Kακά τα ψέματα
KAKA TA ΨΕΜΑΤΑΡάλι Ακρόπολις...
Αισιόδοξο ήταν το μικρό εισαγωγικό σημείωμα στον «οδηγό-συνοδηγό» του αγώνα
που δημοσιεύσαμε τον περασμένο μήνα.
Σημειώσαμε: Θα πάει, ή αν θέλετε ΠΡΕΠΕΙ να πάει «αβλεπτί» ο αγώνας στα
πενήντα του χρόνια όντας εθνική υπόθεση;...
Σήμερα, Τετάρτη πρωί, μία ημέρα μετά τον τερματισμό και λίγες ώρες πριν από
την απονομή, δεν αισιοδοξούμε...
«Τα είδαμε όλα», και βέβαια δεν αναφερόμαστε στην προσωπική μας εμπειρία σε
σχέση με τη «λαχανίδα», αλλά με την οργάνωση.
Αν οι οργανωτές δε «συγκεντρωθούν», και αν επιτέλους δε συνεργαστούν με
ειλικρίνεια τόσο με τους οδηγούς αγώνων όσο και με τους δημοσιογράφους,
είναι σίγουρο ότι ο αγώνας θα πάει στα «μπάζα»...
Στην ΕΛΠΑ, είτε από κεκτημένη ταχύτητα είτε γιατί έτσι έμαθαν, πιστεύουν
ότι ακόμη και σήμερα, εν έτει 1997 και ενώ βαδίζουμε «με χίλια» στο 2000,
μπορούν να διοικούν και να αποφασίζουν όπως το 1940.
Πολλά γράφτηκαν και ακούστηκαν για τη σχεδίαση του αγώνα, από ποιον έγινε,
πότε και γιατί. Λεπτομέρειες που αρνούμαστε να καταγράψουμε, όσο και αν
αυτό ενοχλεί και πονάει τον καλό μας φίλο αλυτάρχη Κώστα Γλωσσώτη που
βρέθηκε αγκαλιά με ένα Ράλι σχεδιασμένο από το παρελθόν. Αυτά ας τα βρουν
οι «ΕΛΠΑτζήδες» μόνοι τους και μεταξύ τους. Δική τους επιλογή ήταν το
παρελθόν, ας μην ξεχνιόμαστε. Δεν άλλαξε τίποτα στη διοίκηση οπότε
αιφνιδιάστηκαν. Οι ίδιοι ήταν χθες οι ίδιοι είναι και σήμερα.
Το πώς μπερδεύτηκαν ή εξαπατήθηκαν, όπως διαδίδουν, δικό τους πρόβλημα...
Είπαμε... Δεν αφορά ούτε το Σάινθ και τη συντροφιά του, ούτε το Βωβό και
τους δικούς του φίλους, ούτε βέβαια την κοινή γνώμη που δήλωσε παρούσα όσο
ποτέ. Πήραν τα βουνά οι άνθρωποι κατά χιλιάδες, κατέγραψαν και ζητούν
εξηγήσεις...
«Γράψτε τα επιτέλους όλα, μην τους χαϊδεύετε», σχολίαζαν κάμποσοι στον
τερματισμό, σε έναν χώρο όπου χάθηκε ο έλεγχος...
Διαδρομή 1970 λοιπόν με σπαστήρια και νέα απαράδεκτα κομμάτια, όταν οι
«παγκόσμιοι» έχουν μόλις πέντε εργάσιμες ημέρες στη διάθεσή τους για
δοκιμές, και όταν οποιοσδήποτε ιδιώτης πληρώνει μισό εκατομμύριο συμμετοχή
και ακόμη 3 με 4 (εκατομμύρια), για να διασκεδάσει ένα τριήμερο στα βουνά
και όχι για να διαπιστώσει τις σαδιστικές τάσεις αποτυχημένων, που η σχέση
τους με τα αγωνιστικά αυτοκίνητα είναι αποκλειστικά ηχητική. Σχεδίασαν
αγώνα το 1997 από το χάρτη και κατέγραψαν μονοπάτια για ειδικές διαδρομές.
Μακριά από τον πολιτισμό και με οδόστρωμα ακατάλληλο ακόμα και για τα
συμπαθητικά τετράποδα με τα μεγάλα αφτιά. Γέλιο και κλάμα με τις απλές
διαδρομές μέσα στα χωράφια, ενώ έγινε ανέκδοτο το «δόντι» στο Κλωνί, όπου
τα μηχανήματα πήγαιναν και ξαναπήγαιναν, αλλά τελικά η κατάσταση βελτιώθηκε
λίγες ώρες πριν από την εκκίνηση.
Ερώτηση προς τον Αλυτάρχη και τους βοηθούς του και συνεργάτες του:
Έγινε πλήρης έλεγχος της διαδρομής, πότε και από ποιον; Αν έγινε από τους
υπεργολάβους-εκσκαφείς και ενίοτε οργανωτές, τότε αφήστε το, καταλάβαμε...
