πόρτα κι έφευγαν. Τόσο δύσκολα!
Μία ώρα μετά την απόδραση «εκινητοποιείτο» η φρουρά, και το προσωπικό
«ασφαλείας» εξαπέλυε «ανθρωποκυνηγητό». Μιλάμε για χοντρά πράγματα δηλαδή,
που ούτε σε ταινίες «ράμπο» δεν έχουμε δει.
Σε λίγες ώρες στήνονταν παντού μπλόκα (καφετέριες, πιάτσες ταξί, διόδια,
θερινά σινεμά κ.λπ) έτσι που δεν μπορούσε να περάσει «κουνούπι» (οι
ελέφαντες δεν είχαν πρόβλημα).
Με τον τρόπο αυτό (άνοιξε την πόρτα κι έφυγε) απέδρασε και ο λήσταρχος
Ρωχάμ που μάλιστα μεταμφιέστηκε σε οικιακή βοηθό για να αποφύγει τα
«λαγωνικά» που τον κυνηγούσαν.
Θα μπορούσα να σας πω πολλά για τη ζωή στο Ίδρυμά μας, αλλά δεν είναι
απαραίτητο. Για τη συνέχεια δεν έχετε παρά να διαβάζετε κάθε μέρα τις
εφημερίδες και να παρακολουθείτε τα «οχτώμιση». Ποτέ, σε καμία χώρα του
κόσμου, η ζωή σ? ένα φρενοκομείο δεν παρουσιάστηκε τόσο καλά όσο στο Ίδρυμά
μας τον Ιούνιο. Τώρα μάλιστα που έσφιξαν οι ζέστες, η συνέχεια προβλέπεται
πιο ενδιαφέρουσα, γι? αυτό? μείνετε μαζί μας. Εκτός και αν οι πρόσφατες
εξελίξεις και η εκλογή νέας Διοίκησης βάλουν κάποια τάξη στα πράγματα. Ως
ανεξάρτητοι και ?πιστεύουμε? αντικειμενικοί παρατηρητές θα επανέλθουμε μετά
το απαραίτητο χρονικό διάλειμμα του ενός μηνός._Κ.Κ.
ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ?
Έργα και Ημέρες της Τοπικής Αυτοδικίας
Θ α ήθελα να ξεκινήσω τις οδηγικές εμπειρίες του μήνα που πέρασε μ? ένα
θέμα που επανειλημμένως έχουμε θίξει σ? αυτές τις σελίδες και απ? ό,τι
φαίνεται απασχολεί πολλές χιλιάδες πολίτες αυτής της χώρας. Πρόκειται για
την ουσιαστική απαγόρευση της κυκλοφορίας σε όλο και περισσότερες περιοχές
των ελληνικών πόλεων, με τη γνωστή δικαιολογία της διασφάλισης της
«ποιότητας ζωής». Το φαινόμενο τείνει να πάρει διαστάσεις θεομηνίας, καθώς
ο ένας δήμαρχος (ή ...κοινοτάρχης) μετά τον άλλο, απαγορεύει ή κάνει
ιδιαίτερα δύσκολη τη διέλευση των αυτοκινήτων κάθε είδους, συρρικνώνει τους
δρόμους επεκτείνοντας τα πεζοδρόμια, πεζοδρομεί, στήνει εμπόδια, βάζει
απαγορευτικά, μονοδρομεί και γενικά κάνει ό,τι του καπνίσει, για να
ξεπεράσει τις «επιδόσεις» του διπλανού τοπικού αυτοδίκη.
O στόχος αυτών των «παρεμβάσεων» είναι διάφανος: η διασφάλιση της ησυχίας
των κατοίκων του συγκεκριμένου προαστίου και η πλήρης (μέχρις αναισθησίας,
κοινωνικής αναλγησίας, ακόμα και φασισμού) αδιαφορία για τους «άλλους»,
τους λιγότερο «τυχερούς», πλούσιους ή ισχυρούς, που έχουν την ατυχία να
μένουν σε «φτωχές» συνοικίες και να χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο για δουλειά
αντί για «ψώνια» και κοινωνική ανέλιξη.
Μ? ένα άρθρο μου μάλιστα στην εφημερίδα «Το ΒΗΜΑ» προσπάθησα (και νομίζω
ότι πέτυχα) να αποκαλύψω το πραγματικό πρόσωπο όλων εκείνων που δήθεν
κόπτονται για την ποιότητα ζωής, ενώ στην πραγματικότητα κόπτονται για τη
δική τους βολή, ησυχία, τάξη και ασφάλεια, μη δίνοντας δεκάρα τσακιστή για
τους άλλους.
Στην προσπάθειά μου να μη «βγάλω έξω την ουρά μου» περιέγραψα τις δικές μου
εμπειρίες από τη ζωή σ? ένα σπίτι που κάποτε μπροστά του υπήρχε ένα
πευκόδασος και που σήμερα υπάρχει η Λεωφόρος Βουλιαγμένης, ένας από τους
πλέον επιβαρυμένους με κυκλοφορία, θόρυβο και καυσαέρια, δρόμους της χώρας.
