Martin Holmes
H ΓΩΝΙΑ TOY MAPTIN ΧΟΛΜΣO Κόλιν Μακρέι οδηγεί F1!
Την ημέρα που ο Κόλιν Μακρέι συμπλήρωνε τα 28 του χρόνια, η ομάδα του είχε
φροντίσει για μια μοναδική έκπληξη, το «απόλυτο» δώρο γενεθλίων. O άνθρωπός
μας στην Αγγλία, ο Μάρτιν Χολμς, μίλησε αμέσως μετά με τον ενθουσιασμένο
παγκόσμιο πρωταθλητή και μας μετέφερε τις εντυπώσεις του.
κείμενο, φωτ.: Μάρτιν Χολμς
απόδοση: Κώστας Λακαφώσης
«Ήταν καταπληκτική εμπειρία. H ομάδα μου (σ.σ.: Προντράιβ) σε συνεργασία με
την Τζόρνταν εξασφάλισαν το Σίλβερστοουν έτσι, ώστε να οδηγήσω την
Τζόρνταν-Πεζό F1 του Μάρτιν Μπραντλ και να οδηγήσει εκείνος το Σουμπαρού
Ιμπρέζα γκ.Α. Για εκείνον ήταν βέβαια πιο απλά τα πράγματα, αφού είχε
οδηγήσει αυτοκίνητο ράλι πριν από μερικά χρόνια, εγώ όμως δεν είχα καμία
αντίστοιχη εμπειρία. H μόνη εμπειρία που είχα από μονοθέσια ήταν οι δύο
αγώνες που είχα κάνει κάποτε με Φόρμουλα Ρενό (σ.σ.: μονοθέσια σαφώς πιο
αργά και από F3).
O Μάρτιν μου έδωσε αρκετές συμβουλές πριν μπω στο αυτοκίνητο και με
προειδοποίησε ότι το βασικό πρόβλημα είναι ότι δε θα βλέπω το δρόμο καλά,
αφού, όταν κάθεσαι τόσο χαμηλά και τρέχεις τόσο γρήγορα, όλα γίνονται μία
πολύχρωμη θολούρα, και πρέπει να ψάχνεις για συγκεκριμένα σημεία αναφοράς
γύρω από την πίστα ώστε να μη χάνεσαι. Το άλλο πρόβλημα που θα
αντιμετώπιζα, σύμφωνα με τον Μάρτιν, ήταν με την απίστευτη
αποτελεσματικότητα των φρένων, καθώς και με την πλευρική πρόσφυση που
αυξάνεται λόγω αεροδυναμικής, όσο αυξάνεται η ταχύτητα.
H πρώτη μου επαφή με το ?μικρό? Σίλβερστοουν (σ.σ.: η πίστα που
χρησιμοποιείται για τους αγώνες αυτοκινήτων τουρισμού) έγινε με ένα απλό
αυτοκίνητο δρόμου ώστε με οδηγό τον Μάρτιν να εντοπίσω τις σωστές γραμμές
και τα χαρακτηριστικά σημεία της πίστας. Αμέσως μετά αλλάξαμε ρόλους και
τον ξενάγησα στο αγωνιστικό μου Σουμπαρού. Για να τον εντυπωσιάσω μάλιστα,
έστριψα στη στροφή ?Woodcote? με το πλάι.
?Την τελευταία φορά που γλίστρησα έτσι εδώ ήταν κατά τη διάρκεια
ατυχήματος?, σχολίασε ο Μπραντλ. Βλέπετε, οι σύγχρονοι οδηγοί της F1 δεν
έχουν συνηθίσει να ολισθαίνουν παραπάνω από 6 με 7 μοίρες σε σχέση με την
ευθεία. Στο μεταξύ, ο Μάρτιν πρόσεξε ότι φρενάρω την τελευταία στιγμή και
πολύ δυνατά και με προειδοποίησε να μην οδηγήσω έτσι την F1, που έχει πέντε
φορές καλύτερη σχέση κιλών ανά ίππο από το Ιμπρέζα και απαιτεί πολύ πιο
μαλακές κινήσεις.
Μπαίνοντας, επιτέλους, στην Τζόρνταν, η πρώτη θετική διαπίστωση είναι ότι ο
συμπλέκτης είναι εύχρηστος και προοδευτικός, οπότε καταφέρνω να ξεκινήσω με
την πρώτη, χωρίς να μου σβήσει ο κινητήρας. Ξεκινώντας τους αναγνωριστικούς
γύρους, διαπιστώνω ότι από τόσο χαμηλά, ο δρόμος φαίνεται εντελώς
διαφορετικός από ό,τι μέσα από ένα κανονικό αυτοκίνητο. Όταν μάλιστα
επιταχύνεις, η πίστα φαίνεται σαν ένα ατελείωτο τυφλό ?χάσιμο?. Φρενάρεις
στο σημείο που με την επανάληψη μαθαίνεις απέξω (ποτέ δεν έχεις πλήρη
ορατότητα μιας στροφής) ενώ χρησιμοποιείς σημάδια όπως διαφημιστικά πανό,
πινακίδες και κολόνες για να βρίσκεις τη θέση σου. Στη μικρή πίστα τα
πράγματα ήταν λίγο πιο εύκολα από ό,τι αν είχαμε όλη την πίστα στη διάθεσή
μας, αφού οι περισσότερες στροφές είναι αργές, με πιο δύσκολη από όλες την
πρώτη στροφή μετά την εκκίνηση, που είναι και η πιο γρήγορη.
