Kακά τα ψέματα
KAKA TA ΨΕΜΑΤΑΠρεμιέρα
ΚΑΛΗΜΕΡΑ Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι με Μόντε Κάρλο. Περί της απόδοσης του
νέου Ιμπρέζα, του νέου Έσκορτ και του νέου Λάνσερ, διαβάστε την περιγραφή
της απεσταλμένης μας. Αν βέβαια πήγαν όλα καλά, αν επιτέλους λειτούργησε το
ηλεκτρονικό σύστημα επικοινωνίας και εξασφαλίσαμε, επίσης ηλεκτρονικά, τις
κατάλληλες διαφάνειες. Στο ίδιο αφιέρωμα «μείνετε» στο «σαλόνι» με την
αναφορά στο τροφέο της Φίατ όπου συμμετείχαν οι Έλληνες Κώστας
Αργυρίου-Τάσος Πετρίτζης. Τους συνόδευσαν, πέρα από τις ευχές του γνωστού
και άγνωστου θεατή των ελληνικών αγώνων, ομάδα δημοσιογράφων με ειδικό
βάρος και βέβαια στελέχη της Φίατ. Δε θα παρασυρθούμε στο πώς και αν
προετοιμάστηκαν οι έλληνες «παίκτες», ούτε βέβαια θα σχολιάσουμε την
επίδοσή τους. Πρόκειται για πλήρωμα αποδεδειγμένης αξίας και κρίμα που δε
βρέθηκε ο χορηγός για την παραπάνω υποστήριξη που θα επέβαλε τις ιδανικές
συνθήκες παρουσίας. Αν παρόλες τις αντιξοότητες έκλεψαν την παράσταση, τόσο
το καλύτερο. Επαναλαμβάνουμε όμως ότι δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Σημασία έχει ότι υπήρξε συνέχεια σε σχέση με την περασμένη χρονιά, ενώ η
επόμενη ημέρα με τη συμμετοχή του Πάνου Χατζητσοπάνη σε 2-3 αγώνες του
Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με Cinquecento κιτ καρ(!) μας επιτρέπει να
αισιοδοξούμε και να σχολιάσουμε ότι η υπόθεση ελληνική παρουσία σε διεθνείς
αγώνες, χάρη στη Φίατ, βρίσκεται σε σωστό δρόμο...
Μεγάλη υπόθεση η διεθνής παρουσία για μία χώρα σαν τη δική μας.
Το αισθανθόμασταν άλλοτε, όταν «ιδίοις εξόδοις» με τρένα, πλοία και
αερόπλανα ταξιδεύαμε στη γείτονα χώρα, για να παρακολουθούμε τον Ιαβέρη
στην προσπάθειά του για το ακατόρθωτο. O αθεόφοβος διέσυρε τον Πρεζότο, τον
ομόλογό του Ιταλό βασιλιά του γκρουπ 1 επίσης με Έσκορτ και ήταν μπροστά
από τον ίδιο το Μάσιμο Μπιαζιόν με Ασκόνα γκρουπ 2 του Κονρέρο. Μεγάλες
στιγμές. Πίστη, αφοσίωση, πείσμα, ενθουσιασμός και βέβαια ταλέντο.
«Μπορείς», όταν κοιτάζεις μπροστά και πιστεύεις ότι γίνεται. Τρέχα γύρευε,
όταν κοιτάζεις μέσα από τον καθρέφτη για το τι γίνεται πίσω και υποτίθεται
πως ελέγχεις. Αμύνεσαι οπότε ξεθαρρεύει ο αντίπαλος και σου γεμίζει τον
καθρέφτη. Αδύνατον να ξεκολλήσεις. Γίνεται μάλιστα «ντέρμπι» και φτάνοντας
στο «τελευταίο λεπτό» όλα γίνονται... Τότε ο «χοντρός» πίστευε ότι όλο το
παιχνίδι είναι με γκρουπ 1 να «πατάς» τη Στράτος, οι περιστασιακά καθήμενοι
στο δεξί κάθισμα Ανδρέας Αρκέντης, Κωστής Στεφανής και Κώστας Φερτάκης
ξεπερνούσαν τον εαυτό τους, όσοι βοηθούσαν την προσπάθεια από Λάκη Κόμνο
(Τριμ) μέχρι Δημήτρη Παντελαιμονίτη (Κοντέλης) δεν έφερναν αντιρρήσεις, και
έλαμψε και βρόντηξε η Ελληνάρα εδώ και αλλού.
