Kώστας Kαββαθάς
Θυμάστε πριν από λίγα χρόνια που ο κόσμος (κι εγώ!) είχε σχεδόν πιστέψει
ότι το τέλος της αυτοκίνησης ήταν κοντά; Τότε με τις δήθεν πετρελαϊκές
κρίσεις, με τις «προειδοποιήσεις» ότι τελειώνει το πετρέλαιο και τις
περίπου υστερικές κραυγές των «οικολόγων» που είχαν πείσει τους (άσχετους)
πολιτικούς ότι το αυτοκίνητο είναι ο υπ? αριθμόν ένα εχθρός της
ανθρωπότητας. Τι ψυχοπλάκωμα ήταν αυτό! Ορισμένοι από εμάς είχαν φθάσει στο
σημείο να νιώθουν τύψεις μόνο και μόνο επειδή οδηγούσαν τα αυτοκίνητά τους
στην πόλη. Τόσες ήταν οι ενοχές μας, ώστε ορισμένοι ξένοι συνάδελφοι είχαν
προβλέψει και το τέλος της? αυτοκινητοβιομηχανίας!
Πόσο λάθος κάναμε... Παρά τις προβλέψεις των «ειδικών» και τις κραυγές των
«οικολόγων», η χρήση του επιβατικού αυτοκινήτου επεκτάθηκε χωρίς ?κι αυτό
έχει σημασία? να αυξηθεί η ρύπανση του περιβάλλοντος! O λόγος είναι απλός:
οι κινητήρες των σύγχρονων αυτοκινήτων έγιναν, όχι απλώς πιο οικονομικοί,
αλλά και? 100 φορές πιο «καθαροί» από εκείνους στα τέλη της δεκαετίας του
?80. Το παράδειγμα της Ιαπωνίας είναι χαρακτηριστικό. Από το 1978 ως το
1990 η κατανάλωση καυσίμου μειώθηκε κατά 25%, με αποτέλεσμα, εκτός των
άλλων ρυπαντών, να μειωθεί και το μονοξείδιο του άνθρακος που είναι κυρίως
υπεύθυνο για τη δημιουργία του φαινομένου του θερμοκηπίου. Επειδή όμως αυτό
δεν ήταν αρκετό, το 1993 η ιαπωνική κυβέρνηση έθεσε νέα στάνταρ: μέχρι το
1990 η μέση κατανάλωση έπρεπε να μειωθεί κατά 8% (μειώθηκε) ενώ πέρυσι
αποφασίστηκε ότι μέχρι το 2003 πρέπει να υπάρξει περαιτέρω βελτίωση, από
4,8%-5,8%! H ευρεία χρήση των κινητήρων φτωχού μίγματος (22-23:1 ενώ οι
στοιχειομετρικοί λειτουργούν με σχέση 14.5:1 ?βλέπε δεκάδες σχετικά άρθρα
στους 4T) ήταν κυρίως υπεύθυνη για τη μείωση της κατανάλωσης ?αλλά και για
τη δημιουργία άλλων προβλημάτων (οξείδια του αζώτου κ.λπ) που δε θα ήθελα
να θίξω σε αυτό το σημείωμα.
Εκεί λοιπόν που πιστεύαμε ότι «το 2000» θα έχουν μείνει 3-4 μεγάλοι
κατασκευαστές, παρακολουθήσαμε μια πραγματική έκρηξη στην
αυτοκινητοβιομηχανία. Νέες χώρες όπως η Κορέα, η Ινδία, η Μαλαισία, χώρες
του πρώην «υπαρχτού» και, με την ανατολή της 3ης χιλιετίας, η Κίνα μπήκαν
δυνατά στο παιχνίδι απειλώντας τους καθιερωμένους κατασκευαστές. Ακόμα, δεν
πρέπει να ξεχνάμε ότι η «προφητεία» του Αντίλογου βγήκε πέρα για πέρα
αληθινή και ο κοιμώμενος αμερικανικός γίγαντας όχι μόνο ξύπνησε, αλλά
σκοπεύει να καταβροχθίσει ακόμα περισσότερες αγορές. Είναι άραγε τυχαίο το
γεγονός ότι οι «τρεις μεγάλοι» (Φορντ, GM , Κράισλερ) προσκάλεσαν στην
Έκθεση του Ντιτρόιτ περισσότερους από 400 ευρωπαίους δημοσιογράφους; Οι ήδη
ισχυρές αμερικανικές «βάσεις» στην Ευρώπη (Όπελ, Ford of Europe, Κράισλερ)
θα γίνουν ακόμα πιο ισχυρές μέσα από συνεργασίες ή με τη δημιουργία νέων
βιομηχανικών μονάδων (δεν αποκλείεται δε, μία από αυτές να γίνει στην?
Ελλάδα, αν υπάρχει μέχρι τότε η χώρα). Προς μεγάλη απογοήτευση ορισμένων
συμπλεγματικών πολεοδόμων και χωροτακτών, αλλά και λαϊκιστών πολιτικών, το
επιβατικό αυτοκίνητο θα συνεχίσει να υπάρχει, στη σημερινή του γενική
μορφή, τουλάχιστον μέχρι το έτος 2050. Και λέω «γενική», γιατί στα επόμενα
χρόνια οι κινητήρες εσωτερικής καύσεως θα αρχίσουν να παραχωρούν τη θέση
τους σε άλλες πηγές ενέργειας, αυτές που πρώτη φορά στην Ελλάδα
παρουσιάστηκαν πριν από 25 χρόνια από τις σελίδες αυτού εδώ του περιοδικού.