Περαστικά σας και προσοχή, ο ρόλος του Πόντιου Πιλάτου είναι ξεπερασμένος.
Δεν ταιριάζει σε τύπους με άποψη.
H επόμενη μέρα..
Συνήθως τα σχεδιαστικά εγκλήματα, τα αλλοπρόσαλλα ωράρια που βγαίνουν κατά
προσέγγιση, η καθυστερημένη έκδοση ενημερωτικού υλικού, η μη σηματοδότηση
των ειδικών διαδρομών κ.λπ. ξεχνιούνται, όταν η οργάνωση του αγώνα είναι
τέλεια και τα όποια απρόβλεπτα αντιμετωπιστούν γρήγορα, σοβαρά και με
αποφασιστικότητα. Δυστυχώς, αυτή τη φορά η ατυχία του Ρισελμί και ο τρόπος
που αντιμετωπίστηκε μάς πήγε σε αγώνες άλλων χωρών με μηδενική εμπειρία
γύρω από το αντικείμενο. Συνέβησαν διάφορα ευτράπελα που μας έφεραν σε πολύ
δύσκολη θέση. «Έλιωσε» ο Γάλλος το Έσκορτ, έκλεισε ο δρόμος στην ειδική
διαδρομή Καλαμάκι, αλλά οι οργανωτές ?αφοσιωμένοι με την εξέλιξη του αγώνα
στην κορυφή που ξετυλίγεται σαν κουβάρι? αγρόν ηγόραζαν. H αφετηρία
συνέχισε να δίνει εκκινήσεις μέχρι και τη διέλευση 42 ή 43, ενώ ο Γάλλος
ήταν στο δρόμο 16ος! Παρακολουθούσε μάλιστα τις εξελίξεις ο ίδιος ο
πρόεδρος της ΕΛΠΑ από αέρος, αλλά λένε δεν μπορούσε να ειδοποιήσει, γιατί
δεν επικοινωνεί το προεδρικό ελικόπτερο (συγκεντρωθείτε γιατί χανόσαστε,
συγκεντρωθείτε...) με τη γραμματεία και το αρχηγείο του αγώνα. Κάμποσοι από
εμάς γίναμε τροχονόμοι στο μποτιλιάρισμα που προέκυψε στην ειδική διαδρομή
(την προηγούμενη, αν Χαλιβελάκης και Μπαβέλας δεν έκαναν τους τροχαίους
στην Αλίαρτο, θα ήμασταν ακόμη εκεί), και ο Κώστας Στεφανής ανέλαβε να
επιβεβαιώσει τα πλεονεκτήματα της κινητής τηλεφωνίας. Ειδοποιήθηκε ο Κώστας
Λακαφώσης στο γ. τ. στην Αθήνα που ενημέρωσε τον Θ.Κ.Ε. στα Καμένα Βούρλα
και εν τέλει η μηχανή του αγώνα λειτούργησε. Ήρθε το ελικόπτερο ασφαλείας,
άνοιξε ο δρόμος και το κομβόι πήρε το δρόμο για τη Μακρυράχη, τη μόνη
«καθαρή» και «γκαζάτη» ειδική διαδρομή του αγώνα. Δυσάρεστη έκπληξη στην
αφετηρία. «Βγάλτε τα κράνη, παιδιά, ακυρώνεται. O Βέμπερ δε δέχτηκε να
ξεκινήσει χωρίς πλοηγό, και συνεχίζετε για την επόμενη...» Εύγε, ψιθυρίσαμε
και την ίδια ώρα μπήκαμε σε σκέψεις. Είναι επικίνδυνοι οι άνθρωποι, πρέπει
να συλληφθούν πριν καταστρέψουν ό,τι έχει απομείνει, μονολογήσαμε και
αποθηκεύσαμε. Όπως αντιληφθήκατε, δόθηκε εκκίνηση κανονικά στους πρώτους,
έγινε κοιλιά μισής και πλέον ώρας, δεν υπήρχε άλλος πλοηγός και δικαίως ο
Γερμαναράς αρνήθηκε να «πυροβολήσει» μέσα στην ομίχλη. Κάποιος θεατής
μπερδεμένος από την καθυστέρηση μπορεί να έφευγε ανάποδα, και τη μετωπική
σε κλειστό δρόμο δεν τη γλιτώνει ούτε ο Σουμάχερ. Βέβαια, ο ίδιος ο Βέμπερ
το προηγούμενο βράδυ έγινε πρωταγωνιστής επεισοδίου, όταν ουσιαστικά τέθηκε
εκτός αγώνα λόγω ποινής σε χώρο επισκευών, αλλά στη συνέχεια οι αγωνοδίκες
(ή κάπως έτσι τέλος πάντων) δέχτηκαν ότι τον εμπόδισαν τα σέρβις της
Σουμπαρού για να φτάσει έγκαιρα στο χρονόμετρο και τον επανέφεραν στην
κατάταξη. Λέγεται ότι η αντίδραση των Τσέχων δεν εκδηλώθηκε γιατί ο Βέμπερ
εγκατέλειψε. Με την ευκαιρία, απίθανοι τύποι αυτοί οι αγωνοδίκες. Πρόκειται
για διεθνούς φήμης αργόσχολους που μετακινούνται από χώρα σε χώρα business
class, παρακαλώ, και παίρνουν αποφάσεις.
