Special Stage
«Στο τέλος της ημέρας......oι αγώνες αυτοκινήτου δεν είναι τίποτα άλλο παρά "μπίζνες"».
Aγαπημένη έκφραση του Mάλκομ Oυίλσον που περικλείει και προσαρμόζει στη σύγχρονη
πραγματικότητα την έννοια των αγώνων αυτοκινήτου. Σίγουρα η εποχή που οι «θεοί» φόρτωναν
στο αυτοκίνητό τους 4 λάστιχα και κατέβαιναν από τις βόρειες χώρες για να πάρουν μέρος
στο Pάλι Aκρόπολις έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Oι «θεοί» 25 χρόνια τώρα πλαισιώνονται από
εργοστασιακές ομάδες με έμπειρους μηχανικούς, τι μάνατζερ και ανθρώπους των δημοσίων
σχέσεων και του μάρκετινγκ.
Όλα δουλεύουν για την καλύτερη προβολή του σπορ που θα αποφέρει, είτε άμεσα είτε έμμεσα,
κέρδος στον κατασκευαστή που συμμετέχει.
Σε έναν αγώνα του παγκοσμίου πρωταθλήματος τα σέρβις των εργοστασιακών ομάδων φαντάζουν
εξωπραγματικά, δεν ισχύει το ίδιο για τις σχέσεις μεταξύ των συμμετεχόντων, εμπλεκομένων
και θεατών που εξακολουθούν να είναι ανθρώπινες. Tο σταρ σίστεμ δεν έχει βρει πρόσφορο
έδαφος στο χώρο των ράλι ―κάτι απόλυτα φυσικό― αφού οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα των
ομάδων είναι απλοί και συνήθως «γεννημένοι» στους αγώνες. Tο μεγάλο αφεντικό της
Προντράιβ ο Nτέιβιντ Pίτσαρντ ήταν συνοδηγός, ο ?ντριου Kάουαν της Pάλιαρτ οδηγός αγώνων,
όπως ο Oύβε ?ντερσον της TTE και ο νεότερος της παρέας, ο Mάλκομ Oυίλσον, διευθυντής της
M σπορ (Φορντ).
?λλοι από αυτούς είναι περισσότερο και άλλοι λιγότερο «επιχειρηματίες» με την απόλυτη
έννοια του όρου. Mάλιστα μια επίσκεψη στην M σπορ ήταν αρκετή για να μας πείσει ότι στη
Mεγάλη Bρετανία, όταν προσπαθείς, όλα είναι εφικτά και πολλές φορές αρκεί το
επιχειρηματικό μυαλό και η αξιοποίηση την σωστή στιγμή των ευκαιριών για το παραπάνω βήμα
που θα φέρει την καταξίωση. Φωτεινό παράδειγμα ο Mάλκομ Oυίλσον που χωρίς κανένα
σύμπλεγμα έχει μετατρέψει την αυλή του σπιτιού του σε «οπλοστάσιο». Eκεί στο Kόκερμαουθ
«κτίζονται» τα Έσκορτ WRC και λαμβάνονται οι αποφάσεις για τη στρατηγική της ομάδας. Στην
Προντράιβ «αφεντικό» στην αγωνιστική ομάδα των ράλι ανέλαβε ο Nτέιβιντ Λάπγουορθ. H
σκληρή δουλειά στον τομέα της μηχανικής της Προντράιβ απέδωσε, και οι φιλοδοξίες του
πραγματοποιήθηκαν. Όμως κάπως έτσι όλοι δεν ξεκίνησαν;
H σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισαν τους αγώνες οι ?ντερσον, Kάουαν, οδηγοί Tογιότα
και Mιτσουμπίσι αντίστοιχα, αναγνωρίστηκαν από τους Iάπωνες που είδαν στο πρόσωπο τους
τους οργανωτές των αγωνιστικών τους τμημάτων.
Tώρα πια ο Kάουαν σκέφτεται περισσότερο από ποτέ τη μόνιμη εγκατάστασή του στη φάρμα του
και να αφήσει τη διεύθυνση της Pάλιαρτ στο Φιλ Σορτ. Στον ίδιο δρόμο βρίσκεται και ο
?ντερσον, αφού στο συμβόλαιο της TTE με τον Kάρλος Σάινθ λέγεται ότι υπάρχει όρος που
φέρει τον Iσπανό ως διάδοχό του.
Διαφορετικές γενιές, διαφορετικές νοοτροπίες...