Το ξέρετε ότι ο Δήμος Αμαρουσίου σκοπεύει να αγοράσει 20(;) ηλεκτρικά
αυτοκίνητα για το πιλοτικό πρόγραμμα που συμμετέχει μαζί με άλλες
ευρωπαϊκές πόλεις; Το ξέρετε ότι στις Η.Π.Α ήδη πωλούνται ηλεκτρικά
αυτοκίνητα; Ότι το Μάιο στο 1ο Ευρωπαϊκό Συνέδριο για Καθαρά Αυτοκίνητα,
που θα γίνει στο χώρο του Ε.Μ.Π στου Ζωγράφου, μπορείτε να δείτε (και να
ακούσετε) το δρόμο που βαδίζει η παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία;
Μια ματιά στον κατάλογο των αυτοκινήτων που είναι υποψήφια για τον τίτλο
του Αυτοκινήτου του Έτους 1998 (το 1997 ο τίτλος πήγε στο Ρενό Σενίκ) είναι
αρκετή για να δείξει τους νέους και παλαιούς πρωταγωνιστές...
Ας αρχίσουμε από το νέο ανερχόμενο γίγαντα τη Νότια Κορέα, μια χώρα που
έχει βάλει στόχο να γίνει η νέα Ιαπωνία. Τα αυτοκίνητα που είναι υποψήφια
για τον τίτλο είναι τα Νταεγού Λάνος και KIA Μέντορ και Σπόρτατζ. Το πρώτο
(που εν συντομία παρουσιάσαμε στις σελίδες της Κατασκοπείας στο προηγούμενο
τεύχος) είναι, όπως λέγαμε παλιά, «αποτέλεσμα συνεργασίας» των
Ιταλντιζάιν/Πόρσε/Ρικάρντο!
Από την Ιαπωνία θα έχουμε τα:
- Νταϊχάτσου Μουβ (μίνι MPV βασισμένο στο Κουόρε), Γκραντ Μουβ (MPV
βασισμένο στο Σαρέιντ) και SUV (σπορ «επαγγελματικό») κ.ο.κ
- Χόντα CR-V (στα αχνάρια των RAV/Vitara, παρουσίαση την άνοιξη) και Χόντα
Πρέλιουντ
- Μάζντα 626 (θα παρουσιαστεί το Σεπτέμβριο στην έκθεση της Φρανκφούρτης)
- Μιτσουμπίσι Γκάλαντ
- Τογιότα Καρίνα E (η παραγωγή αρχίζει το Σεπτέμβριο και μπορεί να μην
«προλάβει» να είναι υποψήφιο) και Τογιότα Κορόλα (όπως και το Καρίνα)
Ας δούμε τώρα τι ετοιμάζει η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία.
Από την Ιταλία περιμένουμε τα:
- Αλφα 156 (Τζουλιέτα/Τζούλια;),
- Αλφα Πρότζεκτ 166/Πρότζεκτ 932 (στα αχνάρια της Κάπα)
Από τη Γαλλία τα Σιτροέν Μπερλίνγκο Μόλτισπεϊς και Σιτροέν ZX καθώς και το
Πεζό 406 Κουπέ (Πινινφαρίνα)
Από το Ινγκολστάντ περιμένουμε τα: Αουντι A6 (αντίπαλος των BMW και
Μερτσέντες E), Αουντι TT και BMW Σειρά 3 (ίσως τον Οκτώβριο του ?97) ενώ
υπάρχουν φήμες (μάλλον χωρίς βάση) για ένα mini BMW. Στη Στουτγκάρδη έχουμε
τα Μερτσέντες A-Class (Οκτώβριος) και CLK (παρουσιάστηκε στο Ντιτρόιτ),
αλλά και M-Class (στο στιλ του Ρέιντζ Ρόβερ).
Εκτός από τα παραπάνω, οι δημοσιογράφοι που μετέχουν στην επιτροπή COTY θα
έχουν ακόμα να επιλέξουν ανάμεσα στα νέα Κράισλερ Βίζιον, Τζάγκιουαρ XJ6 η
X200, Λαντ Ρόβερ CB 40 Highlander (στο στιλ των RΑV4/Βιτάρα), Όπελ Σίντρα,
Πόρσε 911, Πρότον Κουπέ (είδατε η? Μαλαισία;!), Ρενό Εσπάς, Σάαμπ 9000 (με
το διακριτικό «640»), ΣΕΑΤ Αρόζα (το μικρό ΣΕΑΤ που θα κατασκευάζεται όπως
είπαμε στη Γερμανία), Βόλβο κουπέ C70 (βασισμένο στο 850) και, τέλος, στο
«βαρύ πυροβολικό» από το Φολκσμπουργκ, το VW EA (στην κατηγορία του Φορντ
KA και του Αρόζα) και, βέβαια, το νέο Γκολφ.
Όπως βλέπουμε από τον καταιγισμό των νέων μοντέλων, η παγκόσμια
αυτοκινητοβιομηχανία κάθε άλλο παρά άσχημα «αισθάνεται». Αν οι παλιές
αγορές παρουσιάζουν σημάδια κάμψης, νέες κάνουν την εμφάνισή τους. O
καταναλωτής τα έχει κυριολεκτικά χαμένα! Υπάρχουν τα πάντα, από ισπανικά
Φολκσβάγκεν μέχρι γερμανικά ΣΕΑΤ και από ουγγαρέζικα Σουζούκι μέχρι
εγγλέζικα Νισάν και Τογιότα, για να μη μιλήσουμε για τα γερμανικής
κατασκευής αμερικάνικα (Όπελ, Φορντ), τα αμερικανικής κατασκευής γερμανικά
(BMW, Mercedes κ.λπ), τα ινδικής κατασκευής γιαπωνέζικα και τα πολωνικής
κατασκευής αμερικανογερμανικά (Όπελ Αστρα).
