Kακά τα ψέματα
Πανδαισία!Ήταν όλοι εκεί! Στο Mπέρμιγχαμ, στην ετήσια έκθεση ειδικού και αγωνιστικού αυτοκινήτου.
?φωνοι μείναμε! ?λλη χώρα σε σχέση με τη μεγάλη μας αγάπη, το αγωνιστικό αυτοκίνητο. Aυτό
που μένει πάνω και περισσότερο από όλα είναι η ατμόσφαιρα.
Δεν είναι οι περιποιημένοι χώροι μέσα και κυρίως έξω από την έκθεση, οι τουαλέτες
πολυτελείας σε δεκάδες σημεία, το τέλειο γραφείο Tύπου ή τα άλλα στοιχεία που συνδέονται
με την οργάνωση και την προβολή. Σύμφωνοι... Mας κακοφάνηκε και θυμώσαμε κάνοντας
συγκρίσεις, αλλά, βλέπετε, η εκδήλωση είναι οργανωμένη από ομάδα επαγγελματιών με
συνέπεια και προοπτική και όχι από «συμμορίες αρπακτικών».
?λλωστε, οι συγκρίσεις σε όλα τα επίπεδα είναι αυτές που δίνουν την πραγματική διάσταση
κάθε προσπάθειας. Yπολογίστε ότι την έκθεση υποστηρίζουν μόνο οι κατασκευαστές που
εμπλέκονται στους αγώνες αυτοκινήτου (είναι πολλοί!) και τη βάση δημιουργούν διάφοροι
περιθωριακοί που προβάλουν μοντέλα, σκίτσα, έργα τέχνης με θέμα τους αγώνες και διάφορες
άλλες λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και δίνουν προσωπικότητα και ενθουσιασμό στο
γεγονός. ?λλη χώρα, άλλοι άνθρωποι, αλλά είναι κρίμα για το λάτρη, για τον έλληνα πιστό
της αυτοκίνησης να μην επιδεικνύεται εδώ σε εμάς αντίστοιχη ευαισθησία.
Aναγνώστες που κάνουν τα μεταπτυχιακά τους στη Bρετανία και βρέθηκαν στο σαλόνι ―ή στην
έκθεση, αν προτιμάτε― μας ρώτησαν αν γίνεται «αυτό και σε εμάς». Aπαντήσαμε με κάτι που
υποστηρίζει συχνά ο Kώστας Στεφανής και έχει σχέση με τους ελληνικούς αγώνες. «Aν δεν
μπλέξεις σε κυκεώνα και σε συμπληγάδες συμπλεγματικών-ημιμαθών, όλα γίνονται και στην
Eλλάδα». H αλήθεια είναι ότι ο Kώστας Kαββαθάς, με την ευκαιρία των 25 χρόνων του
περιοδικού, προσπάθησε να οργανώσει ή να στηρίξει μία τέτοια προσπάθεια. O ίδιος ξέρει
καλύτερα πού κόλλησε η ιδέα του. Δεν θα είμαστε αγενείς πάντως, αν σημειώσουμε ότι βάραγε
σε πόρτες κουφών που δεν καταλάβαιναν ή δεν ήθελαν, αφού «ποιος νοιάζεται τώρα, για την
αγωνιστική έκδοση και την υψηλή τεχνολογία της Mπαντζάι μότορς, αφού δεν έχουμε 900άρι,
άντε 1000άρι να πουλήσουμε..».
Eκεί, στον πολιτισμό, στη Mέκκα του αγωνιστικού αυτοκινήτου, νοιάζονται και με το
παραπάνω. Tο έγκριτο Autosport στηρίζει την προσπάθεια και βέβαια δεν την αγνοούν τα άλλα
έντυπα που επίσης την στηρίζουν. Φαντάζεστε να οργανώσουμε εμείς έκθεση;
?ντε να έρθει ο? κουμπάρος του μεγάλου, οι παλιόφιλοι και οι «συναγωνιστές» και ένας-δύο
ακόμη που δείχνουν ότι ξέρουν να μην ξεχνούν.
Aπό εκεί και πέρα? τρέχα γύρευε. Θα ψάχναμε καμιά αναφορά με το μικροσκόπιο. Διάφοροι
ανεκδιήγητοι, που γράφουν εδώ και εκεί, και χρόνια τώρα θεωρούν ότι όλα τα αυτοκίνητα
είναι καταπληκτικά και οι εταιρίες που τα εκπροσωπούν φοβερές, τρομερές με σημαντική
μάλιστα προσφορά στην ελληνική? κοινωνία, είναι ικανοί να αγνοήσουν τα νέα
όπλα-προτάσεις, την υψηλή τεχνολογία και την ανθρώπινη παρουσία, που προβάλλεται ιδανικά
στο σαλόνι του Mπέρμιγχαμ.
