Bαρόμετρο

«ΠΕΦΤΟΥΝ οι τιμές των αυτοκινήτων. Φθηνότερα τα I.X. Κάτω οι τιμές των
μεταχειρισμένων».
Αυτοί ήταν πάλι μερικοί από τους τίτλους των εφημερίδων τις τελευταίες
μέρες. Αλλα όμως λένε οι τίτλοι, άλλα εννοούν και αλλού βρίσκεται η
αλήθεια.
Πρέπει να γυρίσουμε όμως λίγο πίσω για να θυμηθεί ο αναγνώστης πώς ξεκίνησε
αυτή η ιστορία.
H Ελλάδα βρέθηκε κατηγορούμενη από την Κοινότητα το Νοέμβριο του ?96 για
διαφορετική φορολογική μεταχείριση καινούριων και μεταχειρισμένων
αυτοκινήτων.
Μετά την ακροαματική διαδικασία το Μάιο του ?97, ο εισαγγελέας εισηγήθηκε
καταδίκη για την Ελλάδα. H απόφαση του Δικαστηρίου αναμένεται το φθινόπωρο.
Στο διάστημα αυτό η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει μια λύση
αποδεκτή από την Κοινότητα και να κλείσει η υπόθεση πριν εκδοθεί
καταδικαστική απόφαση, η οποία έχει μεγάλες πιθανότητες να περιέχει και
πρόστιμο.
H Ελλάδα, λοιπόν, μέσω εκπροσώπου του υπουργείου Οικονομικών, κατέθεσε στις
11 Ιουλίου πρόταση στην Επιτροπή για τη διευθέτηση του θέματος.
Τα άρθρα των εφημερίδων, αφορούν αυτήν ακριβώς την πρόταση, ενώ η Κοινότητα
δεν έχει ακόμη απαντήσει επί της ουσίας.
ΗΚελληνική πρόταση έχει αρκετά τρωτά τα οποία εστιάζονται κυρίως σε δύο
σημεία:
1. Εξακολουθεί και έχει διαφορετικούς συντελεστές φορολογικής επιβάρυνσης
για τα μεταχειρισμένα, οι οποίοι βασίζονται στις εκπομπές ρύπων.
Οι προτεινόμενοι συντελεστές φορολογίας, έχουν μάλιστα μεγάλες μεταξύ τους
αποκλίσεις. Για παράδειγμα, τα τελευταίας γενιάς καταλυτικά αυτοκίνητα
έχουν συντελεστή 50% χαμηλότερο από αυτόν της προηγουμένης γενιάς
(?92-?93), ενώ τα καταλυτική πρώτης γενιάς (?90-?92) έχουν συντελεστή
τριπλάσιο από τα σύγχρονα.
Όσο για τα συμβατικά ούτε λόγος.
Επί της ουσίας λοιπόν δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από το ισχύον σύστημα
εξαιτίας του οποίου βρεθήκαμε κατηγορούμενοι.Κ
2. H πρόταση βασίζεται σε ποσοστά ετήσιας απαξίωσης πολύ μικρότερα από αυτά
που επέβαλε η Κοινότητα στην Πορτογαλία σε ανάλογη δικαστική υπόθεση πριν
από δύο περίπου χρόνια.
Το Βαρόμετρο θυμίζει στο σημείο αυτό ότι μοναδικός σκοπός της ελληνικής
πρότασης είναι να μην αρχίσουν να εισάγονται «ανεξέλεγκτα» παλιά
μεταχειρισμένα αυτοκίνητα οπότε τα δημόσια ταμεία θα χάνουν έσοδα...
H Ελλάδα προσπαθεί δηλαδή, με φορολογικές μεθοδεύσεις να πετύχει αυτό που
θα έπρεπε να κάνει με τεχνολογικά μέσα, δηλαδή με τα KTEO.
Ακόμη, αν η E.O.K. επιβάλλει μεγαλύτερα ποσοστά ετήσιας απαξιώσεως στην
ελληνική πρόταση, το όλο «οικοδόμημα» θα πέσει σαν χάρτινος πύργος,
δεδομένου ότι δεν καλύπτει πλέον παρά περιθωριακά τους επιθυμητούς στόχους.
Αν η πρόταση γίνει δεκτή ως έχει, μπορεί να έχει κάποια απόδοση για το
1998, όσο όμως μπαίνουν στην αγορά του μεταχειρισμένου της Ευρώπης τα
τελευταίας γενιάς καταλυτικά, παύει να καλύπτει τον αρχικό της σκοπό. Αυτά
ως προς τη διαμάχη της Ελλάδος με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Υπάρχει και ένα κομμάτι της πρότασης που είναι καθαρά ελληνικό και αφορά
κίνητρα (υποτίθεται) για την ανανέωση του στόλου, ή με άλλα λόγια την
αντικατάσταση των παλαιών αυτοκινήτων. Τα προτεινόμενα κίνητρα είναι
300.000 δρχ. για να αποσύρει κάποιος το αυτοκίνητό του από την κυκλοφορία
και 500.000 έως 800.000 δρχ. ?ανάλογα με τον κυβισμό? για να το εξάγει στο
εξωτερικό.
Αυτές οι δύο ιδέες μπορεί να ακούγονται λογικές αλλά στην πράξη δεν μπορούν
να εφαρμοστούν.
Το ποσό των 300.000 δρχ. αφορά κυρίως αυτοκίνητα άνω των 18 ετών, των
οποίων η αξία στην αγορά μεταχειρισμένου είναι περίπου η ίδια.
Δηλαδή ανάμεσα σε πώληση ή απόσυρση δεν υπάρχει διαφορά.
Ακόμη, όσοι έχουν τέτοια αυτοκίνητα, ασφαλώς δεν είναι σε θέση να διαθέσουν
2 ή 2,5 εκατ. δραχμές για να το αντικαταστήσουν με καινούριο.
H μόνη λύση λοιπόν γι? αυτή την κατηγορία είναι η αντικατάσταση με κάποιο
νεότερο μεταχειρισμένο. Απόδοση δηλαδή ως προς την ανανέωση του στόλου
μηδαμινή και ως προς τα έσοδα του δημοσίου από φόρους, μηδενική!
Τα ποσά που δίδονται σαν κίνητρα για εξαγωγές είναι με τον επιεικέστερο
χαρακτηρισμό αστεία, για τον απλό λόγο ότι ακόμη και όταν αφαιρέσει κανείς
την αξία του κινήτρου, το αυτοκίνητο παραμένει ακόμη πιο ακριβό και πιο
παλιό από ένα αντίστοιχο που προέρχεται από την ευρωπαϊκή αγορά
μεταχειρισμένου.
Αρα πελάτης δεν υπάρχει, και το μόνο που μπορεί να γίνει είναι ο κύριος
Γιάννης (Έλληνας) να εξάγει στον... εαυτό του Γιάννη (Αλβανό) για να
καρπωθεί το πριμ, αν βέβαια δεν υποχρεούται ο «εξαγωγέας» να αποδείξει την
είσοδο συναλλάγματος ισόποσου με το προτεινόμενο πριμ.
Αν χρειάζεται το «ροζ» χαρτάκι, τότε η λύση των εξαγωγών παραμένει ανοικτή
μόνο σε αυτούς που έχουν ανάγκη να «ξεπλένουν» χρήμα. Βρίσκει δηλαδή ο
«εξαγωγέας» ένα σαράβαλο, το οποίο το αγοράζει προς 50.000 δρχ, το εξάγει
(και το πετάει στα παλιοσίδερα), φέρνει «ροζ» χαρτάκι των 500.000 δρχ (τόσο
λέει ότι το πούλησε) και παίρνει και το πριμ των 500.000. Κέρδος δηλαδή
450.000 δρχ. συν το ξέπλυμα.

