Kακά τα ψέματα
Ελάχιστοι δικαιούνται δια να ομιλούν....
ΞΕΣΠΑΘΩΣΑΝ ΑΠΑΝΤΕΣ μετά την εξέλιξη του Ισπανικού GP οπότε κρίθηκε και ο
τίτλος στην F1.
Ελάχιστοι ασχολήθηκαν με τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή, το φοβερό Καναδό που σε
δύο χρόνια παρουσίας έχει 11 νίκες σε 32 αγώνες.
Ουδείς ασχολήθηκε με το «διπλό» της Μακλάρεν-Μερτσέντες στον επίλογο που
συνδυάστηκε με την πρώτη νίκη του υπέροχου ?εντός και εκτός πίστας? Μίκα
Χάκινεν. Κυκλοφόρησε μάλιστα ότι τη νίκη στη Μακλάρεν τη χάρισε ο «μικρός»!
Ακούστηκε ότι πήρε εντολή από τα πιτ να τους αφήσει, αφού η συμπεριφορά
τους ήταν άψογη σε σχέση με τους πρωταθλητές. Αν είναι αλήθεια, καμία σχέση
βέβαια με σπορ.
Κρίμα που το ενδιαφέρον όλων των ειδικών περιορίστηκε στην τιμονιά του
Σουμάχερ που είχε στόχο τον τραυματισμό της Ουίλιαμς, την εγκατάλειψη του
«Ζακ» και την κατάκτηση του τίτλου από το Γερμανό δις παγκόσμιο πρωταθλητή.
Δεν αναφερόμαστε βέβαια σε άσχετους και ημιμαθείς, αλλά σε διεθνείς
δυνάμεις ειδικών που βρίσκονται μέσα στα πράγματα.
Με την ευκαιρία, επί ελληνικού εδάφους, εκτός από το συγχωρεμένο τον Τεό
Λαζάκη που ζούσε για την F1 και ίσως από τον Ανδρέα Χριστόπουλο, ουδείς
άλλος δικαιούται διά να ομιλεί και να έχει άποψη.
Περιγραφής γεγονότων και αναφοράς σε στατιστικά και αποτελέσματα
δικαιούνται ελάχιστοι. Καλύτερος, λόγω ήθους-επιπέδου και τεχνικών γνώσεων,
ο συνάδελφος Κλεάνθης Τριανταφυλλίδης, στο σωστό δρόμο και δυο-τρεις
πιτσιρικάδες που θέλουν και μακάρι να τα καταφέρουν.
Είναι διαφορετικό να είσαι θρασύς, διεισδυτικός και να λες καλημέρα
ρισκάροντας μάλιστα σχόλιο επιπέδου «α, ναι, από την Ελλάδα...», οπότε
παίζεται για το ποιος σε θυμάται, από το να γνωρίζεις πολύ καλά ένα χώρο σε
βάθος και πλάτος. Δηλαδή γνωρίζεις τους πρωταγωνιστές, γνωρίζεις αυτούς που
βρίσκονται πίσω από τη σκηνή και ίσως, το κυριότερο για έναν ειδικό
συντάκτη, γνωρίζεις το πώς και γιατί, άμεσα συνδεδεμένα με την τεχνολογία.
Παραδέχεσαι τον τρυποκάρυδο και «ορμηκτερό» ρεπόρτερ, τον χρειάζεσαι (ίσως)
στο επιτελείο σου, αλλά σημασία έχει και τι είδηση βγάζει, όπως ακόμη πιο
σημαντικό, το κατά πόσο εκτιμάται από όσους δημιουργούν τον κύκλο που
υπηρετεί και κατά πόσο τα σχόλια αγγίζουν τον συνειδητοποιημένο αναγνώστη
που έχει αλάθητο κριτήριο.
Ειδικά κάμποσοι που ασχολούνται με την F1 είναι «άπαιχτοι» και είναι
αδύνατον να τους ξεγελάσεις με στατιστικά στοιχεία και επιφανειακή κριτική.