Και είπα σ? αυτούς τους κυρίους ότι παρόλο που χάσαμε τον ύπνο μας, παρά το
γεγονός ότι το σπίτι και η ζωή μας ουσιαστικά καταστράφηκαν ΠΟΤΕ, OYTE ΓΙΑ
ENA ΛΕΠΤΟ, δε διανοήθηκα να χρησιμοποιήσω τα μέσα που διαθέτω (περιοδικό,
γνωριμίες, αν θέλετε και «φήμη») για να επηρεάσω τους τοπικούς ή
υπερτοπικούς παράγοντες και, μαζί με άλλους «αγανακτισμένους» κατοίκους, να
εμποδίσω την ....κατασκευή της λεωφόρου Βουλιαγμένης (ή της περιφερειακής
Υμηττού, της Σταυρού-Ελευσίνος) ή όποιου δρόμου ή λεωφόρου τέλος πάντων
εξυπηρετεί τη συντριπτική πλειοψηφία του αθηναϊκού λαού.
Κι αυτό, γιατί πίστευα, πιστεύω και πάντα θα πιστεύω ότι, αν κανείς
πράγματι ενδιαφέρεται για τα κοινά και όχι μόνο για τη βολή, τον εαυτούλη
του, την υγεία των παιδιών «του» και όχι όλων των παιδιών, δεν μπορεί να
είναι τόσο μαλ...ας, ώστε με τη στάση και τις πράξεις του να εμποδίζει ένα
έργο που εξυπηρετεί το σύνολο. Και επειδή σ? αυτό το περιοδικό «γράφουμε
γι? αυτοκίνητα» και υπάρχει κίνδυνος να κατηγορηθώ ότι με αυτή μου τη θέση
εξυπηρετώ τα συμφέροντα της ...αυτοκινητοβιομηχανίας (έγινε κι αυτό!),
επιτρέψτε μου να επαναδιατυπώσω τη θέση που επί 36 ολόκληρα χρόνια στη
δημοσιογραφία και 26 στο τιμόνι αυτού του περιοδικού απαράκλητα υπηρετώ:
την αυτοκινητοβιομηχανία την έχω χεσμένη, αν με τα προϊόντα, τις πράξεις ή
τις παραλείψεις της σκοτώνει, δηλητηριάζει και, γενικά, βλάπτει την
ποιότητα ζωής.
Πιο απλά, σ? όλη μου τη ζωή προσπάθησα να κάνω τρία πράγματα:
1. Να μην κλείνω τα μάτια στην πραγματικότητα, να μη ζητώ δηλαδή να?
εξαφανιστούν ως δια μαγείας τα αυτοκίνητα από τη ζωή μας (όπως μερικοί
παλαβωμένοι «οικολόγοι» ισχυρίζονται)
2. Να πιέζω με τα γραπτά, τα λόγια και τις πράξεις, ώστε τα αυτοκίνητα να
γίνονται ασφαλέστερα, καθαρότερα και φιλικότερα στο περιβάλλον.
3. Να προτείνω συγκεκριμένες λύσεις, να παρουσιάζω όλες τις εξελίξεις που
βοηθούν στην επίτευξη των παραπάνω στόχων και να ενισχύω κάθε προσπάθεια
που στόχο έχει να βρεθούν νέες πηγές κίνησης και ενέργειας που θα
εξακολουθούν να προσφέρουν στους ανθρώπους το μέγα αγαθό της αυτοκίνησης
χωρίς τις κακές παρενέργειές του (ρύπανση, θόρυβο, ατυχήματα, κυκλοφοριακό,
άσκοπη κατανάλωση ενέργειας κ.λπ).
Μόνο ένας διεστραμμένος (ή παντελώς άσχετος και άρρωστος) εγκέφαλος θα
μπορούσε να κατηγορήσει το περιοδικό, (όλους) τους συνεργάτες του και εμένα
προσωπικά ότι με τη στάση και τα γραπτά μας στηρίξαμε, ενθαρρύναμε ή
«διαφημίσαμε» προϊόντα και πρακτικές που ήταν ενάντια στις αρχές που θέσαμε
τον Οκτώβριο του 1970.
Ύστερα απ? αυτή τη μάλλον απαραίτητη τοποθέτηση μπορούμε να προχωρήσουμε
στο θέμα που μας απασχολεί: ο αποκλεισμός της ομαλής κυκλοφορίας ολόκληρων
περιοχών από την Τοπική Αυτοδικία με στόχο, όπως ισχυρίζονται οι εμπνευστές
του σχεδίου, τη βελτίωση της «ποιότητας ζωής» στις περιοχές τους.
