Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Pάλι
We are the Champions!Διά πυρός και σιδήρου πέρασε η ομάδα της Σέατ, για να κατακτήσει το
παγκόσμιο πρωτάθλημα στην F2. Μάλιστα λίγο έλειψε να χάσει τον τίτλο στον
τελευταίο αγώνα, το Βρετανικό R.A.C., από τη Σκόντα εξαιτίας της
εκπληκτικής εμφάνισης του αειθαλούς Στιγκ Μπλόκβιστ που τερμάτισε τρίτος
στη γενική κατάταξη.
Κείμενο: Πόπη Παπαμιχαήλ
Φωτογραφίες: Reinhard Klein, Θ. Ηλιόπουλος, Μ.Χολμς
NA ΠΑΡΟΥΜΕ τα πράγματα από την αρχή. H αρχή του σπορ στην προσπάθειά της να
ελκύσει περισσότερους κατασκευαστές στα ράλι θέσπισε αρχικά κύπελλο για
αυτοκίνητα με κίνηση σε δύο τροχούς και ατμοσφαιρικούς κινητήρες έως 2.000
κ.εκ., γνωστά και σαν F2. Μάλιστα ήταν τέτοιος ο «οίστρος» των ανθρώπων της
FIA, που πρότεινε μακροχρόνια να αντικαταστήσουν τα τετρακίνητα αυτοκίνητα
ομάδας A με αυτά της κατηγορίας F2! Όμως η αντίδραση των κατασκευαστών, που
ήδη συμμετείχαν με τετρακίνητα αυτοκίνητα, ήταν έντονη καθώς και των
εργοστασιακών οδηγών. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Γιούχα Κάνκουνεν:
«Προτιμώ να τρέχω σε αγώνες με τρακτέρ από το να ακολουθήσω το παγκόσμιο
πρωτάθλημα με αυτοκίνητα F2». Κοινό μυστικό ήταν ότι τη FIA πίεσαν οι
γάλλοι κατασκευαστές που είχαν έτοιμα αγωνιστικά αυτοκίνητα και μπορούσαν
να πρωταγωνιστήσουν. Όμως, ενώ όλοι περίμεναν τους Γάλλους να κάνουν το
«μπαμ» και να διεκδικήσουν το κύπελλο, αρκέστηκαν σε επίδειξη δύναμης στο
Μόντε Κάρλο και την Κορσική σνομπάροντας τους υπόλοιπους αγώνες. H μόνη
εταιρία που πήρε τότε ζεστά το θέμα ήταν η Όπελ που συμμετείχε σε όλους
τους αγώνες του κυπέλλου με τον φοβερό Μπρούνο Τιρί. Οι εκπληκτικές
επιδόσεις του βέλγου οδηγού έδωσαν αίγλη και δημοσιότητα στον υποτονικό
μέχρι τότε θεσμό και, μάλιστα, για πολλούς, θεωρήθηκε ότι ήταν το έναυσμα
για να προκηρυχθεί την επόμενη χρονιά τίτλος για τους συμμετέχοντες
κατασκευαστές. Μάλιστα υπήρχαν αγώνες του ΠΠΡ που μετρούσαν μόνο στην F2
και άλλοι που δε μετρούσαν καθόλου γι? αυτή την κατηγορία.
Τον πρώτο τίτλο, το 1994, κέρδισε η ομάδα της Σκόντα που ούτως ή άλλως ήταν
κατά κάποιο τρόπο η «οικοδέσποινα» της κατηγορίας, μιας και συμμετείχε με
συνέπεια ακολουθώντας όλους τους αγώνες του ΠΠΡ.
Ταυτόχρονα αλλαγές έγιναν και σε εθνικό επίπεδο με πρώτους και καλύτερους
τους Ισπανούς και τους Βρετανούς που προκήρυξαν το πρωτάθλημά τους με βάση
τα αυτοκίνητα της F2. H όλη προσπάθεια έγινε για να αναβαθμιστούν τα
υποτονικά εθνικά πρωταθλήματα, αφού το κόστος συμμετοχής θεωρητικά
τουλάχιστον ήταν μικρότερο και από αυτό της ομάδας N. Εξάλλου οι
κατασκευαστές ήταν περισσότεροι, αφού ο κανονισμός με τις προδιαγραφές του
δελτίου αναγνώρισης ευνοεί τις μετατροπές και δεν απαιτείται η πανάκριβη
βάση και η εξελιγμένη έκδοση παραγωγής για τα περαιτέρω.