E, ναι, και οι δικοί μας πηγαίνουν σε αγώνες του εξωτερικού και ενεργούν
αντίστοιχα. Σήμερα, μα την πίστη μου, με εξαίρεση τον άλλοτε πρωταθλητή
Μανώλη-Ρον Χαλιβελάκη (η «αγγαρειόφατσα» του αγώνα, που εξελίχθηκε σε
φύλακας-άγγελος αγωνιζομένων και θεατών) και κατά κάποιο τρόπο τους
Πασσαλή, Μανσόλα (δυστυχώς μόνον ευκαιριακή είναι η παρουσία του έμπειρου
και ικανού Λώρη Μελετόπουλου), βρείτε μου έναν «ΕΛΠΑτζή» που είχε απευθείας
σχέση με το αντικείμενο. Που έχει επιβιβαστεί σε πολεμική μηχανή και έχει
κατηφορίσει έστω σε αργή κίνηση. Ουδείς, και μη στείλετε επιστολή, αγαπητοί
διοικούντες, με σχόλιο συνδεμένο με την πάλαι ποτέ ιστορία (ενίοτε και
αμφιλεγόμενη) μελών της υπερ-ΕΘΕΑ και των επιτροπών της, γιατί αναφερόμαστε
γενικά στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού έθνους και ειδικά των ελληνικών
αγώνων.
Φτάνει, PE!
Χάδια, χατίρια και ναι μεν αλλά... τέλος! Θα είμαστε αυστηροί, όχι γιατί δε
βρήκαμε τα καλά πατήματα και μας διέσυρε επί τριήμερο ο κ. Τάκης (Ντιμ) με
τον κ. Κώστα (Στεφανή) αλλά γιατί το «δεν πάει άλλο» εκφράζει το 99% των
αγωνιζομένων (παντού και πάντα υπάρχει ένας καραγκιόζης) και τη συντριπτική
πλειοψηφία των θεατών που ουδεμία σχέση έχουν σε αριθμό με το περιορισμένο
κύκλωμα των φανατικών. Είναι πολλοί, ενθουσιώδεις και, όπως είπαμε, με
εξαίρεση τον τερματισμό, πειθαρχημένοι. Με μία λέξη: υπέροχοι!
Γι? αυτούς λοιπόν πρέπει στην ΕΛΠΑ και να σοβαρευτούν. Πονάει, αλλά τα
χρόνια περνούν και δεν μπορείς να διοικείς με μεθόδους «one man show».
Απαιτείται επιτελείο ανθρώπων με άποψη, κύρος, φαντασία και σφαιρική
εμπειρία που θα ασχολούνται επί 12μηνο με το Ράλι Ακρόπολις και όχι
ευκαιρίας δοθείσης. Αυτοί θα το φτιάχνουν από νωρίς, θα το πουλάνε έγκαιρα
και θα φροντίζουν το ίδιο τον επαγγελματία, για τον οποίο γίνεται ο αγώνας,
αλλά και τον ερασιτέχνη, που χωρίς αυτόν δε θα γινότανε. Ας προσαρμοστούμε
στον αγώνα των δύο ταχυτήτων δίνοντας όμως αντίστοιχη προσοχή. Μανούλα έχει
ο Κάνκουνεν, μανούλα έχει και ο Έλληνας Ταδόπουλος και το αίμα τους
στοιχίζει το ίδιο. Να αυξηθούν τα ελικόπτερα ασφαλείας και ας καθιερωθεί η
ντουντούκα προκειμένου να ενημερώνεται σωστά ο κόσμος. Ας πάνε επιτέλους
στο εξωτερικό 2-3 παράγοντες του χώρου για να παρακολουθήσουν τις
εξελίξεις. Να πάνε νέοι άνθρωποι που θα καταγράψουν, θα ρωτήσουν, θα
σχολιάσουν και θα φέρουν πίσω ιδέες έτοιμες για εφαρμογή. Να πάνε άνθρωποι
που θα τρέξουν θα ψάξουν και θα ασχοληθούν και δε θα χαθούν στα επίσημα
κοκτέιλ (τρομάρα σας) και στις κακώς εννοούμενες δημόσιες σχέσεις με ερπετά
της διεθνούς κοινωνίας. Νέα τάξη πραγμάτων στο Παγκόσμιο, και ουδείς δικός
μας έχει παρακολουθήσει πρόσφατα αγώνα. Ορισμένοι μάλιστα δεν έχουν
παρακολουθήσει ποτέ.
