6ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου
Καρχαρίες και πιράνχας...Τα φώτα της δημοσιότητας έσβησαν, το 6ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου
αποτελεί παρελθόν, όμως η δυσάρεστη οσμή από τα τεκταινόμενα πλανάται ακόμα
στον αέρα.
Το θέατρο του παραλόγου ξεκίνησε στις 21 Μαΐου του 1995 ?ημέρα υπογραφής
της συμφωνίας? και η κορυφαία πράξη του δράματος παίχτηκε το πρώτο
δεκαήμερο του Αυγούστου. Πολλοί θα αναρωτιέστε γιατί μιλάμε για δράματα τη
στιγμή που η διοργάνωση «στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία». Μα αυτό ακριβώς
είναι το δράμα. Το κέρδος μας απ? αυτή την «επιτυχία» είναι χρέη ύψους 2,5
δισ. δραχμών. Το θαύμα έγινε διότι ο κ. Νεμπιόλο και η παρέα του φάνηκαν
πολύ πιο έξυπνοι από εμάς. Μας παραχώρησαν το «δικαίωμα» να διοργανώσουμε
τους αγώνες και όλες τις υποχρεώσεις που αυτό συνεπάγεται, αλλά κράτησαν
όλα τα πιθανά οφέλη για τον εαυτό τους. Αν κάτι δεν πήγαινε καλά θα έφταιγε
η οργανωτική επιτροπή. Αν όλα λειτουργούσαν άψογα η επιτυχία θα ήταν της
IAAF.
H ευθύνη βαραίνει τους ανθρώπους που υπέγραψαν το Μάιο του ?95 την περίφημη
σύμβαση. Τότε πολιτικός προϊστάμενος ήταν ο Γιώργος Λιάνης και «αθλητικός»
ο πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ Στράτος Μολυβάς. Αναλάβαμε μια διοργάνωση που δεν την
ήθελε κανείς (οι Μεξικάνοι έφυγαν τρέχοντας όταν κατάλαβαν το παιχνίδι του
κ. Νεμπιόλο) και αντί να επιβάλλουμε τους δικούς μας όρους παραδοθήκαμε
αμαχητί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το θέμα των άδειων κερκίδων.
Μάταια φώναζε η K.O.E για αλλαγή της ημερομηνίας διεξαγωγής των αγώνων. O
παμπόνηρος Ιταλός έβλεπε ότι το δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου ήταν πολύ
κοντά στις 5 Σεπτεμβρίου ?ημέρα που γίνεται η ψηφοφορία για τους
Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004? και οι θετικές εντυπώσεις από το «Αθήνα ?97»
εις βάρος της υποψηφιότητας της Ρώμης. Όταν εκ των υστέρων είδε τις άδειες
κερκίδες, πανικοβλήθηκε και άρχισε να εκτοξεύει κατηγορίες. O λόγος απλός:
Το «προϊόν» έπρεπε να φαίνεται ότι πουλάει. Αλλιώς του χρόνου οι χορηγοί δε
θα ήταν διατεθειμένοι να επενδύσουν τα ίδια χρήματα. Κακά τα ψέματα, μιλάμε
για μια καλοστημένη επιχείρηση που αποφέρει τεράστια κέρδη στους καρχαρίες
της IAAF. Αντί λοιπόν να τους επιστρέψουμε την «τιμή» να διοργανώσουμε τους
αγώνες καθίσαμε και τους ανεχτήκαμε. E, καλά να πάθουμε.
Ένα άλλο ενδεικτικό παράδειγμα είναι αυτό των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. H
κρατική τηλεόραση είχε την υποχρέωση να καλύψει τους αγώνες σύμφωνα με τις
προδιαγραφές της IAAF. Το κόστος για να μπορέσει η EPT να ανταποκριθεί σε
αυτές ξεπέρασε τα 4 δισ. H εκμετάλλευση όμως των τηλεοπτικών δικαιωμάτων σε
όλο τον κόσμο, και τα αντίστοιχα κέρδη πηγαίνουν στην IAAF. Με άλλα λόγια,
δηλαδή, η EPT πλήρωσε επιπλέον στην IAAF για να μεταδώσει στην Ελλάδα τους
αγώνες. Δεν είχε λοιπόν καθόλου άδικο ο κ. Νεμπιόλο που μίλησε για
«μετριότητες». Πετύχαμε οργανωτικά, αλλά αποτύχαμε σε διαπραγματεύσεις. O
Ιταλός βρήκε ανεπαρκείς και τους τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί.
