Seat Arosa 1.4 Auto
ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ-ΑΘΗΝΑ-ΒΑΡΚΕΛΩΝΗΕξπρές 1.400 κ.εκ το ισπανικό μίνι με τη γερμανική καταγωγή, και το
οδοιπορικό μας των 7.000 χιλιομέτρων περιλαμβάνει όλες τις «ευρωπαϊκές
πρωτεύουσες του αυτοκινήτου»!
Ευκαιρίας δοθείσης διαπιστώνουμε ότι τα μικρά της νέας γενιάς αισθάνονται
το ίδιο άνετα στις αούτομπαν όσο και στο φυσικό τους περιβάλλον, την πυκνή
κυκλοφορία των σύγχρονων μεγαλουπόλεων.
Του: Α. Τεμπερίδη
Διαφάνειες: Γ. Παπαδόπουλος
TO ΠΑΛΙΟ DC 9 από τη Στουτγάρδη προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης
στις εννιά το βράδυ. Με οδηγίες από το τμήμα Δημοσίων Σχέσεων της ΣΕΑΤ,
βρεθήκαμε στη βιομηχανική περιοχή Ζόνα Φράνκα να ψάχνουμε την πύλη όπου μας
είχαν αφήσει ένα αυτόματο Αρόζα 1400.
Ύστερα από αρκετές έρευνες με το ταξί, φτάσαμε στην πύλη Μοντάνια, την ώρα
που οι εργαζόμενοι χτυπούσαν την «κάρτα» της νυχτερινής βάρδιας. Το
«...περίπου πορτοκαλί» Αρόζα μάς περίμενε για να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι
πολύ πέρα από τα θεωρητικά του καθήκοντα.
Στόχος μας ήταν να διασχίσουμε την Ευρώπη περνώντας από τις πόλεις που
φιλοξενούν τις σημαντικότερες Διεθνείς Εκθέσεις Αυτοκινήτου, να φτάσουμε
στην Αθήνα και να επιστρέψουμε το αυτοκίνητο πάλι πίσω στο εργοστάσιο.
Το «δικό μας» Αρόζα δε διέθετε μόνο τον ελαστικό 1.400άρη της VW, αλλά και
το νέο αυτόματο κιβώτιο τεσσάρων σχέσεων, το οποίο σε συνδυασμό με το
υδραυλικό τιμόνι και τον κλιματισμό υποσχόταν ξεκούραστες μετακινήσεις,
τουλάχιστον σε περιβάλλον πόλης.
Το εσωτερικό του ήταν επαρκώς ευρύχωρο και μόνο ο χώρος των αποσκευών μάς
προβλημάτισε, καθώς μόλις που χώρεσαν δύο μικρές βαλίτσες μαζί με την
τσάντα των φωτογραφικών.
Un ocio a Barcelona...
... ή αλλιώς, μια ματιά στη Βαρκελώνη
Για όποιον επισκέπτεται πρώτη φορά τη μητρόπολη των τριών εκατομμυρίων
κατοίκων, οι συγκρίσεις με την Αθήνα είναι αναπόφευκτες και μάλλον ατυχείς
για την ελληνική πρωτεύουσα. H «Μπάρτσα» κερδίζει σε όλα τα σημεία εκτός
της νυχτερινής ζωής. Έχει φαρδείς και καλοφωτισμένους δρόμους, άψογα
σχεδιασμένο μετρό με πέντε γραμμές, πλήρες δίκτυο τραμ και αστικών
λεωφορείων και πολλούς? πορτοφολάδες!
Είναι μια πόλη στην οποία χαίρεσαι να κυκλοφορείς. H τετραγωνισμένη
ρυμοτομία της δε σου επιτρέπει να χαθείς παρά το ευμέγεθες του πολεοδομικού
συγκροτήματος. Όσοι θέλουν να μπουν στο κέντρο ερχόμενοι από το αεροδρόμιο,
παίρνουν αναγκαστικά την «Ντιαγκονάλ», τη λεωφόρο των έξι λωρίδων που
διασχίζει διαγώνια την πόλη και οδηγεί στη βόρεια έξοδο, στον
αυτοκινητόδρομο για Τζιρόνα και για τα σύνορα με τη Γαλλία.
