Kακά τα ψέματα
Από την καλή και από την ανάποδη
E, ναι! Έγινε και αυτό. Τα είδαμε όλα... και μάλιστα ανάποδα στο Ράλι
Ολύμπιο. Μεταποιήσαμε (ευτυχώς όχι ριζικά, οπότε και οριστικά) το
«λαχανάκι» και, ίσως το κυριότερο, (σε πρώτο πρόσωπο) αισθανθήκαμε επιεικώς
απαίσια. Δεν είναι μόνο το πόσο άσχημα αισθάνεσαι κρεμασμένος ανάποδα,
στηριγμένος με τις ζώνες των έξι σημείων (σοφή επιλογή το πολύ σφιχτό
δέσιμο, πονάει αλλά σώζει) αλλά και το πώς νιώθεις μέσα σου, στο μυαλό και
στο στομάχι.
Φτάσαμε γρήγορα, αλλά «πάνω στο δρόμο» κάναμε ό,τι κάνουμε 20 χρόνια
οδηγώντας ειδικώς και γενικώς, αλλά κάπου «βρήκε», «γύρισε», πήρε μια
ύποπτη γωνία (το Ίμπιθα βέβαια) και βρεθήκαμε με το παρμπρίζ στα «μπάζα»
και τον ουρανό ανέπαφο. Ακλόνητες οι κεραίες, ανέπαφες οι εισαγωγές αέρα
στην οροφή. Αντε τώρα να βγεις έξω... Μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι συνέβη
και να «κοστολογήσεις» τις συνέπειες, «έλα φεύγουμε», φώναξε ο Πετρό, που
σε συνεργασία με το Νίκο Μήτσουρα και δυο-τρεις θεατές επανέφεραν το
πληγωμέμο Ιμπίθα στις ρόδες του. Αρχισε μάλιστα τους υπολογισμούς ο
συνοδηγός μας, για «να το φτιάξουμε και να... κερδίσουμε».
Τόση αισιοδοξία. Βλέπετε, ο Ντιμ έχει εγκαταλείψει, ο αρχιφύλακας έχει
προβλήματα, και πριν από την «αναποδιά» έμενε(;) να καλύψεις τον ιπτάμενο
Τόψη και τους ταχύτατους Παναγιωτόπουλο, Ζήβα για να κερδίσεις. Από την
αρχή ήμασταν πίσω. Ταλαιπωρία με το καλημέρα (επιλογέας, φρένα) αλλά και
στη συνέχεια. Στη δεύτερη ε.δ. είναι αδύνατον να πάμε «ίσια» και να
οδηγήσουμε. Σωζόμαστε(;) από την εκπληκτική ροπή του δίλιτρου κινητήρα
(καλορίζικος) για να κινηθούμε αξιοπρεπώς μέχρι να βρούμε στο δρόμο μας το
Μοσχούτη που έχει πρόβλημα με τα φρένα του. Αντιμετωπίζει και προβλήματα
ορατότητας, αλλά δεν είναι της στιγμής. Ίσως τα πούμε όταν γίνει πάλι
δυνατός.
Προσπερνάμε και ωπ! ημιαξόνιο... Αντε τώρα να τα βάλεις με τους συναδέλφους
που αναφέρονται συχνότερα στα ημιαξόνια της «λαχανίδας» παρά στις επιδόσεις
της όταν λειτουργεί και κερδίζει ειδικές διαδρομές.
Εν τω μεταξύ η υδραυλική υποβοήθηση του συστήματος διεύθυνσης λειτουργεί
κατά περίπτωση. Ελεγχόμενος εκνευρισμός στο περιθώριο, «πάμε ζωντανά» στη
συνέχεια και ήρθε η τούμπα που μας έστειλε στα «μπάζα» σε όλα τα επίπεδα.
Δεν είναι η πρώτη φορά (υπολογίζω με Διαμαντή, με Τίμο, με «Παππού» και
Τόνια, δηλαδή άλλες τέσσερις), αλλά πέρασαν πολλά χρόνια από την τελευταία
το Σεπτέμβριο του 1990 όταν στο ΔΕΘ καταστρέψαμε ένα Μίκρα και έσπασα το
αριστερό μου χέρι. Τότε βέβαια ήταν αλλιώς.
Πετούσαμε στον έβδομο ουρανό και όντας ταχείς και αποτελεσματικοί ουδείς
μάς αμφισβήτησε, παρά την καταστροφή (και μάλιστα ολική).