Αναγνώστες όπως ο «Κυριάκος Καραταΐδης» (άτυπος αρχηγός των ειδικών
δυνάμεων χρώματος μπλε στη Χερέθ), κατέχουν σε βάθος το θέμα και μπορούν
εύκολα να σε εκθέσουν. Προσοχή: ο καλός ερασιτέχνης είναι πολλάκις πιο
«επικίνδυνος» από τον all around επαγγελματία. Δεν μπορείς να κατέχεις με
την ίδια συνέπεια και βάθος τα νέα μοντέλα, την αγορά, τους αγώνες F1 και
ΠΠΡ και τεχνικά θέματα...
H παρατήρηση δεν περιορίζεται μόνο σε ειδικούς περί την F1, αλλά
περιλαμβάνει κάθε ειδικό που σχολιάζει, χωρίς ουδέποτε να έχει νιώσει την
πίεση που δημιουργεί η έστω και ερασιτεχνική εμπλοκή από τη θέση του
αθλητή!
H εμπειρία παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά δεν μπορείς να έχεις άποψη αν απλά
παρακολουθείς, ενώ ακόμη χειρότερα είσαι επικίνδυνος αν έχεις δοκιμάσει,
έχεις αποτύχει και έχεις μαζέψει κάμποσα απωθημένα.
Μην μπείτε στον κόπο να ερμηνεύσετε το υπονοούμενο. Δεν αφορά κανέναν
ειδικώς, είναι πολύ γενικό και συνδέεται με οποιονδήποτε περιγράφει
αθλητικά γεγονότα, ελαφριά τη καρδία, χωρίς να δίνει το πραγματικό βάθος
των εξελίξεων. Χλομή, ανούσια και επικίνδυνη η περιγραφή και ο σχολιασμός
χωρίς την παρουσία ειδικού, αγώνων στίβου, αγώνων ποδοσφαίρου, αγώνων
μπάσκετ, ή ακόμη περισσότερο λόγω του ρίσκου που απαιτείται για τη
διάκριση, αγώνων αυτοκινήτου και μοτοσικλέτας!
Ιερόσυλοι και επικίνδυνοι όσοι πιάνουν στο στόμα τους αθλητές που παίζουν
τα κεφάλια τους και δεν αφήνουν τις λεπτές κρίσεις σε ειδικούς που έχουν
ζήσει αντίστοιχες στιγμές.
Ευτυχώς σε αυτή τη χώρα υπάρχει η ιδιωτική τηλεόραση, οπότε οι περιγραφές
ειδικών δημοσιογράφων (Κώστας Μπατής, Αρης Σταθάκης και άλλοτε ο υπέροχος
Σταύρος Τσώχος υπήρξαν πετυχημένοι αθλητές) συνδυάζονται με την παρέμβαση
εν ενεργεία ειδικών. Στο μπάσκετ φέτος ο Σπύρος Φώσκολος και στο αυτοκίνητο
ο Νίκος Τσάδαρης, αγωνιζόμενος που διαθέτει μπάκετ λόγω ικανοτήτων και όχι
λόγω δημοσιογραφικών διασυνδέσεων.
Ουδέποτε βέβαια στον ANT1, στο Μέγκα ή στο Σταρ ?ακόμη και στο Σκάι που
αντιμετωπίζει διαφορετικά τις εξελίξεις? έχουν διανοηθεί να προσκαλέσουν
χορηγούς εκπομπών στην περιγραφή γεγονότων, ή να συνδεθούν απευθείας με
φίλους και συναδέλφους του σχολιαστή και ακόμη χειρότερα να σπικάρουν
διαφημιστικά σποτ.
Στην ιδιωτική TV είναι αλλιώς. Σπίτι τους αυθημερόν όσοι παραβιάζουν άκομψα
τη δεοντολογία και εκτοξεύουν μαργαριτάρια.