Πρόσφατα, με την ευκαιρία αποστολής μας στην «αδελφή» (για τους 4T) χώρα,
παρακολουθήσαμε τον αγώνα μπάσκετ Στεφανέλ/Μιλάνο-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και
αισθανθήκαμε εθνικά υπερήφανοι. Πέρα από το αποτέλεσμα και από την
εμφάνιση, νιώθεις όμορφα όταν ο οδηγός ταξί γνωρίζει τη χώρα σου, γνωρίζει
τον Ολυμπιακό, την ομάδα σου τον ΠΑΟ και κάμποσους έλληνες παίκτες. Όταν
τόσο ο «ταξίαρχος» που προτιμάει το «κάλτσιο», όσο και ο τύπος στη
reception του ακριβού ξενοδοχείου που σε φιλοξενούν, γνωρίζουν πολύ καλά
τον Παναγιώτη Φασούλα. Αρχοντας ο ψηλός μέσα στο γήπεδο, σπουδαία
φυσιογνωμία, ξεχωριστή προσωπικότητα. Τον βλέπεις πώς κινείται με ή χωρίς
την μπάλα και υποκλίνεσαι. Διαψεύδει και τη θεωρία που συνδέεται με το
μυαλό των ψηλών. Αυτός, μάλιστα, είναι «άλλος Έλληνας». Πρόκειται για
κορυφαίο υπουργό Εξωτερικών με συνεργάτες του, τους συμπαίκτες του, μέλη
του «διπλωματικού σώματος». Πρέσβεις πρώτου βαθμού ο Γιώργος Σιγάλας και
βέβαια οι δικοί «μας» Νικόλας Οικονόμου και Φραγκίσκος Αλβέρτης. Σε σωστό
δρόμο με προοπτική για λαμπρή καριέρα οι Μπακατσιάς, Παπανικολάου και άλλα
παιδιά σε άλλες ομάδες. Κρίμα που η ομάδα μου ο ΠΑΟ πληρώνει το τίμημα της
δόξας από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, και ο συμπαθής
γενικότερα πρόεδρός της επέτρεψε στο Μάλκοβιτς να κόψει τα άτυπα δεσμά της
κερκίδας με το παρκέ. Πώς να ενθουσιαστείς; Τι να «φωνάξεις» και σε ποιους;
Τον περασμένο χρόνο με τους «δύο» πλαισιωμένους από το «σούπερ» Ντομινίκ,
ήταν διαφορετικά. Περίεργοι όλοι αυτοί οι «βιτς». Μου φαίνονται μάλιστα από
λίγο έως αρκετά «δήθεν». Αποτελεσματικοί, αλλά έχω την αίσθηση ότι μας
δουλεύουν. Βρίσκουν και κάνουν τα δικά τους. Αλλωστε υπό πίεση όλα αυτά τα
περί πρίγκηπα, πλανιτάρχη κ.λπ. πάνε περίπατο.
Να μείνουμε όμως στο ζητούμενο που συνδέεται με την καταξίωση της χώρας μας
μέσα από τον αθλητισμό.
Κάποτε οι ξένοι, εκτός από τη Μελίνα, γνώριζαν το Ράλι Ακρόπολις, αργότερα
το Νίκο Γκάλη και τη συντροφιά του στην Εθνική μας ομάδα και σήμερα τις
ελληνικές ομάδες μπάσκετ που γράφουν ιστορία χάνουν-κερδίζουν. Μας σέβονται
και μας εκτιμούν, συναισθήματα που συνδέονται και με τους κανόνες
ευγένειας, αλλά και μας φοβούνται. Μας τρέμουν, και αυτή η διαφορετική
εκτίμηση που συνδέεται με το ρίγος και την ανατριχίλα, είναι που μετράει
και δίνει τη σωστή διάσταση του σεβασμού...
Στο μπάσκετ φαίνεται ότι έχει γίνει σωστή δουλειά σε όλα τα επίπεδα.
Παρακολουθείς την κερκίδα και 100 Έλληνες αρκούν για να «βάλουν μέσα στα
καλάθια» τους 1.000-1.500 φανατικούς Ιταλούς. «Θρύλε, θεέ» ούρλιαζαν
απομονωμένοι σε ένα άκρο του «palazzo», κουνώντας ρυθμικά τη γαλανόλευκη.