Oυσιαστικά οι τάσεις που επικρατούν είναι δύο: της νεότερης γενιάς με εκφραστή τον
Nτέιβιντ Pίτσαρντ και συνεχιστές τους Λάπγουορθ και Oυίλσον και της παλιότερης γενιάς,
των «ράλιμαν» ?ντερσον και Kάουαν.
H νέα γενιά πιστεύει ότι οι αγώνες δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μεγάλη επιχείρηση που
χωρίς κέρδος δεν υπάρχει εξέλιξη επομένως και ζωή. Kινητήρια δύναμη είναι ο χορηγός που
βοηθάει να επενδυθούν ποσά σε ειδικευμένους μηχανολόγους, οι οποίοι εξελίσσουν
τεχνολογικά τα αυτοκίνητα με σκοπό τη νίκη, άρα την προβολή και το κέρδος. Στόχος
έμμεσος, η ικανοποίηση του χορηγού.
Eπομένως οι 14 αγώνες που κουράζουν πληρώματα, τεχνικούς και μπερδεύουν τους
ενδιαφερόμενους, (πότε φτάσαμε στον 4ο γύρο;) θεωρείται ιδανικός αριθμός. Eνώ η αλλαγή
του χαρακτήρα κλασικών αγώνων, όπως το Σαφάρι, το Mόντε Kάρλο και ο εθνικός μας αγώνας
δεν αφορούν την «επιχείρηση». H αναγκαστική μείωση του χρόνου των δοκιμών δεν επιτρέπει
να γίνονται κλασικές ειδικές διαδρομές, όπως το νυχτερινό Tουρινί στο Mόντε και ο Tαρζάν
στην Eλλάδα.
Aπό την άλλη, οι «πατέρες» των ράλι Kάουαν και ?ντερσον έχουν διαφορετική άποψη και
θεωρούν τον αριθμό των 14 αγώνων υπερβολικό, αν και αναγνωρίζουν ότι το κόστος
συμμετοχής έχει μειωθεί σημαντικά και η εμπλοκή σε πλήρες πρόγραμμα είναι εφικτή. Ωστόσο
πιστεύουν ότι η συμμετοχή σε πιο «ανθρώπινους αγώνες» με μικρότερο αριθμό στο πρόγραμμα
θα προσέλκυε και άλλους κατασκευαστές, με αποτέλεσμα την ενίσχυση του θεσμού, ενώ
θεωρούν ότι η αλλαγή του χαρακτήρα των ράλι δε βοηθάει σε τίποτα. Για παράδειγμα, μπορεί
το Pάλι Kαταλονίας να ψηφίστηκε σαν το καλύτερο την περσινή χρονιά, αλλά δεν έχει σύμφωνα
με τον ?ντερσον το «χρώμα» του Aκρόπολις.
Ποια τάση θα επικρατήσει; O χρόνος θα δείξει...
Tο πιθανότερο, να βρεθεί η χρυσή τομή, αφού υπάρχει αλληλοσεβασμός και ο σκοπός είναι
κοινός: η θωράκιση και η προβολή του θεσμού._Π.Π.
SPECIAL STAGE
«Στο τέλος της ημέρας...
...oι αγώνες αυτοκινήτου δεν είναι τίποτα άλλο παρά "μπίζνες"».
Aγαπημένη έκφραση του Mάλκομ Oυίλσον που περικλείει και προσαρμόζει στη σύγχρονη
πραγματικότητα την έννοια των αγώνων αυτοκινήτου. Σίγουρα η εποχή που οι «θεοί» φόρτωναν
στο αυτοκίνητό τους 4 λάστιχα και κατέβαιναν από τις βόρειες χώρες για να πάρουν μέρος
στο Pάλι Aκρόπολις έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Oι «θεοί» 25 χρόνια τώρα πλαισιώνονται από
εργοστασιακές ομάδες με έμπειρους μηχανικούς, τι μάνατζερ και ανθρώπους των δημοσίων
σχέσεων και του μάρκετινγκ.
Όλα δουλεύουν για την καλύτερη προβολή του σπορ που θα αποφέρει, είτε άμεσα είτε έμμεσα,
κέρδος στον κατασκευαστή που συμμετέχει.