Ποιο είναι το συμπέρασμα: Αρκετά συνηθισμένο για την ελληνική
πραγματικότητα, δεδομένου ότι διέπεται από ένα σωρό προχειρότητες και
ασχετοσύνες, που προέρχονται από τη λογική των ανθρώπων που χειρίζονται το
θέμα και αρέσκονται να βλέπουν το δένδρο και να χάνουν το δάσος.
Το βαρόμετρο απορεί πως ένας υπουργός σαν τον κ. Γ. Δρυ δέχεται να του
κάνουν οι επιτελείς του τέτοιες προτάσεις και να τις υποβάλει το υπουργείο
του στην Κοινότητα.
Δεν αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για χάρτινο πύργο που θα γκρεμιστεί, χωρίς
να του αποφέρει τα έσοδα τα οποία του έχουν υποσχεθεί οι φωστήρες του;
Δε θα είναι υπεύθυνος όταν συμβεί κάτι τέτοιο;
Ή υπολογίζει ότι, όταν γίνει ανασχηματισμός και αλλάξει καρέκλα (ή
απαλλαγεί από αυτήν), τις επιλογές του θα τις χρεωθεί ο επόμενος υπουργός,
και γι? αυτό αδιαφορεί;_ΠΛ

H είδηση, ήρθε την τρίτη 22 Ιουλίου. «Η Κομισιόν απέρριψε την ελληνική
πρόταση για τα μεταχειρισμένα».
Συγκεκριμένα η πρόταση της Ελλάδας «κόλλησε» στα δύο προβλήματα που
αναφέρει πιο πάνω το Βαρόμετρο. Το πρώτο είναι ο ρυθμός απαξίωσης να είναι
όμοιος με αυτόν που επέβαλε η EOK στην Πορτογαλία, που είναι 18% για τα δύο
πρώτα χρόνια και φθάνει 67% στα 8 χρόνια.
Το δεύτερο είναι ότι δε δέχεται διαφοροποίηση συντελεστών φορολογίας βάσει
τεχνολογίας εκπομπής. Αυτά είναι δουλειά των KTEO (αν έχετε) και δεν
αφορούν το φορολογικό σύστημα. Επειδή η ελληνική πρόταση διαφοράς
φορολογικών συντελεστών για τις κατηγορίες των μεταχειρισμένων, βασίζεται
στο επιχείρημα ότι τα παλαιότερα αυτοκίνητα, μπήκαν στη χώρα με άλλους
συντελεστές φορολογίας, η Κομισιόν δέχεται οι συντελεστές να αλλάζουν μόνο
για τα χρόνια που ήταν διαφορετικοί. Στην προκειμένη περίπτωση το 1993, που
ήταν η χρονιά κατά την οποία καθορίστηκαν οι συντελεστές που ισχύουν
σήμερα. Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι οι συντελεστές που ισχύουν για τα
καινούρια, θα πρέπει να ισχύουν και για τα μεταχειρισμένα μέχρι και του
?93.