Αν όλα αυτά δε συμβαίνουν και εμείς ονειρευόμαστε ή υπερβάλουμε, δεν
τίθεται θέμα. Αν πάντως συνέβαιναν, θα ήταν πολύ λυπηρό για τους
εμπλεκόμενους, ακόμη και αν δεν έχουν καμία ειδική σχέση και καμία
οικονομική εξάρτηση. Δεν αρκεί να είσαι τίμιος και να το ξέρουν οι φίλοι
σου, πρέπει και να φαίνεσαι, λένε οι παλαιότεροι και προσπαθούν και
εφαρμόζουν οι νεότεροι που διαθέτουν ικανότητες και αυτοπεποίθηση. Δεν
είμαστε ρομαντικοί ούτε ζούμε σε άλλο πλανήτη.
Απλά είμαστε υπέρ της λογικής τού κατέχω το θέμα σε βάθος, οπότε πυροβολώ
και, αν χρειάζεται, εξασφαλίζω χορηγούς λόγω ικανοτήτων, γνώσεων και
ανταπόκρισης του κοινού και όχι γιατί μου κάνουν χάρη...
Σε αυτή την περίπτωση πρέπει οι συνεργάτες-χορηγοί να παίζουν θετικά το
ρόλο τους στην αναβάθμιση της περιγραφής στέλνοντας μέσα στην πίστα, στην
πρώτη γραμμή και στο πεδίο της μάχης τον ενδιαφερόμενο.
H πληροφόρηση από πρώτο χέρι εξασφαλίζει το τέλειο και δεν αφήνει περιθώρια
για ειρωνικά χαμόγελα και σχόλια.
Περί χορηγών?
Πάλι ονειρευόμαστε. Σε αυτή τη χώρα η χορηγία είναι άμεσα συνδεδεμένη με
προσωπικές σχέσεις και πολλάκις θυμίζει χατίρια μεταξύ των εμπλεκομένων.
Κρατάς χαμηλούς τόνους, οπότε γκρίνιες από το χορηγό που δεν ξέρει ακριβώς
τι θέλει και γιατί...
Ανεβάζεις τον πήχη για να είναι ικανοποιημένος και για να εξασφαλίσεις την
ισόβια παρουσία του ?άσχετα από το ποιος ευνοείται? και παρεξηγείσαι.
Πάρτε παράδειγμα την αγωνιστική ομάδα του περιοδικού. Φτάσαμε να εξηγούμε
σε μικρόνοες συμπλεγματικούς γιατί ανεβάσαμε τους τόνους, όταν ο συνεργάτης
μας μηχανικός κέρδισε στην Ανάβυσσο σειρά έμπειρων αγωνιζομένων.
«Νενικήκαμεν», μωρέ, από το πουθενά και χίλια συγγνώμη που ο Κώστας δε
σύρθηκε στις τελευταίες θέσεις, ώστε να έχουν να λένε για το
«δημοσιογραφάκο» που συμμετέχει λόγω του μέσου. Για εμάς η αποστολή
εξετελέσθη και είμαστε έτοιμοι και για δεύτερη χρονιά.
Προσοχή, το πετυχημένο της αποστολής δεν το κρίνουμε γιατί κέρδισε ο
«μικρός» ή «βγήκε» δεύτερος, ούτε γιατί έκανε καλό χρόνο στη λάσπη. Απλά
γιατί κατάφερε να προσαρμοστεί και να κινηθεί με αξιοπρέπεια όντας σοβαρός,
τόσο στο μπάκετ όσο και έξω από αυτό, στο περιθώριο των αγώνων, στο γραφείο
σύνταξης του περιοδικού και στους χώρους όπου υπηρετεί τη στρατιωτική του
θητεία.
Βέβαια είναι ουτοπία να ψάχνουμε για δικαίωση σε μία χώρα όπου η Γιάννα και
ο Γιαννάκης κινδυνεύουν με σύλληψη και τουφεκισμό, επειδή πλήρωσαν από την
τσέπη τους (εντάξει, του κυρίου της κυρίας) για να έρθουν οι Ολυμπιακοί
αγώνες σε αυτή τη χώρα.
Στην Ελλάδα?