E, όχι και να χάνουμε πανηγυρικά από Αργεντινούς και Αυστραλούς, επειδή
έχουν τον τρόπο να προβάλουν τη δουλειά τους. Την καραμέλα δεν έχουμε λεφτά
τη φτύνεις με «τη μία». Καίει το στομάχι. Βρείτε τα λοιπόν, αλλιώς σπίτια
σας, είναι η απάντηση και μη σχολιάσετε έξω από το χορό κ.λπ. «ξενέρωτα»,
δε λέει, μωρέ. Φτάνει το δούλεμα, γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας και ας μην
κρυβόμαστε πλέον πίσω από ένα δάχτυλο. Ποιον ενδιαφέρει το ότι δεν έδωσε τα
χρήματα η Τράπεζα γιατί έχει χολωθεί ο Δαρδούφας, οπότε χάθηκε η επαφή και
άλλες αηδίες. Τι κάνατε, μωρέ επικίνδυνοι, όλα τα χρόνια, ώστε ο καπετάνιος
και οι συνεργάτες του στην Τράπεζα να θέλουν σαν τρελοί, αντί να περιμένετε
από την πρώην πρώτη κυρία της λέσχης «να το κανονίσει»; Τι κάνατε για να
εκμεταλλευτείτε τη δύναμη και το χρυσάφι που έχετε στα χέρια σας;
Συνειδητοποιήσατε ότι με όλο αυτόν τον κόσμο στο δρόμο, την Κυριακή,
ρίχνατε την κυβέρνηση; Στοιχηματίζω ότι τρομάξατε και τώρα ψάχνετε τρόπους
για το πώς θα τους περιορίσετε... Φώναζα πριν από 2-3 χρόνια ότι με
προσωπικές σχέσεις Δαρδούφα και Δεσποτόπουλου θα κόψει η σούπα και θα μας
διαλύσει το στομάχι. Δηλαδή, αν ο νυν πρόεδρος «πλακωθεί» αύριο με την
κυρία Μαμιδάκη, θα χάσουμε και αυτά τα χρήματα; Και καλά αν πλακωθεί,
χαλάλι. Ας τα χάσουμε για συμπαράσταση. Πρόεδρος είναι αυτός...
Αν, λέμε αν, όμως η κυρία Μαμιδάκη «τη δει αλλιώς» με το Βωβό, που ο
άνθρωπος αφαίρεσε το εσώρουχο όλων των σχεδόν εργοστασιακών του αγώνα και
ποντάρει όλα τα λεφτά πάνω στον Αρμόδιο και στο Γιάννο με το διαβολικό
(κόκκινο) Ιμπρέζα, τότε ποιος θα φταίει; Τα «κωλόπαιδα» οι αγωνιζόμενοι, ε,
χμ? Αυτοί οι απαράδεκτοι που δεν αφήνουν τον Βαρβούτη να πετάξει τα χρήματά
του επενδύοντας πάνω σας (ό,τι χειρότερο). Βλέπετε, πέρα από το συναίσθημα
(απορώ με την ψυχραιμία του και το κουράγιο του σε σχέση με τη βοήθεια που
σας δίνει με κάθε ευκαιρία), πρέπει να κοιτάξει το συμφέρον του και να
επενδύει υποστηρίζοντας πληρώματα. Γι? αυτό είσαστε για κλάματα. Για τα
μπάζα λένε άλλοι, αλλά εντάξει, ας είμαστε επιεικείς, αφού πιστεύουμε ότι
προλαβαίνετε να διασωθείτε, αρκεί βέβαια να συγκεντρωθείτε... Κατεβείτε από
τα ελικόπτερα, ανοίξτε με ειλικρίνεια τις πόρτες και δουλέψτε συλλογικά.
Υπερέχουν παντού «μάγκες» έτοιμοι να προσφέρουν. Απλά η διαφορά ηλικίας και
κυρίως νοοτροπίας σας δυσκολεύει να τους εντοπίστε και, ει δυνατόν, να
συνεργαστείτε μαζί τους. Κάποιοι περισσότερο ρεαλιστές θεωρούν ότι είναι
ήδη πολύ αργά και ότι το πουλί πέταξε. Πιστεύουμε ότι θα έχουμε την
τελευταία ευκαιρία, αν και δεν αισιοδοξούμε καθόλου για το πώς θα την
εκμεταλλευτούμε. Πέρα από την αδυναμία σε πολλούς τομείς έχει προκύψει και
πόλεμος τάσεων. Ας μην ορκίζονται διάφοροι παραγοντίσκοι ότι τα έδωσαν όλα
για την επιτυχία του αγώνα. H επιστροφή Γλωσσώτη ήταν η λύση, αλλά αυτό δεν
το πίστεψαν όλοι. Δε θέλουμε να πιστεύουμε ότι στενοί του συνεργάτες
πανηγύρισαν με το μπάχαλο σε Καλαμάκι-Μακρυράχη, αλλά σίγουρα δεν έσκασαν
και από τη στεναχώρια...