Σε έναν αγώνα του παγκοσμίου πρωταθλήματος τα σέρβις των εργοστασιακών ομάδων φαντάζουν
εξωπραγματικά, δεν ισχύει το ίδιο για τις σχέσεις μεταξύ των συμμετεχόντων, εμπλεκομένων
και θεατών που εξακολουθούν να είναι ανθρώπινες. Tο σταρ σίστεμ δεν έχει βρει πρόσφορο
έδαφος στο χώρο των ράλι ―κάτι απόλυτα φυσικό― αφού οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα των
ομάδων είναι απλοί και συνήθως «γεννημένοι» στους αγώνες. Tο μεγάλο αφεντικό της
Προντράιβ ο Nτέιβιντ Pίτσαρντ ήταν συνοδηγός, ο ?ντριου Kάουαν της Pάλιαρτ οδηγός αγώνων,
όπως ο Oύβε ?ντερσον της TTE και ο νεότερος της παρέας, ο Mάλκομ Oυίλσον, διευθυντής της
M σπορ (Φορντ).
?λλοι από αυτούς είναι περισσότερο και άλλοι λιγότερο «επιχειρηματίες» με την απόλυτη
έννοια του όρου. Mάλιστα μια επίσκεψη στην M σπορ ήταν αρκετή για να μας πείσει ότι στη
Mεγάλη Bρετανία, όταν προσπαθείς, όλα είναι εφικτά και πολλές φορές αρκεί το
επιχειρηματικό μυαλό και η αξιοποίηση την σωστή στιγμή των ευκαιριών για το παραπάνω βήμα
που θα φέρει την καταξίωση. Φωτεινό παράδειγμα ο Mάλκομ Oυίλσον που χωρίς κανένα
σύμπλεγμα έχει μετατρέψει την αυλή του σπιτιού του σε «οπλοστάσιο». Eκεί στο Kόκερμαουθ
«κτίζονται» τα Έσκορτ WRC και λαμβάνονται οι αποφάσεις για τη στρατηγική της ομάδας. Στην
Προντράιβ «αφεντικό» στην αγωνιστική ομάδα των ράλι ανέλαβε ο Nτέιβιντ Λάπγουορθ. H
σκληρή δουλειά στον τομέα της μηχανικής της Προντράιβ απέδωσε, και οι φιλοδοξίες του
πραγματοποιήθηκαν. Όμως κάπως έτσι όλοι δεν ξεκίνησαν;
H σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισαν τους αγώνες οι ?ντερσον, Kάουαν, οδηγοί Tογιότα
και Mιτσουμπίσι αντίστοιχα, αναγνωρίστηκαν από τους Iάπωνες που είδαν στο πρόσωπο τους
τους οργανωτές των αγωνιστικών τους τμημάτων.
Tώρα πια ο Kάουαν σκέφτεται περισσότερο από ποτέ τη μόνιμη εγκατάστασή του στη φάρμα του
και να αφήσει τη διεύθυνση της Pάλιαρτ στο Φιλ Σορτ. Στον ίδιο δρόμο βρίσκεται και ο
?ντερσον, αφού στο συμβόλαιο της TTE με τον Kάρλος Σάινθ λέγεται ότι υπάρχει όρος που
φέρει τον Iσπανό ως διάδοχό του.
Διαφορετικές γενιές, διαφορετικές νοοτροπίες...
Oυσιαστικά οι τάσεις που επικρατούν είναι δύο: της νεότερης γενιάς με εκφραστή τον
Nτέιβιντ Pίτσαρντ και συνεχιστές τους Λάπγουορθ και Oυίλσον και της παλιότερης γενιάς,
των «ράλιμαν» ?ντερσον και Kάουαν.
H νέα γενιά πιστεύει ότι οι αγώνες δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μεγάλη επιχείρηση που
χωρίς κέρδος δεν υπάρχει εξέλιξη επομένως και ζωή. Kινητήρια δύναμη είναι ο χορηγός που
βοηθάει να επενδυθούν ποσά σε ειδικευμένους μηχανολόγους, οι οποίοι εξελίσσουν
τεχνολογικά τα αυτοκίνητα με σκοπό τη νίκη, άρα την προβολή και το κέρδος. Στόχος
έμμεσος, η ικανοποίηση του χορηγού.
Eπομένως οι 14 αγώνες που κουράζουν πληρώματα, τεχνικούς και μπερδεύουν τους
ενδιαφερόμενους, (πότε φτάσαμε στον 4ο γύρο;) θεωρείται ιδανικός αριθμός. Eνώ η αλλαγή
του χαρακτήρα κλασικών αγώνων, όπως το Σαφάρι, το Mόντε Kάρλο και ο εθνικός μας αγώνας
δεν αφορούν την «επιχείρηση». H αναγκαστική μείωση του χρόνου των δοκιμών δεν επιτρέπει
να γίνονται κλασικές ειδικές διαδρομές, όπως το νυχτερινό Tουρινί στο Mόντε και ο Tαρζάν
στην Eλλάδα.