Σήμερα, αρχές Νοεμβρίου, όλοι οι εμπλεκόμενοι με τα κοινά των αγώνων είναι
ευτυχείς γιατί απλά και μόνον κατάφεραν να εργαστούν, να συνεννοηθούν και
όντας επιτέλους συντονισμένοι, ύστερα από δέκα περίπου χρόνια να προσφέρουν
έργο προς τη σωστή κατεύθυνση.
Μία υπόθεση ρουτίνας εξελίχθηκε σε κοσμοϊστορικό γεγονός. Έγιναν δηλαδή όσα
πρέπει ώστε την επομένη να ασχολούνται οι διοικούντες με άλλα πιο χρήσιμα
που συνδέονται με την ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ των ελληνικών αγώνων αυτοκινήτου.
Συνέβαιναν όλα αυτά, κάποτε, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, αλλά
επειδή δεν άρεσε η κυρία του συντονιστή στην κυρία του προέδρου (άγνωστο αν
δεν άρεσε και στην υπερ-γραμματέα άλλοτε και τώρα...) πήγαμε δύο δεκαετίες
πίσω. Τώρα επανερχόμαστε(;) στην εποχή της ομαλότητας και επειδή όλα πήγαν
καλά(;) πανηγυρίζουμε.
Μακάρι να υπάρξει συνέχεια. Είπαμε, η αναβάθμιση συνδέεται με την προβολή
του χώρου και με την προώθηση των νέων με ταλέντο. Στην Ε.Λ.Π.Α. «απειλούν»
με την αναγέννηση του εντευκτηρίου νέων (σιγά τα ωά, σώθηκε η νέα γενιά!)
και στο ΣΟΑΑ ορκίζονται ότι κάνουν τα πάντα για τους νέους, συμπληρώνοντας
με θράσος: «όχι όπως άλλοτε»...
Μας προκαλούν για πυροβολισμούς, αλλά προσπερνάμε. Υποσχόμαστε πάντως να
δημοσιεύσουμε άμεσα το έργο(;) του δ.σ. σε σχέση με τη νέα γενιά. Φαίνεται
πως αποτελούν συλλογική συνδικαλιστική προσπάθεια το αίμα που φτύνει ο
Αντωνιάδης για την καθιέρωση του Γιάννη, τα έπαθλα της Φίατ μόνο για νέους
και τα αποκλειστικά αφιερώματα των 4Τροχών που έχουν σχέση με την
προσπάθεια νέων με ΤΑΛΕΝΤΟ και άποψη.
Επί της ουσίας, ήρθε η ώρα διαχωρισμού σε ειδικότητες, τόσο σε επίπεδο
ελέγχου και διοίκησης όσο και σε επίπεδο εκπροσώπησης οδηγών.
Με την ευκαιρία, δικαίωμα λόγου, αντίλογου και ενστάσεων έχουν μόνο όσοι
ικανοί εν ενεργεία με άποψη και όσοι παροπλισμένοι έγραψαν την ιστορία τους
σε αγώνες στρίβοντας το πάλαι ποτέ στο όριο και όχι παριστάνοντας τον
παράγοντα και τον εκ του ασφαλούς συνδικαλιστή.
Σήμερα άλλοι πρέπει να ασχολούνται με τα Ράλι (άσφαλτος, χώμα 4x4), άλλοι
με τις ταχύτητες (αναβάσεις, πίστες, μονοθέσια, ενιαίο, καρτ, κ.λπ), και
επιτέλους κάποιοι με την προβολή, τον Τύπο και τις δημόσιες σχέσεις, ώστε
να ελπίζουμε ότι η άνοιξη δε θα έχει ημερομηνία λήξης.
Με την ευκαιρία, κάτω τα χέρια από τα Μέγαρα. Εκτίμηση και μόνον για το
Χρήστο Αναστασιάδη για το κοινωνικό του έργο. Ψυχραιμία με τις Σέρρες και
την υπέροχη προσπάθεια των τοπικών αρχών. Το ένα χέρι νίβει το άλλο. Φτάνει
η ερασιτεχνική αντιμετώπιση που συνδέεται με αστείες αντιπαραθέσεις σε όλα
τα επίπεδα. Ενωμένες δυνάμεις επικίνδυνων ατζαμήδων με έδρα τον Πύργο
Αθηνών, προσοχή. Δε θα σας επιτραπεί να τα κάνετε πάλι όλα μπάχαλο, επειδή
«βρε παιδί μου, άλλη πίστα οι Σέρρες, άλλη αυτή η πιστούλα στα Μέγαρα».