Μπιρίμπα...
Αναφερόμαστε στους επτά δικούς μας «άσους» του φετινού αγώνα, όπως τους
καταγράψαμε μέσα από το μπάκετ της «λαχανίδας».
Κορυφαίος ο Γιούχα Κάνκουνεν που ήρθε, είδε και «νίκησε». Εντυπωσιακός στην
πρώτη του παρουσία επί ελληνικού εδάφους ο Ρίτσαρντ Μπερνς, βρετανός
πιτσιρικάς με άποψη. Πάει σε άσφαλτο και καλό χώμα, «πετάει» και στα
σπαστήρια. Δημιούργημα του Ρίτσαρντς, πάντα ταχύτερος του Αλιστερ Μακρέι
επί ίσοις όροις, σήμερα παίζει το δεύτερο βιολί στη «Μίτσου». Θα τα
ξαναπούμε για δαύτον...
Τρίτος δικός μας άσος ο Αρμόδιος Βωβός. Υπέροχος μέσα και έξω δεν
ολοκλήρωσε και δεν τοποθέτησε το Ιμπρέζα μπροστά από τη Σέλικα του
Ράντστρομ, γιατί έτσι. Γιατί, όταν παίζεις, όταν ρισκάρεις, όταν προσπαθείς
για το ακατόρθωτο επί διήμερο και όχι ευκαιριακά σε 2-3 «ετάπ» που έχεις
μάθει καλά και απαγγέλλεις, τότε χμ, κινδυνεύεις. Χάνεις μάλιστα στα
χαρτιά, αλλά κερδίζεις στην αγάπη. Κατεδάφισε μέρος «αγίου όρους» οπότε
έχασε κάμποσες θέσεις αλλά ανάγκασε άπαντες να το βουλώσουν σε σχέση με τη
νίκη του το 1995 και βέβαια, κάμποσους ξένους να ασχοληθούν μαζί του.
Συνάδελφος, λάτρης των στατιστικών, σχολίασε ότι τουλάχιστον στη νεότερη
ελληνική ιστορία πρώτη φορά «ελληνάρας» διασύρει τους ημιεργοστασιακούς και
ανάβει φώτα στους άλλους με υψηλό ηθικό. Μπορεί να είναι και έτσι, δεν έχει
μεγάλη σημασία. H ιστορία δε γράφεται με στατιστικά ούτε με αν και εάν. O
πιτσιρίκος και ο παλιόφιλος παραπλεύρως δικαίωσαν καταρχήν τους εαυτούς
τους και στη συνέχεια όσους τους υποστηρίζουν.
Οι προτιμήσεις μας από εκεί και πέρα και σε σχέση με όσους φιλοξενούμενους
συνδέονται με τον Ισπανό Οριόλ Γκομέζ και το συνήθη ύποπτο Πάβελ Σιμπέρα.
E, ναι με «δύο» της F2. Λογικό είναι. Με αυτούς συνυπήρξαμε επί τριήμερο σε
κάθε σέρβις, σε κάθε σταθμό ελέγχου. Δεν τους «είδαμε» αγωνιστικά αλλά δεν
είναι της στιγμής. «Χεράς» ο Ισπανός, μετρ στην άσφαλτο όταν κέρδιζε ετάπ
από τον Έρικσον στην Καταλονία με το Μεγκάν πριν από ένα χρόνο,
προσαρμόστηκε στα ελληνικά σπαστήρια και κέρδισε. Υπέροχο και το «λεμονάκι»
του, αλλά αναμείνατε. Για τον Τσέχο τι να γράψουμε; Στο δρόμο μας από το
1994 (το 1992 και 1993 τον «είχε» ο Σώτος Κοκκίνης της πεντάδας των
40άρηδων) ξέρουμε ?ίσως όσο κανείς? τι μπορεί να κάνει. Το ένα πόδι στο
γκάζι, το άλλο στο φρένο, το ένα χέρι στο τιμόνι το άλλο μεταξύ
επιλογέα-χειρόφρενου και το Φελίτσια στον αέρα. Είναι ισχυρότερο από άλλοτε
αλλά παραμένει ένα αυτοκίνητο 1.600 κυβικών εκατοστών με μικρών διαστάσεων
λάστιχα και τίποτα το ιδιαίτερο στην εξέλιξη του συστήματος μετάδοσης.
