Kώστας Zουράρις
ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ
«ας ξαναβρούμε την δύναμη να σκεφτούμε την μοναξιά της Γαλλίας» άλλως,
«μοναξιά ελληνική μου»
Μέρος Τρίτον
«?Διότι, ω ευρωλιγούρηδες! Τι σόι ?επικουρικότητα? εφαρμόζουν οι ?εταίροι?
μας, ως εταίρες της Τουρκίας και πατσαβούρες των Αμερικανών, όταν μας λένε
ότι ?η Κύπρος δεν μπορεί να γίνει δεκτή στην Ευρώπη, ενώ είναι πιο Ευρώπη
κι από την Γερμανία, εάν προηγουμένως δεν ρυθμιστεί το Κυπριακό;??»
ΕΧΩ ήδη καταδείξει, εδώ, στην ίσαλον γραμμήν, τον ύφαλον σκόπελον, δηλαδή
το τραγικώς αδιέξοδον σχήμα, που αποτελεί η Ευρωπαϊκή Ένωση ?για μας τους
μικρούς? ακριβώς επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ή θέλει να είναι
δημοκρατική: όσο πιο δημοκρατική θα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο πιο πολύ
θα αδικεί τους μικρούς λαούς, διότι δημοκρατία είναι πρωτίστως η εφαρμογή
της πλειοψηφικής αρχής ?επί διαφωνίας? και τίποτε άλλο. Και οι λίγοι
οφείλουν να χάνουν, δημοκρατικά, έναντι των πολλών.
Π.χ. βλέπω, τώρα που γράφω, ενώπιόν μου τον Παρθενώνα της Αειπαρθένου
Αθηνάς. Τον παρατηρώ, όπως μας τον παρέδωσε η δυτική βαρβαρότητα της
Αναγέννησης (ναι, της βάρβαρης Αναγέννησης, όπως συνεχώς το διατυμπανίζει ο
Ελύτης στα «Ανοιχτά χαρτιά» και στο «εν Λευκώ», άλλωστε, ο Μοροζίνι,
αναγεννησιακός είναι). Παρατηρώ τον Παρθενώνα, τρύπιο, από τον Μοροζίνη,
βομβαρδισμένο, χωρίς στέγη. Και αναρωτιέμαι (γνωρίζετε, βεβαίως, την
συζήτηση στην διεθνή αρχαιολογία και την έριδα ανάμεσα στους οπαδούς της
ολικής αποκαταστάσεως των μνημείων και στους άλλους): Αν γίνει ένα
δημοψήφισμα περί της στέγης ή μη της Αειπαρθένου, κι επειδή, βεβαίως και
ασφαλώς, ο Παρθενών είναι μνημείο «όλης» της ανθρωπότητας, κι αν η
ανθρωπότης όλη αποφασίσει ότι ο Παρθενών πρέπει να αποκτήσει σκεπή, κι αν
εμείς (εμείς, λέγω) αποφασίσουμε ότι ο Παρθενών μάς αρέσει τρύπιος (ή και
το ανάποδο), τότε, τι πρέπει να γίνει;
Το φαντάζεστε, ο κανονισμός της πολυκατοικίας σας, να κανονίζει και το πού
θα κρεμάσετε την φωτογραφία των γονιών σας, διότι, λέει, η φωτογραφία των
γεννητόρων σας αποτελεί μέρος της όλης πολυκατοικίας, άρα και αρμοδιότητα
διακανονισμού εκ μέρους του κανονισμού; Πού αρχίζει και πού σταματά το
«κοινό ευρωπαϊκό σπίτι»; Και τα πάντα, τα εξαγιάζει και τα σαρώνει η
«πλειοψηφία»;
Το διανοείσθε, να ζω εγώ, βλέποντας καθημερινά τον Παρθενώνα, όπως θα τον
θελήσει η δημοκρατική πλειοψηφία των εταίρων μου, οι οποίοι θα τον χαζέψουν
μια ή καμμιά φορά στη ζωή τους; (Αυτό είναι όμως η δημοκρατία και γι? αυτό
οι ευρω-χάσκακες θα πρέπει να διαβάσουν το Ω της Ιλιάδας, την Ορέστεια του
Αισχύλου, την Αντιγόνη του Σοφοκλέους, τα Πολιτικά και τα Ηθικά Νικομάχεια
του Αριστοτέλους, για να καταλάβουν, ίσως, τι πιστεύουν περί δημοκρατίας,
οι εφευρέτες της Δημοκρατίας).