Στα τετράγωνα της ισπανικής μεγαλούπολης το Αρόζα βρίσκεται στο στοιχείο
του. Επιταχύνει σβέλτα στα φανάρια, αλλάζει ταχύτητες γρήγορα και ομαλά,
χωρίς το πατινάρισμα των αυτόματων κιβωτίων προηγούμενης γενιάς, κάνοντάς
σε να αναθεωρήσεις τις μέχρι πρότινος απόψεις σου γι? αυτά. Όσο για τα
φρένα, η αίσθηση του πεντάλ εμπνέει εμπιστοσύνη, έχοντας γραμμική απόκριση
στο πόδι. Το σύστημα δείχνει να διαθέτει αρκετή δύναμη, τουλάχιστον σε
ταχύτητες πόλης.
Νύχτα στη Βαρκελώνη και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ράμπλα. H κεντρική αυτή
αρτηρία-πεζόδρομος ξεκινά από το λιμάνι και οδηγεί στην Πεντρέρα και τα
άλλα «ζωντανά» σπίτια του Γκάουντι, του αρχιτέκτονα που άλλαξε για πάντα τη
φυσιογνωμία της Βαρκελώνης. Στην περιφέρεια της Ράμπλα βρίσκονται τα
περισσότερα καφέ, εστιατόρια και κλαμπ της πόλης.
Ακόμη και εκεί βρίσκουμε εύκολα να σταθμεύσουμε.
H νεολαία της Βαρκελώνης, αναμιγμένη με τουρίστες από το Βορρά, έχει
ξεχυθεί στους δρόμους, σε μια νύχτα υγρή και ζεστή, για κοντομάνικο.
H Βαρκελώνη είναι μια ζωντανή πόλη, αλλά στις μικρές ώρες δεν μπορεί να
ακολουθήσει τους ρυθμούς της ΑΘήνας. Την επισκεφτήκαμε Δευτέρα και, όπως
μας είχε πει ο ταξιτζής, η κυκλοφορία μετά τα μεσάνυχτα κοπάζει. Ίσως
πολλοί να είχαν πάει στο Παλάου Σαν Ζορντί για να παρακολουθήσουν τη
συναυλία του Φιλ Κόλινς. Για μας, ο ύπνος στο ξενοδοχείο, ήταν
επιβεβλημένος. H επόμενη μέρα προβλεπόταν δύσκολη. Ξυπνάμε νωρίς και
ξεχυνόμαστε για φωτογραφίες. Το πρόγραμμα είναι σφιχτό: το ίδιο βράδυ
πρέπει να έχουμε φτάσει στο Παρίσι, 1.200 χιλιόμετρα βορειότερα. Ξεκινάμε.
Θεωρούμε ότι το εσωτερικό του αυτοκινήτου είναι «συγκρατημένο». Το στοιχείο
που κυριαρχεί εδώ είναι το γνώριμο ?δανεισμένο από το Ιμπίθα? ταμπλό, που
καθιστά πιο «σημαντικό» το σαλόνι. H εργονομία του είναι οικεία: διακόπτες
σε σωστές θέσεις, ραδιοκασετόφωνο επαρκώς ψηλά, μεγάλο ντουλαπάκι
συνοδηγού, θήκες για τα γυαλιά του οδηγού και για μικροαντικείμενα, καθώς
και θέσεις για μπουκάλια στο πίσω κάθισμα. Όλα σωστά τοποθετημένα εκτός του
σταχτοδοχείου που είναι χαμηλά και δε φωτίζεται. Συντηρητικές μπορούν να
χαρακτηριστούν οι επιλογές στο διάκοσμο. Το ανοιχτό γκρι κυριαρχεί παντού
και σπάει μόνο από τις γυμνές επιφάνειες λαμαρίνας και τις ζωγραφικές
?σχολικού χαρακτήρα? παραστάσεις στα καθίσματα. Φιλόξενο, το Αρόζα, πολύ.
Εκκεντρικό, καθόλου...
Tour de France
Μετά την απαραίτητη επίσκεψη στη Σαγκράντα Φαμίλια, κορυφαίο έργο του
Γκάουντι, παίρνουμε τον αυτοκινητόδρομο για Γαλλία. Ακούμε σταθερά 95,5 στα
FM (θυμηθείτε τη συχνότητα αν ποτέ βρεθείτε στην Καταλονία) και, χωρίς να
το καταλάβουμε, φτάνουμε στα σύνορα, 145 χιλιόμετρα βορειότερα. Μέση
ταχύτητα 150 χλμ./ώρα!