Κρίμα για τον ίδιο και για την ομάδα του το ότι είναι μάλλον απίθανη η
συμμετοχή του Οκτάβια WRC στο Παγκόσμιο. Ίσως τον δούμε με 4x4 και τούρμπο
στο Χαλκιδικής του 1998.
Μέχρι τότε, τον έβλεπε και μάλιστα πεντακάθαρα σε όλο τον αγώνα ο Ντιμ. O
Στεφανής μονίμως ON με το 100% (πάει και άλλο, Κωστή;), η Κλειώ στο
κόκκινο, το Λαγκούνα με την οικογένεια κατά πόδας (πάντα διακριτικά), ο
Παντελής άρχοντας στα σέρβις με τους συνεργάτες του σε επιφυλακή και ο κ.
Τάκης Δημητρακόπουλος ήταν ο Έλληνας που προκάλεσε πονοκέφαλο στους κυρίους
Πουτζ και Γιανέμπα της Σέατ και της Σκόντα αντίστοιχα. Κανένα λάθος, κανένα
πρόβλημα και αν δεν ήταν ο βαρύς συντελεστής, ή αν εμείς πιέζαμε (ούτε
αυτό..), τότε ίσως η εξέλιξη του αγώνα θα ήταν διαφορετική. Τα είχαν τα
παιδιά τα Σκόντα. Δεν μπορούμε να το στηρίξουμε μαθηματικά αλλά αυτή είναι
η αίσθησή μας όπως ζήσαμε το παιχνίδι όλο το 90λεπτο.
Έβδομος άσος (είπαμε μπιρίμπα και μάλιστα παρθένα) ο Κώστας Αργυρίου!
Υπέροχος ο mr Τογιότα Στάρλετ άλλοτε και τώρα. Πήρε το νέο μοντέλο και με
ούτε 1.400 κ.εκ. δούλεψε σκληρά στην προετοιμασία-εξέλιξη, οδήγησε γρήγορα
και σοβαρά και κέρδισε! Συγχαρητήρια και σε όσους τον εμπιστεύτηκαν. Έδωσε
και το μήνυμα για το τι μέλλει γενέσθαι σε λίγους μήνες...
Μπαλαντέρ στην πολύ προσωπική αυτή παρτίδα, ο Αγγελος Ζήβας και ο Δημήτρης
Ξανθάκος, οι άνθρωποι Τογιότα Στάρλετ και Νισάν Μίκρα (απόλυτη ευστοχία για
τη Μιάτα). Οι κυρίαρχοι στο επί ίσοις όροις παιχνίδι που είναι το πλέον
τίμιο αλλά και το πλέον δύσκολο. Την ήθελε τη δικαίωση ο ψηλός, την
δικαιούνταν την επιτυχία ο κύριος Δημήτρης Ξανθάκος. Στο δρόμο τους οι δύο
ιπτάμενοι Έλληνες του αγώνα. O Παντελής Τόψης σε επίπεδο Τογιότα, ο Σωτήρης
Ζιάκας στον πόλεμο των Μίκρα. Τόσο ένας, όσο και ο άλλος ανέβασαν πολύ ψηλά
τον πήχη σε σχέση με το πού μπορεί να φτάσει ένα 1.300άρι, όταν οδηγηθεί με
ψυχή...
Από εκεί και πέρα και πάντα σε σχέση με τα εγχώρια προϊόντα.
O Αποστόλου όπως πάντα διασκέδαζε αφήνοντας το όποιο άγχος στον Κριάδη και
στους Καρανικολαίους, ο Παπαδημητρίου ολοκλήρωσε την προπόνησή του στο Ράλι
Ακρόπολις αντιμετωπίζοντας με το χαμόγελο και με τέρμα γκάζι τις πολλές
ατυχίες (για τα μπάζα η ανάρτηση, οπότε πολλά λάστιχα κλαταρισμένα και βίβα
Πετρόπουλε) και ο Μοσχούτης πήρε αυτό που ήθελε με το ένα χέρι και έφυγε.
Τι άλλο εντoπίσαμε τηρουμένων των αναλογιών;
Το πείσμα και τον ενθουσιασμό του άτυχου Βαζάκα, την άνεση και την ηρεμία
που χαρακτηρίζει τελευταία το Βασίλη Χαλκιά, την έντονη διάθεση για αγώνες
του Σωτήρη Χατζητσοπάνη, το ντέρμπι Τσάδαρη, Καλτσούνη στην παράταση, την
επιβίωση όλων των Φίατ Τσινκουετσέντο (1.100 ή 900 κ.εκ, πεντακοσαράκια
είναι), τη θετική εικόνα που παρουσιάζει το Μίκρα Challenge, και την ήρεμη
δύναμη που εκφράζει η παλιοπαρέα με τα Στάρλετ.
Το «λάχανο» και τα «λεμόνια»...
