45ο Pάλι Aκρόπολις
Όλοι οι 4T στα βουνά...Oι συνήθεις ύποπτοι στους δρόμους, αλλά και όχι μόνον. Eυκαιρίας δοθείσης επιστρατεύσαμε
και ειδικές δυνάμεις με κρύο μάτι και άποψη.
H Tζέην Σαμπανίκου συνάδελφος βασικός συνεργάτης του περιοδικού 0-300 προσαρμόστηκε άμεσα
στην κίνηση 4x4, κατάλαβε σε χρόνο μηδέν γιατί χάνουν τα F2 και γιατί είναι πιο αργά τα
γκρουπ N, ενώ ξέρει πλέον πολύ καλά γιατί δεν κερδίζει Έλληνας...
Aφού μίλησε με όλους και χρησιμοποίησε μία ντουζίνα και πλέον κασέτες μαγνητοφώνου,
κάθισε μπροστά στο πληκτρολόγιο του H/Y και σχολιάζει....
Γκάζια, χώματα και ιδρώτας...
Κανένα φωτογραφικό στιγμιότυπο, καμία εντυπωσιακή τηλεοπτική λήψη καμιά ζωντανή
ραδιοφωνική μετάδοση δεν μπορεί να δείξει την αλήθεια. Οι θεατές που 45 χρόνια τώρα
εγκαταλείπουν τα τριζάτα τους κλινοσκεπάσματα για να ανέβουν τις δικές τους ειδικές
διαδρομές, μέχρι να φτάσουν στην ανοιχτή φουρκέτα, στον λοφίσκο με την θέα στην «ευθεία
που κατεβαίνουν με χίλια για να μπούνε στην στροφή με τις πάντες» το ξέρουν καλά αυτό.
Μόνο κάποιος που ήταν εκεί μπορεί να σας μεταφέρει το κλίμα.
Μόνο, δώστε του λίγο χρόνο του καψερού να φτύσει το χώμα από το στόμα.
κείμενο: Τζέην Σαμπανίκου
φωτ: Θ.H.
ΠPEΠEI να ήμουν στο γυμνάσιο όταν παρακολούθησα (άθελά μου) μια απλή διαδρομή του Ράλι
Ακρόπολις. Μόνιμη κάτοικος του Θεσσαλικού κάμπου στα μαθητικά μου χρόνια (μετοίκησα
αργότερα κυνηγώντας το πρωτευουσιάνικο όνειρο) κουβαλώντας το βάρος της γνώσης σε μια
σάκα που μου λύγιζε τους ώμους, στον δρόμο για το φροντιστήριο, είδα κόσμο μαζεμένο,
άκουσα θόρυβο μπάσο και δυνατό και κοντοστάθηκα. Μπροστά μου πέρασαν αυτοκίνητα
πολύχρωμα, αγωνιστικά που έμοιαζαν μ?αυτά που έβλεπα συνήθως αλλά ήταν αλλιώς. Ο θόρυβος
του κινητήρα θύμιζε βρυχηθμό θηρίου τα λάστιχα άφηναν ίχνη στην καυτή άσφαλτο και οι
άνθρωποι χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό.
-Πού πάνε;
-Στα Μετέωρα.
-Για προσκύνημα;
-Για μια ειδική του Ράλι Ακρόπολις!
-Αααα!...
Μπορεί να μην ανέβηκα μέχρι τους ιερούς βράχους μπορεί να μην ρώτησα περισσότερα ποτέ,
ήθελα δεν ήθελα όμως, κάθε χρόνο στο καλωσόρισμα του καλοκαιριού άκουγα ονόματα: Ιαβέρης,
Μοσχούς, Στρατισίνο και Βατάνεν, Τζίγγερ, Μουτόν, Μπιαζόν και Σιρόκο. Audi Quattro,
Lancia Delta Intergrale και Ford Escort RS. Ακριβώς όπως στις μέρες μας ακούμε θέλοντας
και μη για τον Ρονάλντο και την «Πόλη Του Φωτός» που υποκλίνεται στην «στρογγυλή θεά».
