EN ΛΕΥΚΩ
EN ΛΕΥΚΩ
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΒΑΘΑΣ
«…Αυτό το ‘πανί’ —όλοι οι Έλληνες που δεν ανεχόμαστε τα μαύρα σκυλιά της
Ευρώπης να μας αποκαλούν ‘μαύρα πρόβατα’ της Ε.Ο.Κ.— το αντικρίζουμε όχι με
τη ματιά του ‘εθνικισμού’, αλλά με τα μάτια της Νίκης Μπακογιάννη και του
Πύρρου Δήμα…»
H μεγάλη του έθνους… ντροπή!
AN θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο
εθνικιστικός κατήφορος άρχισε όταν η Βούλα Πατουλίδου είπε εκείνο το
ανεπανάληπτο «για την Ελλάδα, ρε γαμώτο», και στη συνέχεια, τυλίχτηκε με
την ελληνική σημαία, όταν κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της
Βαρκελώνης. Όπως ίσως θυμάστε, το ξέσπασμα της Πατουλίδου ήταν μόνο η αρχή,
γιατί αμέσως μετά (ή λίγο πριν, δεν έχει σημασία) τον ολισθηρό δρόμο της
εθνοκαπηλίας ακολούθησε ο Πύρρος Δήμας. «Για την Ελλάδα», κραύγασε ο
«Αλβανός», όταν κέρδισε ένα ακόμα χρυσό στην άρση βαρών.
Από εκεί και πέρα, όπως σημειώνουν αντικειμενικοί παρατηρητές, οδηγηθήκαμε
σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, που έφθασαν στο ζενίθ τους με τις πρόσφατες
νίκες των ελλήνων αθλητών στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντας.
H επιτυχία της ελληνικής άρσης βαρών (2 χρυσά, 3 ασημένια), τα χρυσά των
Μελισσανίδη και Κακλαμανάκη, το αργυρό της Μπακογιάννη και τα άλλα 50
μετάλλια που κατέκτησαν οι 121 αθλητές που πήγαν (οι περισσότεροι μόνοι
τους) στην Ατλάντα οδήγησαν —γράφουν οι ίδιοι παρατηρητές— στο μεγαλύτερο
εθνοφυλετικό παραλήρημα των τελευταίων 20 ετών (μεγαλύτερο και από εκείνο
του 1987, όταν η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης κατέκτησε το ευρωπαϊκό
πρωτάθλημα).
Σαν χαρακτηριστικά παραδείγματα (πέρα από το γεγονός ότι οι αθλητές μας
χάρισαν τις νίκες τους στην Ελλάδα), οι ίδιοι —αντικειμενικοί— παρατηρητές
αναφέρουν την ανάκρουση του εθνικού ύμνου (αν ε ί ν α ι δ υ ν α τ ό ν!),
τις δηλώσεις των Πύρρου Δήμα, Γιάννη Μελισσανίδη, Νίκου Κακλαμανάκη, Νίκης
Μπακογιάννη, αλλά και των άλλων παιδιών της αποστολής, που είπαν ότι
«νίκησαν για την Ελλάδα», το γεγονός ότι όλοι τυλίχτηκαν με ένα γαλάζιο
«κουρέλι» που «ράβεται από ένα ράφτη», και που «καλά κάνει και καίγεται»
στη γιορτή του Πολυτεχνείου από τον «ανθό της Ελλάδας», και βέβαια την
τελετή υποδοχής των ολυμπιονικών στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της
χώρας.
«Η ανάκρουση του εθνικού ύμνου και η έπαρση της σημαίας έχουν σαν συνέπεια
την έξαρση του εθνικισμού και επιφυλάσσουν δεινά στο λαό», μου έλεγε
πρόσφατα ένας απ’ αυτούς. «Τι γελοία πράγματα ήταν αυτά με την υποδοχή στο
Καλλιμάρμαρο».
«Δηλαδή», ρώτησα, «τι έπρεπε να κάνουμε; Να μην τους υποδεχτούμε σαν ήρωες,
να μην κλάψουμε από συγκίνηση για τις επιτυχίες τους, να μην υψώσουμε την
ελληνική σημαία και να μην ανακρούσουμε τον εθνικό ύμνο;»
«Πάντα ήσουν αιθεροβάμων, Κωστάκη», μου είπε με το πιο συγκαταβατικό ύφος
που μπορεί να πάρει ένας προοδευτικός διεθνιστής.