Όσοι από εσάς μένετε σε προάστια που η τοπική αυτοδικία έχει κάνει το θαύμα
της, σίγουρα, με τα όσα γράφω, θα με έχετε ήδη κατατάξει στους? εχθρούς.
Ας δούμε όμως αν έτσι έχουν τα πράγματα.
Με τις αποφάσεις των δημοτικών σας συμβουλίων έχετε απαγορεύσει, μεταβάλει,
δυσκολέψει τη «διαμπερή» κυκλοφορία και έχετε ?ουσιαστικά? απαγορεύσει το
πέρασμα από τις περιοχές «σας» σε κάθε «ξένο».
Θέτω, λοιπόν, ευθέως το ερώτημα: πραγματικά πιστεύετε ότι εσείς που μένετε
στο Παλαιό και Νέο Ψυχικό, στου Παπάγου, στο Χαλάνδρι, στη Φιλοθέη ή όπου
αλλού παρουσιάζεται το φαινόμενο του «σουβλατζίδικου» (μόλις το έκανε ο
πρώτος δήμαρχος τον ακολούθησαν άλλοι ...30) ότι είσαστε διαφορετικοί από
εκείνους που μένουν στην Κηφισίας, στη Βεΐκου, στη Θησέως, στη
Βουλιαγμένης, στην Ηλιουπόλεως, στην Εγνατία και σε άλλους δρόμους, σε
άλλες πόλεις της χώρας που δυστυχώς δε γνωρίζω τα ονόματά τους;
Πιστεύετε πραγματικά ότι «εσείς» μεν μπορείτε να «ξεσκίζεται» τα Τζι Τι Αι
ή τις Γιαμάχα σας στη λεωφόρο Βουλιαγμένης (όπου μένω εγώ), στον Καρέα ή
στη Συγγρού (όπου μένουν χιλιάδες οικογένειες), αλλά «εμείς» δεν μπορούμε
να χρησιμοποιούμε τους δρόμους του δικού «σας» προαστίου;
Πιστεύετε ότι η υγεία των δικών σας παιδιών είναι πιο πολύτιμη από την
υγεία των παιδιών που μένουν στα διαμερίσματα της Αχαρνών ή της Λιοσίων;
Πιστεύετε ότι όλες αυτές οι μπούρδες που εκστομίζουν οι ισχυροί (του
χρήματος), οι επιλεγμένοι (the chosen?) της μεταπρατικής ελληνικής
κοινωνίας, οι βολεμένοι, οι «καθωσπρέπει» και οι κάθε λογής γιάπις, έχουν
κάποια κοινωνική, αλλά και επιστημονική «λογική;»
Είμαι 100% σίγουρος ότι, αν είσαστε νέοι, αν παρακολουθείτε πώς οι
πραγματικά προηγμένες και πολιτισμένες χώρες αντιμετωπίζουν αυτά τα
προβλήματα και αν διαβάζετε? 4T, θα είσαστε με το μέρος μας!
Ποτέ, κανείς σε αυτό το περιοδικό δεν έχει γράψει ότι τα αυτοκίνητα πρέπει
να κατακλύσουν τις πόλεις, να εισβάλλουν στις κατοικημένες περιοχές, να
καταλάβουν τα πάρκα, τα πεζοδρόμια, τους σωστούς πεζόδρομους, τους
αρχαιολογικούς χώρους, τα πάντα.
Το αντίθετο γράφουμε. Ότι σταδιακά και έπειτα από σωστές και όχι
«αρτζιμπούρτζικες», νεοελληνικού στιλ «μελέτες», πρέπει να ενισχυθούν τα
MMM όπως γίνεται σε όλες τις οργανωμένες κοινωνίες. Μέχρι όμως εκείνη την
ημέρα, μέχρι τη στιγμή που ο σχεδιασμός των μέσων μαζικής μεταφοράς δε θα
είναι δουλειά των «σταμουλοκολάδων» και των νεοδημοκρατικού τύπου
«ιδιωτικοποιήσεων», το σύγχρονο, ασφαλές και καθαρό επιβατικό αυτοκίνητο θα
αποτελεί εργαλείο και αναπόσπαστο τμήμα της ζωής μας.
Το ερώτημα είναι πώς θα παραμείνει εργαλείο και «δώρο», που θα μας
επιτρέπει να ζούμε καλύτερα και όχι να γίνει (όπως ήδη συμβαίνει) δυνάστης.
Μια βόλτα σε μια γερμανική, ελβετική, βρετανική, γαλλική, αμερικανική πόλη
ή προάστιο είναι αρκετή για να πείσει ακόμα και τους πλέον διεστραμμένους
για την ορθότητα των επιχειρημάτων μας.
Κανένας τοπικός αυτοδίκης δε διανοήθηκε να απαγορεύσει την κυκλοφορία σ?