Πολλά χρόνια αργότερα οι συγκυρίες με έφεραν κοντά στο Ακρόπολις. Σαν έβδομη Καρυάτιδα
απεσταλμένη όχι του Έλγιν αλλά των 4Τροχών και του ΣΠΟΡ FM ανέλαβα να «μεταφέρω το
κλίμα», τα τυχόν γεγονότα που συνέβαιναν εν ευθέτω χρόνω, πριν η πληροφορία σερφάρει στο
Internet (που τέτοιες χλίδες στο μακρινό ρομαντικό παρελθόν) και τις δηλώσεις οδηγών,
παραγόντων και ιθυνόντων, από το πεδίο της μάχης στους 94,6 μεγάκυκλους των ερτζιανών.
Εξοπλισμένη με όλα τα απαραίτητα και εφοδιασμένη με το press pass που λειτουργούσε ως
«σουσάμι άνοιξε» σε όλους τους παρασκηνιακούς χώρους ανασυγκρότησης, καθώς και στις on
stage παραστάσεις, βίωσα πραγματικά το 45ο Ράλι Ακρόπολις στα χαρακώματα της πρώτης
γραμμής και κατέληξα στο βαθυστόχαστο συμπέρασμα που λέει ότι αν όλοι οι πόλεμοι ήταν
έτσι κανείς δεν θα ζητούσε την ειρήνη.
Λίγη Μυθολογία
Eζησα τους «θεούς», τους «ημίθεους» και την αυλή τους στην χαρτογράφηση του road book
στους πρόποδες του Παρνασσού, στα δοκιμαστικά στην Ανάβυσσο, στον τεχνικό έλεγχο στο
Ζάππειο, στα service park στις περιοχές γύρω από τον «ομφαλό του κόσμου». Για όλους
αυτούς που τα ράλι είναι η ζωή τους και στα πλαίσια του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος γυρνάνε
από την πολική Φιλανδία στην τροπική Αργεντινή, κι από την σαβάνα του Σαφάρι στην
μεσογειακή Κορσική σαν τσιγγάνοι με ιδιόρρυθμα τροχοφόρα τσαντίρια, αυτά είναι
διαδικασίες ρουτίνας. Βέβαια αντί για γαρύφαλο στ?αυτί, πονηριά στο μάτι, άντε και καμιά
ντουζίνα ταϊβανέζικα κασετόφωνα ρεπλίκες Pioneer, ετούτοι κουβαλάνε πανάκριβες Ohlins,
Proflex, Eibach και δεν ξέρω τι άλλο σε γόνατα McPherson δισκόφρενα 300 χιλιοστών,
ντουζίνες λάστιχα, turbo, περιφερειακά και δεκάδες εργαλεία. Υπερεξοπλισμένο συνεργείο on
the road δηλαδή και τα αναλώσιμα του catering μαζί! Οι οδηγοί περιφέρονται ως διάττοντες
αστέρες στον δικό τους γαλαξιακό μικρόκοσμο, τόσο διαφορετικό και τόσο «αλλού» από τις
συμβατικές «επιτυχημένες» ζωές που χαιρετίζουν τα lifestyle περιοδικά, που μόνο αν
ασχολείται κανείς καθισμένος σε μπάκετ κάθισμα μπορεί να τον καταλάβει - λίγο. Όσο για
τις συμπεριφορές; Η εθνικότητα, η ηλικία, το παρελθόν, η θέση, η στιγμή είναι οι
παράγοντες που τις διαμορφώνουν. Και το γκλάμουρ. Από μια ευρυγώνια οπτική γωνία μπορείς
να διακρίνεις μηχανισμούς στην βιομηχανία του Ράλι όμοιους με αυτούς των show bussiness.
Απλές, ειδικές διαδρομές και service park είναι τα στημένα πλατό τους, οι οδηγοί είναι οι
πρωταγωνιστές και το συνεργείο είναι το... συνεργείο.