Το 1996 λοιπόν η FIA προκήρυξε παγκόσμιο πρωτάθλημα F2, οκτώ αγώνων με την
πιο πολύπλοκη και ενδιαφέρουσα βαθμολογία του θεσμού.
Έτσι η κάθε ομάδα βαθμολογείται για τους δύο καλύτερους τερματισμούς της
στην κατηγορία. Τόσο για την ομάδα A όσο και για την ομάδα N. Οι βαθμοί για
τους 15 πρώτους της γενικής ήταν 25 για τον πρώτο και 20, 17, 14, 12, 10,
9, 8 μέχρι τον 15ο κατά σειρά τερματισμού. Οι βαθμοί των ομάδων A και N
ήταν ως εξής: 10 βαθμούς έπαιρνε ο πρώτος κάθε ομάδας μέχρι και 1 βαθμό για
τον 10ο. Έτσι το μεγαλύτερο σκορ που μπορούσε να πετύχει μια ομάδα
συμμετέχοντας με γκρουπ A αυτοκίνητα ήταν 45 βαθμοί για τη γενική και
επιπλέον 19 για το γκρουπ, σύνολο 64 βαθμοί. Συνολικά όμως μπορούσε να
πετύχει και μεγαλύτερο σκορ, αν συμμετείχε με ένα αυτοκίνητο ομάδας N και
ένα ομάδας A. Έτσι μπορούσε να πάρει 45 βαθμούς για τη γενική, αν έκανε το
ένα, δύο και 10 για κάθε πρώτο του γκρουπ, δηλαδή σύνολο 65 βαθμούς.
Όμως όσο πολύπλοκος ήταν ο τρόπος βαθμολογίας του πρωταθλήματος τόσο πιο
απλός ήταν ο κανονισμός που θέσπισε η FIA για τα Κιτ Καρ, δίνοντας έτσι
ακόμα περισσότερα κίνητρα στους κατασκευαστές.
Κιτ Καρ αυτοκίνητα εξέλιξαν σχεδόν όλοι οι κατασκευαστές, όμως στο ΠΠΡ
συμμετείχαν μόνο τρεις, οι εξής δύο:
H «παραδοσιακή» ομάδα της Σκόντα με τους Σίμπερα, Τρίνερ σε πλήρες
πρόγραμμα και τον Μπλόκβιστ ως «γκεστ σταρ» και η φιλόδοξη ομάδα της Σέατ
με το Ιμπίθα και βασικούς οδηγούς τους Πούρας, Βέμπερ. Τρίτος ο άνθρωπος ο
Ριούς, που συμμετείχε επιλεκτικά, ενώ στο τέλος επιστρατεύθηκαν ο Μία
Μπαρτολέτ (Καταλονία) και ο Χάρι Ροβάνπερα (RAC). Όσο για τους γάλλους
κατασκευαστές συμμετείχαν μόνο στο γαλλικό πρωτάθλημα με πλήρες πρόγραμμα
και μάλιστα με ιδιαίτερα εξελιγμένα αυτοκίνητα όπως το Πεζό 306 και το Ρενό
Μεγκάν. H Πεζό, μεγάλη κερδισμένη και κυπελλούχος από σπόντα τον περασμένο
χρόνο, εξασφάλισε τον τίτλο στη Γαλλία με το Μαξί και στην Ιταλία με το
«σκέτο 306» αποφεύγοντας ακόμη και τη διακριτική παρουσία. H Ρενό από την
άλλη συμμετείχε με το «εμπνευσμένο τέχνασμα» συμμετοχής στο ΠΠΡ με βάση
τους τοπικούς οδηγούς και «βοήθεια» από τις εκεί αντιπροσωπείες. Βέβαια
παρολίγο να τα καταφέρει και να πετύχει το στόχο της, αφού έφτασε να
διεκδικεί τον τίτλο στο R.A.C. παρατάσσοντας τέσσερα Μεγκάν. Προσθέστε ότι
όλο το χρόνο δοκίμαζαν τα πάντα στα βρετανικά δάση συμμετέχοντας με δύο
πληρώματα στο τοπικό πρωτάθλημα, αν και δεν είχαν δικαίωμα συγκέντρωσης
βαθμών. Βλέπετε, οι Βρετανοί, όπως και οι Ισπανοί, επιτρέπουν τη συμμετοχή
των κιτ καρ, αλλά απαγορεύουν τη βαθμολόγησή τους αφήνοντας τον τίτλο για
τα «μόνον γκρουπ Α» της κατηγορίας. Ευτυχώς, για το θεσμό, η Ρενό δεν τα
κατάφερε, αφού θα ήταν τουλάχιστον άδικο να κερδίσει ένα πρωτάθλημα που
ουσιαστικά δε συμμετείχε.