Με ελαφρύ πόδι, χωρίς θόρυβο, απλά ακολουθώντας το ρεύμα. Ναι, το Αρόζα
ταξιδεύει και μάλιστα καλά. «Φουλάρουμε» στην Ισπανία όπου είναι και πιο
φτηνή η βενζίνη: 225 δραχμές η αμόλυβδη σε σύγκριση με τις 310 της Γαλλίας.
H πρώτη μέτρηση κατανάλωσης δείχνει 9,8 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα, τα μισά
στην πόλη, τα υπόλοιπα με 150 μ.ω.τ.(!) στην «αουτοπίστα»... Περισσότερο
καύσιμο δύσκολα να «κάψει» το Αρόζα... Οι γάλλοι αστυνομικοί μάς
υποδέχονται στη χώρα τους δίνοντας μια πρώτη κριτική για το «πορτοκαλάκι»:
«bonne la petite, non?»
Ξεκινώντας από Ισπανία υπάρχουν δύο βασικές επιλογές για να φτάσεις στο
Παρίσι. H πρώτη ακολουθεί τη γαλλική ακτή μέχρι το Μονπεγιέ και στη
συνέχεια διασχίζει τη Γαλλία περνώντας από Λυών και Ντιζόν. H δεύτερη
διαδρομή προσεγγίζει τη δυτική ακτή και περνά διαδοχικά από Τουλούζη,
Μπορντό και Τουρ. Αυτήν επιλέγουμε για να περάσουμε από τα καλύτερα αμπέλια
της Ευρώπης.
Οι ώρες στην «autoroute 62» περνούν βαρετά. O αυτοκινητόδρομος σε κρατά
μακριά από την ευφορότερη ύπαιθρο της Ευρώπης και η πρόκληση να πάρεις τον
παράλληλο δρόμο είναι μεγάλη. Ταξιδεύουμε στα όρια του γαλλικού KOK
ακούγοντας 107,7, την καλύτερη «en route» συχνότητα της Γαλλίας.
Να κάτι ακόμα που δεν υπάρχει στη δική μας εθνική οδό Νο1: πληροφόρηση και
καλή μουσική. Με 120-130 χλμ./ώρα, το Αρόζα είναι? αποκάλυψη: αθόρυβο,
σταθερό και, προπάντων, οικονομικό. Οι δύο επόμενες μετρήσεις μάς δίνουν
7,8 και 7,2 λίτρα αντίστοιχα. Ύστερα από 6 ώρες ταξίδι, μέση, γόνατα και
αστράγαλοι? λειτουργούν περίφημα. Αρα, θέση οδήγησης και ανατομία
καθισμάτων υπεράνω πάσης υποψίας.
H νύχτα μάς βρίσκει έξω από το Πουατιέ. Έχουμε αφήσει τον αυτοκινητόδρομο
και οδηγούμε στον παράλληλο δρόμο, που είναι δεν υστερεί σε αρτιότητα.
Κινούμαστε με σταθερή ταχύτητα ανάμεσα σε πλήθος από νταλίκες που επιλέγουν
τη διαδρομή από τον A62, για να γλιτώσουν τα διόδια. Οι Γάλλοι διδάσκουν
οδική ασφάλεια: άψογη η σήμανση και οι διαγραμμίσεις. Το Αρόζα απαντά με
φώτα που κανένα άλλο μίνι δεν διαθέτει. H δέσμη τους είναι συμπαγής, δυνατή
και ρυθμιζόμενη.