Τώρα πλέον υπάρχει πίεση. Οι αλλεπάλληλες εγκαταλείψεις δημιουργούν
δύσκολες συνθήκες και ναι μεν δε μας αμφισβητούν κατά πρόσωπο, αλλά έχουμε
την εμπειρία ώστε να καταλαβαίνουμε.
Δεν αναφερόμαστε στην αναμενόμενη μεμονωμένη κραυγή που προέκυψε (ευκαιρίας
δοθείσης: πολύ άκομψα), αλλά στο γενικότερο κλίμα που κάθε άλλο παρά
ευχάριστο είναι. Αναθαρρήσαμε στο ράλι Θερμαϊκού και ρισκάραμε την αλλαγή
του κινητήρα με το δίλιτρο του Κούπρα. Σύνολο από τα καλύτερα, αλλά από
εκεί και πέρα αποσυντονιστήκαμε εφ? όλης της ύλης. «Χαθήκαμε» πάλι με την
ανάρτηση, ενώ κατέρρευσε και το τιμόνι. Καμία σχέση με την «αναποδιά».
Δοκιμάσαμε χωρίς υδραυλική υποβοήθηση δις αλλά αδύνατον να μετακινήσουμε
αξιοπρεπώς το Ιμπίθα.
«Ανάποδα» πάντως μας δόθηκε η ευκαιρία για διαπιστώσεις και συμπεράσματα.
Κάμποσα που συνδέονται με τη δομή της ομάδας μας κατατάσσονται στα εν οίκω
και δεν τα καταγράφουμε παρά την όποια ανθρώπινη διάθεση. Δε θα αλλάξουμε
τρόπο αντίδρασης, επειδή λειτουργούμε υπό πίεση. Σε άλλα γεγονότα (όπως η
σκόνη που φάγαμε από το Μοσχούτη) αναφερθήκαμε. Την απαράδεκτη συμπεριφορά
και τον τρόπο αντίδρασης του οργανωτή, όταν μέσω του Κώστα Στεφανή ζητήσαμε
(η συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιζομένων) ανθρώπινα, ρεαλιστικά και
ασφαλή ωράρια απλών διαδρομών, δεν τη σχολιάζουμε. Αρνούμαστε ουσιαστικά να
τον διαφημίσουμε. Απορούμε πάντως για το πώς λειτουργεί η ΕΘΕΑ του 1997.
«Μπάτε σκύλοι κι αλέστε» σήμερα, από το «αποφασίζουμε και διατάζουμε» του
χθες. Λέτε να καταντήσουμε να αναζητούμε το Νέγκα; «Ανθρώπινα λάθη» και...
χάδια στη Θεσσαλονίκη, «μην τον πειράζετε, τον χρειαζόμαστε για το Ράλι
Ακρόπολις» τον mr Ολύμπιο, και εμείς τι να προσθέσουμε... Ίσως ότι το 1997
νεαρός κριτής όταν φτάνει καθυστερημένος με πύραυλο ανάμεσα σε ντουφέκια,
δε δίνει ένα παραπάνω λεπτό για να μη σκοτωθείς μέσα στη σκόνη και ας μην
έρχεται κανένας από πίσω! «Ε, άμα δίνουμε στον καθένα ένα λεπτό... Ασε που
έχω εντολές... Κοίτα να ηρεμήσεις...». Μάλιστα, ύστερα από 20 χρόνια, τα
ακούσαμε και αυτά. «Μεγαλώνουμε» και αρχίζουμε να μπαίνουμε στο πνεύμα
(καμία σχέση με το Αγιο Πνεύμα...). Τώρα καταλαβαίνουμε τι γίνεται πίσω με
τον απλό ερασιτέχνη. Έχουμε ακούσει διηγήσεις, αλλά τις θεωρούσαμε
υπερβολές. Αλλο πράγμα η προσωπική εμπειρία άρα και μαρτυρία...
Εμπειρία όμως είναι και η αντίδραση των θεατών. Προσπαθούσαμε σερνάμενοι
και πολλάκις σταματημένοι στις φουρκέτες χωρίς τιμόνι και με πληγωμένο
κινητήρα, και οι θεατές έβγαιναν καταμεσής του δρόμου για να μας
ενθαρρύνουν. H άλλη, η θετική πλευρά των ελληνικών αγώνων. Γεγονότα που σε
τίποτα δεν έχουν να κάνουν με το κύκλωμα και τη μικροπολιτική που το
τρέφει...