O τίτλος στη Σέατ λοιπόν που συμμετείχε με συνέπεια και σοβαρότητα στο
θεσμό με ένα αυτοκίνητο πουθενά άριστο αλλά παντού ικανοποιητικό. H δεύτερη
θέση στους Γάλλους, ένα βαθμό καλύτερους από τα «παιδιά του Πάβελ Γιανέμπα»
που βοηθήθηκαν άμεσα από τον «μεγάλο» σε όλα Στιγκ Μπλόκβιστ. O τίτλος
στους Ισπανούς, αλλά τα χειροκροτήματα στους Τσέχους Τρίνερ, Σίμπερα, πέρα
από την αναμενόμενη στους γνώστες επίδοση του «παππού» Στιγκ.
Όσο για το 1997 η FIA έκανε πάλι το θαύμα της, κατάργησε το πρωτάθλημα της
F2 και προκήρυξε αντίστοιχο κύπελλο._Π.Π.
Τι είναι τα Κιτ Καρ;
H FIA στην προσπάθειά της να προσελκύσει περισσότερους κατασκευαστές και
λαμβάνοντας υπόψη την οικονομική κρίση των καιρών έδωσε ελευθερίες στους
«σφιχτούς» κανονισμούς που ίσχυαν μέχρι τότε, ώστε να εκδοθεί δελτίο
αναγνώρισης στην κατηγορία F2. Έτσι για να «ομολογκαριστεί» ένα Κιτ Καρ
απαιτείται να έχουν παραχθεί 25.000 αυτοκίνητα. Επί παραδείγματι, έχουν
παραχθεί 25.000 Σέατ Ιμπίθα αλλά και 2.500 Ιμπίθα GTi 1.8-16V. Από αυτά
απαιτούνται μόνο 20 τα οποία μετατρέπονται με προδιαγραφές κιτ καρ.
Χαρακτηριστικά η FIA για τα WRC-1997 (εξελιγμένες εκδόσεις των γκρουπ A
4x4) εφάρμοσε τον ίδιο κανονισμό (όσον αφορά τις ελευθερίες) με αυτόν της
F2.
Οι καλοί δίλιτροι κινητήρες της κατηγορίας που χρησιμοποιούν οι Γάλλοι
ξεπερνούν τους 260 ίππους, ενώ ο κινητήρας της Σέατ πλησιάζει την ίδια
τιμή. O μικρός κινητήρας των 1,6 λίτρων της Σκόντα μόλις που ξεπερνάει τους
200 ίππους για ένα όμως σαφώς πιο ελαφρύ αμάξωμα.
R.A.C Ράλι
Χορεύοντας στον πάγο
Την τιμητική της είχε η F2 στο βρετανικό αγώνα. Ρενό και Σκόντα
ισοβαθμούσαν και η Σέατ είχε ένα ελαφρύ προβάδισμα 20 μόλις βαθμών.
Οι Γάλλοι μετά το απρόσμενο δώρο του ισπανού Γκομέζ στην Καταλονία τα
έπαιζαν όλα για όλα συμμετέχοντας με τους Ντε Μέβιους, Χεντ, Ορέιγ και
Τζορντάν. Στο δρόμο των Γάλλων τα Φελίτσια με τους δύο «τρελαμένους»
Τσέχους και τον Μπλόκβιστ και τη Σέατ. Στην ισπανική ομάδα τους συνήθεις
ύποπτους (στη συλλογή βαθμών) πλαισίωσε ο Χάρι Ροβάνπερα. Flying Fin της
νέας γενιάς. Σε ρόλο ρυθμιστή ο νικητής του βρετανικού πρωταθλήματος
Γκουίνταφ Έβανς με Έσκορτ και ο 25χρονος Βρετανός Χίγκινς με Νίσαν Σάνι
GTi.