Εκτός από το μικρό ΣΕΑΤ Αρόζα που κατασκευάζεται στη Γερμανία, το (VW)
Σκόντα Οκτάβια κατασκευάζεται στην Τσεχία (και είναι καλύτερο από το
«γερμανικό»), τα Πασάτ, Γκολφ και Γκολφ Βάριαντ κατασκευάζονται στη
Σλοβακία ενώ στην «υπανάπτυκτη» Τουρκία κατασκευάζονται τα: Φορντ Έσκορτ
και Τράνζιτ, Λαντ Ρόβερ, φορτηγά Φάργκο, ΝτεΣότο και Ντοτζ, Χιουντάι Αξεντ,
Όπελ Βέκτρα, Τογιότα Κορόλα, Φίατ Τέμπρα, Τίπο, Ούνο και Πάλιο (από το
1998) καθώς και οι παλιές σειρές «124» και «131» (δείτε μήπως το δικό σας
αυτοκίνητο είναι made in Turkey!).
O παγκόσμιος χάρτης είναι γεμάτος από νέα μοντέλα, αλλά και από μικρά
«σημαιάκια» που δείχνουν τις συνεργασίες ανάμεσα στους βιομηχανικούς
κολοσσούς, αλλά και στα κράτη. Οι μόνες χώρες που δεν έχουν ούτε ένα είναι
η Ελλάδα και η Αλβανία, αλλά δε θα αργήσει η μέρα που κάποιος μεγάλος
κατασκευαστής, θα επιλέξει τη χώρα του Μπερίσα για να χτίσει το εργοστάσιό
του (όπως η Αουντι επέλεξε τα Σκόπια για να συναρμολογεί το A3).
Συχνά λέω ότι δεν είναι και τόσο μεγάλο (δημοσιογραφικό) κατόρθωμα να
γράφεις για τα αυτοκίνητα του Ερμπακάν ή του Γκλιγκόροφ, αλλά οι συνάδελφοι
με κοιτάνε παράξενα. Πώς είναι δυνατόν, ρωτάνε, να ανοίγεις ο ίδιος το
λάκκο σου.
Επειδή το «λάκκο» μου τον άνοιξα από τη στιγμή που επέλεξα να κάνω ένα
αυτοκινητιστικό περιοδικό που να απευθύνεται σε νοήμονες και
προβληματισμένους αναγνώστες, αντιπαρέρχομαι το υπονοούμενο και έτσι «χάνω»
τη «μερσεντέ 450» και την «μπεμβέ 523» που θα έπρεπε (όπως μου είπε ένας
κομπλεξικός) να οδηγώ ως «εκδότης», αλλά και τις προσκλήσεις που στέλνουν
ορισμένοι για «ένα ευχάριστο σαββατοκύριακο μετά της συζύγου ή της συνοδού
μου στο ?μαγευτικό? ξενοδοχείο Ντακότα...»
Το καλό με τη δουλειά που κάνω είναι ότι πού και πού έχω την ευκαιρία (και
την τύχη) να οδηγώ μερικά από τα καλύτερα αυτοκίνητα στον κόσμο. Όπως το
μήνα που πέρασε που (ξανά)οδήγησα τα αλουμινένια Αουντι A8, το τετρακίνητο
με τον V8 των 4,2 λίτρων/300 ίππων, το προσθιοκίνητο με τον V6 3,7/230
ίππων και των 2,8/174 ίππων.
Δεν ξέρω αν τα «συγχαρητήρια» ενός τεχνικού δημοσιογράφου από την Ελλάδα
φθάνουν στο γραφείο του Φέρντιναντ Πιχ, αλλά, αν φθάνουν, παρακαλώ ας τα
δεχθεί, γιατί οι σχεδιαστές και μηχανικοί του έχουν κάνει εκπληκτική
δουλειά. Το «μεγάλο» A8 είναι ένα από τα ταχύτερα και ασφαλέστερα
αυτοκίνητα στον κόσμο (τα 280 χλμ./ώρα με τέσσερα άτομα εμφανίζονται εύκολα
στο κοντέρ!). Μια Πόρσε για πέντε, όπως σχολίασε και ο Σ.Χ. σ? ένα σύντομο
φωτογραφικό ταξίδι στην εθνική Νο 1. Αλλά και το «μεσαίο» δεν πάει πίσω.
Μπροστά στα δύο πρώτα το «μικρό» των 2,8 λίτρων φαίνεται? φτωχικό!
Όλα τα συστήματα σ? αυτά τα θαυμάσια μέσα μεταφοράς λειτουργούν άψογα, αλλά
τρία ήταν εκείνα που με εντυπωσίασαν: ο V8 στο «μεγάλο», τα φρένα και τα
κιβώτια ταχυτήτων και στα δύο, αν και κάποιος γνωστός μου που έχει ένα
(3,7) μου είπε πως, όταν το οδηγεί «όπως πρέπει» (με 240-260 χλμ./ώρα), τα
φρένα παρουσιάζουν σημάδια κόπωσης! Δεν παίρνω όρκο, αλλά και να πάρω, το
ερώτημα είναι ακαδημαϊκό και μάλλον χιουμοριστικό.
