Pέα Bιτάλη
«?Τότε ήταν που έβαλε σκοπό να κτίσει ένα μαιευτήριο. Και τα κατάφερε. Μαιευτήριο"Ελλάς". Το όνομα του πρώτου παιδιού Ερμής. Μαιευτήριο "Ελλάς" με τη σημαία να κυματίζει
στην πόλη Κουασινρό?»
ΤΙ ΤΙΣ ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ!
Μ' αρέσει πολύ να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Συνηθίζω να προσπαθώ να μαντέψω το
χαρακτήρα τους, το επάγγελμά τους, την ερωτική τους συμπεριφορά.
Από τον τρόπο που κινούνται, από το καλάθι τους στο σούπερ μάρκετ, από την οδήγησή τους,
από το βλέμμα τους.
Παρατηρώ, παρατηρώ.
Κάπως έτσι χάζευα και χθες τους ομοτράπεζους πλην όμως παντελώς άγνωστους που έτυχε να
έχω δίπλα μου.
Κύριος με πούρο που το άναψε χωρίς να μας ρωτήσει συν μούσι περίγραμμα χειλιών, γράψε
άκυρος.
Κυρία που ανέπτυξε με το «χαίρω πολύ» την αγωνία της για τους φιλιππινέζους και το ΙΚΑ
συν σφιχτά χείλη, γράψε ανία και στέρηση.
Ιωάννα, αγαπημένη φίλη 10 χρόνια, γράψε την ξέρω.
Κύριος με γενναιόδωρο γέλιο άρα να επανέλθουμε. Και στα αριστερά μου..... Το
«ζουμάρισμα».
Aριστοκρατική εμφάνιση, κότσος παλιομοδίτικος, ταγιέρ αυστηρό, χαρακτηριστικά που
προδίδουν κρεσέντο μόνο σε νότες πιάνου. Αυτό όμως που μπέρδευε τις «υποθέσεις» ήταν η
σβελτάδα των κινήσεων και το ταξιδιάρικο βλέμμα.
Βλέμμα που έτρεχε. Αυτό ήταν.
Πιάσαμε την κουβέντα.
Mέρω Κεσεσίογλου. Πρόξενος της Ακτής Ελεφαντοστού στην Ελλάδα. Eίκοσι χρόνια στις
επάλξεις αυτού του λαού. Όχι, είμαι σίγουρη ότι θα με διόρθωνε. Eίκοσι χρόνια στις
επάλξεις της ύπαρξης της.
Τη ρωτάω γιατί διάλεξε αυτή τη χώρα. Δεν την διάλεξα, μου απαντάει, με διάλεξε.
Η Μέρω είναι κοφτή στις απαντήσεις της, κατασταλαγμένη, λιγομίλητη και ουσιώδης.
Ιεραπόστολος.
Συζητούσαμε ώρες και με ταξίδευε με το δικό της τρόπο. Εναλλάσσοντας συνεχώς τα
συναισθήματα μου. Γιατί όπως μου εξηγεί...
Δικαιούσαι να μιλάς για τραγωδίες, μόνο αν έκανες κάτι για να τις αλλάξεις. Και η Μέρω
κάνει πάντα ό,τι μπορεί.
Η μέρα της ξεκινάει στις 5 το πρωί. Μέσα στη ζούγκλα. Ύπνος σε σκηνές, πληγές στα χέρια.
Ελονοσία.
Πριν από ένα μήνα, ενώ κοιμόταν, την δάγκωσε ένα φίδι.
Και τι έγινε; ?λλωστε έχει να θυμάται τόσα με φίδια....
Όπως τότε που μια Αφρικάνα γέννησε μπροστά της και σε λίγα λεπτά ένα φίδι κουλουριάστηκε
πάνω στο μωρό και το έφαγε. Τότε ήταν που έβαλε σκοπό να κτίσει ένα μαιευτήριο. Και τα
κατάφερε. Μαιευτήριο «Ελλάς». Το όνομα του πρώτου παιδιού Ερμής. Μαιευτήριο «Ελλάς» με τη
σημαία να κυματίζει στη πόλη Κουασινρό.
Και μετά οδοντιατρείο. Και νοσοκομείο στην πόλη Οντιένε. Και ορφανοτροφείο. Και πάντα η
σημαία να κυματίζει. Απούσης της Ελλάδος.