Συγκεντρωθείτε και σοβαρευτείτε. Έτοιμος είναι ο Αντωνιάδης να κάνει τη
μαγική κίνηση και το μονοπωλιακό καθεστώς που σας διατηρεί στην
επικαιρότητα να αλλάξει. Κάνετε επιτέλους αυτά που πρέπει. Μετατρέψετε τους
αγώνες αυτοκινήτου σε προϊόν και πουλήστε τους τίμια και σοβαρά. Με
ανθρώπους όχι ευκαιριακούς αλλά επαγγελματίες.
Οι οδηγοί από την πλευρά τους σε σχέση με τους αγώνες ταχύτητας ας
επιδείξουν την πρέπουσα ψυχραιμία θυσιάζοντας τα κεκτημένα. Στο κέντρο της
Αθήνας, Ομόνοια-Σύνταγμα-Κολωνάκι, αν γίνουν πέντε και από το 1998 έξι
σειρές αγώνων με συμμετοχές που πέφτουν σημαντικά κάτω από το δέκα, δε θα
προσελκύσουν ούτε έναν παραπάνω από τους αγωνιζόμενους και τους μηχανικούς
τους.
Εντυπωσιακή η παρουσία των θεατών στα πρώτα Μέγαρα. Θα ξαναπάνε όμως; Θα
βγάλουν εισιτήριο για τις Σέρρες; Αρκεί το τοπικό ενδιαφέρον; Οι αλλαγές
στις κατηγορίες και ο αναμενόμενος συναγωνισμός θα επιβάλουν στους πιστούς
των Μεγάρων ένα πιο μακρύ ταξίδι στην Πελοπόννησο ώστε να είναι παρόντες
και στην Τρίπολη; Οι οργανωτές που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους
ανάμεσα στον ερασιτέχνη και στον επαγγελματία θα εφαρμόσουν τις
προδιαγραφές που θα τους επιβληθούν; Είναι ικανοί να τηρήσουν πιστά το
ωράριο όπως έγινε στους αγώνες με μοτοσικλέτες το Σάββατο 1/11ου;
Μπορούν να συνεννοηθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι ώστε να προκηρυχθεί κύπελλο
κατασκευαστή στην F2-N χωρίς κανονισμό-σπαζοκεφαλιά όπως άλλοτε και να
οριστεί βασικός αγώνας ειδικών προδιαγραφών και προβολής ένας από τους
τρεις αγώνες της ημέρας; (σημ.: το μέγιστο που μπορεί να δεχθεί ο απλός
θεατής).
Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν πίστες και ο χώρος πρέπει να ετοιμαστεί
κατάλληλα ώστε να τις υποδεχθεί. Δεν αρκεί η τυπικά πλήρης προκήρυξη. Έγινε
μόνο το πρώτο βήμα.
Τα δύσκολα έπονται. Καλή επιτυχία. Οι σελίδες του περιοδικού και της
Τεκλίνκ στη διάθεση όποιων ικανών να τις εκμεταλλευτούν, όπου και αν
ανήκουν και βέβαια άσχετα με το αν συμφωνούν με τις απόψεις μας.
Το ίδιο θα έκανα...
«Κανένα νόημα δεν έχει η κριτική. Το ίδιο θα έκανα, είτε ήμουν στη θέση του
Σουμάχερ είτε σε αυτή του Βιλνέβ».