ένα προάστιο της Ζυρίχης, της Γενεύης, του Λονδίνου ή του Παρισιού. Να
απαγορεύσει την κυκλοφορία ένα σε μικρό τμήμα του εμπορικού ή ιστορικού
κέντρου ναι, αλλά να βασανίσει τους πολίτες με τις επιλογές του, όχι.
Και ξέρετε γιατί δεν το κάνει; Διότι στις πραγματικά πολιτισμένες χώρες οι
άνθρωποι δε συμπεριφέρονται με τον τρόπο που συμπεριφέρονται πολλοί από
τους δικούς μας συμπλεγματικούς βλάκες. Όταν διασχίζουν με το αυτοκίνητό
τους το προάστιο, δεν κορνάρουν, δεν τρέχουν σαν τρελοί, δεν ενοχλούν,
γιατί έτσι έμαθαν να συμπεριφέρονται στα σπίτια και στα σχολεία τους. Το αν
το ένα προάστιο έχει περισσότερη «διαμπερή» κυκλοφορία από το άλλο bad luck
για όσους μένουν εκεί.
Ένα από τα -έωλα- επιχειρήματα των «αγανακτισμένων» κατοίκων των Ηνωμένων
Βασιλείων είναι ότι η διαμπερής κυκλοφορία «θέτει σε κίνδυνο την υγεία των
παιδιών τους» που «δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο με το ποδήλατο!»
Τι λέτε, ρε μεγάλοι!
Πόσες εκατοντάδες σχολικά λεωφορεία και πόσες χιλιάδες «γιωταχί» διασχίζουν
δύο φορές την ημέρα ένα συγκεκριμένο προάστιο, στο οποίο λόγω της
συσσώρευσης πλούτου λειτουργούν τρία (ή μήπως είναι 13) κολέγια;
Για ποια «ποιότητα ζωής» μιλάτε, όταν το καυσαέριο «πάει σύννεφο», και μια
ατέλειωτη ουρά αυτοκινήτων δεν σ? αφήνει να περάσεις από το ένα πεζοδρόμιο
στο άλλο;
Αν θέλετε να βελτιώσετε την «ποιότητα ζωής», απαιτήστε να φύγουν τα κολέγια
από τις περιοχές σας, αλλά κάτι τέτοιο ούτε διανοείσθε να κάνετε, γιατί
χαλάει τη σούπα πολλών επιφανών κηδεμόνων που δεν μπορούν «να τρέχουν» στο
Κορωπί ή στη Σταμάτα.
«Καλά», έλεγα πρόσφατα σε κάτοικο «ευγενούς» προαστίου, «σε τι διαφέρουν τα
δικά σας παιδιά από εκείνα που μένουν στον περιφερειακό του Καρέα ή στα
διαμερίσματα της λεωφόρου Ηλιουπόλεως ή της Βουλιαγμένης. Και αυτά δεν
μπορούν να πάνε στο σχολείο ?με το ποδήλατο?, αλλά οι γονείς τους δεν
ζητούν να απαγορευθεί η ?διαμπερής? κυκλοφορία».
«Ας πρόσεχαν», απάντησε, προφανώς εννοώντας ότι οι γονείς τους έκαναν λάθος
που δεν έγιναν «πλούσιοι», για να πάρουν σπίτι ή διαμέρισμα στη Φιλοθέη.
Πώς να απαντήσεις σε τέτοια? λογική. Τι μπορείς να πεις σε κάποιον που σε
κοροϊδεύει τόσο προκλητικά;
Όταν τον πιέσεις, δεν αποκλείεται να σου πει (όπως είπε ο «δικός μου») ότι
ο δήμαρχος Βούλας, για παράδειγμα, πρέπει να απαιτήσει να απαγορευθεί η
κυκλοφορία και στη Βουλιαγμένης!
Σας μιλάω για μεγάλο θράσος, το οποίο διαθέτει ένας συγκεκριμένος τύπος
ανθρώπου: εκείνος που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει «πετύχει» στη ζωή
του και πιστεύει ότι αυτό του δίνει το δικαίωμα να «γράφει» τους λιγότερο
«πετυχημένους».
H «επιτυχία» του όχι μόνο του δίνει το δικαίωμα να κλείνει τους δρόμους στο
προάστιο που ζει, αλλά να απαγορεύει την κυκλοφορία στο δρόμο που μένει
αυτός!
Με την κάλυψη (συνήθως) κάποιου υπουργού ή «εξωραϊστικού συλλόγου» που
δημιουργεί με ανθρώπους της «τάξης» του είναι ικανός να πεζοδρομήσει, να
«οχυρώσει» ένα ή δύο οικοδομικά τετράγωνα κλείνοντας τις διόδους με
«πεζοδρομήσεις» ή δενδροφυτεύσεις. Αν κάποιος διανοηθεί να διαμαρτυρηθεί,
αμέσως κατηγορείται ότι αδιαφορεί «για την υγεία των παιδιών» ή ότι
«καταστρέφει το πράσινο!»