Οι δικοί μας διοχέτευαν κυρίως τις σημαίες που έστηνε η Μέρω και με τον καιρό
δυσανασχετούσαν και λίγο «Τι τις κάνετε τόσες σημαίες;
Και ενώ έτρεχε γι' αυτά έβαλε μπροστά και άλλο σχέδιο. Μετεκπαίδευση των αγροτισσών από
την Ακτή Ελεφαντοστού.
Και άρχισαν την παραγωγή ντομάτας και κρεμμυδιών.
?σε δε τις μαρμελάδες που τους έμαθε να φτιάχνουν. Έκλεισε και συμφωνία με το
Intercontinental «Μαρμελάδα Ελληνική Made in Cote d Ivoire».
Ελλάδα και Αφρική. Οι λατρείες της.
Θα μπορούσα σ' αυτό το κείμενο που της αφιερώνω να αναφέρω πολλές γκρίνιες.
Για κυβερνήσεις χωρίς ένστικτο, για δήθεν φιλάνθρωπους, για ανθρώπους ακυρωμένους για
πραγματικές δυστυχίες.
Δεν το δικαιούμαι και δε θα βγει και τίποτα. Πορείες ανθρώπων όσα και τα δακτυλικά
αποτυπώματα.
Όλες μοναδικές και μοναχικές.
Η Μέρω διάλεξε τούτη την πορεία. Του ήλιου.
Πάντα ανατέλλει και δύει ό,τι και να γίνει.
Για να φωτίζει τα πάντα. Για να βλέπουμε καθαρά γύρω του, αλλά θαμπά τον ίδιο. Πολύ το
φως.
Να σαν το χαμόγελο της Μέρως στη φωτογραφία που μου δείχνει με τα παιδιά της, όπως τα
αποκαλεί, στο ταξίδι τους στην Πάρο και Ύδρα.
«Tους ξενάγησα, στην πατρίδα. Ξέρεις, στην Ακτή Ελεφαντοστού υπάρχουν πολλοί μαύροι
Έλληνες».
Στη ζούγκλα ξεκινάμε τη μέρα μας στις πέντε το πρωί.
Σκληρή δουλειά, τονίζει. Αλλά το βράδυ αρχίζουμε τους χορούς. Κάθε βράδυ σαν ευχαριστήριο
στο Θεό για τη μέρα που μας χάρισε.
Σε όποιον Θεό, στον κάθε Θεό. Ο ήχος του ταμ ταμ σκαρφαλώνει στα δέντρα, γίνεται σταγόνα
στα φύλλα, εξατμίζεται στον ουρανό, ταξιδεύει στον αέρα. Πρωί, βράδυ...
Η πορεία του ήλιου που λέγαμε. Γι' αυτό και δε μου φαίνεται περίεργο όταν η Μέρω λέει
ανακουφισμένη ότι έχει «τελειώσει» με τη διαθήκη της. Να δεις τι συγκλονιστικές είναι οι
κηδείες στην Αφρική, λέει με χαμόγελο και απόλυτη φυσικότητα.
Και αυτό για μένα είναι το κλειδί.
Η επίγνωση. Το καλημέρα, το καλό μεσημέρι, η καληνύχτα, στη ζωή μας. Τώρα τελευταία
σκέφτομαι μια μεγάλη αδικία που κατατρέχει την εποχή μας.
Ενώ λέμε «αυτό δεν είναι για παιδιά» δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι υπάρχουν πολλά που
«δεν είναι για μεγάλους.» Ξοδευόμαστε σε τρελές ιδέες αιώνιας νεότητας κυνηγώντας το
χρόνο και προδίδοντας τη μέρα.
Σήμερα η Μέρω θα είναι στην Αφρική. Το ταγιέρ της θα μπήκε στην ντουλάπα.
Ο Ερμής θα έχει ψηλώσει. Οι σημαίες ξεθώριασαν από τον ήλιο. Τους πήγε καινούριες. Και το
βράδυ θα ακούει τον ήχο των ταμ ταμ....
Όποιος αξιώνεται τη μέρα, ξέρει να χαίρεται το βράδυ.
Nα 'σαι καλά, Μέρω. Φίλησε μου τον Ερμή._P.B.