Nάουσα - Bεργίνα

ΝΑΟΥΣΑ - ΒΕΡΓΙΝΑ

ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ..

αποτελεί μια μονοήμερη έστω περιήγηση από τη Βεργίνα μέχρι τη Νάουσα. Με
συνοδό το αναβαθμισμένο Τολέντο επισκεπτόμαστε το ένδοξο χθες και το
ζωντανό σήμερα της Μακεδονίας. Ένα οδοιπορικό που μας βάζει σε σκέψεις:
μήπως τελικά θα ?πρεπε να μετακομίσουμε στην ελληνική επαρχία;

Κείμενο: Σωτήρης Κυριακίδης
Φωτογραφίες: Γιώργος Παπαδόπουλος

Αρκετοί από εσάς θα έχετε διαβάσει στις σελίδες μας για τα νέα συστήματα
πλοήγησης με τη βοήθεια δορυφόρου που έχουν αναπτύξει οι μεγάλες
αυτοκινητοβιομηχανίες. E, λοιπόν, η εισαγωγή ενός τέτοιου συστήματος στην
Ελλάδα, θα σημάνει και το τέλος στα βάσανα όσων ταξιδεύουν στην ελληνική
επαρχία. Έτσι λοιπόν και εμείς μετά την έξοδό μας από την εθνική,
χρειάστηκε να επιστρατεύσουμε τις μαντικές μας ικανότητες αλλά και μια γερή
δόση αισιοδοξίας για να κατευθυνθούμε τελικά στους αρχαιολογικούς χώρους
της Βεργίνας. Πινακίδες βαμμένες, αναποδογυρισμένες, χαμένες μέσα στα
δέντρα, γυρισμένες έτσι, ώστε να σημαδεύουν το υπερπέραν, προσπάθησαν να
μας χαλάσουν την διάθεση εν μέσω μιας καταπληκτικής ημέρας.
H επίσκεψή μας όμως στους χώρους αυτούς, που δεν παύουν να καταμαρτυρούν
την ένδοξη ιστορία των Ελλήνων γενικότερα και των Μακεδόνων ειδικότερα,
άξιζε την όλη περιπέτεια. Τα βασιλικά ανάκτορα δεν εντυπωσιάζουν τον αδαή
επισκέπτη, ίσως και επειδή δεν υπάρχει το υπέροχο ψηφιδωτό που είχαμε δει
σε παλαιότερη επίσκεψη. Μια σύντομη στάση εδώ αποκτά σημασία μόνο με τη
βοήθεια του ξεναγού που θα δώσει ζωή σε αυτά που έμειναν από τις ένδοξες
εκείνες εποχές.
Εκείνο που σίγουρα θα σας εντυπωσιάσει είναι οι μακεδονικοί τάφοι που
βρίσκονται κάπου τριακόσια μέτρα παρακάτω. Όσοι έχετε στο παρελθόν
επισκεφθεί τους χώρους και απογοητευτήκατε (βλ. τενεκεδένια υποστέγα, πάνω
από τους αμύθητης ιστορικής αξίας τάφους), είναι σίγουρο πως θα εκπλαγείτε.
Τα σχέδια που προέβλεπαν την κατασκευή χώρων φύλαξης των τάφων έγιναν
πραγματικότητα. O επισκέπτης αντικρίζει με τον ερχομό του μια τεράστια
τούμπα η οποία είναι ανακατασκευή της αρχικής, όπου βρέθηκαν οι τάφοι. H
κατασκευή είναι πρωτότυπη καθώς κάθε τάφος βρίσκεται μέσα σε μια
προκατασκευασμένη τσιμεντένια κυψελωτή κατασκευή. Μια μεγάλη αίθουσα
υποδοχής, άρτιας αισθητικής, υποδέχεται τους επισκέπτες. H όλη κατασκευή
είναι πραγματικά αντάξια των εκθεμάτων και πολύ προσεγμένη ακόμα και στις
λεπτομέρειες, κάτι βέβαια δυσεύρετο σε δημόσιο κατασκεύασμα. Τέτοιες
εξαιρέσεις όμως επιβεβαιώνουν απλά τον κανόνα, αλλιώς ?σκεφτείτε το λιγάκι?
θα παίρναμε τέτοιες προσπάθειες ως δεδομένες και ούτε θα τις αναφέραμε.
Τέλος πάντων, η ουσία είναι πως κάθε τι από την είσοδο έως τις διάφορες
μεταλλικές κατασκευές, σε παραπέμπει στο καιρό που ήκμαζε η μακεδονική
δυναστεία και η είσοδος στους έξυπνα φωτισμένους τάφους προκαλεί δέος και
στον πιο αδιάφορο.
Δεν μπορούμε να παραλείψουμε πάντως μια αναφορά στους ?ευγενικούς μεν
υπερβολικά «φοβισμένους» δε? υπαλλήλους των τάφων. Απαγορεύοντάς μας να
φωτογραφίσουμε έστω και την αίθουσα υποδοχής(!) μας παρέπεμψαν στην
προϊσταμένη τους, κυρία Ακαμάτη, η οποία όμως σε αίτησή μας για κάποια
διαφάνεια και λίγα τεχνικά στοιχεία για την όλη κατασκευή, μας παρέπεμψε