Και, ας μην έρθουν να μου μιλήσουν για την αρχή της επικουρικότητας
(subsidiaritas), η οποία, τάχα, αφήνει στην ιδίαν θέλησιν και εθνικήν
κυριαρχία τα πάντα, εκτός από εκείνα τα οποία «ελευθέρως» εκχωρούνται στην
γραφειοκρατία των ισχυρών του Διευθυντηρίου. Την αρχή της
«επικουρικότητας», την δανείστηκαν οι ολιγαρχικοί των Βρυξελλών από το
Βατικανό, την εφαρμόζει άριστα αυτήν την στιγμή ο Τιτμάγερ, πρόεδρος της
Buba (Μπούντεσμπανκ) εις βάρος των εθνικών νομισμάτων και των εσωτερικών
ισορροπιών μας, και ως βατικάνειον πρακτικήν, θα την υποστούμε και εμείς,
εάν ολοκληρωθεί ο ολοκληρωτισμός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Διότι, ω ευρωλιγούρηδες! Τι σόι «επικουρικότητα» εφαρμόζουν οι «εταίροι»
μας, ως εταίρες της Τουρκίας και πατσαβούρες των Αμερικανών, όταν μας λένε
ότι «η Κύπρος δεν μπορεί να γίνει δεκτή στην Ευρώπη, ενώ είναι πιο Ευρώπη
κι από την Γερμανία, εάν προηγουμένως δεν ρυθμιστεί το Κυπριακό»;
«Επικουρικότητα» βαφτίζουμε τώρα τον χυδαίο εκβιασμό; Ή θα δεχτείτε την
διχοτόμηση και θα νομιμοποιήσετε εσείς οι Έλληνες την εισβολή και την
κατοχή, ή τίποτε;
Αυτό είναι η «υπερεθνική» ευρωπαϊκή συσσωμάτωση και το «ξεπέρασμα» των
εθνικών αντιθέσεων; Ή μήπως το άλλο, αυτό το ανατριχιαστικής φρίκης, που
εγκαινίασαν ως έκθεση επίσημη, στις Βρυξέλλες, ο ανεκλαλήτου λίγδας κύριος
Βαν ντε κάτι, η περίπυστος Σιμόν Βέιλ και ο μιζαδόρος πρωθυπουργός
Τίντεμανς, που λέει ότι θα επιβληθεί στους βαλκανικούς λαούς υποχρεωτικό
σύστημα απλής αναλογικής, για να προστατευθούν οι μειονότητες; Εμείς έχουμε
μισό (0,5) και μηδέν-τρία (0,3) και μηδέν-τρία (0,3) και άντε άλλο ένα
μηδέν-δύο (0,2) ως μειονότητες. Κάτι δηλαδή, και περίπου, άειντε, ενάμισυ
τοις εκατό (1,5%).
Και θέλουν να μας επιβάλλουν υποχρεωτική απλή αναλογική, οι νέοι
στρατοκράτορες των Βρυξελλο-Πενταγώνου!
H Γαλλία έχει, τούτη τη στιγμή, τουλάχιστο ένα δεκαπέντε τοις εκατό (15%)
ως μειονότητες (υπό ψευτογαλλικό ή μη, διαβατήριο, εξιτήριο, κολαστήριο
κ.λπ.). Αλλά, η Γαλλία, δεν αναγνωρίζει εντός της γαλλικής της δημοκρατίας
ουδεμίαν μειονότητα! Πάει όμως να τις επιβάλλει σε μας: Ποιός είναι ο
απολίτιστος;
Αλλά, για τον αδιέξοδο άμα και εύστοχο Ατταλί, όπως και για τις προτάσεις
του, συν θεώ, θα επανέλθω. Τώρα αρχίζει για μας η τέταρτη μικρασιατική
καταστροφή: με την επιβολή της υποχρεωτικής απλής αναλογικής και με τα
«αυτόνομα» καντόνια στην Θράκη, στην Φλώρινα, στα Ίμμια και στα off-shore
της Θάσου. Έλληνες χάσκακες, σπεύσατε στο Μέγαρο της Μαϊμούς! Θα την
βρείτε! Οποθενδήποτε επερχομένην, φιλόμυθον?, φιλέμβολον?, φιλοκτέανον?
...την ραγιάδικη ανυπαρξία σας...
Ήδη βλέπουμε τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά μαχαίρια να ακονίζουν την Κύπρο και
το Αιγαίο και τα περί τουρκικής μειονότητας εν Θράκη, με τα «μορατόρια» και
τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης», δηλαδή επικυριαρχίας των ΗΠΑ και του
NATO - Ευρωπαϊκό Διεθυντήριο και μειωμένης εθνικής κυριαρχίας για την
Ελλαδίτσα την «κοσμπολίτικη», την και «πλήρες μέλος» της πιο «προηγμένης
ενώσεως κρατών στον πλανήτη, την και πλήρως τριτοκλασσάτο προτεκτοράτο με
πολιτικο-δημοσιογραφικό-«πνευματική» ηγεσία, που φουσκώνει ως διάνος και
δώστου τεμενάδες ως χάνος. Επειδή θέλω να είμαι μάντης κακών, υπενθυμίζω
ότι στα 1997 θα θρηνήσουμε την επέτειο του 1897, όπου και τότε, μια
ευρωλιγούρικη ολιγαρχία γραικύλων, αφήνοντας το Γένος απαράσκευο στην
κτηνωδία των Δυτικών, εγκαθίδρυσε την Τουρκιά τοποτηρητή για μια άθλια
«Ελλάδα της Μελούνας