Ως «αιθεροβάμων κωστάκης» λοιπόν θα ήθελα να πω στους αναγνώστες (που
θέλουν να ακούσουν), αλλά και στους αθλητές που τιμούν την Ελλάδα στην
Ατλάντα και αλλού, ότι όχι μόνο δάκρυσα, όταν τους άκουσα να αφιερώνουν τα
μετάλλια τους στην πατρίδα, όχι μόνο αισθάνθηκα ξεδιάντροπα εθνικά
υπερήφανος όταν τυλίχτηκαν με την ελληνική σημαία, αλλά έφτασα στο σημείο
να στείλω στο διάολο (και να το ευχαριστηθώ) τον εν λόγω «διεθνιστή».
Μη με παρεξηγήσετε! Ξέρετε ότι δεν είμαι εναντίον του διεθνισμού και της
σύγχρονης έκφρασής του (το «παγκόσμιο χωριό») αλλά πάντα έλεγα ότι στα
ανάπηρα χρόνια που ζούμε αυτή η πατρίδα αποζητάει λίγη αισιοδοξία,
χρειάζεται ένα όραμα και έχει ανάγκη από ήρωες. Από Έλληνες που σε όποιον
τομέα και αν δραστηριοποιούνται, δεν αισθάνονται κατώτεροι απέναντι στους
«ευρωπαίους», που μπορούν να κερδίζουν στον αθλητισμό, στις επιστήμες, στις
καλές τέχνες, στις επιχειρήσεις και να αισθάνονται ταπεινά, αλλά και
αποφασιστικά, «εθνικά υπερήφανοι»« γι’ αυτό που κάνουν.
Γιατί, διάολε, το ίδιο κάνουν όλοι οι λαοί, και μόνο ένα βαριά
συμπλεγματικό άτομο δεν μπορεί να το δει. Οι Γάλλοι είναι εθνικά υπερήφανοι
για την ιστορία, τη γλώσσα και το… TGV, οι Ιταλοί για την Αναγέννηση και
τη… Φεράρι, οι Γερμανοί για τους μουσικοσυνθέτες και την Ντάιμλερ Μπεντς,
οι Αμερικανοί για την τεχνολογία, τη Γουόλ Στριτ και τα Μακντόναλντ, οι
Τούρκοι για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, τις σφαγές των Αρμενίων και των
Κούρδων, οι Αγγλοι για τη βασίλισσα, το καπ οβ τι και τη Λαίδη Ντι κ.ο.κ.
Οι μόνοι που σύμφωνα με τους προαναφερθέντες δεν πρέπει να είναι περήφανοι
για τίποτα, ούτε καν για τα μάρμαρα, την ιστορία και τη γλώσσα τους, είναι
οι Έλληνες. Αυτός πρέπει να είναι και ο λόγος που λίγοι έχουν διαβάσει
Αριστοτέλη, Θουκυδίδη ή Ελύτη, που ελάχιστοι γνωρίζουν τον Γραμματικάκη,
τον Τάσιο και τον Διαμαντόπουλο (τον ...ζωγράφο!), που πολλοί πιστεύουν ότι
ο Αλέξανδρος ήταν «σφαγέας των λαών» και ο Μακρυγιάννης… στάση του τρόλεϊ.
Όμως οι καιροί σιγά-σιγά αλλάζουν. Στον ορίζοντα κάνει την εμφάνισή της μια
νέα γενιά Ελλήνων, που όπως εξηγούσε ο Νικόλαος Εγγονόπουλος στο στίχο του
«Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας» «...θυμήθηκαν τον σωκράτειον ορισμό,
πως να είσαι Έλληνας δεν είναι ζήτημα καταγωγής, αλλά αγωγής και κατάλαβαν
σε τι ύψη καλλονής έχει τη δυνατότητα να φθάσει ποτέ ένας Έλλην(*)».
