F1: GP Aργεντινής
Κυρίαρχος του παιχνιδιού!
Τίποτα δεν τον σταματά. Ούτε τα προβλήματα υγείας, ούτε τα λιωμένα λάστιχα,
ούτε το «έμπα-έβγα» στα πιτ.
O Ζακ Βιλνέβ σημείωσε τη δεύτερη συνεχόμενη νίκη του, φτάνοντας σε άθροισμα
τις έξι συνολικά, στη σύντομη καριέρα του στην F1. Όσες κι ο πατέρας του...
Την ίδια ώρα, οι αδελφοί Σουμάχερ διευκόλυναν το έργο των
κριτών-χρονομετρών, βγάζοντας τους αντιπάλους τους εκτός πίστας και αγώνα!
Κείμενο: Πολ Τρόιτχαρτ
Φωτογραφίες: Pan Images, Ρεπορτερ
Το GP της Αργεντινής ήταν το 600στό στην ιστορία του θεσμού και, όπως
αρμόζει, διέθετε ένα πλήρες ρεπερτόριο από τα στοιχεία που συνθέτουν (ή που
πρέπει να συνθέτουν) έναν αγώνα του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος: δράμα,
σθένος, έντονο συναγωνισμό, λάθη αλλά και λαμπρά δείγματα οδήγησης.
O Ζακ Βιλνέβ θριάμβευσε όχι μόνο απέναντι στους αντιπάλους του αλλά και
απέναντι στα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπώρησαν, απέναντι στα λάστιχά
του που εμφάνισαν σημεία αποκόλλησης, απέναντι σε μια κακή στρατηγική
αγώνα. Και κάπως έτσι εξασφάλισε τη βαθμολογική πρωτοπορία στο πρωτάθλημα
του 1997.
«Ήταν κάτι πολύ δύσκολο», είπε για τη νίκη του ο Βιλνέβ, ύστερα από μια
ολόκληρη εβδομάδα ταλαιπωρίας από στομαχικές διαταραχές που όμως δεν τον
εμπόδιζαν να κάνει την πολ-ποζίσιον αλλά και να κυριαρχήσει στον αγώνα μέσα
σε μια αποπνικτική ζέστη που έφτανε τους 35 βαθμούς υπό σκιά.
H στρατηγική της Ουίλιαμς δεν ήταν η ιδανικότερη: η γόμα που επιλέχθηκε για
τα λάστιχα παραήταν μαλακή για τις δεδομένες συνθήκες (θερμού...)
οδοστρώματος κάνοντας την ανάγκη για τρεις στάσεις ανεφοδιασμού επιτακτική.
Αντίθετα, ο Ερβάιν αρκέστηκε σε δύο αλλαγές αλλά την παράσταση έκλεψε ξανά
η Μπρίτζστοουν, αφού οι κυριότεροι... «πελάτες» της δε χρειάστηκαν πάνω από
μία αλλαγή.
Όπως παραδέχτηκε μετά τον αγώνα ο Βιλνέβ, η κυριότερη απειλή γι? αυτόν
?αλλά και η μεγαλύτερη ελπίδα της Μπρίτζστοουν? ήταν ο Ολιβιέ Πανίς και η
Προστ-Μούγκεν Χόντα. Πιθανόν, αν ο Γάλλος δεν εγκατέλειπε από κινητήρα την
ώρα που είχε το Βιλνέβ σε απόσταση βολής, τα πράγματα να εξελίσσονταν
εντελώς διαφορετικά. Το υποθετικό σενάριο είναι πως ο Πανίς θα
αντικαθιστούσε τα λάστιχά του μόνο μία φορά, και ο Βιλνέβ πολύ δύσκολα θα
κατάφερνε να καλύψει τη διαφορά που θα προέκυπτε, από τα δύο επιπλέον πιτ
στοπ. Το κακό όμως για την Μπρίτζστοουν ήταν ότι όλοι όσοι φορούσαν τα
λάστιχά της εγκατέλειψαν από χίλιες-δυο διαφορετικές αιτίες!