Σιγά-σιγά, γύρο με το γύρο, αποκτάς την αίσθηση της πίστας και
προσανατολίζεσαι, όχι μόνο από τις πινακίδες και τα διαφημιστικά πανό, αλλά
και από την αλλαγή στο χρώμα στην επιφάνεια της ασφάλτου και συνδυάζεις,
για παράδειγμα, μια μικροανωμαλία ή μία κηλίδα στο οδόστρωμα με το σημείο
που πρέπει να αρχίσεις να φρενάρεις.
Το φρενάρισμα ήταν ένα ακόμα πρόβλημα που είχε προβλέψει ο Μάρτιν. Αν και
δεν επιβράδυνα πολύ απότομα, για να διατηρώ την ισορροπία του μονοθεσίου,
και πάλι δε βρήκα το σωστό σημείο. Επιβράδυνα πολύ νωρίτερα από ό,τι έπρεπε
και αναγκαζόμουν να ξαναπατήσω το γκάζι. H επιτάχυνση είναι απίστευτη, αλλά
αυτό που μου έχει μείνει σαν εντελώς απίστευτο συναίσθημα είναι η
επιβράδυνση.
Όταν όμως πάρεις αέρα και ξεθαρρέψεις με ένα τέτοιο αυτοκίνητο, είναι η ώρα
του τετ-α-κέ. Αλλωστε το είχε προβλέψει με ακρίβεια ο Μπραντλ. Ευτυχώς
βρήκα την πιο ευρύχωρη στροφή της πίστας, την ?Βecketts?, για να
πειραματιστώ με σχετική ασφάλεια στα όρια της πλευρικής πρόσφυσης. Με απλά
λόγια, προσπάθησα να δω πώς είναι μια Φόρμουλα 1 όταν γλιστράει με δεύτερη
ταχύτητα, όταν όμως πάτησα το γκάζι και το πίσω μέρος έφυγε, δεν υπήρχε
πλέον ελπίδα να μη χάσω τον προσανατολισμό μου. Ίσως να μπορούσα να
διορθώσω κάπως καλύτερα αν είχα χώρο μέσα στο κόκπιτ, όμως οι αγκώνες μου
βρίσκουν στα πλαϊνά και δεν μπορώ να γυρίζω το τιμόνι με άνεση. Δεν
ξαναπροσπάθησα να κάνω τα ίδια, συνέχισα με απαλές κινήσεις και προσεκτικές
γραμμές, και στο τέλος της ημέρας οι χρόνοι μου βρίσκονταν στα 52??. Οι
Μπραντλ, Μπαρικέλο στην ίδια πίστα γυρίζουν στα 48?? και από αυτά τα 4??
της διαφοράς υπήρχε κάποιο περιθώριο βελτίωσης, αν έκανα δυο-τρεις μέρες
την ίδια διαδικασία ώστε να μάθω επιτέλους την πίστα. Θα μπορούσα όμως ποτέ
να ισοφαρίσω εντελώς τη διαφορά; Το πιο ?δύσκολο δευτερόλεπτο? είναι το
τελευταίο από τα τέσσερα, και από την πρώτη εντύπωση ο Μάρτιν κρίνει ότι θα
μπορούσα με αρκετή δουλειά να φτάσω στο 105% του χρόνου της ?πολ-ποζίσιον?,
δηλαδή περίπου τον 15ο χρόνο στην εκκίνηση. Θα μου επέτρεπαν λοιπόν να
ξεκινήσω έναν αγώνα, όμως ο χρόνος ενός γύρου είναι ένα μικρό μόνο μέρος
όλης της εξίσωσης.
Για έναν ολόκληρο αγώνα χρειάζεται φυσική κατάσταση, στρατηγική και
εμπειρία που απαιτεί πολύ χρόνο για να αποκτηθεί.
Με αυτή την πολύ σπάνια εμπειρία απέκτησα ακόμα μεγαλύτερο σεβασμό για τους
οδηγούς της F1. Τα αυτοκίνητά τους απαιτούν ικανότητες, εξάσκηση και πολλή
προσπάθεια για να οδηγηθούν στα πραγματικά τους όρια. Δεν αρκεί να έχεις
ταλέντο για να μπεις σε ένα τέτοιο αυτοκίνητο και να τους ?περάσεις όλους?.
Αλλωστε, έχω οδηγήσει πολλές φορές μεγάλες μοτοσικλέτες και μετά την
πρόσφατη εμπειρία μου πιστεύω ότι είναι τελικά ευκολότερο να οδηγήσεις μια
αγωνιστική μοτοσικλέτα
GP-500 κ.εκ. παρά μια F1. Έπειτα από ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα στα ράλι, θα
ήταν ίσως εντυπωσιακό και ενδιαφέρον να αλλάξω χώρο και να περάσω στην F1.
Φυσικά δεν το σκέφτομαι σοβαρά αυτή τη στιγμή.
Ένα είναι όμως απόλυτα σίγουρο: αν είχα ευκαιρία να ξαναμπώ σε ένα τέτοιο
αυτοκίνητο δε θα περίμενα δεύτερη κουβέντα!»._Κόλιν Μακρέι.