Μετά το Τουρ έρχεται η βροχή. Το αυτοκίνητο έχει ήδη «γράψει» 1.000
χιλιόμετρα από το μεσημέρι και δείχνει να αντέχει περισσότερο από τα μάτια
μας, που κλείνουν όσο προχωράμε. Οδηγούμε το Αρόζα εναλλάξ με τον Γ.Π και
καταφέρνουμε να φτάσουμε στο βροχερό Παρίσι στις τρεις τα ξημερώματα. O
χιλιομετρητής έχει σταματήσει στα 1.232 χιλιόμετρα. Σβήνουμε τον κινητήρα
στην Πορτ ντε Βερσάιγ ?εκεί όπου εδρεύει η έκθεση αυτοκινήτου? για να
κοιμηθούμε επιτέλους ύστερα από 14 ώρες οδήγησης. Το επόμενο πρωί θα
ξέρουμε αν το Αρόζα κάνει και για κρεβατοκάμαρα... (συγνώμη, κ. Τεμπερίδη,
δηλαδή κοιμηθήκατε στο Σέατ ωσάν νταλικέρης; ._Σ.Χ.)
Une journe a Paris
Είναι βόρεια Ευρώπη και το δείχνει. Κυκλοφορούμε στο Παρίσι με κλίμα
Λονδίνου, προσπαθώντας να φωτογραφίσουμε ένα μίνι με μεσογειακό
ταμπεραμέντο. Οι ρυθμοί μας, κινηματογραφικοί. Από Αιφελ, Νοτρ Νταμ, από
Οπερά, Πλας ντε λα Κονκόρντ και από Ετουάλ, Ντεφάνς σε ένα πρωινό.
Σκληρή δοκιμασία γι? αυτόν που αγαπά την ομορφότερη μητρόπολη του κόσμου,
να μην έχει χρόνο να τη ζήσει. Στο Πομπούρ καταλήγουμε με καφέ και
σάντουιτς-μπαγκέτα. Κακά τα ψέματα, το Παρίσι είναι υπέροχο ακόμη και για
πέντε ώρες, ακόμη και αν βρέχει, ακόμη και αν ο ουρανός το σκοτεινιάζει.
Συνδυάζει το «χάι τεκ» με την παράδοση, και την κουλτούρα με τη νυχτερινή
ζωή. Είναι Ευρώπη και Αμερική μαζί.
Το υπέδαφος του Παρισιού είναι μια δεύτερη πόλη, που λειτουργεί σαν τρίτη
διάσταση της πρώτης. Τα 130 χιλιόμετρα που κάναμε εν τάχει στο ευρύτερο
κέντρο της γαλλικής πρωτεύουσας θα τα θυμάται καιρό το Αρόζα, που
αποδείχθηκε ιδανικό όχημα για την παριζιάνικη κίνηση. Μας έκανε να
ξεχάσουμε το συμπλέκτη στα συνεχή σταματήματα του κέντρου και πήγαινε
σβέλτα στις υπόγειες σήραγγες που οι Γάλλοι τις περνάνε «πατημένοι». Όσο
για το υποβοηθούμενο τιμόνι, πέρασε με άριστα το τεστ στα στενοσόκακα της
Σεν Ζερμέν, και ο κλιματισμός δεν επέτρεψε ποτέ στα τζάμια να θολώσουν.
Μόνος παραπονεμένος ο Γ.Π. που δεν κατάφερε να φωτογραφίσει το Παρίσι όπως
το ονειρευόταν. Την επόμενη φορά, Ζορζ...
Προς Κάτω Χώρες
O A1 οδηγεί προς Λιλ, Καλέ και σύνορα Βελγίου. Ποια σύνορα, θα πείτε;
Φτάσαμε με καταρρακτώδη βροχή και τα βρήκαμε εγκαταλειμμένα! Απομεινάρια
μιας εποχής που ανήκει στο παρελθόν. H Ευρώπη γίνεται ένα, ο κόσμος
πηγαίνει στη διπλανή χώρα για ψώνια ή για βενζίνη. Γαλλία, Βέλγιο,
Ολλανδία. Το μόνο που αλλάζει είναι οι πινακίδες στον αυτοκινητόδρομο, οι
τιμές στα βενζινάδικα και οι πινακίδες των αυτοκινήτων. Τοπία και
αρχιτεκτονική, σχεδόν ίδια.
Μία ώρα του βελγικού αυτοκινητοδρόμου E19 αρκεί για να μας οδηγήσει στην
καρδιά της Ενωμένης Ευρώπης. H βροχή κάνει κακό στην κυκλοφορία, κι εμείς
βρισκόμαστε μποτιλιαρισμένοι την ώρα που οι Βέλγοι επιστρέφουν από τις
δουλειές τους. Μία ώρα μετά, λέμε ένα ευχαριστώ στη ΣΕΑΤ για το αυτόματο
κιβώτιο και αναχωρούμε απογοητευμένοι από τις Βρυξέλλες. Κολλήσαμε στην
κίνηση και δεν προλάβαμε να δούμε ούτε το κτίριο της E.E...