Ποιος θα τολμήσει να αντιμετωπίσει αυτόν τον ?πολλές φορές? αταξικό
λαϊκισμό;
Με αυτόν τον τρόπο πολλές συνοικίες της Αθήνας, αλλά και άλλων ελληνικών
πόλεων, έχουν καταστεί αδιαπέραστες για τους «ξένους». Οι οποίοι «ξένοι»
αναγκάζονται να βολοδέρνουν σε δρόμους σαν την Κηφισίας με τους?
λεωφορειόδρομους, με αυτό το? έγκλημα εναντίον της κοινής λογικής, αλλά και
του περιβάλλοντος που σκαρφίστηκαν κάποιοι μάλλον προβληματικοί εγκέφαλοι.
Μια απόσταση που κάποτε κάλυπτες σε μισή ώρα απαιτεί τώρα μιάμιση ώρα, με
ό,τι αυτό συνεπάγεται στην κατανάλωση καυσίμου και στην εκπομπή ρυπαντών.
Όσο για τα MMM που θα εξυπηρετούσαν οι λεωφορειόδρομοι, καλύτερα να μην τα
συζητάμε.
Αν έχετε καιρό για χάσιμο (και γερά νεύρα), πάρτε το λεωφορείο για την
Κηφισιά και γράψτε μας τις εντυπώσεις σας.
Ποια είναι η λύση; Να επέμβει το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. και με ένα νέο νόμο να
αφαιρέσει από την Τοπική Αυτοδικία να κάνει ό,τι της «κατεβαίνει» ή ό,τι
«ζητούν οι κάτοικοι». Κι αυτό, διότι οι κάτοικοι μιας περιοχής δε μένουν σε
ξένη χώρα, αλλά στην Ελλάδα, τους δρόμους της οποίας χρησιμοποιούν όλοι οι
Έλληνες και όχι μόνο όσοι μένουν στη Φιλοθέη, στη Γλυφάδα ή στου? Παπάγου.
Το πρόβλημα είναι σοβαρό και απαιτεί τη λήψη άμεσων μέτρων... Τα οποία και
βέβαια δεν πρόκειται να ληφθούν, γιατί ποιος τολμάει να τα βάλει με τους
ιερείς του λαϊκισμού;
Οι αποκλεισμοί προαστίων θα συνεχιστούν, οι ήδη επιβαρυμένες αρτηρίες θα
επιβαρυνθούν ακόμα περισσότερο, και η ζωή στη χώρα της υποκρισίας και της
φαινομενικής πραγματικότητας θα συνεχιστούν.
Τι μπορεί να κάνει ο μη? προνομιούχος πολίτης;
Μπορεί να αντιδράσει με μηνύσεις, επιστολές στον Τύπο, υπομνήματα, αλλά και
«γράφοντας» στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις αποφάσεις της Τοπικής
Αυτοδικίας όπως ήδη κάνουν εκατοντάδες πολίτες._Κ.Κ.
Καλημέρα Κρήτη
ΔΥΟ από τις ωραιότερες μέρες της πρόσφατης περιόδου της ζωής μου ήταν στο
τέλος Ιουνίου, όταν με τους ανθρώπους των 4T πήγαμε στην Κρήτη για τη
συγκριτική δοκιμή των 12 «1600αριών» που δημοσιεύεται σ? αυτό το τεύχος. Κι
αυτό όχι μόνο γιατί οδήγησα (μερικά) από τα αυτοκίνητα της δοκιμής, αλλά
γιατί συνάντησα αγαπητούς μου φίλους από το Πανεπιστήμιο και το Forthnet,
αλλά και αναγνώστες που περιβάλλουν το περιοδικό μας με τόση αγάπη, ώστε
μας κάνουν και αισθανόμαστε? ντροπή!
H όλη επιχείρηση ξεκίνησε (κατά μία εκδοχή) με μια ιδέα του διευθυντή του
ξενοδοχειακού συγκροτήματος «Καλημέρα Κρήτη», Δημήτρη Τσούνη και, κατά μία
άλλη (εκδοχή), από μια ιδέα του φίλου και συνεργάτη μας Κώστα Ζουράρι, που
έγινε αμέσως δεκτή από την ιδιοκτησία!
H πρόταση ήταν: ελάτε στο νησί για την επόμενη συγκριτική σας δοκιμή. Θα
φιλοξενηθείτε στο πανέμορφο ξενοδοχειακό συγκρότημα, που βρίσκεται κοντά
στο χωριό Σίση, αλλά και λίγα χιλιόμετρα από το Βραχάσι όπου και το πατρικό
σπίτι του «κλαν» των Ζουράριδων.
Το περιοδικό αποδέχτηκε την πρόταση, γιατί, όπως έχω και άλλη φορά γράψει,
δεν υπάρχουν ωραιότεροι δρόμοι για οδήγηση από τους ορεινούς δρόμους της
Μεγαλόνησου.