Τι και αν ήταν συνδυασμένη με το κόκκινο-λευκό της ομάδας τους. Το δικό
τους αγώνα δίνουν και οι έλληνες δημοσιογράφοι, που παρουσιάζονται σαν
δεμένη οικογένεια. Διαθέτουν γνώσεις και, το κυριότερο, σπάνια «μπασκετική
κουλτούρα». Το περιβραχιόνιο στο Συρίγο, «αναπληρωτής» ο Σκουντής,
«εγκυκλοπαίδεια» ο Καρύδας, «λογοτέχνες» οι Δρυμώνας, Παπαδογιάννης, ήρεμη
δύναμη ο παλιόφιλος Κώστας Μπατής. Παρακολουθείς διακριτικά όσους παρόντες
να συζητούν επί της ουσίας και με ειλικρίνεια με τα διοικητικά στελέχη της
ομάδας και εντυπωσιάζεσαι. H κριτική δε λείπει, αλλά οι δύο πλευρές
γνωρίζονται τόσο καλά μεταξύ τους, οπότε λείπουν τα ύπουλα χτυπήματα στο
γραπτό, στο γυαλί ή στα ερζιανά. Τουλάχιστον δεν τα επιχειρούν όσοι
διαμορφώνουν άποψη. Επαναλαμβάνουμε ότι πρόκειται για την εικόνα που
παρουσιάζουν. Αυτή που μένει στον απλό φίλαθλο, αυτή που διαμορφώνει τη
θετική άποψη των χωρών που επισκέπτεσαι. Τι και αν υπό πίεση χάνεται ο
έλεγχος στο OAKA, στο ΣΕΦ και αλλού. Εκεί έξω κοσμούσαν το στάδιο και οι
επίσημοι έλληνες εκπρόσωποι της ομάδας του Πειραιά και έπαιζαν επίσης
τέλεια το ρόλο του πρεσβευτή αυτής της χώρας που έχει την ανάγκη και
προσπαθεί να αποκτήσει θέση και υπόσταση μέσα στην Ενωμένη(;) Ευρώπη.
Ζηλέψαμε, δεν το κρύβουμε. Δεν αποφύγαμε τη σκληρή πραγματικότητα των
συγκρίσεων. Μας ήρθε με μιας στο μυαλό το ταλέντο των ελλήνων οδηγών
αγώνων, η ύπαρξη πιτσιρικάδων με προοπτική και βέβαια το μεγαλείο του Ράλι
Ακρόπολις. Το ανεκμετάλλευτο χρυσωρυχείο μιας χώρας που έχει μεγάλη ανάγκη
τη διεθνή καταξίωση.
Κρίμα που ο άνθρωπος στον οποίο οφείλουμε την επιτυχία του Ράλι Ακρόπολις
έμεινε «μέχρι εκεί» και παρασυρόμενος από ανασφάλειες και μικροπολιτική,
και με την υστεροφημία που τον χαρακτηρίζει, δεν προχώρησε σε σειρά
υπερβάσεων, ώστε να πάρουν οι ελληνικοί αγώνες τη διάσταση που τους
αρμόζει. Το χειρότερο, ο επίτιμος πρόεδρος της ΕΛΠΑ δεν έκανε τίποτα για
την ύστερα από αυτόν εποχή. Παραπαίει η αρχαιοτέρα λέσχη της χώρας σε όλα
τα επίπεδα, καμία εμπιστοσύνη δεν εμπνέει το μέγεθος και η σύνθεση της ΕΘΕΑ
και των επιτροπών της, ενώ είναι κοινό μυστικό ότι κινδυνεύει και αυτό το
ίδιο το Ράλι Ακρόπολις. Απίστευτο και όμως αληθινό. «Φωνάζουμε» καιρό, αλλά
όσοι λαμβάνουν προτιμούν να «απαντούν» με πικρόχολα και ενίοτε ειρωνικά
σχόλια, μεταφράζοντας κατά το δοκούν τις απόψεις μας. Δεν έχουν πρόταση.
Δεν έχουν τα «κότσια» και τις ικανότητες να πολεμήσουν στη σωστή
κατεύθυνση. Επιβίωναν όσο το τραπέζι ήταν πλούσιο και καλά στρωμένο. Μόλις
το σκηνικό άλλαξε, αποκάλυψαν τη γύμνια τους. Για τους γνωρίζοντες
πρόκειται για φυσιολογική αδυναμία. H αποτυχία για αρκετούς μαχητές της
καρέκλας και του βολέματος των οικείων, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους
παραγοντίσκους όλου του κόσμου, είναι συνηθισμένη υπόθεση. Κρίμα που
παρασύρουν όσους ελάχιστους ικανούς που ευθύνονται σοβαρά στο ότι
προσχωρούν και εμπλέκονται άνευ όρων. Δεν προβληματίζονται ούτε από την
έλλειψη διαδικασίας που ίσως προστάτευε το κύρος τους, ούτε από εμπαθείς
αποκλεισμούς που βγάζουν μάτι, ούτε βέβαια από το «χλομό» της πλειοψηφίας
των εμπλεκομένων.