Μακάρι να μπορούσα να σας «δείξω» στην πράξη τι σημαίνει καλά φρένα. Να σας
βάλω στο δεξί κάθισμα, να επιταχύνω στα? 250-280 χλμ./ώρα και να πατήσω τα
φρένα. H απόκριση είναι δυνατή και γραμμική και ο ρυθμός επιβράδυνσης
θυμίζει αυτοκίνητο? αγώνων. O τυχερός οδηγός κινείται γρήγορα και με
υποδειγματική ασφάλεια ενώ χαίρεται το αυτόματο κιβώτιο, που, αν βάλεις το
μοχλό αριστερά, είναι αυτόματο και αν τον πας δεξιά, είναι σειριακό, σαν το
γνωστό Τιπτρόνικ της Πόρσε.
Το ίδιο αισθάνεται κανείς όταν οδηγεί το A8 με το «μικρό» κινητήρα, και
μακάρι να σας αξιώσει ο θεός να βρείτε τα εκατομμύρια που απαιτούνται για
να αγοράσει κανείς στην Ελλάδα ένα τόσο καλό και ?επιμένω? ασφαλές μέσο
μεταφοράς.
Μπορεί στην υπόθεση Λοπέζ ο κ. Πιχ να τα «έκανε θάλασσα», αλλά στην
προσπάθειά του να αλλάξει το πρόσωπο της Αουντι τα κατάφερε τέλεια. H
εταιρία, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια κατασκεύαζε μόνο αυτοκίνητα για
συνταξιούχους, κατάφερε αφενός να αποβάλει τη φήμη του υπεσυντηρητικού και
να περάσει στην πρωτοπορία της τεχνολογίας. Από τα Πόλο των 100 ίππων, τα
A4 και τα A3, μέχρι τα A8 και τα TT του άμεσου μέλλοντός μας, όλα τα
αυτοκίνητα του κ. Πιχ είναι οδηγικά ενδιαφέροντα, ποιοτικά «καλά» και
τεχνολογικά προηγμένα και μπράβο στους μηχανικούς που τα κατάφεραν. Στο
προηγούμενο τεύχος έγραψα πως, αν διέθετα τον απαραίτητο βαθμό
«αναισθησίας», θα οδηγούσα μια BMW 323i. Αν η «αναισθησία» μου ήταν
μικρότερη, θα οδηγούσα το θαυμάσιο Αουντι A4 1.8T και, αν δε μ? ένοιαζε τι
«λέει ο κόσμος» (και είχα και? 40 εκατομμύρια), θα οδηγούσα το «μεγάλο»
Αουντι A8.
Βέβαια υπάρχουν και οι μεγάλες BMW και Μερτσέντες καθώς και οι? Τζάγκιουαρ.
Για τις δύο πρώτες δε θα έλεγα όχι. Για το βρετανικό status symbol δεν έχω
γνώμη, μια και η τελευταία φορά που το δοκίμασα ήταν το 1990 (ή κάτι
τέτοιο).
Όπως ήταν αναμενόμενο, η οδήγηση των A8 με «ανέβασε» οδηγικά (και
κοινωνικά). Επιτέλους, οι οδηγοί των Ρέιντζ Ρόβερ γύρισαν το κεφάλι και με
«ερεύνησαν» με περιέργεια (ξέρετε... ποιος είμαι, ποια βιοτεχνία έχω, από
ποιο κοινοτικό πρόγραμμα «έφαγα» κ.λπ) και τράβηξα και την προσοχή των
ιδιοκτητών «μερσεντέ». Ένας μάλιστα, που δεν έπρεπε να ήταν πάνω από 1,65,
κατέβασε το (ηλεκτρικό) παράθυρο και έκανε το γνωστό νεύμα «Χάρι Κλιν» που
έδειχνε ότι ήθελε να μου μιλήσει. Το κατέβασα κι εγώ και το άτομο ρώτησε:
«δε μου λε, ρε φίλε, πόσο πήρες τη ρόδα;». «Πενήντα ψωροεκατομμύρια»,
απάντησα, για να του δείξω ότι πίσω απ? τις «ρόδες», στη μαρίνα της
Γλυφάδας, περιμένει ένα «πενηντάρι» και στην Εκάλη μια βίλα σε στιλ
«νεοκλασικού» κενοταφίου.
Μέγα το δίλημμα. Τόσο μεγάλο, ώστε πολλές φορές να μην ξέρω τι να γράψω!
Αυτό συνέβη και πρόσφατα, όταν διαβάζοντας τις «θέσεις» που πήρε η Ελλάδα
στο Κυπριακό αισθάνθηκα ότι όχι απλώς αυτοκινητοβιομηχανία δεν πρόκειται να
αποκτήσουμε, αλλά είναι αμφίβολο αν θα συνεχίσουμε να έχουμε τη?
Θεσσαλονίκη!
Ποιες ήταν; Μα, ότι «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται»...
Αυτή η μπούρδα εκτοξεύτηκε την ίδια ακριβώς ημέρα και στιγμή που η Τσιλέρ
και ο Ντενκτάς υπέγραφαν (στη Λευκωσία) συμφωνητικό, σύμφωνα με το οποίο,
αν το ψευδοκράτος δεχθεί επίθεση, η Τουρκία θα σπεύσει να το υπερασπισθεί,
ενώ λίγες μέρες πριν μονάδες του τουρκικού στόλου επισκέφτηκαν λιμάνια των
κατεχόμενων.
Αν στις απίστευτες «μπούρδες» της εξωτερικής μας πολιτικής (διαχρονικές και
επαναλαμβανόμενες λόγω των ασήμαντων ανδρών και γυναικών που χειρίζονται
αυτά τα θέματα) προσθέσετε και το εθνικό χαρακίρι που επιχειρούν να
επιτύχουν ορισμένες συντεχνίες με τις «απεργίες» τους, και το γεγονός ότι η
κλεψιά στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα «πάει σύννεφο», τότε έχετε την
εικόνα μιας χώρας που ?όπως γράψαμε και στο προηγούμενο τεύχος? έχει
αποφασίσει να αυτοκτονήσει και να ηττηθεί.