H πολιτική πάντως έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Παιχνίδι οι «τρίπλες»,
οι «κόντρες» και οι «ίντριγκες» στους αγώνες σε σχέση με το τι γίνεται στη
δουλειά μας. Αλλοτε, γράφοντας τεστ και αγώνες ζούσες στον κόσμο σου και
ούτε που έδινες σημασία στα όποια προβλήματα που συνδέονται με τη
λειτουργία της εταιρίας.
Τελευταία είναι αλλιώς και μάλιστα κάπου χάνεται και η μαγεία από την
οδήγηση ενός διαφορετικού αυτοκινήτου ή από την περιγραφή ενός αγώνα του
Παγκόσμιου Πρωταθλήματος σε μία χώρα περισσότερο ή λιγότερο εξωτική. Έχουμε
γίνει πολλοί, όλοι (δικαιολογημένα ίσως) κάτι θέλουν και πάντα ζητούν, ενώ
οι όποιες κινήσεις στρατηγικής, πρέπει να γίνονται γρήγορα και
αποφασιστικά.
Ειδικώς σε σχέση με τις Δοκιμές και άλλα θέματα που συνδέονται με την ύλη
(του περιοδικού) κινούμαστε πολύ γρήγορα και «με τη μία». Με τα μάτια
γίνονται οι συνεννοήσεις, ο άλλος «μέσα» δεν επεμβαίνει, και σε συνδυασμό
με την κυκλοφορία (3 εμείς, 1 οι άλλοι τον Απρίλιο, επιεικώς 2/1 κάθε
μήνα), έχουμε την άνεση να σκεπτόμαστε περισσότερο για το αύριο.
Εκεί που μπερδευόμαστε είναι με διάφορα που συνδέονται με την υποστήριξη
κάθε τεύχους. O «Καβ» και όλο το εμπορικό τμήμα σοφά επιμένουν ?και μάλιστα
πεισματικά? να μη συνδυάζουμε την όποια κίνηση υποστήριξης με αύξηση της
τιμής του περιοδικού (αυτό δεν αποκλείει τίποτα και γι? αυτό αν κάτι
αλλάξει τα επόμενα 23 χρόνια, μη μας κατηγορήσετε για ασυνέπεια), οπότε
κάθε φορά πρέπει να βρίσκουμε κάτι ξεχωριστό και ανάλογο με το ύφος των
αναγνωστών μας.
Αυτά όμως στοιχίζουν, και επειδή οι καιροί είναι πονηροί και δύσκολοι
απαιτείται σύνεση και λογική.
Είναι κοινό μυστικό η ευαισθησία μας σε σχέση με τους αγώνες αυτοκινήτου
και ειδικότερα με το Ράλι Ακρόπολις.
H ιδέα-πρόταση του Μιχάλη Λυκάκη για τη δημιουργία κασέτας συνδεμένης με
την ιστορία του Ράλι Ακρόπολις μάς βρήκε απόλυτα σύμφωνους, ακόμη και αν
έπρεπε να χρηματοδοτήσουμε ένα σοβαρό μέρος της δουλειάς. H συνεργασία με
το Νίκο Γραμματικόπουλο ήταν μονόδρομος και βρέθηκα με το Μιχάλη και το
Νίκο να συζητάμε λεπτομέρειες για το υλικό, αν και εφόσον εμπορικά θα
μπορούσε να υλοποιηθεί ένα τόσο σοβαρό πλάνο.
Αποψή τους να βγούμε τον Ιούνιο (δηλαδή στο τεύχος που κρατάτε στα χέρια
σας) με υλικό συνδεμένο με το παρελθόν.