Το φετινό ράλι πέρασε στην ιστορία για τις πολλές εγκαταλείψεις κορυφαίων
συμμετοχών από έξοδο. Το παράδοξο είναι ότι, αν και οι ειδικές διαδρομές
ήταν παγωμένες, εντούτοις οι φινλανδοί οδηγοί εγκατέλειψαν στο πρώτο κιόλας
σκέλος με τον Κάνκουνεν να κάνει την αρχή βγάζοντας τη Σέλικα εκτός δρόμου
και τους Κιτολέχτο και Βάτανεν με Έσκορτ να ακολουθούν. Τους φινλανδούς
οδηγούς μιμήθηκαν οι Βρετανοί που διεκδικούσαν με αξιώσεις την F2. Έτσι ο
Έβανς απογείωσε θεαματικά το Έσκορτ και ο Ρόμπι Χεντ το Μεγκάν στην ίδια
μάλιστα ειδική διαδρομή. Από εκεί και πέρα ο οδηγός της F1, ο Μάρτιν
Μπραντλ, τα «είδε όλα» στο τιμόνι ενός Έσκορτ και τελικά εγκατέλειψε, ενώ
νωρίτερα είχε εγκαταλείψει ο Τρίνερ από ηλεκτρικά. Στη γενική ο Σβαρτς δε
δυσκολεύτηκε να τερματίσει πρώτος με τη Σέλικα, μπροστά από τον Καμιόκα με
Σουμπαρού. Το ενδιαφέρον λοιπόν στην F2 όπου παίχτηκε ο τίτλος. O Μπλόκβιστ
ήταν «μακράν» πρώτος με το Σκόντα, ενώ ο Σίμπερα ήλεγχε τον Ντε Μέβιους με
Ρενό και την ομάδα της Σέατ που δεν παρασύρθηκε σε οριακές καταστάσεις.
Ανθρωπος του αγώνα σε επίπεδο F2 o Σουηδός, οι Τσέχοι βοηθοί του και ο
νεαρός Χίγκινκς που έχασε οκτώ λεπτά από δύο λάστιχα.
H εγκατάλειψη του Σίμπερα έξι μόλις ειδικές διαδρομές πριν από το τέλος και
ενώ κρατούσε καλά το 1-2 για τη Σκόντα, άνοιξε το δρόμο για την ισπανική
ομάδα, που στέφθηκε πρωταθλήτρια!
...τι 30, τι 40, τι 50!
Για τον αειθαλή Στιγκ Μπλόκβιστ δεν έχει διαφορά. Στα πενήντα του δίδαξε
στα βρετανικά δάση υψηλή τεχνική, τερματίζοντας μάλιστα το Σκόντα που
οδηγούσε, στην τρίτη θέση της γενικής κατάταξης και την πρώτη της
κατηγορίας F2. O Σουηδός αντιπροσωπεύει τη ζωντανή ιστορία των ράλι, αφού
συμμετέχει επί τριάντα συναπτά έτη σε αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος.
Ξεκίνησε την καριέρα του με ένα Σάαμπ 96 σαν συνοδηγός του πατέρα του. H
πρώτη του μεγάλη νίκη ήρθε το 1971 στο Σουηδικό Ράλι, ενώ ήταν ο πρώτος που
κατάφερε να κερδίσει τους Φινλανδούς στις 1.000 Λίμνες. Την ίδια χρονιά
πάντα με το προσθιοκίνητο Σάαμπ 96 των 116 ίππων κέρδισε και το R.A.C. O
Μπλόκβιστ ή «παππούλης» είναι ο πιο συνεσταλμένος και ντροπαλός οδηγός
αγώνων. Μιλάει πάντα με σκυμμένο κεφάλι σε συνδυασμό με ένα χαρακτηριστικό
«υπόγειο» χαμόγελο. Πρωταγωνίστησε με τα Αουντι Κουάτρο και μάλιστα το 1984
κέρδισε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Τώρα 25 χρόνια μετά την πρώτη
του νίκη στη Σουηδία εξακολουθεί να οδηγεί όποτε του δίδεται η ευκαιρία,
είτε στο τιμόνι ενός Έσκορτ είτε με Σκόντα σαν επίσημος «προσκεκλημένος».
Στις δύο περιπτώσεις ο αειθαλής Σουηδός εντυπωσιάζει με το άψογο κοντρόλ
του, δίνοντας και μαθήματα συμπεριφοράς στους νεότερους οδηγούς.