Το επόμενο βήμα ήταν να μιλήσουμε με τους ανθρώπους των Μινωικών Γραμμών
?της γνωστής κρητικής εταιρίας λαϊκής βάσης? και να ζητήσουμε τη μεταφορά
12 αυτοκινήτων και 15 ανθρώπων στο Ηράκλειο. Το αίτημά μας ικανοποιήθηκε
χωρίς καθυστέρηση, και μια Τετάρτη απόγευμα διαβήκαμε τον καταπέλτη του
φέρι «Νίκος Καζαντζάκης» και περάσαμε σ? έναν? άλλο κόσμο!
Για μένα η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη κι αυτό όχι μόνο διότι ποτέ στη ζωή μου
δεν είχα κάνει ένα μεγάλο ταξίδι με φέρι, αλλά για την ευγένεια, τον
επαγγελματισμό, την εξυπηρέτηση και την καθαριότητα που συνάντησα στο
πλοίο. Έμεινα έκπληκτος, πράγμα που αποδεικνύει πως όταν υπάρχουν τίμιοι
και εργατικοί άνθρωποι ακόμα και μια (ελληνική) εταιρία λαϊκής βάσης μπορεί
όχι μόνο να «πάει καλά», αλλά να «βάλει τα γυαλιά» στον ντόπιο και ξένο
ανταγωνισμό.
Λίγη ώρα μετά τον απόπλου από τον Πειραιά, ο πλοίαρχος μάς κάλεσε στη
γέφυρα, μας έδειξε τα συστήματα ελέγχου του πλοίου και μας μίλησε για την
πορεία αυτής της τόσο επιτυχημένης εταιρίας.
Στις 9 το βράδυ μας έκανε την τιμή να μας καλέσει σε δείπνο στο τραπέζι
του, δίνοντάς μας την ευκαιρία να μιλήσουμε με στελέχη του διοικητικού
συμβουλίου (και ιδιαίτερα με τον αντιπρόεδρο Μανόλη Κουλεντάκη, έναν
άνθρωπο που μαζί με τους άλλους Κρητικούς ?και ...Αθηναίους!? είναι
υπεύθυνος για την εντυπωσιακή πορεία των Μινωικών Γραμμών). Οι «Μ.Γ.», και
η πρώτη διδάξασα, η ANEK, είναι δύο από τα διαμάντια της οικονομικής ζωής
του νησιού, αλλά και της ελληνικής ναυτιλίας.
Δέκα πλοία έχει τώρα η εταιρία και ένα ακόμα (μήκους 207 μέτρων) «χτίζεται»
αυτή τη στιγμή στα νορβηγικά ναυπηγεία, για να μπει τον Ιανουάριο στη
γραμμή της Ιταλίας.
Μετά το τέλος του δείπνου (το μενού ήταν πράγματι εξαιρετικό) αποσυρθήκαμε
στις (κλιματιζόμενες) καμπίνες και? ξεραθήκαμε μέχρι τις 7 το πρωί όταν ο
«Καζαντζάκης» έφθασε στο Ηράκλειο.
Πενήντα λεπτά αργότερα (λόγω της φοβερής και απελπιστικά αργής κυκλοφορίας)
φθάσαμε στο «Καλημέρα Κρήτη», ένα άψογο ποιοτικά και αισθητικά συγκρότημα,
που ανήκει στην κρητικής ιδιοκτησίας αλυσίδα «Ρrima Ηotels».
Σε άλλες σελίδες αυτού του τεύχους μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το
συγκρότημα. Εδώ να σας πω μόνο ότι οι αναγνώστες του περιοδικού έχουν
έκπτωση 20% στις τιμές του τιμοκαταλόγου που μπορείτε να προμηθευθείτε αν
στείλετε ένα φαξ στον κ. Βασίλη Σταματελόπουλο, που είναι υπεύθυνος για τις
κρατήσεις, στο 0841.71598 ή εάν του μιλήσετε στα τηλέφωνα 71.603, 71.134.
Σημειώστε ακόμα ότι το συγκρότημα προσφέρει έκπτωση 50% για τρίτο πρόσωπο
που μένει στο ίδιο «μπανγκαλόου» και 75% για παιδιά από 3-11 ετών. Δίπλα
σας θα είναι και ο Διευθυντής Δημήτρης Τσούνης, παλιός ?σχεδόν «ιδρυτικός»?
αναγνώστης, που δεν πήρε το ρεπό του, για να μείνει κοντά μας και να
βοηθήσει σε ό,τι ζητήσαμε.
Περιττό να αναφέρω ότι εκτός από τη θάλασσα έχετε τη δυνατότητα να κάνετε
μπάνιο στις τρεις τεράστιες πισίνες (η μία κλειστή και θερμαινόμενη) ή να
επιδοθείτε σε θαλάσσια σπορ (ιστιοσανίδα, τζετ σκι κ.λπ).