Ως ενεργός πολίτης, ως άτομο με τους πεζόδρομους, τα τένις κορτ, τις
«μερσεντέ» μου και τα «ρέιτζ ρόβερ» μου, ως «επιτυχημένος» με τις
πιστωτικές μου κάρτες και τη «βίλα» στη Βούλα θα έπρεπε, όχι απλώς
ευχαριστημένος να είμαι με τη φαινομενική πραγματικότητα που μου έχουν
εξασφαλίσει οι φαύλες κυβερνήσεις, αλλά ευτυχισμένος. Τώρα, τι είναι αυτό
που με κάνει να κουβαλάω τόσες τύψεις δεν ξέρω. Ή μάλλον ξέρω, αλλά, αν σας
το (ξανά)πω, θα σας στενοχωρήσω, γι? αυτό το θέμα ας μείνει εδώ._Κ.Κ.
Μέσα στους 4T
Όπως ίσως προσέξατε στο προηγούμενο τεύχος το λογότυπο των 4T άλλαξε. Πάει
η παλιά αισθητική του τίτλου που θύμιζε το νίκελ και τις αντανακλάσεις του,
καλώς όρισε η καινούρια που θέλει τα πράγματα πιο απλά και πιο «δυνατά». O
νέος τίτλος ήταν έτοιμος από καιρό, αλλά δεν παίρναμε την απόφαση να τον
αλλάξουμε. Οι περισσότεροι πίστευαν ότι οι αναγνώστες δεν θα ενέκριναν την
αλλαγή. Τελικά και ενώ στις οθόνες φτιάχναμε το εξώφυλλο με τις Φεράρι και
τους «F Files» ο υπογράφων είπε στη Σοφία Τσιατσιάνη να βάλει το νέο
λογότυπο «για να δούμε πώς είναι». Έτσι, ο «νέος» τίτλος έμεινε και μάλλον
ταιριάζει καλύτερα στις εποχές, αλλά θα ήθελα και τη δική σας γνώμη, έστω
και κατόπιν εορτής.
Στο ίδιο εξώφυλλο χρησιμοποιήσαμε και την τεχνική εκτύπωσης του «5ου
χρώματος» για το φωσφορίζον κόκκινο τού 4 και της λωρίδας στο κάτω μέρος,
μια τεχνική που είχαμε χρησιμοποιήσει πρώτη φορά στην Ελλάδα πριν από? 20
χρόνια. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι τα περιοδικά μας? δεκαετίες πριν από
άλλα έντυπα χρησιμοποίησαν το «διπλό» εξώφυλλο, το «αυτί» που καλύπτει
μέρος του εξώφυλλου, την «πλαστικοποίηση» του λογότυπου (ΗΧΟΣ&Ηi-Fi
Οκτωβρίου ?96). Ακόμα δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το πρώτο περιοδικό
που έδωσε πρώτη φορά ένα interactive CD-ROM ήταν οι 4TPOXOI (Οκτ. ?96). Με
CD-ROM που θα προκαλέσει συζητήσεις (και θα? ξεπατικωθεί αμέσως από τους
ανταγωνιστές μας) κυκλοφόρησε και η ετήσια έκδοση του περιοδικού μας
ΗΧΟΣ&Ηi-Fi «Στερεοφωνία & Μουσική» και έπεται συνέχεια. Και όλα αυτά,
αγαπητοί μας φίλοι, με δικά μας κεφάλαια, χωρίς ούτε? 300-400
ψωροεκατομμυριάκια από κοινοτικά προγράμματα, που παίρνουν τα κυκλώματα που
διαθέτουν ισχυρές «προσβάσεις» στην πολιτική εξουσία. Όλα αυτά από τους
ανθρώπους και τα περιοδικά που «βγαίνουν» στο κτίριο της οδού Πραξιτέλους
31 στο Ελληνικό και στο νέο (αμάν και πότε!) της οδού Ηλιουπόλεως 2-4 στον
Υμηττό.
Θα με ρωτήσετε πώς γίνεται και οι πρωτιές μας αυτές δε γίνονται «πρώτα
θέματα» στα «παράθυρα των οχτώμιση» και θα σας απαντήσουμε ότι, παρά την
επικρατούσα άποψη, ο υπογράφων, οι 4TPOXOI, οι άνθρωποί τους και η εταιρία
μας γενικώς δεν είναι και τόσο αρεστοί στα διαπλεκόμενα (που δεν είναι
πάντα μεταξύ οικονομικών κολοσσών). Ίσως φταίει το γεγονός ότι δεν
αποκαλύπτουμε τα μυστικά της Κας Δήμητρας, ότι δε γράφουμε για τη βίλα της
Εκάλης και δεν παίζουμε μπιρίμπα με μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοεκδότες.
Για την κακή μας μοίρα μπορεί να φταίει το ότι είμαστε αντικοινωνικοί και
«μουρτζούφληδες» ή, απλά, ότι τα παραπάνω μάς προκαλούν έντονη απέχθεια που
«βγαίνει» από τα γραπτά και τη συμπεριφορά μας.
Έξω και μακριά από το κοινωνικο-οικονομικό-πολιτικό καρκατσουλιό, που τα
τελευταία 40 χρόνια κυβερνάει την Ελλάδα και όσο αντέξουμε.