Δούλεψαν σκληρά οι άνθρωποι της Σέατ και τελικά δικαιώθηκαν. Συμμετείχαν σε
όλους τους αγώνες και θα ήταν αστείο να πούμε ότι στάθηκαν τυχεροί, το
αντίθετο μάλιστα, αφού θα μπορούσαν να «καθαρίσουν» το πρωτάθλημα στην
Αυστραλία. Στην Ισπανία μείωσαν τις διαφορές στη στεγνή άσφαλτο από το
1,5?? σε σχέση με το Ρενό στην Κορσική, σε 0,4?? αλλά δεν αρκούσε για να
νικήσουν τον Γκομέζ. Όμως η τύχη γύρισε γι? αυτούς στο R.A.C. και στέφθηκαν
παγκόσμιοι. Για το 1997 «επιμένουν» με τους Οριόλ Γκομέζ και Χάρι Ροβάνπερα
στα πηδάλια των Ιμπίθα.
Οι Τσέχοι διαθέτουν μία από τις λίγες ομάδες του ΠΠΡ που δεν παραδίδει
εύκολα τα όπλα. O Σίμπερα και ο Τρίνερ, οδηγοί γεννημένοι με «το πόδι στο
πάτωμα» είναι από τους πιο θεαματικούς οδηγούς της F2 και όχι μόνο. Πάλεψαν
φέτος με τη συγκροτημένη ομάδα της Σέατ και λίγο έλειψαν να κάνουν το
θαύμα. H τρίτη θέση σίγουρα τους αδικεί, αφού ήταν ικανοί ακόμα και για τον
τίτλο. Πλεονέκτημά τους το πολύχρονο δέσιμο της ομάδας, η αξιοπιστία του
Φελίτσια, αλλά και η βελτιωμένη στους τελευταίους αγώνες αναλογία
κιλών/ίππο.
Το υπερόπλο της Ρενό το Μεγκάν Μαξί. Αυτοκίνητο «άλλα κόλπα» εξελιγμένο από
τους παγκόσμιους πρωταθλητές της F1, που διαθέτουν κολοσσιαία εμπειρία και
σε πλαίσια με την κίνηση σε δύο μόνον τροχούς. Σε τεχνολογία το Μεγκάν ίσως
ξεπερνάει και αυτά τα τετρακίνητα γκρουπ A τουλάχιστον σε εξέλιξη 1996.
Στην Καταλονία στα χέρια του Οριόλ Γκομέζ (φωτ.) κέρδισε τους
«τετρακίνητους» και διεκδίκησε την πέμπτη θέση στη γενική! Δυστυχώς οι
Γάλλοι δεν αποφάσισαν και αυτή τη χρονιά τη συμμετοχή τους με πλήρες
πρόγραμμα στο ΠΠΡ και δεν είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε το εκπληκτικό
αυτοκίνητο.
Φρανσουά Ντελεκούρ και Πεζό στα στενά της Κορσικής. O γάλλος οδηγός μπορεί
να μην κέρδισε το γαλλικό πρωτάθλημα, αλλά όποτε του δόθηκε η ευκαιρία
θύμισε στους αντιπάλους του τον «κακό» γρήγορο εαυτό του. Είναι κρίμα για
το Γάλλο αλλά και για την Πεζό (το 306 κέρδισε το Μεγκάν στη Γαλλία!) που
δεν ακολούθησαν το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Τέτοιες συμμετοχές θα έδιναν στο
θεσμό το κύρος που χρειάζεται και στη γαλλική εταιρία η πιθανή επιτυχία θα
μετρίαζε τη χλομή εικόνα που έχει δημιουργήσει η παρουσία της στη F1. Ποιος
ξέρει, ποτέ δεν είναι αργά, και κάμποσοι υψηλά ιστάμενοι στη φωλιά του
λιονταριού πιέζουν για την επιστροφή στα Ράλι. Στο χώρο που έδωσε το κάτι
άλλο στην εικόνα της Πεζό το 1985 και 1986.
Ακόμα ένα «τέρας» κατηγορίας F2, το Έσκορτ, εδώ πετάει στο Σαν Ρέμο. Με
ίδιο αυτοκίνητο συμμετείχε στο Βρετανικό Πρωτάθλημα ο Γκουίνταφ Έβανς, όμως
η Φορντ ακολούθησε το παράδειγμα των Γάλλων και έμεινε στο περιθώριο του
ΠΠΡ. Βέβαια οι Βρετανοί έχουν το ελαφρυντικό ότι συμμετέχουν δυναμικά στο
ΠΠΡ και μάλιστα με αξιώσεις.
O Έβανς με το λαβωμένο Έσκορτ μετά την τούμπα. Ήταν τόσο άσχημη η έξοδος,
που, για να βγει από το εσωτερικό του αυτοκινήτου, χρειάστηκε να βγάλει το
κράνος του.