Το βράδυ της πρώτης ημέρας μάς επισκέφθηκε ο Παντελής Τζωρτζάκης από το
Forthnet ενώ την επομένη ο Πρύτανης (μέχρι το Σεπτέμβριο) του Πανεπιστημίου
Κρήτης, Γιώργος Γραμματικάκης― ένας δάσκαλος που σεβόμαστε, αγαπάμε και
τιμούμε για την παρουσία και την προσφορά του στην παιδεία, αλλά και στα
πολιτιστικά πράγματα της χώρας μας.
Με τον Πρύτανη να οδηγεί το Πεζό του 106 Plus (ένας θεός ξέρει πού το?
βρήκε!) ανεβήκαμε (πολύ? αργά, είναι αλήθεια!) το φιδωτό δρόμο που οδηγεί
στο Βραχάσι όπου και καθίσαμε για γεύμα στην ταβέρνα της Κας Ελένης, μιας
ευγενικής γυναίκας που κατά καιρούς? υφίσταται, εκτός από τον υπογράφοντα
και τον Πρύτανη, και το συγχωριανό της τον Ζουράρι που μένει λίγο πιο κάτω!
Αυτή τη φορά ο K.Z. δεν ήταν κοντά μας, διότι, μολονότι οργάνωσε την
αποστολή, δεν κατάφερε την τελευταία στιγμή να έλθει από τη Θεσσαλονίκη. Δε
θα σας πω πώς ο Γιώργος Γραμματικάκης σχολίασε την απουσία του κι αυτό για
να μη διαλυθεί η εντύπωση του Κώστα ότι ...«εξουσιάζει απολύτως» τους
φίλους του από το Πανεπιστήμιο!
Με την αποστολή μας περατωμένη ξεκινήσαμε για το Ηράκλειο, επιβιβαστήκαμε
στο «Κινγκ Μίνος» και στις 19.30 μιας Παρασκευής, ξεκινήσαμε για τον
Πειραιά όπου φθάσαμε, φρέσκοι και ξεκούραστοι, στις 06.10, κι αυτό παρά τον
...εκτραχηλισμό που παρατηρήθηκε στο δείπνο που μας παρέθεσε ο πλοίαρχος!
Να είναι λοιπόν καλά οι άνθρωποι να συνεχίζουν την αποστολή τους― και λέω
αποστολή, γιατί, όπως είπε και ο αντιπρόεδρος, «οι Μινωικές Γραμμές δε
μεταφέρουν επιβάτες, αλλά ανθρώπους».
Πριν κλείσω με τις εντυπώσεις απ? αυτό το διήμερο να πω κάτι που ενδιαφέρει
πολύ τους Ηρακλειώτες: η κυβέρνηση να προσέξει πολύ το θέμα που έχει
δημιουργηθεί με την προέκταση του διαδρόμου του αεροδρομίου. Από την πλευρά
μας υποσχεθήκαμε να δούμε το θέμα, γι? αυτό οι φίλοι μας ας διαβάσουν το
σχετικό άρθρο στο περιοδικό μας «ΠΤΗΣΗ & Διάστημα» που κυκλοφόρησε στις 20
Ιουλίου...
Καληνύχτα Ελλάδα
ΠΟΣΟ «μικρά» και «ασήμαντα» όμως φάνηκαν όλα αυτά την τελευταία εβδομάδα
του Ιουνίου... Την εβδομάδα του θανάτου του Ανδρέα Παπανδρέου και του
γεμάτου πάθους συνεδρίου του κυβερνώντος κόμματος. Πρέπει να παραδεχθούμε
ότι οι ξένες εφημερίδες, αλλά και πολλοί νηφάλιοι εγχώριοι σχολιαστές είχαν
δίκιο όταν έγραψαν ότι η χώρα πέρασε ακόμα ένα ισχυρό συγκινησιακό σοκ.
Τι θέαμα, τι πάθος, τι κλάμα, τι ούοου, τι ραντεβού με την ιστορία; Ας
είμαστε επιτέλους σοβαροί. Τα μεγάλα προβλήματα, όπως είναι το δημόσιο
χρέος, η πορεία της οικονομίας, τα ελλείμματα των Δ.Ε.Κ.Ο., η παιδεία, η
υγεία, η ποιότητα ζωής, ακόμα και η κατάσταση των ...δρόμων, μπήκαν στο
ράφι, μέχρι να αποφασισθεί αν η χώρα θα κυβερνάται από έναν, δύο ή τρεις
«πρωθυπουργούς», αν θα υπάρχουν «διακριτοί» ρόλοι και αν θα υπερισχύσουν οι
«τζοχατζοπουλικοί» ή οι «σημιτικοί».