Οι καρχαρίες έφαγαν το μεγάλο κομμάτι και η μυρωδιά του χρήματος οδήγησε τα
πιράνχας πάνω στο θύμα για να ολοκληρώσουν το έργο τους. Το χρονικό
περιθώριο για να διοργανωθούν οι αγώνες μικρό, και η πρακτική της
«απευθείας ανάθεσης» σε ημέτερους γνωστή και πολλάκις δοκιμασμένη σε άλλους
χώρους. Βέβαια το τελικό αποτέλεσμα ήταν καλό, αλλά ας μη μιλήσουμε
καλύτερα για σχέση αξίας-τιμής. Τις διάφορες πράξεις αυτού του μακάβριου
γεύματος μπορούσε να παρακολουθήσει κανείς από τις εφημερίδες, καθώς η
κοινή λογική έφθανε για να καταλάβεις ποιο πιράνχα πρόλαβε να φάει και ποιο
έμεινε νηστικό και φωνάζει.
Ήρθε η 1η Αυγούστου και οι εξελίξεις πήραν καταιγιστική μορφή.
H τελετή έναρξης δέχτηκε πολλές κριτικές. Κατά την προσωπική άποψη του
γράφοντος ήταν μια καταπληκτική παράσταση χωρίς ταυτότητα. Μια επίδειξη
ικανοτήτων ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να ήταν τελετή έναρξης σε
οποιαδήποτε διοργάνωση σε όλο τον κόσμο. H Ελλάδα έλειπε όμως απ? αυτή την
παράσταση.
Το πρώτο Σαββατοκύριακο οι άδειες κερκίδες έδωσαν το δικαίωμα. Πρωτοσέλιδο
σε εφημερίδα της Δευτέρας: «Μεγάλη γκάφα με τα εισιτήρια». Βλέπετε, σε
λίγες μέρες άρχιζε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, και να η ευκαιρία για να
αντικαταστήσουμε τον υφυπουργό Αθλητισμού.
H κατάσταση ξέφυγε απο τον έλεγχο των υπευθύνων και διαδραματίστηκαν σκηνές
απείρου κάλλους. «Ανωθεν εντολές» σπασμωδικές κινήσεις και τελεσίγραφα που
αλληλοαναιρούνταν, δημιούργησαν ένα πραγματικό κομφούζιο. Οι κραυγές
κόπασαν ενόψει της απόφασης για τους Ολυμπιακούς του 2004, αλλά να είστε
σίγουροι ότι, αν η απόφαση είναι αρνητική, οι ασκοί του Αιόλου θα ανοίξουν
και θα παρασύρουν πολλούς στο διάβα τους. Κυρίως αυτούς που ενοχλήθηκαν από
τη δήλωση του υφυπουργού Αθλητισμού, ότι μετά το τέλος του πρωταθλήματος
ορκωτοί λογιστές θα κάνουν έλεγχο στη διαχείριση των χρημάτων.
H βροχή που άρχισε να πέφτει αμέσως μετά την τελετή λήξης προβλημάτισε
πολλούς. Κάποιοι είπαν ότι ήταν μια αγωνιώδης προσπάθεια της ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΣ να
ξεπλύνει την ντροπή. Κάποιοι άλλοι μίλησαν για καλοκαιρινή μπόρα και έφυγαν
χαμογελώντας. Ήταν τα νηστικά και τα χορτάτα πιράνχας.
H αλήθεια είναι ότι πετύχαμε ακόμα μια φορά το ακατόρθωτο. H καλύτερη
διοργάνωση όλων των εποχών έκλεισε με σημαντική ζημιά για τη διοργανώτρια
χώρα. Φτάσαμε δηλαδή στην πηγή, γεμίσαμε το ποτήρι, αλλά δροσίστηκε άλλος.
Ας προσέχαμε._Τ.Π.
ΥΓ.: Από το παραπάνω άρθρο λείπουν τρία, νομίζω, βασικά στοιχεία που
δημοσιεύθηκαν σε όλες τις ελληνικές εφημερίδες, αλλά και στον O.T. της 14ης
Αυγούστου. Το πρώτο είναι ότι η «μαύρη τρύπα» των αγώνων ξεπέρασε τα 20
δισ. Τα έσοδα από τα εισιτήρια ήταν μόνο 500 εκατ. ενώ τα έσοδα της IAAF
ξεπέρασαν το 1 τρισ. δρχ. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του περιοδικού η
Ελλάδα απώλεσε κάπου 200 δισ. δραχμές!
Αυτά, λοιπόν, για να μην εκστασιαζόμαστε με τα κολάν και τις καμπαγιέ._Κ.Κ.