Και κάπως έτσι, απέμεινε μόνος ο Ερβάιν, με τη Φεράρι, να καταδιώκει το
Βιλνέβ μέχρι το τέλος, χωρίς όμως να επιχειρεί (κάτι ήξερε...) το
προσπέρασμα που θα τον έφερνε στην πρώτη θέση. Κάτι ήξερε όμως κι ο Ζαν
Τοντ που χαρακτήρισε «μεγάλη» την κούρσα του Ιρλανδού αλλά και ο Ρος
Μπράουν (τεχνικός διευθυντής) που μετά το τέλος του αγώνα είχε μόνο καλά
λόγια να πει: «Ο Ερβάιν δεν είναι απλά το Νο 2. Είναι ένα πολλά υποσχόμενο
Νο 1 και διαθέτει όλο το δυναμικό για να το αποδεικνύει, όποτε χρειαστεί!»
O μέγας Σουμάχερ βρέθηκε εκτός αγώνα αμέσως μετά την εκκίνηση, όταν «είχε
τη στιγμή» του: λάδια από το αυτοκίνητο του Φρέντσεν λέρωσαν τη ζελατίνα
του κράνους του (σύμφωνα με δήλωση του ίδιου) κι αυτός, χωρίς ορατότητα,
βρέθηκε στη μέση του σωρού, παίρνοντας... παραμάζωμα τους πλησίον του!
Αρχικά έπεσε πάνω στη Στιούαρτ-Φορντ του Μπαρικέλο και κάπου εκεί άρχισαν
οι καραμπόλες. Το αποτέλεσμα ήταν να μείνει εκτός αγώνα ο Κούλθαρντ και
πολλά άλλα μονοθέσια να πάθουν ζημιές, οπότε οι κριτές έβγαλαν το
αυτοκίνητο «ασφαλείας» για τέσσερις γύρους μέχρι να καθαριστεί η πίστα.
Τη σκυτάλη της δυναστείας Σουμάχερ, για το υπόλοιπο του αγώνα, παρέλαβε ο
μικρός αδελφός Ραλφ που έφερε την Τζόρνταν-Πεζό στην τρίτη θέση του βάθρου,
ύστερα από μόλις τρεις συμμετοχές σε Γκραν Πρι. Όχι όμως χωρίς να εμπλέξει
κι αυτός με τη σειρά του το όνομα «Σουμάχερ» σε... «συγκρούσεις». Την ώρα
που αποφάσισε να περάσει τον «ομόσταυλό» του Τζιανκάρλο Φιζικέλα, τα
θαλάσσωσε: Λάθος στροφή, λάθος στιγμή, λάθος τακτική. Το αποτέλεσμα ήταν να
συγκρουστούν τα δύο μονοθέσια, ο Φιζικέλα βρέθηκε εκτός αγώνα κι ο Σουμάχερ
όντας «απίστευτα τυχερός» μπόρεσε να συνεχίσει τον αγώνα χωρίς ζημιές. Οι
φήμες λένε ότι ο Έντι Τζόρνταν έγινε έξαλλος και δεν έκανε ιδιαίτερες
προσπάθειες να το κρύψει. Μπροστά σ? αυτό το σκηνικό, ο Ραλφ Σουμάχερ
ανέστειλε όλες τις αρχικές του προθέσεις να επιρρίψει συνυπευθυνότητα στο
Φιζικέλα. Σύμφωνα με τον Τζόρνταν, η τρίτη θέση δεν είχε πλέον ιδιαίτερη
αξία, τη στιγμή που, αν και τα δύο αυτοκίνητα της ομάδας παρέμεναν στον
αγώνα, οι πιθανότητες κατάκτησης της δεύτερης θέσης θα ήταν μεγάλες.
O Μίκα Χάκινεν ήταν τόσο καλός στον αγώνα όσο κακή ήταν η απόδοσή του στις
δοκιμές. Ξεκινώντας από τη δέκατη έβδομη θέση προσπέρασε πολύ κόσμο μέχρι
να βρεθεί στην πέμπτη θέση, 0,4 δευτερόλεπτα πίσω από το Χέρμπερτ. Έτσι,
μπροστά στη γενικότερη ατυχία της ομάδας ΜακΛάρεν, όλο το σαββατοκύριακο οι
δυο βαθμοί του ήταν σαν μάνα εξ ουρανού! Εξίσου καλή απόδοση είχε κι ο
Ρούμπενς Μπαρικέλο, χωρίς όμως να αποκομίσει κέρδη. Βρέθηκε τελευταίος,
όταν αναγκάστηκε μετά το ατύχημα της εκκίνησης να μπει στα πιτ για
επισκευές και από την εικοστή θέση, κατάφερε ?μέσα σε 20 γύρους? να βρεθεί
στην ένατη, την οποία κράτησε τέσσερις γύρους, πριν εγκαταλείψει.