Σε πρώτο πρόσωπο τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. H εμπειρία συνεχίζεται σε
όλα τα επίπεδα. Αναμφισβήτητα όσο ζεις, μαθαίνεις μεγαλώνοντας. Το αν και
πώς προσπερνάς εξαρτάται. Είναι θέμα χαρακτήρα, λένε. Και συνθηκών και
συμπτώσεων, συμπληρώνουμε. Δεν παραμυθιάζομαι, δεν παρασύρομαι από χλομά
συγχαρητήρια, δεν μπαίνω στη λογική της φράσης «τηρουμένων των αναλογιών»
και κρατάω το σχόλιο πιστού μου συνεργάτη επί μία δεκαετία. «Χειρότερα δε
γινότανε», σχολίασε με την ειλικρίνεια που τον (την) διακρίνει.
Αναμφισβήτητα σε πρώτο πρόσωπο, όχι. Αρνούμαι τη λογική του τερματισμού,
δεν είναι αυτό που λείπει από το παλμαρέ μου. Για την εταιρία, σε ό,τι
αφορά τη βάση, ικανοποιήθηκαν. Τα συγχαρητήρια όλων των πρώην μου με τις
κόκκινες μπλούζες που ήρθαν στην τελευταία Λιβαδειά, με συγκίνησαν, με
έστειλαν αλλού (ε, ναι, εκεί στο υπόγειο του Χάνιου λίγα μέτρα πιο πέρα),
αλλά τα μάτια τους έλεγαν άλλα... Ύστερα από 14-15 χρόνια ξέρεις. Το
κυριότερο, δε με ξεγελάει η ευγένεια των διοικούντων της εταιρίας που με
επέλεξε και με εμπιστεύεται (κυρίως με σέβονται...) τα δύο τελευταία
χρόνια. Θέλουν (-ουμε) τουλάχιστον τη διεκδίκηση της νίκης και είναι θετικό
ότι έστω με τα μάτια συμφωνούμε. Από εκεί και πέρα, δεν τίθεται θέμα ότι η
ευθύνη για τα 5 λεπτά της εξωπραγματικής διαφοράς με τον Ντιμ, λίγο πριν
από το τέλος του δεύτερου σκέλους, είναι αναμφισβήτητα δική μου. Δοκίμασα
τη «λαχανίδα» («λαχανάκι» είναι πιο «cute», αλλά «ο Λέβι τα παίρνει στο
κρανίο...») πριν από δύο χρόνια και ύστερα από έξι μήνες υποτιμώντας τον
Τάκη, τον Κωστή και την οικογενειακή τους ομάδα και προσπερνώντας την Κλειώ
και υπερεκτιμώντας εαυτόν και την ισπανική μηχανή, σχολίασα ότι, αν
δουλεύει, κερδίζουμε. Στην αρχή της φετινής χρονιάς επανέλαβα τα ίδια
προσθέτοντας ότι σίγουρα θα δουλέψει. Ζητήσαμε διορθώσεις-βελτιώσεις μετά
το Θερμαϊκού, έγιναν τα πάντα αλλά... στα μπάζα στο Ολύμπιο.
Στο Ακρόπολις, ακόμη χειρότερα σε σχέση με την αυστηρή και απαραίτητη
αυτοκριτική. Οι λεπτομέρειες και οι δικαιολογίες δεν αφορούν ούτε τους
ιδιοκτήτες, ούτε τον καλό φίλο διοικητή μιας τόσο σοβαρής εταιρίας, ούτε
βέβαια την κοινή γνώμη που καταγράφει, αναλύει σχολιάζει και, αν μάλιστα
μετράς (έστω κάποτε), δε συγχωρεί.
Σε εμπιστεύονται εν λευκώ, όταν όμως «δε βγαίνει» η πρόταση-επιλογή
δυσπιστούν, οπότε είναι έγκλημα να εμπλακείς στη λογική της δικαιολογίας.
«Δε λέει, γαμώτο». Από τη στιγμή που κυκλοφορείς, οπλοφορείς και
πυροβολείς, πρέπει να είσαι εύστοχος. Αν όχι, τότε όντας ζαλισμένος από τα
αντίπαλα πυρά είναι άδικο να τα χρεώσεις στο όπλο.
«Πάει αέρα η λαχανίδα» και μάλιστα σήμερα δε σπάει-δε χαλάει. Είναι πίσω
από την Κλειώ στα σημεία, αλλά έπρεπε να έχουμε βρει τον τρόπο για να
δημιουργήσουμε στομαχικές διαταραχές στη Γαλλίδα και σε αυτούς τους
διαβόλους τα Φελίτσια. Όταν πιστεύεις, κερδίζεις και δε σε «ρίχνουν» οι
παραπάνω ίπποι και άλλα στοιχεία συνδεμένα με τεχνικές προδιαγραφές.