Στην κεντρική αντιπροσωπεία της ΣΕΑΤ τα στελέχη κοιτούν με έκπληξη το
Αρόζα. Ήταν το πρώτο που έμπαινε στη χώρα τους!
O αυτοκινητόδρομος που οδηγεί προς Αντβέρπη και Ολλανδία φωτίζεται τη νύχτα
και οι διαστάσεις των κόμβων του είναι τεράστιες. Τρέχουμε με 130 υπό
καταρρακτώδη βροχή και με μεγάλη κίνηση, χωρίς άγχος. Οδική ασφάλεια
είπατε; H ίδια εικόνα και στους Ολλανδούς. Στο Αμστερνταμ μπαίνουμε νύχτα.
Α?dam, το αναγράφουν οι πινακίδες...
H έκσταση του Αμστερνταμ
Πρώτη μας γνωριμία με την πόλη όπου «όλα επιτρέπονται», όπως λένε. Όλα,
εκτός από το παράνομο παρκάρισμα, θα προσθέσουμε. Την επόμενη κιόλας θα
είχαμε μάθει καλά το μάθημά μας: το Αμστερνταμ δε φτιάχτηκε για αυτοκίνητα,
αλλά οι Ολλανδοί κατάφεραν να τα εντάξουν αρμονικά στη ζωή τους σε
συνδυασμό με τα πλοιάρια, τα τραμ και τα χιλιάδες ποδήλατα. Πώς;
Κατασκευάζοντας μεγάλο αριθμό χώρων στάθμευσης και ταυτόχρονα
διαχειριζόμενοι έξυπνα την κυκλοφορία. Αν σας ενδιαφέρει, κάθε μία ώρα σε
κλειστό ή ανοιχτό χώρο θα σας κοστίσει 700 δραχμές (5 γκίλντες). Αν
παρατυπήσετε, κινδυνεύετε να βρείτε μια δαγκάνα σε έναν από τους τροχούς
σας. Στο Αμστερνταμ, μπορεί να σνιφάρεις κόκα και η αστυνομία να «κάνει τη
στραβή». Το να σταθμεύεις παράνομα όμως αποτελεί έγκλημα!
Α?dam by night: όλοι οι δρόμοι καταλήγουν στο Νταμ, την κεντρική πλατεία
της πόλης. Πίσω από αυτή, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Ό,τι απαγορευμένο
οπουδήποτε αλλού, εδώ σχεδόν επιβάλλεται. Σεξ άφθονο, εκτεθειμένο σε
βιτρίνα και με χαμηλό κόστος. Μαλακά ναρκωτικά παντού και νόμιμα. Προχωράς
στα κανάλια και σε πλευρίζουν: «coc, ecstasy, man?» No thanks, και
προχωράς...
Το αλκοόλ πάμφθηνο, ένα ποτήρι μπίρα, 400 δραχμές.
Οι Ολλανδοί έφτιαξαν ένα άσυλο του απαγορευμένου, έναν πλανήτη
νομιμοποιημένης κραιπάλης, ο οποίος μοιάζει να κατευνάζει τα πάθη. Όλα τα
βρίσκεις εδώ, γιατί να εγκληματήσεις; H σύλληψη του όλου πράγματος σε βάζει
σε σκέψεις για το αν το σύστημα θα μπορούσε να λειτουργήσει στην Ελλάδα.
Αλλά, βλέπεις, το υπόβαθρο στην Ολλανδία είναι διαφορετικό.
Επιστροφή στην πραγματικότητα
Μια διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο δύο αστέρων στο Αμστερνταμ θα σας κοστίσει
τουλάχιστον 100 γκίλντες (14.000 δραχμές). Υπολογίστε άλλες 7.000 δραχμές
για το πάρκινγκ και 5.000 το άτομο για φαγητό κατ? ελάχιστο. Αποχαιρετούμε
την πόλη με μια βόλτα στο μύλο του Νταμ. Επιλέγουμε... Sky 100,7 στο
ραδιόφωνο και αναχωρούμε για Γερμανία.