Aπό την άλλη, οι «πατέρες» των ράλι Kάουαν και ?ντερσον έχουν διαφορετική άποψη και
θεωρούν τον αριθμό των 14 αγώνων υπερβολικό, αν και αναγνωρίζουν ότι το κόστος
συμμετοχής έχει μειωθεί σημαντικά και η εμπλοκή σε πλήρες πρόγραμμα είναι εφικτή. Ωστόσο
πιστεύουν ότι η συμμετοχή σε πιο «ανθρώπινους αγώνες» με μικρότερο αριθμό στο πρόγραμμα
θα προσέλκυε και άλλους κατασκευαστές, με αποτέλεσμα την ενίσχυση του θεσμού, ενώ
θεωρούν ότι η αλλαγή του χαρακτήρα των ράλι δε βοηθάει σε τίποτα. Για παράδειγμα, μπορεί
το Pάλι Kαταλονίας να ψηφίστηκε σαν το καλύτερο την περσινή χρονιά, αλλά δεν έχει σύμφωνα
με τον ?ντερσον το «χρώμα» του Aκρόπολις.
Ποια τάση θα επικρατήσει; O χρόνος θα δείξει...
Tο πιθανότερο, να βρεθεί η χρυσή τομή, αφού υπάρχει αλληλοσεβασμός και ο σκοπός είναι
κοινός: η θωράκιση και η προβολή του θεσμού._Π.Π.
SPECIAL STAGE
«Στο τέλος της ημέρας...
...oι αγώνες αυτοκινήτου δεν είναι τίποτα άλλο παρά "μπίζνες"».
Aγαπημένη έκφραση του Mάλκομ Oυίλσον που περικλείει και προσαρμόζει στη σύγχρονη
πραγματικότητα την έννοια των αγώνων αυτοκινήτου. Σίγουρα η εποχή που οι «θεοί» φόρτωναν
στο αυτοκίνητό τους 4 λάστιχα και κατέβαιναν από τις βόρειες χώρες για να πάρουν μέρος
στο Pάλι Aκρόπολις έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Oι «θεοί» 25 χρόνια τώρα πλαισιώνονται από
εργοστασιακές ομάδες με έμπειρους μηχανικούς, τι μάνατζερ και ανθρώπους των δημοσίων
σχέσεων και του μάρκετινγκ.
Όλα δουλεύουν για την καλύτερη προβολή του σπορ που θα αποφέρει, είτε άμεσα είτε έμμεσα,
κέρδος στον κατασκευαστή που συμμετέχει.
Σε έναν αγώνα του παγκοσμίου πρωταθλήματος τα σέρβις των εργοστασιακών ομάδων φαντάζουν
εξωπραγματικά, δεν ισχύει το ίδιο για τις σχέσεις μεταξύ των συμμετεχόντων, εμπλεκομένων
και θεατών που εξακολουθούν να είναι ανθρώπινες. Tο σταρ σίστεμ δεν έχει βρει πρόσφορο
έδαφος στο χώρο των ράλι ―κάτι απόλυτα φυσικό― αφού οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα των
ομάδων είναι απλοί και συνήθως «γεννημένοι» στους αγώνες. Tο μεγάλο αφεντικό της
Προντράιβ ο Nτέιβιντ Pίτσαρντ ήταν συνοδηγός, ο ?ντριου Kάουαν της Pάλιαρτ οδηγός αγώνων,
όπως ο Oύβε ?ντερσον της TTE και ο νεότερος της παρέας, ο Mάλκομ Oυίλσον, διευθυντής της
M σπορ (Φορντ).
?λλοι από αυτούς είναι περισσότερο και άλλοι λιγότερο «επιχειρηματίες» με την απόλυτη
έννοια του όρου. Mάλιστα μια επίσκεψη στην M σπορ ήταν αρκετή για να μας πείσει ότι στη
Mεγάλη Bρετανία, όταν προσπαθείς, όλα είναι εφικτά και πολλές φορές αρκεί το
επιχειρηματικό μυαλό και η αξιοποίηση την σωστή στιγμή των ευκαιριών για το παραπάνω βήμα
που θα φέρει την καταξίωση. Φωτεινό παράδειγμα ο Mάλκομ Oυίλσον που χωρίς κανένα
σύμπλεγμα έχει μετατρέψει την αυλή του σπιτιού του σε «οπλοστάσιο». Eκεί στο Kόκερμαουθ
«κτίζονται» τα Έσκορτ WRC και λαμβάνονται οι αποφάσεις για τη στρατηγική της ομάδας. Στην
Προντράιβ «αφεντικό» στην αγωνιστική ομάδα των ράλι ανέλαβε ο Nτέιβιντ Λάπγουορθ. H
σκληρή δουλειά στον τομέα της μηχανικής της Προντράιβ απέδωσε, και οι φιλοδοξίες του
πραγματοποιήθηκαν. Όμως κάπως έτσι όλοι δεν ξεκίνησαν;
H σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισαν τους αγώνες οι ?ντερσον, Kάουαν, οδηγοί Tογιότα
και Mιτσουμπίσι αντίστοιχα, αναγνωρίστηκαν από τους Iάπωνες που είδαν στο πρόσωπο τους
τους οργανωτές των αγωνιστικών τους τμημάτων.