Τη βλέπω να στέκει περήφανη και να δίνει τη ζωή της στην Κύπρο. Την βλέπω
να πλανιέται στη ματιά της Νίκης Μπακογιάννη, λίγα δευτερόλεπτα πριν
περάσει το 2,03. Με συγκλονίζει, στη γεμάτη περηφάνια κραυγή του Γιάννη
Μελισσανίδη στο Καλλιμάρμαρο: «ναι, λοιπόν, κερδίσαμε. Νικήσαμε. Νίκησε η
Ελλάδα» (δείτε και στους Αντιλογισμούς). Τη χαίρομαι στο χαμόγελο του
Πύρρου Δήμα κάθε φορά που δείχνει το χρυσό. Την παρακολουθώ στο πλατύ
χαμόγελο του Νίκου Κακλαμανάκη, στη λιτότητα των δηλώσεων του Χρήστου
Ιακώβου, στην περηφάνια του ελληνισμού της διασποράς, που ακτινοβολούν οι
Βαλέριος Λεωνίδης και Κάχι Καχιασβίλι.
Την είδα και το βράδυ της 6ης Αυγούστου στις κερκίδες του Παναθηναϊκού
Σταδίου, καθώς ένας διψασμένος για επιτυχίες και πραγματική εθνική
αξιοπρέπεια λαός χαιρετούσε τους ολυμπιονίκες με την κραυγή «Ελλάς, Ελλάς»
ανεμίζοντας, επιτέλους, τη γαλανόλευκη, αυτό το «πανί» που «ράβει ένας
ράφτης». Το ίδιο «πανί» για το οποίο, οι αγωνιστές του ’21, της Αντίστασης
έδωσαν τη ζωή τους. Το ίδιο για το οποίο, στην Αλβανία, σκοτώθηκε ο παππούς
του Νίκου Κακλαμανάκη, που πολέμησε ο Ναπολέων Ζέρβας και ο Αρης
Βελουχιώτης. Το ίδιο «πανί» που τύλιξε το σώμα των κύπριων αγνωνιστών, από
τον Καροολή και Δημητρίου (που κρέμασαν οι «εκπολιστιστές» Αγγλοι) μέχρι
τον Τάσο Ισαάκ (που δολοφόνησαν οι αλήτες των Ντενκτάς/Ερμπακάν).
Αυτό το «πανί», που όσοι δεν ανεχόμαστε τα μαύρα σκυλιά της Ευρώπης να μας
αποκαλούν «μαύρα πρόβατα» της E.O.K., το αντικρίζουμε, όχι με τη ματιά του
«εθνικισμού», αλλά με τα μάτια της Νίκης Μπακογιάννη, του Πύρρου Δήμα και
του Τάσου Ισαάκ. Και που ο καθένας από εμάς λέει: Αρκετά. Από εδώ και πέρα
πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι «το να είσαι Έλληνας δεν είναι ζήτημα
καταγωγής, αλλά αγωγής».
Με τη φράση του Εγγονόπουλου σας αφήνω να κάνετε τις δικές σας σκέψεις και
να πάρετε τις δικές σας αποφάσεις. Όπως έκαναν όλα τα παιδιά που έλαβαν
μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες. Όπως καθημερινά κάνουν δεκάδες χιλιάδες
Έλληνες που βαρέθηκαν να είναι τελευταίοι σε όλα.
Όπως κάνουν οι δικοί μας Έλληνες, οι Αλλοι Έλληνες._Κ.Κ.
(*) Όπως γράφει ο Μανόλης Σαββίδης στο εξαιρετικό του άρθρο στο BHMA της
4ης Αυγούστου 1996 «... H ελληνοποίηση του εθνικού ήρωα της Βολιβίας από
τον ποιητή μας εν έτει 1944, είχε ξενίσει όσους δεν μπορούσαν να καταλάβουν
τη συμβολική σημασία της κίνησης. Τότε, συνεχίζει, δεν υπήρχαν ούτε
‘ομογενείς’, ούτε ‘κοινοτικοί’ -σ’ εκείνα τα σκοτεινά χρόνια υπήρχαν μόνο
κάποιες φωτεινές μορφές, κάποια σύμβολα. O Σιμών Μπολιβάρ ήταν ωραίος σαν
Έλληνας, γιατί ήταν μεγάλος, ελεύθερος και δυνατός...»