Αλέν Προστ
Σαφέστατος ο τετράκις Παγκόσμιος, ο πολυνίκης των αγώνων της F1. Δε μασάει
τα λόγια του ο Γάλλος και ας μην αρέσει στις ενωμένες δυνάμεις βρετανικών
συμφερόντων. O Γάλλος, θυμίζουμε, έπαιξε όπως ο Βιλνέβ (ρισκάρισε ώστε να
προσπεράσει μέσα από την τρύπα της βελόνας) και κέρδισε τον αείμνηστο Σένα
στην Ιαπωνία με τις Μακλάρεν, ενώ τον επόμενο χρόνο βρέθηκε στο χώμα, όταν
ο Σένα τον πήρε μαζί του με περισσότερα από 250 χλμ./ώρα μετά την εκκίνηση
του ίδιου αγώνα.
Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι και ο Αιρτον Σένα Ντα Σίλβα, ο καλύτερος
πιλότος όλων των εποχών, θα έκανε το ίδιο στη μία ή στην άλλη περίπτωση. Το
ίδιο θα έκανε και ο Νάιτζελ Μάνσελ και εν τέλει οποιοσδήποτε παγκόσμιος
γεννημένος νικητής. Αλλωστε στη Χερέθ ο Βιλνέβ είχε κάτι από Σένα, Μάνσελ
και ο Σουμάχερ κάμποσα από τα στοιχεία του Αλεν Προστ και ίσως του Νέλσον
Πικέ. Αμύνθηκε επιτιθέμενος με πονηριά ο «γερμαναράς» και δεν του βγήκε.
Γιατί ο άλλος, ο Καναδός, έκανε την τέλεια μανούβρα.
O μικρός με στιλ αντιστάρ και με συμπεριφορά «δεν με νοιάζει τίποτα»
αποδείχθηκε πιο δυνατός και πιο ψυχωμένος από έναν κουρασμένο τη λάθος ώρα
Σουμάχερ.
Δε θα συμφωνήσουμε ότι ο Γερμανός, ένας άνθρωπος με ψυχολογία πάντσερ, έχει
ρίξει το βάρος του στα lear Jet limited edition, στη σπάνια συλλογή
ρολογιών που διαθέτει, στην επέκταση του αρχοντικού του και σε άλλα επίγεια
που σε βγάζουν εκτός τροχιάς αν είσαι δημιούργημα καταστάσεων και συνθηκών
και όχι γεννημένος νικητής. Αυτός έχει τον τρόπο να τα καταφέρνει. Απλά
διαλύθηκε στην προσπάθειά του να ξανακάνει τη Φεράρι περήφανο άλογο, από
φοράδα με ακράτεια, βορρά όλων μέσα και έξω από την πίστα.
Σε αυτή την ανθρώπινη αντιπαράθεση, ίσως κρίθηκε η μάχη.
Κρίμα που ουδείς έλαβε υπόψη τον ανθρώπινιο παράγοντα (σημ.: εντυπωσιάστηκα
θετικά από ένα ρεαλιστικό σχόλιο στην αθλητική σελίδα της Ελευθεροτυπίας!)
σχολιάζοντας μάλιστα εκ του ασφαλούς και με βάση το σύμπλεγμα που βγάζει το
κύκλωμα προς το συνδυασμό. «Σνομπ» στη Φεράρι, ατζαμήδες στη Φίλιπ Μόρις
που νομίζουν ότι προωθούν το Μάρλμπορο στην πλατεία της Καρδίτσας και των
Τρικάλων, «αλλού» σε όλα τα επίπεδα ο Σούμι, κάθε άλλο παρά τη συμπάθεια
εξασφαλίζουν.
O πολύς κόσμος τούς λατρεύει, αλλά όταν σερβίρουν τα media(sic) το πιάτο με
το κεφάλι του «δολοφόνου» μέσα, μπαίνουν σε σκέψεις.
Μέχρι και ο Χιλ θυμήθηκε πώς έχασε τον τίτλο πριν από τρία χρόνια. Δεν
θυμήθηκε βέβαια πως πήγε να σκοτώσει τον πιτσιρικά στον τελευταίο γύρο του
Ουγγρικού GP και πόσο καθυστέρησε τη Φεράρι στην Ιαπωνία όταν «έτρωγε»
γύρο. Γι? αυτό ο Χιλ είναι δαίμονας μόνο με άδειο δρόμο και με το καλύτερο
αυτοκίνητο (sorry Kulis...) ενώ οι άλλοι δύο είναι παγκόσμιοι που θα
μείνουν στην ιστορία.
