Zαν Tόντ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ F1
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ZAN TONT

Μικρός το δέμας....

Χαρακτηρίζεται σαν ο σύγχρονος Ναπολέων του μηχανοκίνητου σπορ. Ίσως είναι
ο μοναδικός άνθρωπος στην ιστορία του θεσμού που πέρασε με επιτυχία από το
μπάκετ του συνοδηγού στη διευθυντική καρέκλα όλων των αγωνιστικών
δραστηριοτήτων της Πεζό και της Σιτροέν και τώρα διευθύνει την ομάδα της
Φεράρι στην F1!
Πανέξυπνος, διορατικός και ανήσυχος, στοχεύει πάντα ψηλότερα, και ο
ορθολογιστικός τρόπος σκέψης του εκπλήσσει ευχάριστα. Εξετάζει ερευνητικά
και με προσοχή το συνομιλητή του και ενώ αρχικά δίνει την εντύπωση
θλιμμένου παιδιού, στο τέλος, αυτό που μένει και ταιριάζει απόλυτα στην
προσωπικότητα του είναι ότι «όσο μπόι του λείπει τόσο μυαλό έχει».
O λόγος στο Ζαν Τοντ για μια εφόλης της ύλης συνέντευξη στους 4Τροχούς.

Κείμενο: Πόπη Παπαμιχαήλ
Φωτογραφίες: Ρεπόρτερ ΕΠΕ

H ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι όλες οι προσπάθειές μας να προγραμματίσουμε, μέσω των
τμημάτων δημοσίων σχέσεων, μια συνέντευξη με το Ζαν Τοντ δεν καρποφόρησαν.
Το πρόγραμμα του Γάλλου ήταν τέτοιο που η όποια απόκλιση ήταν αδύνατη.
Ωστόσο δεν το βάλαμε κάτω και στην παρουσίαση του νέου μονοθεσίου της
Φεράρι στο Φιοράνο δε χάσαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε με τον Τοντ που
ευγενικά απέκλινε από το φορτωμένο πρόγραμμά του, για να «δει τους φίλους
του από τα παλιά», όπως είπε ο ίδιος.