Πολλοί είναι οι αναγνώστες που μου λένε: γιατί δε γράφετε περισσότερα για
τις καθημερινές εμπειρίες από την προσωπική σας ζωή; Πώς, για παράδειγμα,
σας φάνηκε η ταινία που είδατε, το εστιατόριο ή το κέντρο διασκέδασης που
επισκεφθήκατε, το ξενοδοχείο όπου μείνατε; Με τις πληροφορίες που θα μας
δώσετε μπορεί να μας προφυλάξετε από μία περιπέτεια ή να μας κάνετε να
γνωρίσουμε κάτι καλό. Οι αναγνώστες έχουν δίκιο, αλλά οι επιθυμίες τους
προσκρούουν στον τρόπο που αντιμετωπίζω την προσωπική και επαγγελματική μου
ζωή. Σ? αυτή τη χώρα υπάρχουν τόσες εκατοντάδες βεντέτες και τόσες χιλιάδες
«ειδικοί», ώστε οι πολίτες να μη χρειάζονται ένα ακόμη «καλάμι». Όσο αυτά
τα «μεγάφωνα» μιλούν για τα προσωπικά τους «επιτεύγματα» τόσο μεγαλύτερη
γίνεται η δική μου «σιωπή».
Για να ικανοποιήσω την απαίτηση για περισσότερη «προσωπική» πληροφόρηση, θα
σας πω ότι το μήνα που πέρασε το «έριξα έξω» πηγαίνοντας αρκετές φορές στον
κινηματογράφο, που είναι και η μεγάλη μου αγάπη.
Έχοντας δει τις περισσότερες από τις ταινίες του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ είδα
και το Crash που πρέπει να είναι μια από τις μεγαλύτερες? ανοησίες που
έγιναν ποτέ. Παρόλο που χρησιμοποίησα όλη την? προοδευτικότητά μου δεν
κατάλαβα τίποτα, αφήστε που παρά λίγο να χάσω κάθε ιδέα για μία από τις πιο
«αγαπημένες» μου ηθοποιούς, τη Χόλι Χάντερ (τη θυμάστε στο Piano Lessons
της Τζέιν Καμπιόν;).
Αν ο σκηνοθέτης ψάχνει για τη σεξουαλικότητα που εκλύεται από τον κίνδυνο
που ενέχει η οδήγηση του αυτοκινήτου, θα του πρότεινα να λάβει μέρος σ?
έναν αγώνα? ταχύτητας. Εκεί θα δει πόση αδρεναλίνη εκλύει ο οργανισμός,
όταν το αυτοκίνητο ξεπερνάει τα 250 χλμ./ώρα, και πώς η αδρεναλίνη
επηρεάζει τη σεξουαλικότητα! Το φαινόμενο αυτό όμως είναι γνωστό στους
επιστήμονες και στους οδηγούς αγώνων! Αν, τώρα, ορισμένοι ψυχοπαθείς
ερεθίζονται, όταν τρακάρουν ή παρακολουθούν σκηνές από crash tests, αυτό δε
σημαίνει ότι πρέπει να αποτελέσουν θέμα κινηματογραφικής ταινίας.
Σαν να μην έφθανε η μία χυλόπιτα, έφαγα και δεύτερη όταν είδα το Ransom με
το Μελ Γκίμπσον. Το overacting στην καλύτερή του μορφή, αλλά καλά να πάθω
που ακόμα θυμάμαι το πρώτο? Mad Max!
Πολύς θόρυβος για το τίποτα ήταν και η ταινία «12 Πίθηκοι» του Τέρι
Γκίλιαμ. Έχοντας δει το (μεγαλοφυές) «Βrazil» περίμενα κάτι ανάλογο. Το
σενάριο έκανε «νερά» όντας έως και ανόητο, και το μόνο που έμεινε ήταν η
πολύ καλή φωτογραφία και τα σκηνικά, τα οποία με τη σειρά τους δεν με
«έπεισαν», όπως δε με έπεισε και η «μελοδραματική» ηθοποιία του Μπρους
Γουίλις.
Αντίθετα, η ταινία «Fargo» με συγκλόνισε. Πήγα έχοντας στο νου μια
παλιότερη ταινία των αδελφών Τζοέλ και Ίθαν Κοέν (η ταινία είναι δουλειά
του πρώτου, το σενάριο και των δύο), το αριστουργηματικό «Αrizona Junior»
(αλλά και το «Πέρασμα του Μίλερ» και το «Κος Χούλα Χουπ», για να μην
ξεχνιούνται οι σινεφίλ αναγνώστες!). Βγήκα από την αίθουσα σκεπτόμενος (για
χιλιοστή φορά) πόσο μεγάλοι «μάστορες» είναι οι Αμερικανοί με την
κινηματογραφική μηχανή, αλλά έχοντας και μια ανάμικτη «γεύση» από
«Reservoir Dogs» και «Seven» ?αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Ήθελα να δω και το
πορτογαλέζικο «Του Θεού η Κωμωδία» και το «Μπασκιά» αλλά κάτι μέσα μου μου
είπε ότι δεν άντεχα άλλες μετριότητες και δεν έκανα τον κόπο (πείτε μου αν
είχα δίκιο).
Μικρά και ασήμαντα(;)
- 500 δρχ. μας χρέωσε η αντιπροσωπεία της BROWN για... «αναγνώριση βλάβης»
σε μια παλιά ηλεκτρική ξυριστική μηχανή (το πράγμα απλά δε? φόρτιζε!). H
επόμενη «ηλεκτρική» μας δ ε ν θα είναι BROWN.