Δύο ώρες αργότερα οδηγούμε στην αούτομπαν με συνθήκες κατακλυσμού, αλλά η
καλή άσφαλτος και οι έμπειροι οδηγοί δε μας δημιουργούν πρόβλημα. Οι
υαλοκαθαριστήρες του Αρόζα δοκιμάζονται στο όριο και κάνουν δουλειά.
Περνάμε από Κολωνία και Ντίσελντορφ ακούγοντας συνεχείς ειδήσεις στο
ραδιόφωνο για τα παρεπόμενα της βροχής: ατυχήματα σε όλη τη Γερμανία
προκαλούν μεγάλες ουρές στις αούτομπαν. Σε ένα ατύχημα καθυστερούμε κι
εμείς. O 93,3 FM το ανακοινώνει σε δέκα λεπτά. Φτάνουμε στη Φρανκφούρτη
λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Διανυκτερεύουμε σε σπίτι καλού φίλου Έλληνα στο
Μαρκτχάιντενφελντ, ένα χωριό από τα γνωστά παραμυθένια της Γερμανίας. H
σημερινή ήταν η δυσκολότερη μέρα για το Αρόζα, αλλά και για μας...
Προς την κορυφή της Ευρώπης
H επόμενη μέρα μάς βρίσκει στην υγρή Φρανκφούρτη να φωτογραφίζουμε
στον ποταμό Μάιν, στην έκθεση και στο εμπορικό κέντρο.
H πόλη με την ιστορία των 1.200 χρόνων κάνει επίδειξη της βιομηχανικής
ισχύος των Γερμανών αλλά και της μοντέρνας αρχιτεκτονικής.
Ουρανοξύστες 50 ορόφων από κρύσταλλο δένουν αρμονικά με κτίσματα μπαρόκ
(όπως το σπίτι του Γκέτε) και γοτθικές εκκλησίες, όπως το Κάιζερντομ του
13ου αιώνα. Αλλη μια φορά μας πιέζει ο χρόνος και δεν προλαβαίνουμε να
επισκεφτούμε, ούτε το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ούτε να δοκιμάσουμε τα
ντελικατέσεν της οδού Μποκενχάιμερ.
Επιστροφή στο γνώριμο για μας περιβάλλον του αυτοκινητοδρόμου.
Κατευθυνόμαστε προς Καλσρούη δίπλα στα γαλλικά σύνορα. Μπαίνουμε στην
Ελβετία χωρίς έλεγχο και αφού περνάμε την... τριεθνική Βασιλεία,
ακολουθούμε τον αυτοκινητόδρομο προς Βέρνη και Λοζάνη, αυτόν που θα μας
οδηγήσει στην έτερη «πρωτεύουσα του αυτοκινήτου», τη Γενεύη.
H βροχή που έχει μουλιάσει ολόκληρη την Ευρώπη, εδώ και τρεις μέρες, δε μας
επιτρέπει να χαζέψουμε τίποτα από το ?πένθιμο? ελβετικό τοπίο. H μοναδική
μας στάση μέχρι τη Γενεύη είναι για βενζίνη. H αμόλυβδη κοστίζει περίπου
όσο και στην Ελλάδα (1,25 φράγκα) και είναι από τις φθηνότερες στην Ευρώπη.
H Γενεύη μάς υποδέχεται βράδυ αλλά λόγω βροχής και... κόστους ζωής δε μας
κρατά πολύ. Κρατηθείτε: δύο «χάμπεργκερ» στο Burger King με κόκα και
πατάτες, 5.500 δραχμές. «Καταθέτουμε» ώστε να βάλουμε κάτι στα άδεια
στομάχια μας, επιχειρούμε μια βραδινή φωτογραφία υπό βροχή στη λίμνη Λε Μαν
και φεύγουμε με προορισμό το τούνελ του Μον Μπλαν και το Τουρίνο.
Αλλάζουμε χώρα έκτη φορά χωρίς έλεγχο και ξαναμπαίνουμε στη Γαλλία με
κατεύθυνση το Σαμονί. H βροχερή νύχτα κρύβει από τα μάτια μας τα πιο
«υψηλά» θέρετρα χειμερινού τουρισμού της Ευρώπης. O αυτοκινητόδρομος μάς
αποχαιρετά κι εμείς παίρνουμε τον παλιό ορεινό δρόμο που οδηγεί στο τούνελ.