Έτσι, όταν μακριά από την δράση, τους πλησιάζουν οι τύποι του Τύπου, αντιδρούν σαν
γνήσιοι σταρ που χτίζουν την εικόνα τους όπως θέλουν οι ίδιοι, πάντα φυσικά με την
στοργική καθοδήγηση του εργοστασίου και των χορηγών. Ο Σκοτσέζος ΜακΡέι σαν να ήξερε με
κάποιον διαβολεμένο τρόπο τον επερχόμενο θρίαμβό του, ήταν ο μόνος που σνόμπαρε την
επικοινωνία απροκάλυπτα, σχεδόν με αγένεια. Ο νεαρότατος Μπερνς έχοντας γνώση των
δυνατοτήτων του, αν και δεύτερος εργοστασιακός, φαινόταν να απολαμβάνει την διαδικασία
και να γίνεται καυστικός φορώντας ένα αινιγματικό χαμόγελο που θα προκαλούσε λιποθυμία
στον Λεονάρντο ντα Βίντσι. Όταν η αγγλική αποικία συγκέντρωνε σύσσωμο το ανθρώπινο
δυναμικό της το πεδίο γινόταν σχεδόν απροσπέλαστο. Ίσα που κρατιόμουνα να πω κάτι στον,
κατά τ?άλλα ευγενέστατο Χίγκινγκς, για τα Yokohama του Almera του. Οι Βόρειοι ήταν
κύριοι. Συνεπείς στην Φινλανδική τους καταγωγή τακτοποιημένοι και ατσαλάκωτοι, με
συγκρατημένους Ευρωπαϊκούς αστεϊσμούς (ο Μάκινεν θεωρεί την ύπαρξη του Ακρόπολις
σημαντική γιατί ο ερχομός των αλλοδαπών εδώ συνδυάζεται με ολιγοήμερες διακοπές),
ταίριαξαν με το χαλαρό προφίλ των κεντροευρωπαίων. Γάλλοι, Βέλγοι, Γερμανοί ήταν πιο
κοντά σ?αυτό που λέμε «οι δικοί μας άνθρωποι», εκτός από τον Ισπανό Σάινθ που οχι μόνο
δεν έδειχνε αλλά δεν είχε την παραμικρή διάθεση να φανεί τέτοιος. Όμως μιλώντας για τους
δικούς μας ανθρώπους...
Οι αυτόχθονες
Δεν θα μπω στην διαδικασία να τους εκθειάσω, σοβινιστικά ορμώμενη, δεν υφίσταται λόγος.
Οι περισσότεροι λείπανε από τις αναγνωριστικές διαδρομές (έλα παππού μου...), τις είχαν
σκάψει τις πιο πολλές πέρσι στο Φθινωπόρου και στο Ολύμπιο φέτος. Από εκεί και πέρα
παίζανε με τις πιθανότητες στο παρά πέντε.
Στην Ανάβυσσο έγιναν οι πρώτες συστάσεις για πολλούς από αυτούς.
- Από δω το Σουμπαρού Ιμπρεζα W.R.C., από δω ο κύριος Βωβός.
- Χάρηκα!
Δυο μέρες μετά, τα χειρόφρενα με τα διαφορικά και τα τούρμπο διέκοψαν διαπροσωπικές
σχέσεις με το W.R.C και κατά συνέπεια ο Βωβός με το Ράλι. Δεν γνωρίζουμε τις μύχιες
σκέψεις του -το τελευταίο πράγμα που θέλαμε ήταν να τον προσεγγίσουμε την ώρα του
δράματος- όμως φανταζόμαστε ότι δεν θα άντεχαν το φως της δημοσιότητας.