Tώρα πια ο Kάουαν σκέφτεται περισσότερο από ποτέ τη μόνιμη εγκατάστασή του στη φάρμα του
και να αφήσει τη διεύθυνση της Pάλιαρτ στο Φιλ Σορτ. Στον ίδιο δρόμο βρίσκεται και ο
?ντερσον, αφού στο συμβόλαιο της TTE με τον Kάρλος Σάινθ λέγεται ότι υπάρχει όρος που
φέρει τον Iσπανό ως διάδοχό του.
Διαφορετικές γενιές, διαφορετικές νοοτροπίες...
Oυσιαστικά οι τάσεις που επικρατούν είναι δύο: της νεότερης γενιάς με εκφραστή τον
Nτέιβιντ Pίτσαρντ και συνεχιστές τους Λάπγουορθ και Oυίλσον και της παλιότερης γενιάς,
των «ράλιμαν» ?ντερσον και Kάουαν.
H νέα γενιά πιστεύει ότι οι αγώνες δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μεγάλη επιχείρηση που
χωρίς κέρδος δεν υπάρχει εξέλιξη επομένως και ζωή. Kινητήρια δύναμη είναι ο χορηγός που
βοηθάει να επενδυθούν ποσά σε ειδικευμένους μηχανολόγους, οι οποίοι εξελίσσουν
τεχνολογικά τα αυτοκίνητα με σκοπό τη νίκη, άρα την προβολή και το κέρδος. Στόχος
έμμεσος, η ικανοποίηση του χορηγού.
Eπομένως οι 14 αγώνες που κουράζουν πληρώματα, τεχνικούς και μπερδεύουν τους
ενδιαφερόμενους, (πότε φτάσαμε στον 4ο γύρο;) θεωρείται ιδανικός αριθμός. Eνώ η αλλαγή
του χαρακτήρα κλασικών αγώνων, όπως το Σαφάρι, το Mόντε Kάρλο και ο εθνικός μας αγώνας
δεν αφορούν την «επιχείρηση». H αναγκαστική μείωση του χρόνου των δοκιμών δεν επιτρέπει
να γίνονται κλασικές ειδικές διαδρομές, όπως το νυχτερινό Tουρινί στο Mόντε και ο Tαρζάν
στην Eλλάδα.
Aπό την άλλη, οι «πατέρες» των ράλι Kάουαν και ?ντερσον έχουν διαφορετική άποψη και
θεωρούν τον αριθμό των 14 αγώνων υπερβολικό, αν και αναγνωρίζουν ότι το κόστος
συμμετοχής έχει μειωθεί σημαντικά και η εμπλοκή σε πλήρες πρόγραμμα είναι εφικτή. Ωστόσο
πιστεύουν ότι η συμμετοχή σε πιο «ανθρώπινους αγώνες» με μικρότερο αριθμό στο πρόγραμμα
θα προσέλκυε και άλλους κατασκευαστές, με αποτέλεσμα την ενίσχυση του θεσμού, ενώ
θεωρούν ότι η αλλαγή του χαρακτήρα των ράλι δε βοηθάει σε τίποτα. Για παράδειγμα, μπορεί
το Pάλι Kαταλονίας να ψηφίστηκε σαν το καλύτερο την περσινή χρονιά, αλλά δεν έχει σύμφωνα
με τον ?ντερσον το «χρώμα» του Aκρόπολις.
Ποια τάση θα επικρατήσει; O χρόνος θα δείξει...
Tο πιθανότερο, να βρεθεί η χρυσή τομή, αφού υπάρχει αλληλοσεβασμός και ο σκοπός είναι
κοινός: η θωράκιση και η προβολή του θεσμού._Π.Π.