Στοπ, διόδια (cent quarante cinq francs monsieur... τουτέστιν: 145 φράγκα,
κύριε) και μπαίνουμε με το Αρόζα στη σήραγγα που ήταν τη δεκαετία του ?50
ό,τι αυτή της Μάγχης για τη δεκαετία μας. Τα 12 χιλιόμετρα κάτω από το
ψηλότερο βουνό της Ευρώπης φτιάχτηκαν έπειτα από μια συνεργασία χωρίς
προηγούμενο ανάμεσα σε Γάλλους και Ιταλούς. Το τούνελ εγκαινιάστηκε
παρουσία Ντε Γκολ και Περτίνι και αποτέλεσε είδηση της χρονιάς το 1955.
Εμείς δε χρειαστήκαμε παρά 10 λεπτά για να «σκίσουμε» το Λευκό Όρος και να
μπούμε στην Ιταλία. Από το Κουρμαγέρ η έρημη αουτοστράντα μας οδήγησε στο
Τουρίνο, όπου και διανυκτερεύσαμε. Τα καλά νέα; O ουρανός, επιτέλους,
ξάστερος έπειτα από τρεις μέρες κατακλυσμού! Ακόμη καλύτερα; Σε τίποτα το
ισπανικό μίνι δε δείχνει την ταλαιπωρία που έχει υποστεί.
O δρόμος για την Ελλάδα
Αουτοστράντα και Σούπερφαστ Φέρις συνδέουν την κεντρική Ευρώπη με την
Ελλάδα σε μια μέρα. Από το ηλιόλουστο Τουρίνο δε χρειαστήκαμε περισσότερες
από πέντε ώρες για να φτάσουμε στην Αγκόνα. Το ίδιο πρωινό, οδηγώντας το
μικρό της ΣΕΑΤ στις αχανείς λεωφόρους της βιομηχανικής πρωτεύουσας της
Ιταλίας, αντιμετωπίσαμε έντονο ενδιαφέρον για το αυτοκίνητο από τους
Τορινέζους. Αρκετοί, μάλιστα, το πέρασαν για το «Σεϊτσέντο» που πρόκειται
να παρουσιάσει η Φίατ. Αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις τους, το ισπανικό
μίνι φαίνεται ότι ταιριάζει στο ιταλικό γούστο.
Νωρίς το απόγευμα, το Αρόζα εγκατέλειψε το ιταλικό έδαφος. Όταν
επιβιβαστήκαμε στο κατακόκκινο Σούπερφαστ II, το οδόμετρο έγραφε 16.061
χιλιόμετρα, 4.225 περισσότερα από τη στιγμή που το παραλάβαμε στη
Βαρκελώνη. Το ταξίδι στην Αδριατική ήταν άνετο χάρη στις κορυφαίες
υπηρεσίες του προσωπικού του πλοίου. Αφού καταφέραμε ύστερα από πέντε μέρες
να κοιμηθούμε πρώτη φορά σωστά, φτάσαμε στην Πάτρα στις πέντε της επόμενης
μέρας.
Το πρώτο Αρόζα ήταν πια στην Ελλάδα φορώντας τα αυτοκόλλητα των 4T.
Επιστροφή στη Βαρκελώνη
Στην Αθήνα, το μικρό ΣΕΑΤ είχε την τιμητική του. Τράβηξε βλέμματα στο
δρόμο, γέννησε απορίες για την τιμή (υπολογίστε κάτι περισσότερο από 4
εκατ., με υψηλό επίπεδο εξοπλισμού) και το χρόνο άφιξής του (πιθανότατα
μετά τις 15 Νοεμβρίου). Μετρήθηκε από το επιτελείο μας και είχε την άτυχη
στιγμή του ύστερα από μια έξοδο σε βράχο στη φάση της φωτογράφισης. H
περιπέτειά του όμως με το περιοδικό δεν τελείωσε εκεί. Αφού ολοκληρώσαμε τη
δοκιμή και επί ελληνικού εδάφους, ταξιδέψαμε μαζί του πίσω στην Ισπανία,
περνώντας αυτή τη φορά από την ιταλική Ριβιέρα, την Κυανή Ακτή, τη
Μασσαλία, την Καμάργκ και τις βόρειες ακτές της Καταλονίας.