Ελπιδοφόρα τα μηνύματα και για την Αροους καθώς το αυτοκίνητο δείχνει να
βελτιώνεται από αγώνα σε αγώνα. Ιδιαίτερα ο Ντέιμον Χιλ «έπαιξε στα ίσια»
τον Αλεζί κι απ? ό,τι φάνηκε το διασκέδασε, όταν ο Γάλλος επιχείρησε ένα
παρακινδυνευμένο προσπέρασμα με αποτέλεσμα να βρεθούν, για μια στιγμή, κι
οι δύο έξω από την πίστα.
Από ένα σημείο και μετά, ο Αλεζί αντιμετώπισε προβλήματα με το κιβώτιό του,
παρόλα αυτά προσπαθούσε να διατηρηθεί στην έκτη θέση. Τότε ήρθε εντολή από
τα πιτ να αφήσει τον Μπέργκερ να περάσει μπροστά: η «θυσία» τελικά είχε
αντίκρυσμα καθώς ο Μπέργκερ έφτασε να κάνει τον ταχύτερο γύρο στον 63ο, από
τους 72. H Μπένετον, μία φορά ακόμα, απέδειξε ότι έχει ένα αρκετά
ανταγωνιστικό μονοθέσιο το οποίο όμως πρέπει ?επιτέλους? να πετύχει κάτι
αξιόλογο και στις κατατακτήριες δοκιμές. O Μπέργκερ έδωσε μάχη για να
καταφέρει να βρεθεί μπροστά από τη 12η θέση της εκκίνησης και τα παράπονά
του είναι δικαιολογημένα!
Έστω και με έναν γύρο λιγότερο από τους άλλους, ο «ρούκι» της Μινάρντι, ο
Γιάρνο Τρούλι, κατάφερε μια ακόμα φορά να τερματίσει αλλά και να
εντυπωσιάσει. Ικανοποίησαν όμως κι οι Τίρελ Φορντ με τα νέα τους
αεροδυναμικά πτερύγια στα πλαϊνά του κόκπιτ και τις πρόσθετες αεροτομές στο
ρύγχος. O Γιος Φερστράπεν έφτασε μέχρι την έκτη θέση πριν εγκαταλείψει, ενώ
ο Μίκα Σάλο τερμάτισε όγδοος, αν και έχασε πολύτιμο χρόνο σε ένα...
ατελείωτο πιτ-στοπ.
Όλα όμως αυτά σκιάστηκαν από την εμφανή ανωτερότητα του Βιλνέβ, σε όλη τη
διάρκεια του αγώνα. O αγώνας ήταν ολότελα «δικός του», όπως «δικό του»
φαίνεται να είναι και το πρωτάθλημα της φετινής χρονιάς.
GP ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ
H TAYTOTHTA TOY ΑΓΩΝΑ
Ημερομηνία διεξαγωγής: 13 Απριλίου 1997
Πίστα: Όσκαρ Γκαλβέζ, Μπουένος Αιρες, Αργεντινή
Μήκος: 4.259 μ, 72 γύροι
Απόσταση: 306,478 χλμ.
Καιρός: Αίθριος, αποπνικτική ζέστη
Θεατές: 145.000
Pole position: Ζακ Βιλνέβ- Ουίλιαμς Ρενό 1:24:473
Νικητής: Ζακ Βιλνέβ-Ουίλιαμς Ρενό
Στατιστικά: Έκτη νίκη και 6η πολ ποζίσιον για το Βιλνέβ, που για να φτάσει
τον αριθμό νικών του πατέρα του χρειάστηκε μόλις 19 αγώνες. 100 πολ
ποζίσιον για τις Ουίλιαμς,125 για τη Ρενό, εκατοστή συμμετοχή για τις
Τζόρνταν. O αγώνας έγινε πρώτη φορά το 1953 με νικητή τον Αλμπέρτο Ασκάρι
με Φεράρι. Από τότε έχει διεξαχθεί άλλες 18 φορές. H τρίτη θέση του Ολιβιέ
Πανίς και η πέμπτη του Ρούμπενς Μπαρικέλο είναι οι καλύτερες που έχουν να
επιδείξουν οι ομάδες τους στην εκκίνηση. Τρίτη επεισοδιακή εκκίνηση σε
τρεις αγώνες για φέτος. H δεύτερη θέση για τον Ερβάιν ήταν η καλύτερη της
καριέρας του και ο Ραλφ Σουμάχερ ανέβηκε στο πόντιουμ στον τρίτο του αγώνα
στην F1.