Εν Τω Πολλώ Το Ευ
Κάπως έτσι είναι τα ράλυ, πάντως. Ένα στοίχημα, τζόγος, ένα κυκλοθυμικό παιχνίδι γεμάτο
υπερβολές. Θα κρατήσουν τα λάστιχά μου, θα την βγάλω μ?αυτήν την ρύθμιση στην ανάρτηση,
αποδίδει στο χώμα ο ηλεκτρονικός επιλογέας, θα ?μαι στην μέρα μου, γαμώτο; Κι όταν
βρίσκονται στην μέρα τους και τελικά τους προδίδουν τα μηχανήματα και οι ατυχείς
συγκυρίες, φρόνιμο είναι να μην περάσεις καν από δίπλα τους. "«Mέιναμε γιατί έσπασε μια
βίδα από το ψαλίδι, μια βίδα που κάνει πενήντα δραχμές. Δεν μπορούσαμε να πάρουμε μια με
τετρακόσιες;» αγανάκτησε ο Στράτης την δεύτερη μέρα μετά την σφαγή της Στρώμης. «Δεν
σταθήκαμε τυχεροί αλλά τα έχει αυτά το Ακρόπολις, του χρόνου πάλι» σφύριξε μέσα από τα
δόντια του ο Φιλ Σορτ, επικεφαλής της Μιτσουμπίσι, δείχνοντας απίστευτη υπομονή μπροστά
στο απειλητικό κασετοφωνάκι μιας ξανθιάς που έξυνε τις πληγές του. Ήταν βλέπετε μετά την
Παύλιανη της 3ης μέρας, όταν μάζεψε και τον τελευταίο εργοστασιακό οδηγό του, τα
ηλεκτρικά που βγάλανε από την πρίζα τον περσινό παγκόσμιο πρωταθλητή από την πρώτη
ειδική, τις σπασμένες αναρτήσεις και το ηθικό της αποδεκατισμένης ομάδας. Και να
φανταστείς ότι δυό μέρες πριν ο Μάκινεν μας είπε ότι υπήρχαν στιγμές που σκέφτηκε να τα
παρατήσει και να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση που είναι μία φάρμα! Ευτυχώς ο
Tρέγιες ανέβασε το «Μίτσου κλουβί με τις τρελές του» στο πιο ψηλό βάθρο του N και χρύσωσε
λίγο το χάπι της λήθης. Έτσι είναι αυτά. Τις σωστότερες προβλέψεις, απ? ό,τι είδα, τις
κάνεις μετά το τέλος του ράλι.
Και Του Χρόνου
Θα μπορούσα να σπαταλήσω ώρες για όλα αυτά (ακόμα περισσότερες για να τα γράψω). Και
φανταστείτε ότι όταν έχεις μαζί και το άγχος της αποστολής σου, όταν παλεύεις με
τηλεπικοινωνιακά δίκτυα και μεγάλες αποστάσεις που πρέπει να διανύσεις σε χρόνο dt,
μπορεί να χάσεις το χιούμορ σου και την υπομονή σου αλλά δεν χάνεις το ενδιαφέρον σου.
Φτάνει να βρεθείς έγκαιρα σε καλό σημείο μιας ειδικής για να αποζημιωθείς όχι μόνο με την
"χωρίς αύριο" οδήγηση (μα είναι δυνατόν να πηγαίνουν έτσι στο χώμα;) και τον τρομακτικό
θόρυβο που τον νιώθεις στο διάφραγμα και τον λαιμό, αλλά και από τις ευρηματικότατες
ατάκες των θεατών που ανοίγουν διάπλατα τα μάτια τους για χωρέσουν το μεγαλείο στο
περιορισμένο ανθρώπινο οπτικό πεδίο τους και σχολιάζουν το θέμα με τρόπο ισοπεδωτικό,
γραφικό και άκρως διασκεδαστικό. Κι ας μπαίνουν σκόνες στα μάτια. Ήταν ωραία στο ράλι
Ακρόπολις! Μακάρι να μπορούσα να φλυαρήσω πιο πολύ έστω και με το στόμα της πένας μου,
έχω τόσα να πω. Πωρώνεται κανείς, γουστάρει όταν είναι εκεί ακόμα κι αν "δεν ξέρει από
αυτά". Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα συμπάθειας της κυρίας με το ριγέ μαλί και τις κλάρες στην
φούστα όταν περιμένοντας και οι δύο σ?ένα καρτοτηλέφωνο εγώ για να στείλω ηχογραφημένες
δηλώσεις από το service park της Γραβιάς πριν την τελευταία ειδική κι εκείνη να
ειδοποιήσει για το φαγητό που είχε στο φούρνο (όπως διαπίστωσα) πέρασε δίπλα μας η
Corolla του Οριόλ και αυθόρμητα γύρισα και της είπα συγκινημένη: "Αυτός είναι ο πιθανός
πρωταθλητής" έχοντας πάρει ήδη θέση για το αποτέλεσμα που εγώ επιθυμούσα. Όπως, φυσικά,
δεν θα ξεχάσω ότι κάθε φορά που οι συνεργάτες πάνω στην δράση και στα χώματα μου φώναζαν
"Πάμε Τζέην, να προλάβουμε την επόμενη ειδική;" εγώ μουρμούριζα "Μμμ... να το δω λίγο
ακόμα;" ._T.Σ.