Θέση του K.K. (και δική μου 100%) να βγούμε τον Ιούλιο με ολίγον 1997 για
ακόμη πληρέστερη δημοσιογραφική δουλειά. Τη Δευτέρα 12 Μαΐου ?και βέβαια σε
συνεργασία με το εμπορικό μας τμήμα? αποφασίσαμε να μην προχωρήσουμε στην
παραγωγή της κασέτας για ευνόητους λόγους (κόστος: 35 εκατομμύρια!). O
Δημήτρης Γιαννάκης, επικεφαλής του εμπορικού μας τμήματος, ενημέρωσε για
την αναβολή την ίδια ημέρα ή την επομένη το Μιχάλη Λυκάκη. Στις 14 Μαΐου
(Σκουφής και Τσίκας επιμένουν ότι ήταν 15, αλλά τίποτα δεν αλλάζει)
κυκλοφόρησε άλλο περιοδικό με τη βραβευμένη κασέτα του Ν.Γ. σε σχέση με το
Ράλι Ακρόπολις. O Νίκος εξηγεί στον K.K. με επιστολή του της 16/5, ότι με
λύπη πληροφορήθηκε τη ματαίωση της παραγωγής και ευτυχώς που πρόλαβε να
συνεργαστεί με το άλλο περιοδικό! Μάλιστα!
Καταρρίφτηκε, με κίνδυνο να? μην ξανακαταρριφθεί, το ρεκόρ παραγωγής και
εγγραφής βιντεοκασέτας, αλλά αυτό λίγο ενδιαφέρει.
Αυτό που πονάει (εντάξει, «τα έχω πάρει») και με κάνει να θέλω μόνο να
γράφω και να στρίβω ακόμη και «τουμπάροντας», είναι ότι δε μας το είπαν.
Πιστεύω ότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Μπορεί ειδικώς
να χρησιμοποιώ διάφορες γλώσσες ?κάτι που δεν αφορά κανέναν? αλλά στη
δουλειά μου ξεκινάω πάντα καλοπροαίρετα και παίζω με ανοιχτά χαρτιά.
Πιστεύω ότι οι αναγνώστες θα γελούσαν μαζί μας αν βγαίναμε επίσης με
αντίστοιχη κασέτα και αυτό για να μη συμβεί ΠΟΤΕ ξεπερνάμε εδώ μέσα τον
εαυτό μας.
H εποχή της αθωότητας πέθανε και η ευαισθησία είναι μια καραμέλα με
περίεργη γεύση.
Μερικοί πάντως τη χρησιμοποιούν και διατηρούν ένα πρόσωπο εντελώς
διαφορετικό από το πραγματικό. Έχουμε πόλεμο από το ένα πρωί, μέχρι το
επόμενο. Το παραδεχόμαστε όταν δεχόμαστε γκολ, αλλά μέχρις εκεί...
Ίσως μάλιστα αποδείχθηκε και προνοητικός διακρίνοντας το δισταγμό μας, ή
λόγω εμπειρίας, ο πράγματι ικανός σκηνοθέτης της ταινίας.
Λόγω «τρέλας» και αποφασιστικότητας του Καββαθά υλοποιήθηκαν και όλα όσα
συνδέονται με το ηλεκτρικό αυτοκίνητο. H σχέση μου με την εκδήλωση αρχίζει
από τη συμμετοχή μου στον «αγώνα» με το ηλεκτρικό αυτοκίνητο της Τογιότα
(μία επιλογή του προέδρου της Τογιότα Ελλάς και των συνεργατών του που με
τιμά ιδιαίτερα) και τελειώνει σε ό,τι συνδέεται με την περιγραφή του
γεγονότος στο περιοδικό.
Από εκεί και πέρα τόσο το Πολυτεχνείο και η γραμματεία της εκδήλωσης όσο
και η ΕΛΠΑ που είχε την ευθύνη οργάνωσης του αγώνα αγνόησαν παντελώς το
συντακτικό επιτελείο του περιοδικού.
Δεν πειράζει! Σημασία έχει ότι πολλοί νέοι επισκέφτηκαν την έκθεση και ότι
στον αγώνα το επίπεδο συμμετοχών ήταν υψηλό. Αρκετοί μάλιστα θεατές ήρθαν
και χειροκρότησαν την προσπάθεια ειδικών και μη.
Σε πρώτο πρόσωπο καταρχήν ήταν η αόρατη επιθυμία του Καββαθά να συμμετάσχω
έστω και με τα πόδια. Δε θέλει και πολλή φαντασία ύστερα από 18 χρόνια για
να καταλαβαίνεις τι θέλει σε κάθε περίπτωση. Είναι γνωστό πλέον ότι άμα
κάτι το θέλει πολύ, δεν το ζητάει, το αφήνει να εννοηθεί.