(ευγενικότατα πάντα) στο Αρχαιολογικό τμήμα του Α.Π.Θ. για το πρώτο και
στην αγορά ενός βιβλίου για το δεύτερο! Τα σχόλια τα αφήνουμε σε εσάς...
Από την ιστορική Βεργίνα κατευθυνθήκαμε στη Νάουσα και τον Αγιο Νικόλαο για
να ζήσουμε κάποιες ώρες σε μια χαρακτηριστική πόλη της ελληνικής επαρχίας.
Πριν φτάσουμε στην πόλη επισκεφτήκαμε ?και σας συνιστούμε να κάνετε το
ίδιο? το παλιό οινοποιείο του Μπουτάρη, όπου μπορείτε να ξεναγηθείτε στις
παραδοσιακές τεχνικές παρασκευής κρασιού, σ? ένα θαυμάσιο χώρο που
κατασκευάστηκε γι? αυτόν και μόνο το σκοπό.
Μέσα στην πόλη οι ρυθμοί είναι χαλαροί και οι άνθρωποι απαλλαγμένοι από το
άγχος που σκιάζει τη ζωή μας στη Θεσσαλονίκη. H υπέροχη μέρα και η γενική
αίσθηση χαλάρωσης που ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα, μας έκαναν να ξεχάσουμε
ακόμα και ότι ήρθαμε για επαγγελματικούς λόγους. Οι συγκρίσεις ανάμεσα σε
μικρομεσαίου μεγέθους πόλεις, όπως η Νάουσα, και μεγαλουπόλεις, όπως η
Θεσσαλονίκη, είναι πολύ παράξενες: κάτι σαν την αίσθηση που έχει κανείς
όταν ακούσει μια μελωδία από βινύλιο και την ίδια πάλι σε CD. Κάτι θα
κερδίσεις, κάτι θα χάσεις σε κάθε περίπτωση...
H Νάουσα είναι γνωστή για τις πάμπολλες βιοτεχνίες κουβέρτας, για το
μνημείο των γυναικών της που έδωσαν τέλος στη ζωή τους για να ξεφύγουν από
τα χέρια των Τούρκων το 1822 και για το καλό φαγητό που προσφέρει. Εδώ
φτιάχνεται και το «μπάτσιο», ένα ξεχωριστό κασέρι που τρώγεται τηγανητό και
είναι, όπως μας είπαν, «σήμα κατατεθέν» της πόλης.
Μια νεόφερτη ατραξιόν είναι το τρενάκι που κάθε Σαββατοκύριακο ξετρελαίνει
τον παιδικό, τουλάχιστον, πληθυσμό της πόλης. Νεοεισαχθέν από τη Γαλλία με
πρωτοβουλία ιδιώτη εκτελεί για 500 δραχμές μια σύντομη διαδρομή μέσα στην
πόλη. Για την ιστορία, έχει τελική 20 χλμ./ώρα και κυκλοφορεί με γαλλικές
πινακίδες, επειδή καθυστερεί εδώ και καιρό (αθάνατο ελληνικό κράτος! ) η
έγκριση τύπου από το Υπουργείο...
Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να εξασφαλίσουμε σε αποκλειστικότητα μια δοκιμή,
οπότε κατευθυνθήκαμε προς τον επόμενο σταθμό μας, το πολύ όμορφο πάρκο του
Αγίου Νικολάου, όπου, κάθε Κυριακή τέτοια εποχή, βρίσκει κανείς
συγκεντρωμένο το μισό πληθυσμό της Νάουσας. Μια ακόμα χορταστική δόση
ηρεμίας, «ναρκωμένων» ρυθμών για σας που θα επιλέξετε μια στάση εδώ. Όλος ο
χώρος προσφέρεται για περπάτημα, τζόγκινγκ ή ποδήλατο βουνού ή απλά για
φαγητό με καλή παρέα.
Κάπου εδώ αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού εμπιστευόμενοι στο
σβέλτο... Ισπανό μας, τα κάπου 100 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από το
κλεινόν άστυ.
Όσο για τη γεύση που μας έμεινε στο δρόμο της επιστροφής, είχε να κάνει με
τη διαφορά στον τρόπο και την ποιότητα ζωής ανάμεσα σε μια μεγάλη και μια
μικρή πόλη της Ελλάδας. Εάν, για σας, ζωτικής σημασίας είναι η ποικιλία
επιλογών, οι ευκαιρίες απασχόλησης και η εγγύτητα στα κέντρα αποφάσεων, η
επιλογή είναι μονόδρομος. Εάν όμως αυτό που αποζητάτε είναι η ηρεμία, οι
χαλαροί ανθρώπινοι ρυθμοί και η αίσθηση της γειτονίας και της «μιας
οικογένειας», πόλεις σαν τη Νάουσα είναι η καλύτερη χαλαρωτική ένεση στον
κουρασμένο σας αστικό ψυχισμό. Κάτι πρέπει να ήξεραν οι αρχαίοι ημών
πρόγονοι..._Σ.Κ.