«Ήμουν πολύ νέος, όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με τις ?μπίζνες? του
μηχανοκίνητου σπορ. Θυμάμαι το πείσμα μου να μπω στο χώρο. Ομολογώ ότι το
όνειρό μου ήταν να συμμετάσχω σαν οδηγός, αλλά δεν είχα χρήματα και έτσι
?αναγκαστικά? κάθησα στο δεξί κάθισμα ως συνοδηγός. Ξεκίνησα δειλά-δειλά
τους πρώτους μου αγώνες στο γαλλικό πρωτάθλημα και μετά στο παγκόσμιο. Είχα
θέληση και πείσμα και σύντομα απέκτησα καλή φήμη και έγινα επαγγελματίας
συνοδηγός.
Μεγάλα ονόματα της εποχής και ινδάλματα μου, όπως ο Ααλτονεν και ο Μάκινεν,
έγιναν μέσα από τους αγώνες φίλοι μου, και μάλιστα συμμετείχα σε μερικούς
αγώνες ως συνοδηγός τους».
Ειλικρινής, δε διστάζει να πει αλήθειες που άλλοι θα προσπαθούσαν να
κρύψουν, είδε από την αρχή τους άγωνες σαν επάγγλεμα με μέλλον, και δούλεψε
σκληρά για να ανέβει ίσως στο ψηλότερο σκαλί του θεσμού.
«Ξεκίνησα τους αγώνες με Πεζό― εκεί γνώρισα κάποιους ανθρώπους που αργότερα
με βοήθησαν, τολμώ, όμως, να πω ότι δεν κάθησα ποτέ με σταυρωμένα χέρια.
Δούλεψα πολύ σκληρά και δε φοβάμαι να ομολογήσω ότι, όταν ξεκίνησα τα ράλι
ως συνοδηγός, είχα βάλει στόχο και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι 35
χρονών ή θα αποκτούσα δική μου ομάδα ή θα σταματούσα κάθε αγωνιστική
δραστηριότητα. Ήταν αδύνατον να φανταστώ ότι θα έμενα μια ολόκληρη ζωή
συνοδηγός.
Στην Πεζό με εμπιστεύθηκαν, και έχτισα σταδιακά την καριέρα μου στη γαλλική
εταιρία. Δε θα ξεχάσω ποτέ τις μαραθώνιες συζητήσεις που έκανα με τον
Πρόεδρο της εταιρίας για να πεισθεί να πραγματοποιήσει τα ?μεγαλεπήβολα?
σχέδιά μου και να φτιάξει αγωνιστική ομάδα με βάση το Πεζό 205».
Όταν αρχίζει να μιλά για εκείνη την εποχή, το βλέμμα του αστράφτει. Χωρίς
εκρήξεις αλαζονείας περιγράφει με περηφάνεια το «επίτευγμά» του. «Η αλήθεια
είναι ότι κανείς δεν πίστευε ότι θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία η όλη
προσπάθεια σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι
έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τους Ιταλούς και τις Λάντσια Δέλτα S4 και τους
Γερμανούς με τα Αουντι Κουάτρο, τότε καταλαβαίνετε γιατί ήμασταν
συγκρατημένοι, όταν ξεκινούσαμε».
Θυμώνει όμως όταν μιλά για την τελική εξέλιξη του όλου εγχειρήματος, που
πετάχτηκε κυριολεκτικά στα σκουπίδια από «λάθος αποφάσεις», όπως πιστεύει
και μάλιστα δε διστάζει να κατονομάσει τον υπεύθυνο.
«Έγιναν τα γνωστά ?επεισόδια? με τη FIA και την απόφαση του Μπαλέστρ, τον
οποίο θεωρώ υπεύθυνο για τις τότε εξελίξεις, και η Πεζό απέσυρε τη
συμμετοχή της από τα ράλι, όχι όμως και από τους υπόλοιπους αγώνες. Έτσι η
?σταδιοδρομία? μου συνεχίστηκε ως υπεύθυνου της ομάδας και των αγωνιστικών
δραστηριοτήτων κυρίως στο Παρίσι-Ντακάρ που τότε είχαν μεγάλη άνθηση, πότε
της Πεζό και πότε της Σιτροέν».
Ωστόσο αυτές οι δραστηριότητες, όπως ομολογεί, δεν ήταν αυτό που ήθελε και
πίστευε ότι ήταν καιρός να αλλάξει όπως λέει πορεία. Οι Γάλλοι όμως είχαν
διαφορετικά σχέδια, και ο Τοντ τους εγκατέλειψε. H αλλαγή δεν ήταν εύκολη,
και ομολογεί ότι έφυγε από τη γαλλική εταιρία περισσότερο πικραμένος, παρά
θυμωμένος.
«Στην Πεζό ήμουν επί 12 χρόνια υπεύθυνος ?αγωνιστικής δραστηριότητας? όλου
του γκρουπ, όμως λόγω χαρακτήρα αναζητώ συνεχώς την πρόοδο. Ήθελα λοιπόν
μια αλλαγή πορείας στην καριέρα μου. Έτσι, όταν έκανα στη γαλλική εταιρία