Υποκρισία και ουτοπία ότι πρόκειται για σπορ. Από τη στιγμή που όσοι
εμπλεκόμενοι πέρα από το ρίσκο παίζουν και με δισ. που ξεπερνούν τη λογική,
δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για fair play και σπορ.
Παραμύθια της χαλιμάς. Σκληρός, τρελός χώρος και οτιδήποτε συνδέεται με
μηχανοκίνητο αθλητισμό. Τα σοφά γεροντάκια στα κέντα εξέλιξης και
τεχνολογίας έχουν αντικατασταθεί από ανθρώπους-ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Τα δεδομένα που αξιοποιούν έχουν να κάνουν με τον τέλειο συνδυασμό ανάμεσα
στην απόδοση και στην εξάντληση των κανονισμών. Ακόμη ένας χρόνος πέρασε
και δεν έλειψαν πάλι τα σχόλια για τη νομιμότητα κάμποσων τεχνικών επιλογών
και εφαρμογών. H ηλεκτρονική ελέγχει τα πάντα, ενώ ελέγχεται δύσκολα.
Κλέβει η Φεράρι, ψιθύριζαν όταν «βάραγε γερά» ο Σούμι, ενώ δεν έλειψαν
σχόλια για το πόσο λίγο σπινάρισε ο Σούμι στο GO του τελευταίου αγώνα. Στο
μεταξύ νωρίτερα ακυρώθηκε η Μακλάρεν με καύσιμα εκτός προδιαγραφών, ενώ δε
λείπουν τα υπονοούμενα για επιλογές του Νιούι άλλοτε στην Ουίλιαμς, σήμερα
στη Μακλάρεν. Συνήθως η γκρίνια τελειώνει μόλις προσαρμόσουν όλοι στα
μονοθέσιά τους την αμφισβητούμενη επιλογή, ή όταν και αυτοί βρουν κάποια
λεπτομέρεια που «μπάζει» σε επίπεδο κανονισμών.
Υπολογίστε ότι αλλού είναι ακόμη πιο μπερδεμένες τέτοιες καταστάσεις.
Εμπλέκονται λιγότεροι κατασκευαστές, η FIA τούς έχει ανάγκη, ένας μόνος δεν
κάνει τίποτα, οπότε κάνουν τα στραβά μάτια και μεταξύ τους, οπότε στα Ράλι,
στα GT και στα Raids γίνονται όργια.
Στα Ράλι οι ρυθμίσεις των αποτελεσμάτων έχει γίνει συνήθης πρακτική
αποδεκτή από όλους. Ποιος να μιλήσει, οι οδηγοί, που είναι περισσότεροι από
τα διατιθέμενα μπακετ, ή οι χορηγοί που ξέρουν πολύ καλά ότι δεν υπάρχει
σπορ, αλλά σκοπός και στόχος; Οι δημοσιογράφοι, είπατε; Χμ, καλό, το
ερώτημα. Πιστέψτε μας. Αθώοι και «εκκλησία» οι Έλληνες. Έξω είναι αλλιώς,
τα συμφέροντα και τα «στησίματα» ξεπερνούν τη λογική.
Στο πρωτάθλημα GT, ουδείς έχει δει CLK-GT σε έκδοση παραγωγής σε λειτουργία
όπως επιβάλουν οι κανονισμοί και όπως έχουν κάνει η Πόρσε και η Μακλάρεν.