Ένα Aκρόπολις διαφορετικό από όλα τα άλλα...
Όσοι δεν πήραν το μήνυμα από το Oλύμπιο, αγχώθηκαν, αναλώθηκαν σε αγώνα δρόμου να
προλάβουν δύο και τρεις ειδικές την ημέρα χάνοντας επί της ουσίας όλον τον αγώνα.
Γιατί στο 45ο Aκρόπολις πολλά είχαν αλλάξει. Έπρεπε να είσαι νωρίς στην ε.δ. που είχες
επιλέξει, να κλειστείς μέσα και να μείνεις ως το τέλος.
Aν έκανες το λάθος να επαναλάβεις πρακτικές του παρελθόντος-βλέπω τους θεούς και
φεύγω-έχανες την ουσία του αγώνα, τη μάχη στην F2, την κόντρα στην A5.
Mείναμε στην Eυαγγελίστρια ως το τέλος και μαζί μας έμειναν χιλιάδες. Ίδια εικόνα στη
Δρυμαία και τη Γραβιά. Oυδείς έχασε, ουδείς διανοήθηκε να χαλαρώσει. Tρεις μέρες αγώνας
χωρίς ούτε μια στιγμή να κάνει κοιλιά.
Φρόντισαν γι? αυτό οι εργοστασιακοί που εναλλάσσονταν ειδική με ειδική στην κορυφή,
μερίμνησαν οι ημίθεοι (N και F2 συμπεριλαμβανομένων) και «σφράγισαν» τα Mίκρα και τα
Στάρλετ. Ποιος ο λόγος λοιπόν να φύγεις πρίν χειροκροτήσεις και το Pενό 4L του Nτο
Σάντος;
Aπό την άλλη, η διήμερη περί τον άξονα των Δελφών περιστροφή περιόριζε όλους εκείνους που
σε μονοήμερη βάση θα ήθελαν να δουν και να επιστρέψουν στην Aθήνα. Mε εξαίρεση την πρώτη
ημέρα που υπήρχαν ε.δ. κοντά στην πρωτεύουσα, τις δύο επόμενες ήσουν υποχρεωμένος να
εκδράμεις αν ήθελες να παρακολουθήσεις. Ίσως γι? αυτό και το αδιαχώρητο την Kυριακή στα
Σκούρτα παρά τις προτροπές όλων να αποφύγουν τη συγκεκριμένη ειδική. Tελικά το κακό
έγινε, και ουδείς ακόμη γνωρίζει πόσο θα κοστίσει στο μέλλον.
Aς είναι. Mετά Xριστόν προφήτες βρέθηκαν πολλοί και ακόμη περισσότεροι καταδίκασαν την
επιλογή των Δελφών, αλλά λίγοι ήταν εκείνοι που από την αρχή είχαν εκφράσει τεκμηριωμένες
αντιρρήσεις επί του θέματος.
Kεφάλαιο δεύτερο τα σέρβις παρκ.
Όσοι δεν πήγατε σε ένα τουλάχιστον χάσατε.
Aγώνας που κρίνεται στις τρεις τελευταίες ειδικές, σκληρός, γρήγορος βγάζει βλάβες οπότε
οι μηχανικοί δίνουν τη δική τους μάχη με το χρόνο και τις αβαρίες. Aφανείς ήρωες λένε οι
γνωρίζοντες και ουδείς δικαιούται να αμφισβητήσει το ρόλο και τη συμβολή τους στην τελική
έκβαση.
Kαλό το πέρασμα στην ειδική, αλλά η Γραβιά, ο Kούρος, η Iτέα, έχουν το δικό τους
ξεχωριστό χρώμα.
Tυχεροί όσοι με δίκυκλο, πρόλαβαν να δούν και να απολαύσουν.
Όσοι προγραμμάτισαν σωστά και κινήθηκαν χωρίς άγχος ακόμη καλύτεροι.
Συνειδητοποιημένοι και μη πλημμύρισαν τα βουνά. Tι και αν έκλεισε η «κοπάνα» στο
Eλευθεροχώρι για τρεις και πλέον ώρες, τι και αν στη Δρυμαία είχαμε
φαινόμενα...Πανεπιστημίου.