Το αίτημα μάλιστα έφτασε μέσω Τογιότα Ελλάς. Ευγενικά η κ. Ιερωνύμου
πρότεινε τη συμμετοχή μου στην ανάβαση Πάρνηθας με το καλό αγωνιστικό
ηλεκτρικό RAV που κάνει 0-100 κάτω από 10?? και ξεπερνάει τα 160 χιλ. Πώς
να πεις όχι. Πάρνηθα, καθαρόαιμο ηλεκτρικό «αυτό του Ράντστρομ» και χωρίς
πολλή σκέψη είπα το ναι. Ήρθε η τούμπα στο Ολύμπιο, δεν ήρθε το καλό RAV
και δεν έδωσαν την Πάρνηθα για την ανάβαση με ηλεκτρικά αυτοκίνητα, και πού
διάθεση για «αγώνα» στην Πολυτεχνειούπολη.
E, δεν είναι και από τα αγαπημένα μου όλα αυτά. Να οργάνωναν κανένα
χωμάτινο ή ασφάλτινο σπριντ, κάτι θα γινόταν. Ακόμη κάτι με ενοχλεί κάθε
φορά που ο «Καβ» βγάζει το στομάχι του μήπως και συνεννοηθεί με φορείς
γενικώς και ειδικώς.
Τέλος πάντων, «τραβάτε με κι ας κλαίω» (σ.σ.: ε, δε λες πάντα εύκολα το
όχι) και βρέθηκα στο Πολυτεχνείο για την εκδήλωση.
Αρκετός κόσμος, δυο-τρεις ηρωικοί «εργάτες» της ΕΛΠΑ, περισσότεροι
γραβατωμένοι παράγοντες της λέσχης με έντονη τη διάθεση της εκ του ασφαλούς
κριτικής, ο Καββαθάς ευτυχισμένος, κάμποσοι πιτσιρικάδες της σύνταξης με
επικεφαλής το Γιάννη Σκουφή (ο Κάγκας; Στη Λευκάδα με μια «Κάπα». O Κ.Λ;
Στο Βόλο για το Τροφέο) και βέβαια ο πρύτανης του ΕΜΠ εμπλεγμένος μέχρι τα
αυτιά σε όλα τα επίπεδα της διαδικασίας.
Στο δρόμο μας ο Κώστας Πρεζεράκος της T.E. με τα κλειδιά του RAV. Αρχικά το
αντιμετωπίσαμε διστακτικά. Μετά το γύρο του ζεστάματος υποκληθήκαμε.
Ειδικώς (σε σχέση με το συγκεκριμένο Τογιότα) και γενικώς σε σχέση με το
γεγονός και την ηλεκτροκίνηση. Εντυπωσιακό το δικό μας RAV με αυτονομία για
200 χιλ. και, το κυριότερο, με πολλά στοιχεία που δημιουργούν ευχάριστη
συμβίωση μαζί του. Κίνηση μόνο μπροστά, αυτόματο κιβώτιο, ηλεκτρικός
κινητήρας με άποψη (είδαμε 70? μίλια στο ταχύμετρο!) και, αν και ακούγεται
απίστευτο, δε θα λέγαμε όχι σε μία τέτοια κατασκευή για τις μετακινήσεις
μας στην πόλη.
Περνάς απαρατήτρητος, δεν καταναλώνεις και δε ρυπαίνεις. Περισσότερα στο
κυρίως άρθρο.
Κλείνουμε με ευχαριστίες για τον τρόπο που μας φιλοξένησε η Τογιότα-Ελλάς.
Μακάρι να τη μιμηθούν και οι οργανωτές. Κανένα πρόβλημα με τις εκδηλώσεις
στο περιθώριο. Αλλά ένα ποτήρι νερό ήταν το λιγότερο που θα μπορούσαν να
κάνουν για να τιμήσουν τους συμμετέχοντες, τα πληρώματα και τις ομάδες
υποστήριξης. Είπαμε, τεχνοκράτες μεν, αλλά...
Κλείνουμε με ευχές για καλή διασκέδαση στο Ράλι Ακρόπολις.
Ελπίζουμε να τα καταφέρουμε και να έχετε στα χέρια σας τον «Οδηγό» με τα
ωράρια και τη διαδρομή.
Το «κλείσιμο» της ύλης σε συνδυασμό με το πότε λήγουν οι συμμετοχές δεν
αφήνουν περιθώρια για να δημοσιεύσουμε τον πίνακα των συμμετοχών.
Καλό Ακρόπολις...
Στράτης Χατζηπαναγιώτου