- 2.400 δραχμές πληρώσαμε για πέντε ώρες στο «πάρκινγκ» του ανατολικού
αεροδρομίου (πιο ακριβά από τους οργανωμένους χώρους στάθμευσης στο
Φιουμιτσίνο ή στο Χίθροου)
- 80.000 δρχ. δώσαμε για να αντικαταστήσουμε το (τέταρτο) λάστιχο που
καταστρέψαμε σε μια από τις χιλιάδες λακκούβες που «κοσμούν» τους δρόμους
της Αθήνας
- 1.000.000 δραχμές για ψυχική οδύνη θα ζητήσω από όσους που με καλούν σε
«εκδηλώσεις» που συχνάζουν μεταλλαγμένα άτομα. Δε φταίνε αυτοί, αλλά εγώ
που τους κάνω τη χάρη.
Αντιλογισμοί
Αν το ανθρωπόμορφο κτήνος που ακούει στο όνομα Δαγκλής τιμωρήθηκε με 15
φορές ισόβια, τα σκουπίδια που απήγαγαν τη μικρή Έλενα Λουλάκη πρέπει να
τιμωρηθούν με 40, για να μην πούμε με θάνατο ? Θλιβερά κομπλεξικά υβρίδια
μολύνουν τη γη. Κακοφορμισμένο μίγμα όλων των φυλών του Ισραήλ που ούτε μια
σωστή? απαγωγή δεν είναι σε θέση να κάνει ? Ολίγον έγκυοι. Το Ενιαίο
Αμυντικό Δόγμα ισχύει και δεν ισχύει. Τα ελληνικά μαχητικά πετάνε και δεν
πετάνε πάνω από την Κύπρο. Οι S300 αναπτύσσονται και δεν αναπτύσσονται. Τα
τουρκικά μαχητικά μπορούν να πετάνε πάνω από την Ελλάδα (οι παραβάσεις
αυξήθηκαν κατά 636% το 1996) και την Κύπρο, αλλά αυτό δεν αποτελεί casus
belli. Αυτό έλλειψε τώρα, να υπερασπίσουμε τον εθνικό εναέριο χώρο μας ?
«Λίγοι», μίζεροι και τετρομαγμένοι συρόμεθα από τον έναν εθνικό εξευτελισμό
στον άλλο ? Ενώ, αν υφυπουργός Εξωτερικών ήταν ο? λέων που ακούει στο όνομα
Ροζάκης, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Οι Τούρκοι θα είχαν ήδη φθάσει
(ειρηνικά) στη Λάρισα ? Και τότε άντε από την αρχή. Του Έλληνα ο τράχηλος
ζυγό δεν υποφέρει, κρυφό σχολειό, Παλαιών Παρισίων και Λονδίνου Γερμανός, η
επανάσταση του 2421 μ.χ., το πρώτο Σύνταγμα, ο Τρικόλαος Χαρούπης, δυστυχώς
επτωχεύσαμεν, E.O.K. και N.A.T.O. το ίδιο συνδικάτο, η χούντα της 21ης
Απριλίου 2547, η προδοσία της Κύπρου (ή κάποιου άλλου νησιού ή περιοχής),
οι αποκλεισμοί των εθνικών οδών, τα απορριμματοφόρα του Δήμου στην οδό
Σταδίου, οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις, οι «αγώνες» (για το δικαίωμα στη
λούφα και στην παραλλαγή), τα ίδια και τα ίδια μέχρι το τέλος του γαλαξία,
το τέλος της αιωνιότητας ? Το γράφουμε χρόνια τώρα (έστω και αν ορισμένοι
τρομαλέοι μάς κατηγορούν για κινδυνολογία). H Τουρκία θα επιτεθεί, και,
όταν γίνει αυτό, η Ελλάδα θα βρεθεί μόνη της. Κανείς από τους «φίλους και
συμμάχους» δεν πρόκειται να μας βοηθήσει ? Ελπίζουμε οι συντεχνίες, που
τώρα βρίσκονται σε απεργιακό οργασμό, να αναστείλουν τις «κινητοποιήσεις»
τους, όταν τα τουρκικά μαχητικά θα βομβαρδίζουν τα ελληνικά νησιά ? Το
ξέρετε ότι τα? αέρια που εκπέμπουν τα μαχητικά αεροπλάνα θέτουν σε κίνδυνο
την ευστάθεια των πτήσεων των ελληνικών ελικοπτέρων που πετούν πάνω από τις
βραχονησίδες των Δωδεκανήσων; ? Τέσσερις σφαίρες δέχτηκε ο (άοπλος) φύλακας
της Εμπορικής Δ. Ρηγούτσος από τα τέσσερα καθάρματα που πήγαν να ληστέψουν
υποκατάστημα της τράπεζας. Υπενθυμίζουμε στην αστυνομία ότι, αν κατά τύχη,
συλλάβει τους δράστες, να μην τους κακομεταχειριστεί, γιατί τα
«προοδευτικά» γυναικωτά θα την κατηγορήσουν ότι παραβιάζει τα (υπ)ανθρώπινα
δικαιώματά τους ? Είκοσι επτά κρατούμενοι απέδρασαν από τις φυλακές?
υψίστης ασφαλείας της Λάρισας! ? «Αιφνιδίασαν» μάλιστα το φρουρό και του
πήραν το όπλο ? O οποίος φρουρός δε χρησιμοποίησε το όπλο, διότι αυτό?
απαγορεύεται από τη Δικαιοσύνη! ? Βγήκε και ο εκπρόσωπος των σωφρονιστικών
υπαλλήλων και έδωσε? συγχαρητήρια στους φύλακες για την αυταπάρνησή τους ?
Κανείς δε μας βγάζει από το μυαλό ότι υπεύθυνο και για τη νέα απόδραση
είναι το? φραπόγαλο ? Πώς έγινε 27 άνθρωποι να περάσουν? τρεις φράχτες και
κανείς να μην τους πάρει είδηση; ? Αλήθεια... Μπορεί να μας πει κάποιος
ποιο ματς έδειχνε εκείνο το απόγευμα η τηλεόραση ? Αυτό δεν είναι κράτος.