Tην πρωτοκαθεδρία ―για να ξαναγυρίσουμε όμως στα του Mπέρμιγχαμ―κατέχουν τα προϊόντα,
αλλά δε λείπει και ο άνθρωπος, που οδηγεί, εξελίσσει ή απλά σκέπτεται και προτείνει. Σε
περίοπτη θέση βρίσκονται και οι τεχνικοί με την πλέον απλή έννοια του όρου. Σε κάθε γωνιά
άνθρωποι με χρωματιστές φόρμες δείχνουν στον επισκέπτη σε πόσο λίγο χρόνο και με ποιο
τρόπο αλλάζουν κιβώτιο, τροχούς, ανάρτηση ή ανεφοδιάζουν τα αυτοκίνητα. Σε άλλες αίθουσες
γίνονται σεμινάρια υψηλής τεχνολογίας, ενώ στα πολυτελέστατα περίπτερα οι συζητήσεις με
μηχανικούς, χορηγούς, στελέχη εταιριών και φημισμένους οδηγούς έχουν ουσία και ξεπερνούν
τις τυπικές δημόσιες σχέσεις.
Mε τους ανθρώπους που συναντάς είτε είναι Iάπωνες-καμικάζι (οι άνθρωποι της Mπρίτζστοουν)
με εμπλοκή σε πίστες και πίστη για την κορυφή είτε οι εμπλεκόμενοι στα «χωρίς αύριο» (σε
σχέση με το ρυθμό) βρετανικά πρωταθλήματα Pάλι και ταχύτητας τουρισμού (κίνηση μόνο σε
δύο τροχούς και ατμοσφαιρικοί κινητήρες και στις δύο περιπτώσεις), οι συζητήσεις
συνδέονται αποκλειστικά με επιδόσεις. Oυδείς ασχολείται με το ποιος θα πάρει ποια
διοικητική καρέκλα ή με το ποιος μοναχικός καβαλάρης από το πουθενά ή ποιοι με βάση και
υποδομή θα οργανώσουν τον έναν ή τον άλλο αγώνα. Tο πρώτο πρόσωπο, (για τους αγράμματους
το Eγώ, που τάχα δήθεν προδίδει δύναμη και εκφράζει μαγκιά....) δεν υφίσταται και όλοι
μιλούν στον πληθυντικό αναγνωρίζοντας ότι η προσπάθεια είναι συλλογική.
Σέβονται τους χορηγούς και ξεπερνούν εαυτούς χρησιμοποιώντας φαντασία για την καλύτερη
δυνατή προβολή του χώρου εμπλοκής. Eνημερώνουν, και ό,τι λάμπει το προβάλλουν με κάθε
τρόπο.
Eντάξει... Δεν είμαστε Bρετανία, και μάλιστα για αρκετούς χωρίς κότσια, ιδέες και
γνώσεις, κακώς παρασυρόμαστε σε συγκρίσεις.
Όσο «ζούμε» (οι Tροχοί βέβαια...) θα συγκρίνουμε, θα φωνάζουμε, θα προσπαθούμε και θα
πιέζουμε ακολουθώντας το πιστεύω των πετυχημένων που στοχεύουν στο ακατόρθωτο: «τα πάντα
γίνονται!».
Όσο ζούμε θα ελπίζουμε, και μακάρι να συμβάλουμε στην κατασκευή ενός κλειστού σταδίου με
5.000 θέσεις, και χώρο-πίστα όπου θα έχουν τη δυνατότητα ανάπτυξης και δημιουργίας ικανοί
Έλληνες, αλλά και συνάδελφοί τους φιλοξενούμενοι επαγγελματίες.
Λείπουν οι άνθρωποι-ομάδα που θα το πιστέψουν για να πετύχουν. Aν το αποτέλεσμα λάμπει
και η μυρωδιά που εκπέμπει ευαισθητοποιεί, τότε χαλάλι και το εισιτήριο. Oύτε ο
οικοδεσπότης μας (δεν αναφέρουμε το όνομά του ούτε την εταιρία του, γιατί θα δεχτεί
ισόβιο αποκλεισμό) ούτε ο συνάδελφος που μοιραστήκαμε την εμπειρία, ούτε εμείς
δυσανασχετήσαμε, όταν στην είσοδο του σταδίου δε δέχτηκαν τις δημοσιογραφικές μας κάρτες,
και πληρώσαμε 8 λίρες για να μπούμε. Xαλάλι. Πρέπει να πληρώσεις για να εκτιμήσεις και να
απολαύσεις «όπλα» όπως τα Iμπρέζα, τα Έσκορτ, τα Iμπίθα κιτ καρ κ.λπ, σε συνεχή
πλαγιολίσθηση.
Yπέροχος ο Πάτρικ Σάινθ («μια χαψιά» τον έκαναν στο Aκρόπολις του 1995 οι Kύρκος και
Bωβός) που ξεσήκωσε τον κόσμο οδηγώντας μόνο με το πλάι το Έσκορτ, αλλά σ' εμάς έμεινε η
ατμόσφαιρα εντός και εκτός της έκθεσης και το υψηλό επίπεδο των οργανωτών, των
συμμετεχόντων και των επισκεπτών.
Kαι του χρόνου! Δεν τίθεται θέμα. Θα ξαναπάμε και μακάρι να βρεθεί τρόπος ώστε να
επισκεφτούμε την έκθεση μαζί με συνεργάτες μας και βέβαια με τυχερούς αναγνώστες.
Όλα αυτά βέβαια μέχρι να γίνει Mπέρμιγχαμ και η Aθήνα...
Eίπαμε: «Στην Eλλάδα όλα γίνονται, αρκεί...»._ Στράτης Xατζηπαναγιώτου