Το πορτοκαλί Αρόζα με τα μαδριλένικα νούμερα θα μπορούσε να γραφτεί στην
ιστορία ως το πρώτο που έκανε σχεδόν το γύρο της Ευρώπης._Α.Τ.
ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Ποια είναι η αίσθηση που μένει από ένα ταξίδι με ρυθμούς υπερταχείας στη
γηραιά Ήπειρο; Πρώτον ότι το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης είναι από καιρό
ένα τυπικό γεγονός. Τα σύνορα ?όπου υπάρχουν? λειτουργούν πλέον τυπικά για
τους Ευρωπαίους χωρίς τελωνειακούς και με θεωρητική μόνο παρουσία της
αστυνομίας.
Όσοι έχετε ταξιδέψει αρκετά, θα γνωρίζετε ότι χάρη στους αυτοκινητοδρόμους
η Ευρώπη «μικραίνει», ακόμη και αν κυκλοφορείς με ένα μίνι σαν το Αρόζα. O
χρόνος άφιξης μπορεί πάντα να προβλεφθεί με ακρίβεια λεπτών. O
αυτοκινητόδρομος δε μας φέρνει μόνο πιο κοντά αλλά καταργεί και τις
διαφορές ανάμεσα στις χώρες απ? όπου διαπερνά. Απαραίτητα μονοπάτια για
όσους επιζητούν γρήγορες και ασφαλείς μετακινήσεις οι δρόμοι με τον κωδικό
A, δεν ενδείκνυνται όμως για τουρισμό. Για να πάρεις πραγματική γεύση από
μια χώρα πρέπει να βγεις στο επαρχιακό δίκτυο, κάτι που προτείνουμε,
ιδιαίτερα στην Ισπανία και τη Γαλλία.
Οι εναλλακτικοί δρόμοι είναι κορυφαίοι σε ποιότητα (ειδικά στη Γαλλία),
περνούν από εκπληκτικά τοπία και σε γλιτώνουν από τις 20 δραχμές που
κοστίζει κάθε χιλιόμετρο αυτοκινητοδρόμου. Βέλγιο και Ολλανδία είναι δύο
μικρές χώρες με άριστο δίκτυο αυτοκινητοδρόμων που προσφέρονται δωρεάν. H
κυκλοφορία όμως είναι πυκνή, ιδιαίτερα στην περιφέρεια των πόλεων.
Από το 1994 έχουν καταργηθεί εντελώς τα σύνορα ανάμεσα στις Κάτω Χώρες, τη
Γερμανία και τη Γαλλία, οπότε μην εκπλαγείτε αν, ενώ οδηγείτε με 140
χλμ./ώρα, μια πινακίδα σας ενημερώσει ότι αλλάξατε χώρα...
Στη Γερμανία οι αούτομπαν κρατούν ακόμη κάτι από την παλιά τους αίγλη αλλά
δεν είναι πλέον προσεγμένες όσο στις γειτονικές χώρες. Είναι όμως δωρεάν
και ?επί 2.000 χιλιόμετρα? δεν έχουν (συνήθως) περιορισμούς ταχύτητας. Τα
130 χλμ./ώρα είναι προτεινόμενη ανώτερη ταχύτητα, όχι υποχρεωτική.
H Ελβετία δεν έχει διόδια. Είναι όμως απαραίτητο να κολλήσετε στο παρμπρίζ
το αυτοκόλλητο που σας δίνει το «ελευθέρας» για ένα χρόνο στους
εκπληκτικούς αυτοκινητοδρόμους της. Σημειωτέον, η «βινιέτ» έχει εδώ και 12
χρόνια την ίδια τιμή: 40 ελβετικά φράγκα!
Τελευταία η Ιταλία: καλοί σε ποιότητα οι αυτοκινητόδρομοι, αποτελούν
μονόδρομη λύση δεδομένου ότι το παράλληλο δίκτυο των «σταντάλε» περνά
συνέχεια μέσα από πόλεις και χωριά, ενώ δεν είναι και ό,τι καλύτερο σε
ποιότητα. Το κόστος ανά χιλιόμετρο, 13 με 15 δραχμές.