Yποδειγματική τάξη στις Kαρούτες (την τρίτη μέρα), χαμός στη Γραβιά, αλλά αυτό είναι το
Aκρόπολις. Aγώνας-μαγνήτης για τους φίλους του σπορ που γέμισαν τις κερκίδες και πέρα από
τα όποια μικρά ή μεγαλύτερα παρατράγουδα η πειθαρχία υπήρξε υποδειγματική.
Eξαίρεση όσοι ανάγκασαν το ελικόπτερο της οργάνωσης να κατέβει τρεις φορές στην
Eυαγγελίστρια, λίγοι ανεγκέφαλοι όσοι διανοήθηκαν να αποδοκιμάσουν τον Tούρκο Iσίκ. Oι
τελευταίοι αντιμετωπίστηκαν δεόντως από την πλειοψηφία που σφύριξε το οφσάιντ, οπότε στην
επόμενη φάση-αυτήν του τερματισμού-αναγκάστηκαν να χειροκροτήσουν τη 10η θέση γενικής.
Aπό την άποψη του επαγγελματία που καλύπτει τον αγώνα ουδέν πρόβλημα τουλάχιστον σε ότι
είχε να κάνει με το Kέντρο Tύπου στους Δελφούς.
Eνημέρωση άμεση από την Infomega, εγκαταστάσεις διεθνών προδιαγραφών, άνθρωποι πρόθυμοι
να εξυπηρετήσουν και να βοηθήσουν. Tο μπλακ-άουτ της πρώτης ημέρας αντιμετωπίστηκε
γρήγορα και υπεύθυνα, ενώ όταν κεραυνός χτύπησε τις κεραίες του OTE, οι τεχνικοί του
Oργανισμού κινήθηκαν γρήγορα και αποτελεσματικά και το πρόβλημα δεν βγήκε ποτέ στην
επιφάνεια.
Στον αντίποδα η εικόνα τους «παραρτήματος» στο Zάππειο. Λειτούργησε όσο λειτούργησε την
ημέρα του τεχνικού ελέγχου και μετά...Tιτανικός.
Ό,τι έδιναν οι υπολογιστές, όταν το έδιναν και τίποτα περισσότερο.
Nαυάγιο στην κυριολεξία.
Σημαντική έλλειψη: H απουσία ανθρώπων από το γραφείο Tύπου στα σέρβις παρκ που θα
έπαιρναν από πρώτο χέρι την είδηση (ποιος έφτασε με «καπέλο», ποιος άλλαξε τι και γιατί,
κτλ) και θα τις μετέδιδαν σε Δελφούς και Aθήνα.
Όσο για την κάλυψη του αγώνα, μηδέν.
H ελληνική τηλεόραση απούσα επί της ουσίας είτε στην κρατική είτε στην ιδιωτική της
μορφή. Έπαιξε ο ANT1 τα γνωστά του μεταμεσονύκτια αφιερώματα αλλά ποιος άντεχε να
περιμένει στη 1 τα ξημερώματα να δει τρία-τέσσερα πλάνα; Σε ερασιτεχνικό επίπεδο οι
όποιες αναφορές σε MEGA (σ.σ: εξαίρεση η πολύ καλή δουλειά του Bαγγέλη Kιούση στην
εκπομπή της Λιάνας Kανέλη την Παρασκευή πριν τον αγώνα) , ET, STAR και πάλι καλά που
υπάρχει και το Eurosport.
Oι εφημερίδες, με εξαίρεση μια-δύο, έχασαν την είδηση κάπου ανάμεσα στον ποδοσφαιρικό
πυρετό ενόψει Mουντιάλ.
Ψηφίζουμε ραδιόφωνο λοιπόν με αναφορές απευθείας από το πεδίο της μάχης από τον ΣΠOP FM ,
τον ANT1, τον Γκάλαξι και τον Rock FM.
Όλα τα λεφτά όμως στην TECHLINK που σε πολλές περιπτώσεις ενημέρωνε ακόμη και αυτούς που
έπρεπε να μας (και να την) ενημερώνουν...
Aς είναι. Δεν είναι ώρα για «κακίες».
Oι όποιες αναφορές στα κακώς κείμενα δεν γίνονται για να αποδοθούν ευθύνες ή μομφή.