Ουδείς όμως διαμαρτύρεται. Οι μόνοι που διαμαρτύρονται ενδόμυχα είναι όσοι
πιλότοι χαμένοι με Μερτσέντες και όχι μόνο. Επηρεάζονται, βλέπετε, από τη
δυνατότητα που δίνει ο κανονισμός στις ομάδες να μετακινούν τον καλύτερο σε
βαθμολογία οδηγό ακόμη και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Εδώ ο Σνάιντερ, εκεί
ο Σνάιντερ, πρωταθλητής ο Γερμανός, κερδίζοντας άλλοτε με το Νανίνι και
άλλοτε με το Λούντβιχ και σπάνια με το δικό του αυτοκίνητο και με τον δικό
του συνεργάτη (συνήθως ο Βιρτζ). Αντε τώρα να εξηγήσεις στο Σόπερ και στο
Λέτο πώς έχασαν τον τίτλο. Τα αφεντικά των άλλων ομάδων δεν γκρινιάζουν,
αφού, αν αποχωρήσει η Μερτσέντες, αντίο ο θεσμός.
Στην F1 βέβαια μόνο ο Έκλεστοουν αντιλαμβάνεται πόσο χρήσιμη είναι η Φεράρι
και τα «φιλικά της σωματεία» και γι? αυτό κάνει το διαιτητή όποτε οι
ενωμένες δυνάμεις Βρετανών που κυριαρχούν στο χώρο, γκρινιάζουν, απειλούν,
εκβιάζουν και σίγουρα έχουν τον τρόπο τους ώστε η καυτή είδηση να φτάνει
στον κόσμο όπως αυτοί θέλουν. Δεν είναι τυχαίο. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει
βάση και χωρίς βάση, δεν υπάρχει θεσμός.
Ήρωας με το αζημίωτο ο Μπέρνι Έκλεστοουν και όσο μεγαλώνουμε και
ωριμάζουμε(;) τόσο αυξάνεται και η εκτίμησή μας για το έργο του. Πρέπει να
έχεις πολύ ειδικές γνώσεις και ικανότητες ώστε να λειτουργείς ανάμεσα σε
συμπληγάδες που δημιουργούν συμφέροντα τύπων όπως ο Ντένις, ο Χεντ, ο
Ουίλιαμς, ο Τζόρνταν, ο Ουόκινσοου κ.λπ. και την ίδια ώρα να μην το βάζουν
στα πόδια γάλλοι τεχνοκράτες όπως αυτοί της Πεζό και της Ρενό. Ρυθμιστές,
οι Ιταλοί. Απατεώνες με πτυχίο. Τους προτιμούμε από ύπουλους «καποτήδες» με
ένα «ειρωνικό» χαμόγελο μονίμως ζωγραφισμένο.
Στον Έκλεστοουν λοιπόν το χειροκρότημα για την πετυχημένη φετινή χρονιά
στην F1 και μακάρι να είχαν το δικό τους Μπέρνι τα Ράλι σε επίπεδο Π.Π. και
Ε.Π. οδηγών και οι ελληνικοί αγώνες.
Όπου δεν έχει εμπλακεί, διατηρούνται συναισθηματικά στοιχεία; Ναι, με
έντονη την υποκρισία και με πλαγιολισθήσεις αντί της προσπάθειας στην
ευθεία οδό παρά το «κόστος» των προδιαγραφών.
Μείνετε με το θέαμα, με το συναγωνισμό και με την τεχνολογία που κάνει
άλματα και μην ψάχνετε, αν θέλετε να έχετε.
H ιστορία έγραψε: Βιλνέβ πρωταθλητής 1997.
Ουδείς ύστερα από λίγο θα θυμάται την τιμονιά του Σούμι. Οι Ιταλοί
ρεπόρτερ, που το έχουν βουλώσει δύο χρόνια ήδη πυροβολούν, και μην
αποκλείεται τη «διάλυση» της σκουντερία πριν από το μέσο της χρονιάς. Από
την αρχή πρώτοι ή χάος, έχουν να το λένε Τοντ, Σουμάχερ και έχουν χίλια
δίκια. Θυμηθείτε τι έγινε μόλις έχασε ο Προστ τον τίτλο...
O Σουμάχερ βέβαια θα βρει την άκρη και ίσως πάλι νίκες και τίτλους στη
Μερτσέντες. H Φεράρι όμως; Αυτό το κάτι άλλο της αυτοκίνησης;
Ίδωμεν..._Στράτης Χατζηπαναγιώτου