-
Είναι γεγονός πως η εύστοχη στις επισημάνσεις της υπουργική επιστολή,
ανεξάρτητα από τις ταυτολογικές αντιφάσεις και τον τρόπο δημοσιοποίησης της
ενίσχυσε με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο ένα κοινό μυστικό: την
πλήρη αποτυχία του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας σε όλους τους τομείς
(στρατηγικές και κτιριακές επιλογές, διαφάνεια, οργανωτικά θέματα,
επικοινωνία).
H ομολογία αυτή της αποτυχίας υπονοείται σαφώς στην κοινή ανακοίνωση του ΔΣ
και των δύο εποπτευόντων υπουργών της 26.2.1997 όπου αποφασίζονται:
α) η απόλυτη οικονομική διαφάνεια
β) ο αποτελεσματικός συντονισμός των τομέων
γ) η αξιολόγηση του προσωπικού (αριθμός, αμοιβές) και των λειτουργικών
εξόδων
δ) η ανακοίνωση και προβολή του καλλιτεχνικού προγράμματος με τις
ενημερωτικές πληροφορίες και τα απαραίτητα στοιχεία κόστους
ε) η «διάχυση» του μηνύματος της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας και η εγκατάσταση
σημείων πληροφόρησης για το θεσμό και τις εκδηλώσεις.
Το γεγονός και μόνο ότι τα παραπάνω αυτονόητα ζητήματα αποφασίζονται τώρα
που μπαίνουμε στον τρίτο μήνα του 1997 (και απομένει βέβαια να επιβεβαιωθεί
και στην πράξη η υλοποίησή τους) αποδεικνύει ασφαλώς το μέγεθος της
αποτυχίας και των ευθυνών όλων όσοι ανέλαβαν παραπάνω από 4 χρόνια την
ολοκλήρωση του θεσμού (πολιτική εξουσία, πρόεδρος και μέλη του ΔΣ,
πλειοψηφία και μείζων δημοτική αντιπολίτευση) και θα ήταν άδικο να φορτωθεί
το αρνητικό αποτέλεσμα στις πλάτες του σημερινού Διευθύνοντος Συμβούλου ή
του Καλλιτεχνικού Διευθυντή που είναι ίσως περισσότερο εκτεθειμένοι, χωρίς
να είναι χειρότεροι από αυτούς που προηγήθηκαν. Στην περίπτωση του
Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας οι ευθύνες βρίσκονται σαφώς υψηλότερα
μέσα και έξω από το ΔΣ, ενώ η χρονική τους αφετηρία πρέπει να αναζητηθεί
περίπου 2 χρόνια νωρίτερα, στη μακρά περίοδο της «κατασκευαστικής
πρωτεύουσας της Ευρώπης με τις τουλάχιστον «περίεργες» επιλογές, τις
μεγάλες υπερβάσεις των προϋπολογισμών και τις επακόλουθες καθυστερήσεις που
τίναξαν στον αέρα την έγκαιρη οργάνωση του όποιου πολιτιστικού
προγράμματος.
Όμως, ενώ για τα οργανωτικά και επικοινωνιακά προβλήματα του ΟΠΠΕΘ με
αφορμή και την επιστολή του υπουργού δίνεται μια τελευταία ευκαιρία να
επιχειρηθεί (και ελπίζουμε να επιτύχει) μία προσπάθεια στοιχειώδους
ανασυγκρότησης και εύρυθμης λειτουργίας το κρισιμότερο θέμα παραμένει το
μεγάλο πλήγμα που δέχεται ή ίδια η πόλη και οι πολίτες της. Γιατί
επιχειρείται ηθελημένα ή αθέλητα από πολλούς μια αδικαιολόγητη ταύτιση: η
ανικανότητα των ιθυνόντων του Οργανισμού ερμηνεύεται ως αδυναμία της πόλης,
η αδιαφάνεια και η συνακόλουθη σκανδαλολογία μεταφράζεται σε αίτημα κύκλων
κέντρου για περικοπή των διαθέσιμων πόρων, η προχειρότητα και η παρεΐστικη
αντίληψη μιας μικρής ομάδας ανθρώπων αποδεικνύει -υποτίθεται- τον
επαρχιωτισμό της Θεσσαλονίκης ενώ τέλος, ο αποκλεισμός πολλών και ζωντανών
δημιουργών χαρακτηρίζεται ως «πνευματική ένδεια» ολόκληρης της πόλης.
Κινδυνεύει δηλαδή, η Θεσσαλονίκη, εξαιτίας των πράξεων και των επιλογών των
ανθρώπων που διευθύνουν τον ΟΠΠΕΘ ’97 να χρεωθεί η ίδια μια μεγάλη αποτυχία
και να δεχθεί ένα στίγμα που διόλου δεν της αξίζει: μιας πόλης χωρίς
ικανότητες και φαντασία που δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος ενός σημαντικού
πολιτιστικού θεσμού.
Ακριβώς αυτήν την περίοδο που η Θεσσαλονίκη επιχειρεί να καταργήσει το
πλέγμα εξάρτησης από την Αθήνα και να απλωθεί ελεύθερα ως μόνιμη οικονομική
και πολιτιστική πρωτεύουσα του δικού της απέραντου ζωτικού χώρου κάτι
τέτοιο δεν πρέπει να συμβεί.
Οι πνευματικοί άνθρωποι της πόλης που ούτως ή άλλως εργάζονται αθόρυβα και
δημιουργικά πολύ πριν η Θεσσαλονίκη κερδίσει το χρίσμα της Πολιτιστικής
Πρωτεύουσας αλλά και οι πολίτες που αντιλαμβάνονται το πολιτισμό κυρίως ως
ποιότητα της καθημερινής ζωής (καθαριότητα, συγκοινωνίες, Θερμαϊκός,
συμπεριφορά, αισθητική) πρέπει να διασώσουν την αξιοπρέπεια της πόλης.