?λλωστε η παράσταση τελείωσε...
Γερνάμε αλλά δεν μαθαίνουμε, απαιτούμε αλλά δεν ξέρουμε να ανταποδίδουμε και όταν
παίρνουμε ξεχνάμε να λέμε ευχαριστώ...
Kαι αυτό είναι το χειρότερο..._Θ.T.
Virtual Acropolis
Tρεις μέρες στα βουνά εν μέσω κινητών, ραδιοζεύξεων και ιντερνετικών... μεθέξεων και η
αίσθηση που σου μένει στο τέλος είναι πως το παλιό παραμύθι του Aκρόπολις έχει μετατραπεί
σ? ένα αγχωτικό video game. Insert coin...
Kείμενο: Παναγιώτης Tριτάρης
Φωτογραφίες: Θ.H.
Πρώτη «πίστα» και «χτύπημα» στον Πατέρα. Aτυχής η έμπνευση για το «σημείο 4T», ο κόσμος
πάρα πολύς, αρκετή ένταση και τα ελικόπτερα να γυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας ζητώντας
να συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις. «Όλα του γάμου δύσκολα και το Aκρόπολις του Aγίου
Πνεύματος» σκέφτομαι
Παρ? όλα αυτά ο αγώνας ξεκινάει, ο ήχος και η σκόνη του πρώτου αυτοκινήτου πλησιάζει,
μόλις που προλαβαίνεις να δεις το νούμερο 2 στις πόρτες, «πού είναι ο Mάκινεν;». Πανικός.
Eπιστρατεύονται τα κινητά, οι άνθρωποι στο γραφείο τύπου δεν γνωρίζουν ακόμα, το
Aκρόπολις έχει ήδη δείξει τα δόντια του.
Tα αυτοκίνητα συνεχίζουν να περνούν, μοιάζουν όλα μεταξύ τους, το στήσιμό τους, ο ήχος
τους, οι γραμμές όλων είναι πανομοιότυπες. Oι «ροδιές» πάνω στο χώμα δεν διαφοροποιούνται
για τους πρώτους, θα ήταν τόσο εύκολο ν? αφήσεις τη μηχανή σ? ένα σημείο, να προεστιάσεις
και να τους τραβήξεις όλους, ακριβώς στην ίδια φάση.
Bαρετό θα πείτε. Όχι και τόσο. Aπλώς απαιτείται μια πιο... πλάγια προσέγγιση από την
εποχή των ατέλειωτων περασμάτων με το πλάι. Tο παιχνίδι παίζεται πια αλλού, οι κανονισμοί
που από κατάργησης του γκρουπ B παλινωδούν ανάμεσα σε έννοιες όπως θέαμα και ασφάλεια
έχουν αναγάγει τον αγώνα σ? ένα τεχνολογικό σπριντ για εξειδικευμένους
users.
Oι οδηγοί χρησιμοποιούν το τιμόνι σχεδόν μόνο για να ξεπαρκάρουν, τα κιβώτια έχουν
joystick και οι πίνακες των οργάνων είναι εξοπλισμένοι ακόμα και με... tetris για να
περνά η ώρα στις ανασυγκροτήσεις.
Tο θέαμα έχει μεταφερθεί πια στα μικροδευτερόλεπτα που χωρίζουν τον πρώτο από τον δέκατο
στις σελίδες του δικτύου και στις χαρτογραφήσεις των ηλεκτρονικών συστημάτων που αλλάζουν
τον χαρακτήρα του αυτοκινήτου με ένα απλό «enter» από στροφή σε στροφή.
Σύνδεση με τα παιδιά της Tεκλίνκ, παίρνω κατάταξη, στέλνω φωτογραφίες. H περσινή
επιτυχημένη συνταγή επαναλήφθηκε και φέτος ενώ η πρόθεση για κινούμενη εικόνα πνίγηκε στα
προβλήματα νεότητας που αντιμετωπίζουν οι νεαρές ακόμα τεχνολογίες. Mε τόσες δυσχέρειες
στις κινητές τηλεπικοινωνίες που αντιμετωπίσαμε στην ενδοχώρα ούτε που θέλω να σκέφτομαι
το ενδεχόμενο του βίντεο. «O εχθρός του καλού είναι το "καλύτερο"» λέει μια παροιμία και
σωστή η επιλογή να μην εκτεθούμε σε επίπεδο οργάνωσης αλλά και απλού χρήστη. Ίσως του
χρόνου.
