Pέα Bιτάλη

«?δεν υπάρχει τίποτα πιο αντιδημοκρατικό απ' αυτή τη φράση, αφού υποδηλώνει ότι
απαλλάσσομαι από την ακέραια ευθύνη?»

ΝΑ ΜΕ ΛΕΤΕ ΑΣΗΜΙΝΑ

ΟI ΔPAXMEΣ μετατρέπονταν σε δολάρια και μάρκα.
Το χρηματιστήριο πέταγε οχτάρια.
Πολιτικοί περιφέρονταν από συζήτηση σε συζήτηση, και ο πρωθυπουργός με τον υπουργό
Οικονομικών αντάλλασσαν χαμόγελα «τύπου χρηματιστή».
Ο ορισμός του πολιτικού και του χρηματιστή είναι ακριβώς ίδιος.
?νεση και σνομπισμός στη διαχείριση ξένου χρήματος, και τρόμος μπροστά στο ρίσκο έστω και
μιας δραχμής από τη δική τους τσέπη.
Κι εμείς μακάριοι αγναντεύουμε.
Αγναντεύουμε και ανησυχούμε.
Χρόνια και χρόνια ανησυχούμε.
Για την ελληνικότητα, τη Μακεδονία, τη διεθνοποίηση, την ταυτότητα, τη δραχμή, τους
γείτονες, την εδαφική ακεραιότητα, αλλά ποτέ για την πνευματική μας ακεραιότητα.
Πάντως ανησυχούμε.

Έχετε προσέξει τις αντιδράσεις του κοινού στα αεροδρόμια, όταν υπάρχει καθυστέρηση στην
πτήση; Φουσκώνουν, ξεφουσκώνουν ώσπου κάποιος πετάγεται σαν κλακαδόρος παπατζή και
αρχίζει να διαμαρτύρεται. «Τι θα γίνει επιτέλους», «πού θα πάει αυτή η κατάσταση;»,
«ποιος είναι ο αρμόδιος να 'ρθει εδώ».
Η τελευταία φράση είναι πάντα η φράση-κλειδί. Όλοι μαζί φωνάζουν... Ο αρμόδιος, ο
αρμόδιος.
Μια ζωή τον αρμόδιο ψάχνουν. Απειλούν ότι θα τα κάνουν όλα λίμπα και μόλις εμφανιστεί
κάποιος... Κότες ή τσάμπα μάγκες.
Σε ένα λεπτό τούς γαληνεύει. Και ο λόγος είναι ότι και ο αρμόδιος λέει πως «κι εγώ δεν
είμαι αρμόδιος, ό,τι μπορώ κάνω».

Πόσα χρόνια αλήθεια κύλησαν από τότε που είδαμε στην τηλεόραση τις πρώτες διαφημίσεις για
την ΕΟΚ. Από τότε ανησυχούμε. Θυμάμαι τον Καραμανλή να υπογράφει με σταθερό χέρι και
πρόσωπο λαμπτήρα την ένταξη. Πόσα και πόσα δε γράφτηκαν από τότε μέχρι και το θάνατό του.
Από τα κείμενα-αγιογραφίες των δημοσιογράφων μέχρι το ξεκαθάρισμα λογαριασμών του
«γείτονα» Τριάντη. Όλα σωστά.
Του αγγέλου και του διαβόλου.
Και αν σας ενδιαφέρει και η δική μου γνώμη...
Θα μου λείψει ο Καραμανλής.
Θα μου λείψει το ένα-και-ένα-κάνει-δύο.
Το δικό Του έστω «δύο». Το όραμα και η πραγμάτωσή του από τον ίδιο άνθρωπο χωρίς
ενδιάμεσα κανένα «μαζί θα κυβερνήσουμε». Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο αντιδημοκρατικό απ'
αυτή την φράση, αφού υποδηλώνει ότι απαλλάσσομαι από την ακέραια ευθύνη.

Προχωράμε μεταμφιεσμένοι σε ρόλους του τραπεζίτη, του πολιτικού, του χρηματιστή, του
αναλυτή, του γιατρού αγνοώντας τον πιο σημαντικό ρόλο, αυτόν του υπεύθυνου πολίτη.
Πολυπράγμονες, γιατί «μαζί θα κυβερνήσουμε», ανησυχούντες γιατί «πού είναι ο αρμόδιος»
και ύστερα από μια επιπόλαιη ματιά στα κείμενα του Ζουράρι «άρχοντες του κόσμου,
Ελληνάρες».

Κουραστικό το βήμα του καγκουρό, και πιο πολύ κουραστικό το μυαλό να δουλεύει ανάποδα.
Λέει, άρα εννοεί... μια στροφή.
Εννοεί, άρα υποκρύπτει... δύο στροφές.
Ελπίζει, άρα δε θα γίνει ποτέ.
Υπόσχεται, άρα χέσε μέσα.
Σιχαίνομαι τους πολιτικούς και τη φράση τους: «Πρέπει να προσέξουμε, γιατί
επικεντρώνοντας την προσοχή μας στο δέντρο θα χάσουμε το δάσος».
Φτερουγάει η καρδιά τους στο μεγάλο άρα και ανεύθυνο...
Το δάσος.
Πολιτική είναι η υπεκφυγή της τύχης του δέντρου.

Εδώ και χρόνια ένα θαμπό τοπίο.
Η ευθύνη να περιφέρεται αορίστως χωρίς αιδώ, χωρίς στόχο.
Να περιφέρεται.
Το διαχρονικό ταξίδι.
Η διαχρονικότητα εκείνου του γελοίου χαμόγελου που έχουν οι δικοί μας πολιτικοί στις
συναντήσεις κορυφής.
Βεβιασμένο, τεράστιο χαμόγελο του κομπάρσου που βγάζει κεφαλάκι δίπλα στον πρωταγωνιστή.
Xάσκουν για να μας ηρεμήσουν.
Στριμώχνονται μπροστά μπροστά θυμίζοντας την υπηρέτρια Ασημίνα που έλεγε: «Σας παρακαλώ,
να με λέτε λαμέ».

Θα μου λείψει ο Καραμανλής.
Θα μου λείψει ο στόχος που στέκεται ακέραιος να τον πετροβολήσω ή να τον χαϊδέψω.
Θα μου λείψει ο αρμόδιος. Το άλλοθι να σατιρίζω την τσιμεντοποίηση της Αθήνας ενώ χτίζω
το αυθαίρετό μου.

Εδώ είπαν πως τελειώνει η νεότερη ιστορία. Εγώ πάω να ποτίσω το δέντρο στην αυλή πριν
νυχτώσει. Να 'ναι γερές οι ρίζες, ν' αντέχουν στον αέρα που ούτε ξέρει προς τα πού
φυσάει.
Μόνο θα με υποχρεώσετε να με λέτε Ασημίνα κι όχι λαμέ. Δε μου αξίζει το λαμέ._P.B.