Μέχρι σήμερα ο τρελός χώρος της διοίκησης των ελληνικών αγώνων καλύφτηκε
ιδανικά(;) πίσω από την πετυχημένη διοργάνωση του Ράλι Ακρόπολις, και όσοι
εμπλεκόμενοι είναι τυχεροί, που η κοινή γνώμη δεν ασχολείται με τα από εκεί
και πέρα πεπραγμένα τους. H κοινή γνώμη ασχολείται με γεγονότα ευρύτερης
ακτινοβολίας και καλά κάνει. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι πέρα από το Ράλι
Ακρόπολις, στο χώρο των ελληνικών αγώνων, επικρατεί βαθύ σκοτάδι. Γενιές
ολόκληρες φρόντισαν γι? αυτό. Ουδείς φρόντισε συνειδητά να τους βάλει στο
σπίτι των δεκάδων χιλιάδων που παρακολουθούν το Ράλι Ακρόπολις και
λατρεύουν το μηχανοκίνητο αθλητισμό. Βλέπετε, οι αδυναμίες καλύπτονται
καλύτερα από 500-600 τιφόζι που γκρινιάζουν μεν, αλλά μέχρι εκεί...
Προσοχή όμως. Αν το Ράλι Ακρόπολις βρεθεί σε δύσκολη θέση, επειδή
ορισμένιοι αποφάσισαν να αφήσουν καμένη γη επιλέγοντας λάθος ανθρώπους για
τη συνέχεια, τότε πολλά θα διαφοροποιηθούν. H εικόνα θα πάρει άλλη
διάσταση. H οθόνη συσκευής δωματίου 14-16 ιντσών που γίνεται τρισδιάστατη
ευκαιριακά μία φορά το χρόνο, θα παραμείνει «ΟΝ» πολύ καιρό προβάλλοντας
όμως μία σειρά από έργα φρίκης. Θα χάσουν τον ύπνο τους κάμποσοι και βέβαια
ανάμεσά τους και οι ελάχιστοι με υγιείς προθέσεις που πιστεύουν ότι ακόμη
και σήμερα όλα γίνονται μόνο με καλούς φίλους και με χατήρια. H εποχή της
αθωότητας πέθανε, και κρίμα που ορισμένοι δεν το αντιλαμβάνονται για να
γυρίσουν σελίδα, να αναβαθμίσουν πραγματικά το επιτελείο και να
εκσυγχρονίσουν άμεσα διαφοροποιώντας τους θεσμούς, μήπως και περισώσουν το
χώρο. Το ερώτημα που τίθεται βέβαια είναι σε ποιο (μηδαμινό ίσως) ποσοστό
τους ανήκει, αλλά δεν είναι της στιγμής...
Ουδέν (άλλο) σχόλιο λοιπόν για τη σύνθεση της ΕΘΕΑ και των επιτροπών της.
Με βάση τα πεπραγμένα, από εδώ και πέρα, η κριτική και μάλιστα σε όλα τα
επίπεδα. Διοικούντες και οργανωτές εμπλεκόμενοι στη διοίκηση του χώρου θα
κρίνονται... ειδησεογραφικά και όχι σε προσωπικό επίπεδο.
Αν μάλιστα τα κατάφεραν και αποφάσισαν έως τις 22-23 του μήνα και έπειτα
από δύο συνεδριάσεις, ίσως σε άλλες γραμμές βρείτε και σχόλια για τις
πρώτες αποφάσεις που θα προδίδουν και το νέο(;) ύφος της εξουσίας.
Για όσους μικρόνοες με προβλήματα στην ανάγνωση των απόψεών μας,
υπενθυμίζουμε ότι ο ιδανικός τρόπος ελέγχου της εξουσίας(;) ήταν και
παραμένει η κριτική.
Ενίοτε άδικη; Σοβαρολογείτε; ΕΠΙΕΙΚΕΣΤΑΤΗ, φωνάζουν άπαντες και έχουν χίλια
δίκια. Χάθηκε πολύς και πολύτιμος χρόνος._
Στράτης Χατζηπαναγιώτου