Δυστυχώς, αποσυντονιστήκαμε, «χάσαμε» το στόχο, δεν καταφέραμε έστω να
πιέσουμε, και εκατό φορές κρίμα για όσους γύρω μας προσπάθησαν πολύ.
O «Πετρό» παραπλεύρως ξεπέρασε τον εαυτό του μέσα και έξω από το μπάκετ
του, στα κλειστά σέρβις οι μηχανικοί της Τεχνοκάρ ήταν άψογοι σε όλα τα
επίπεδα, ο Παπασταθόπουλος έστησε και συντόνισε τέλεια τη μάχη, το δίδυμο
Ευαγγελίδη-Χασάπη ήταν οι καλύτεροι φίλοι για ένα τριήμερο, ο Παπαδόπουλος
φρόντιζε να μη μας λείπει τίποτα, ο Κολιγιάννης δοκίμασε τα πάντα, ώστε να
ικανοποιούν οι αναρτήσεις της Πρόφλεξ, ο Σπέγγος συνδύασε περίφημα το ρόλο
του φίλου και του επαγγελματία υπεύθυνου για τα λάστιχα και οι δύο κυρίες
της ομάδας έπαιξαν περίφημα το ρόλο τους. Για τον κύριο Δημήτρη Μιχελακάκη,
ουδέν σχόλιο. Θα παρεξηγηθώ και ξέρω ότι μισεί τα σαλιαρίσματα. Τα λέμε με
τα μάτια από το 1981 και αρκεί...
Σίγουρα δεν αρκεί ο τερματισμός στο Ράλι Ακρόπολις ούτε για μία εταιρία που
διεκδικεί με πείσμα την πρώτη θέση στη μάχη των πωλήσεων (την Κυριακή
βρέθηκαν στα βουνά τα στελέχη της «άλλης» αγωνιστικής ομάδας που διοικεί ο
Γιάννης Μαραντίδης), ούτε για έναν οδηγό αγώνων με πολύχρονη αγωνιστική
παρουσία. Δεύτεροι ελλείψει τρίτου στα 42 μου και έπειτα από 20 χρόνια στο
μπάκετ και μάλιστα με επαγγελματική σχέση; Χμ, είπαμε, δε λέει... Για τα
μπάζα!
Στο τεύχος Αυγούστου με την ευκαιρία της παρουσίασης του Ιμπίθα κιτ καρ που
δοκιμάσαμε την επομένη του αγώνα, θα αναφερθούμε με περισσότερες
λεπτομέρειες στα τερτίπια και στα πλεονεκτήματα της λαχανίδας.
Ιμπίθα κιτ καρ-ΕVΟ 2 λοιπόν και μάλιστα αυτό του Βέμπερ με το χειρόφρενο σε
παράλληλη θέση σε σχέση με το σειριακό επιλογέα των έξι ταχυτήτων και άντε
τώρα να γράψεις ότι πρόκειται για πύραυλο. Να το φέρουν, να πάρεις το
πηδάλιο και να ψάχνεις την Κλειώ, το Μεγκάν και ό,τι άλλο. Αντε να κρυφτείς
μετά. Αστειευόμαστε. Δεν τίθεται θέμα. Μας εντυπωσίασε σε όλα τα επίπεδα
και είναι άδικη ακόμη και η θεωρητική σύγκριση.
E, ναι, το γνωρίσαμε, μας άρεσε και θέλουμε το φλερτ να ακολουθήσει τη
λογική συνέχεια.
Το άσμα «άστο να μείνουμε φίλοι» δε μας εκφράζει γενικώς, (αν και... όλα
εδώ πληρώνονται) πόσο μάλιστα ειδικώς...
«Δεν υπάρχει ελπίδα καμιά»; Καλή η ερώτηση, δύσκολη η απάντηση. Είπαμε, ένα
μήνα υπομονή, για περισσότερα ζαρζαβατικά με ξινή ή πικρή γεύση. Αρέσει
μάλιστα περισσότερο από τη γλυκιά που κρύβει εκπλήξεις, καλύπτει αδυναμίες
και εκτός των άλλων είναι και συνηθισμένη, φυσιολογική υπόθεση. H εύκολη
λύση.
H δύσκολη, η διαφορετική, ακόμη και αν ενίοτε ταλαιπωρεί είναι αυτή που
προκαλεί σε όλα τα επίπεδα
Και του χρόνου; Χμ ίδωμεν! Τα χρόνια περνούν και οι συνθήκες πιέζουν για το
τελευταίο αντίο. Αποκλείεται να γίνουμε γραφικοί και ως «μαϊντανοί» να
παραμένουμε ενεργοί με το ζόρι εκμεταλλευόμενοι καταστάσεις και συνθήκες.
Αηδιάζουμε με αντίστοιχες περιπτώσεις._
Στράτης Χατζηπαναγιώτου