Τσίρκο πέμπτης κατηγορίας είναι ? Σκηνές απείρου κάλλους εξελίχθηκαν στην
απεργία των ναυτεργατών που εμπόδιζαν επαγγελματίες και απλούς ανθρώπους να
ταξιδέψουν στους προορισμούς τους ? Ρωτήσαμε και στο προηγούμενο τεύχος. Τι
χρωστάει ο απλός κόσμος, επειδή δε θέλετε να καταργηθούν οι? φοροαπαλλαγές
σας; Γιατί δεν μπλοκάρετε το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας; ? O πιο ωραίος
όμως ήταν ο κ. υπουργός που προειδοποίησε τους απεργούς ότι αν δε
«λογικευτούν» θα διατάξει να? εφαρμοσθεί ο νόμος!!! Έτσι, με 3 θαυμαστικά ?
Διότι ναι μεν η Δικαιοσύνη κήρυξε την απεργία «παράνομη και καταχρηστική»,
αλλά αυτό δε σήμαινε τίποτα για το κράτος-τσίρκο και τους εργατοπατέρες ?
Αμ? το θέατρο με τα τρακτέρ; Εδώ ο κόσμος καίγεται και η γριά χτενίζεται ?
Νέα επίθεση των κοινωνικά και επαγγελματικά κομπλεξικών ανθρωπάριων
εναντίον του Ωνασείου Καρδιοχειρουργικού. Αυτή τη φορά ανακάλυψαν
«σκάνδαλο» από την «επαναχρησιμοποίηση των ηλεκτροδίων!», κάτι που γίνεται
από όλα τα μεγάλα νοσοκομεία του εξωτερικού ? Ξέρετε τι νομίζω ότι τα
ενοχλεί περισσότερο; H καθαριότητα, η τάξη και η αποδοτικότητα που
χαρακτηρίζει το κόσμημα της Λ. Συγγρού. Τα βλέπουν στα «οχτώμιση» τα
τρωκτικά, που έχουν μεταβάλει τα άλλα δημόσια νοσοκομεία σε αχούρια, και
δεν αισθάνονται καλά. Θέλουν να μετατρέψουν και το Ωνάσειο σε βόθρο ? Αν
υπάρχει εξήγηση; Και βέβαια υπάρχει. Στο (παρεξηγημένο) πόνημα του Λεμπέση
με τίτλο «Η τεράστια σημασία των βλακών στο δημόσιο βίο» ? Το οποίο πόνημα
το κρατούν μυστικό, διότι παρουσιάζει ορισμένες «ιδεολογίες» κάτω από
πραγματικό φως! ? Οι 4T πάντως το είχαν δημοσιεύσει σχεδόν ολόκληρο (παλιά)
όπως είχαν δημοσιεύσει και τους στίχους του (μελοποιημένου) εθνικού
καθρέφτη, του Διονύση Σαββόπουλου (αγοράσατε το περιοδικό ΗΧΟΣ&Ηi-Fi
Φεβρουαρίου με το μέγα αφιέρωμα στον τραγουδοποιό;) ? Νέες «σεισμικές
εξαγγελίες» για την Παιδεία. Στα 37 χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά πρέπει
να έχω ακούσει πάνω από 50 «εξαγγελίες» και το αποτέλεσμα είναι αυτό που
όλοι ξέρουμε ? Έτσι που πάμε όλοι (πολιτικοί, δάσκαλοι, μαθητές) σε λίγο
καιρό η Ελλάδα δε θα είναι παρά ακόμα ένα site στο Ίντερνετ ? Είδα τα
«έργα» που γίνονται(;) για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα στη Θεσσαλονίκη και
μελαγχόλησα. Ιδιαίτερα με την κατάσταση που βρίσκεται το αχούρι που λέγεται
αεροδρόμιο Μακεδονία και που συναγωνίζεται επάξια το υπ? αριθμόν 1 αχούρι
της χώρας στο Ελληνικό. Για να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας, δείτε πώς
έχουν στηρίξει το νέο (μπλε) «διακοσμητικό» πρόβολο μπροστά στα γκισέ των
«τσεκ-ιν». Οι επιβάτες δε χωράνε και περνάνε με το? πλάι ? Δείτε και το
πλαστικό δάπεδο, τα ξεχαρβαλωμένα καθίσματα, τη βρώμα που έχει εισχωρήσει
παντού. Γι? αυτό το τριτοκοσμικό χάλι υπεύθυνοι, όπως μου είπαν, είναι οι?
τούρκοι πράκτορες ? Πάντως η κυρίως πόλη εξακολουθεί να είναι μαγική. Πήγα
και στη Βίλκα, έφαγα στο Nove Cento και πήρα ένα ακόμα? κιλό (με το κόψιμο
του καπνίσματος πήρα συνολικά? έξι!). Και επειδή ξέρω ότι πολλοί
ενδιαφέρεστε (για το κάπνισμα), να η μικρή μου ιστορία: τα παλιά χρόνια
ήταν (κίτρινα) Γκολουάζ. Το 1977 το έκοψα. Το 1990 άρχισα να καπνίζω πίπα
και το (ξανά)κοψα την 1η Σεπτεμβρίου του 1996. Αν θα το ξαναρχίσω; Ποιος
ξέρει... Ίσως το 2000 ? Είπαμε να κάνουμε τα στραβά μάτια στις προσλήψεις
ιπτάμενου προσωπικού στην Ολυμπιακή, αλλά όχι να είμαστε και? αόμματοι!