διάφορες προτάσεις ?ακόμα και να χτίσουμε μια αγωνιστική ομάδα για αγώνες
F1? δεν κατανόησαν τα σχέδια μου. Για την Πεζό ήμουν ο ?racing man?...
Νομίζω ότι με είχαν παρεξηγήσει. Εκείνη την εποχή είχα τρεις προτάσεις
μεταξύ των οποίων και αυτή της Φεράρι. Ομολογώ ότι ήταν για μένα
πρόκληση... Σκέφτηκα πολύ πριν το αποφασίσω και τελικά δέχτηκα».
H προσαρμογή στα νέα δεδομένα δεν ήταν εύκολη, αντιμετωπίστηκε από τα
ιταλικά MME στην καλύτερη περίπτωση με καχυποψία. Γι? αυτόν όμως όλα ήταν
«φυσικά»...
«Στην αρχή τα ιταλικά MME κράτησαν εχθρική στάση απέναντί μου, όμως δε με
πείραξε καθόλου, μάλιστα το θεώρησα φυσικό. Ήμουν ?ξένος? και αναλάμβανα
μια ομάδα που οι Ιταλοί είναι πολύ συναισθηματικά δεμένοι μαζί της. Ήθελαν
να κερδίσουν και να έχουν άμεσα αποτελέσματα, αλλά στους αγώνες χρειάζεται
πίστωση χρόνου για να χτιστεί μια ομάδα. Αυτό δεν ήθελαν να το καταλάβουν
και δε μας έδιναν κανένα περιθώριο επιλογής. Έκαναν κριτική στην κάθε μας
ενέργεια... Βέβαια, έπειτα από μερικά καλά αποτελέσματα και περισσότερο
μετά την πρώτη μας νίκη, όλα άλλαξαν προς το καλύτερο».
Χαμογελά σαν να τέλειωσε τώρα η περιπέτειά του και σχολιάζει για το σκληρό,
όπως λέει, κόσμο της F1.
«Έχω περάσει από όλα τα στάδια των αγώνων: ξεκίνησα από το δεξί μπάγκετ ως
συνοδηγός στα ράλι, συνέχισα ως μάνατζερ στην Πεζό και τώρα διευθύνω την
ομάδα της Φεράρι για την F1. Τώρα πια μπορώ να πω ότι οι αγώνες της F1
είναι πολύ ?ειδική? μορφή αγώνων που δεν έχουν καμιά σχέση με τις άλλες
μορφές του μηχανοκίνητου σπορ. Τα MME αφιερώνουν πολύ χρόνο, εμπλέκονται
πολλά συμφέροντα, επενδύονται πάρα πολλά χρήματα και τα κέρδη είναι πολύ
μεγάλα. Είναι ένας πραγματικός πόλεμος, και κάθε γκραν πρι είναι μια
ξεχωριστή μάχη που όλοι θέλουν να κερδίσουν και ?πρέπει? να κερδίσουν».
Όσο για τη φετινή χρονιά...
«Δεν μπορώ να απαντήσω με αριθμό πόσες νίκες θα πετύχουμε, μέσα μου επιθυμώ
να κερδίσω όλα τα γκραν πρι, όμως μπορεί να μην κάνουμε ούτε μια νίκη, αφού
οι αγώνες δεν κερδίζονται με όνειρα και επιθυμίες. Φέτος, λοιπόν, έχουμε
προετοιμαστεί πολύ καλά, η ομάδα πλαισιώθηκε από καινούριους ανθρώπους και
φιλοδοξούμε να πάμε καλύτερα από πέρυσι. H σχέση μου με τους οδηγούς είναι
πολύ καλές και αυτό είναι πολύ σημαντικό σε μια ομάδα. O Μίκαελ Σουμάχερ
είναι εξαιρετικός συνεργάτης, πραγματικός επαγγελματίας, και φυσικά πολύ
γρήγορος οδηγός. O Ερβάιν έχει ακόμα πολλά να μάθει, τα καταφέρνει θαυμάσια
σαν Νο2, μια εξαιρετικά ?δύσκολη? θέση, αλλά είναι πολύ πεισματάρης και
μαθαίνει γρήγορα.
Το σημαντικό είναι ότι γίνεται ουσιαστική προσπάθεια βελτίωσης της ομάδας,
έχουμε καλούς οδηγούς, καλούς μηχανικούς και βλέπουμε αισιόδοξα το
μέλλον....»

Οι εκπλήξεις με τον Τοντ δε σταμάτησαν εδώ. Όταν κλείσαμε το μαγνητόφωνο
άρχισε να ρωτά για την Ελλάδα, και την εξέλιξη του σπορ στη χώρα μας, για
τον καιρό...
Τέλος, μας έκανε να νιώσουμε περήφανοι για την καταγωγή μας, όταν μας
έδειξε έναν τόμο με την ιστορία της Θεσσαλονίκης που είχε λάβει δώρο.
Μπράβο στους Θεσσαλονικείς, ξέρουν να προβάλλουν την πόλη τους και τη χώρα
μας!
Εμείς, ανανεώσαμε τη συνάντησή μας με τον «κοντό» άλλοτε των ράλι, σήμερα
της F1 στην πίστα, στο γραφείο του, εκεί όπου χτίζει τη νεότερη ιστορία της
πλέον φημισμένης και δημοφιλούς ομάδας στο χώρο της F1._Π.Π.