Και σε άλλες χώρες πεθαίνουν μεγάλοι ηγέτες και γίνονται κομματικά
συνέδρια, αλλά δε διαλύεται το παν, όπως συνέβη στη δική μας χώρα. Ας
ελπίσουμε, ότι μετά το τέλος του συνεδρίου και μετά την εκλογή του Κώστα
Σημίτη στη θέση του προέδρου του κυβερνώντος κόμματος, οι προεκλογικές
συγκεντρώσεις και τα χοροπηδητά στις πλατείες θα σταματήσουν και το ίδιο θα
ισχύσει για τα ψυχοπαθολογικά φαινόμενα που παρατηρούνται όταν αποθνήσκει
κάποιος επιφανής άνδρας ή γυναίκα.
Αποψη του υπογράφοντος είναι ότι, αν κάποιος πραγματικά θέλει να τιμήσει
ένα μεγάλο πολιτικό ή καλλιτέχνη, οφείλει να τηρήσει μια τόσο μεγάλη σιωπή,
που ο ήχος της θα «κουφάνει» τους πολίτες. Επειδή όμως οι απόψεις του
υπογράφοντος θεωρούνται «αιρετικές», μη τις λάβετε σοβαρά υπόψη!
Με αυτή τη λογική τα όσα ακολουθούν είναι ακόμα πιο μικρά και ασήμαντα.
Αναφέρομαι, βέβαια, στις αυτοκινητιστικές επαφές του μήνα που πέρασε, τις
οποίες μπορείτε να διαβάσετε στις σελίδες των «Γνωριμιών».
Τι να πεις εδώ για τα νέα Νισάν Πριμέρα, Ρενό Μεγκάν και Σινίκ, Φίατ Μαρέα
και Μερτσέντες SLK, όταν στη γωνία σε περιμένει το ραντεβού με την?
ιστορία; Να όμως που ως τεχνικός δημοσιογράφος είσαι υποχρεωμένος να το
κάνεις, γιατί εκτός από ιστορία ο απλός πολίτης αγοράζει και αυτοκίνητα,
γι? αυτό ας πούμε λίγα πράγματα γι? αυτή την ταπεινή πλευρά της ζωής μας.
Μια πλευρά που εκτός από ταπεινή είναι, όπως πολλές φορές έχω γράψει, και
εξευτελιστική για την πραγματική, την αληθινή ιστορία της χώρας, αφού όλα
αυτά τα αυτοκίνητα είναι δημιουργίες άλλων χωρών, άλλων λαών που έχουν
λιγότερα ραντεβού με την ιστορία και περισσότερα με το μέλλον.
Καταλαβαίνετε το διαχωρισμό που επιχειρώ; Να ένας δημοσιογράφος που επί 36
χρόνια τιμάτε με την εμπιστοσύνη σας, να τρέχει από τη μια χώρα στην άλλη
για να οδηγήσει τα προϊόντα εκείνων που εργάζονται περισσότερο και
...κλαίνε λιγότερο!
Τι αξία όμως έχει και αυτή η θέση; Το πολύ-πολύ να μου απονείμουν (πάλι) το
χαρακτηρισμό του Δον Κιχώτη, αφού «δε γίνονται αυτά τα πράγματα στην
Ελλάδα».
Επειδή πάντα πίστευα (και εξακολουθώ να πιστεύω) ότι αυτά τα πράγματα
γίνονται και στην Ελλάδα, θα γράφω για αυτοκίνητα έχοντας πάντα στο νου την
πατρίδα μου και σε αντίθεση με τους κάθε λογής εμπόρους αυτοκινήτων (και
ιδεών) πιστεύω ότι μπορεί να τα καταφέρει εξίσου καλά με τους «ξένους» σε
όλους τους τομείς και όχι μόνο σ? εκείνον του ...αυτοκινήτου.
Μέχρι όμως την ημέρα που αυτό το «όραμα» θα γίνει πραγματικότητα εγώ είμαι
υποχρεωμένος να γράφω για το νέο Φίατ και εσείς να δανείζεστε δολάρια για
να τ? αποκτήσετε.
Ίσως, αυτή η τελευταία παράγραφος, να σας βοηθήσει να αποτιμήσετε καλύτερα
και την προσφορά του κάθε «μεγάλου» ηγέτη που κυβέρνησε τη χώρα μας τη
μεταπολεμική περίοδο!
Σκεφθείτε το λίγο... Δείτε το από τη «δική μας» πλευρά, την πλευρά των 4T.
Τι αξία έχουν τα μεγάλα λόγια, όταν πέντε δεκαετίες μετά τον πόλεμο η χώρα
βρίσκεται σε «χειρότερο» σημείο απ? ό,τι το... 1950 και μη ?προς θεού? μου
πείτε ότι οι αυξήσεις των αγροτικών συντάξεων, οι «κοινωνικοποιήσεις» των
προβληματικών επιχειρήσεων και το γεγονός ότι το μέλλον της χώρας εξαρτάται
από την ψήφο των 5.500 «συνέδρων» του (όποιου) κόμματος, συνιστούν ...τομές
στην ελληνική κοινωνία!