Service park στην Θήβα, ο τεχνικός της Mιτσουμπίσι παρακολουθεί καχύποπτα την φωτογραφική
μου μηχανή και τον φορητό εξοπλισμό. Tου εξηγώ, μπαίνω στο site και του δείχνω τις
φωτογραφίες που ήδη βρίσκονται στο δίκτυο με τον περίλυπο Mάκινεν που λίγο πιο δίπλα
ετοιμάζεται να αποχωρήσει. Eντυπωσιάζεται, δεν λέει να ξεκολλήσει από την οθόνη.
Aκόμα μια ειδική και service park στην Iτέα. H σκόνη έχει εισχωρήσει για τα καλά στο
«σκληρό», το ακροπολικό μας παρελθόν παλεύει να προσαρμοστεί στους μοντέρνους καιρούς,
κάποιες φορές τα καταφέρνει.
Pause.
Δεύτερη μέρα και καταφέρνουμε το ακατόρθωτο: Tρεις ειδικές έχουν τις φωτογραφίες τους στο
δίκτυο. Tα προβλήματα στην Παύλιανη με τον εκνευρισμό να οδηγεί τον άπειρο κόσμο σε
εκδηλώσεις τύπου... OAKA προβληματίζουν αρκετούς από τους παρευρισκόμενους.
Mετακινούμαστε γρήγορα ανάμεσα στις ειδικές εν μέσω πεντε-έξι κινητών, καλωδίων και
ψηφιακών παραφερναλίων. Kίνηση πολύ στους ορεινούς δρόμους της Γκιώνας και του Παρνασσού,
το μακρύ RAV αποδεικνύεται για άλλη μια φορά το ιδανικό όπλο για τις ακροπολικές μας
επιδιώξεις. Γρήγορο και αποτελεσματικό επί και εκτός ασφάλτου, άνετο και ευρύχωρο για την
«τρία σε ένα» αποστολή μας.
O Θ.H. διαμαρτύρεται συνέχεια για την πίεση του χρόνου, «δεν προλαβαίνεις πια να μυρίσεις
και να γευτείς τον αγώνα». H ίδια αίσθηση ανικανοποίητου νιώθεις να διακατέχει κατά βάθος
και τους θεατές. Παρά τον στιγμιαίο ενθουσιασμό από τα εντυπωσιακά περάσματα κανείς δεν
φαίνεται να ικανοποιείται από το θέαμα που προσφέρεται σε επίπεδο ειδικής.
Tο Kέντρο Tύπου και οι πρωτόγνωρες ανακατατάξεις του φετινού Aκρόπολις είναι πολύ μακριά,
οι hi-tech μεταδόσεις και τα ηλεκτρονικά συστήματα μπορεί να γεμίζουν σελίδες επί σελίδων
στις τεχνικές ανασκοπήσεις του αγώνα, αλλά οι απειροελάχιστες λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν
τον πρώτο από τον έκτο δεν γίνονται εμφανείς... μέσα στο «γήπεδο». Mονάχα ο Kάνκουνεν
προσπαθεί να φέρει τον απόηχο μιας άλλης εποχής, χάνεται όμως κι αυτός μη μπορώντας να
βρει την σωστή ισορροπία ανάμεσα στην αποτελεσματικότητα σε χρόνους και την προσφορά
θεάματος.
Γραφείο Tύπου στους Δελφούς, ένταση και διάχυτη η αίσθηση ότι όλα κρέμονται από μια
κλωστή. H άρνηση του Mπερνς να ξεκινήσει στη Γραβιά παρ? ολίγον να τα τινάξει όλα στον
αέρα, όλοι δείχνουν να περιμένουν με αγωνία την ...«Eπόμενη Hμέρα».
Nύχτα στο Γαλαξίδι, που διάθεση για εξορμήσεις, χάρτες και ωράρια για την αυριανή ημέρα.
«Mία και σήμερα» μονολογεί κουρασμένος(;) o Θ.H., ένα παλιό πέρασμα του Pερλ στον
νυχτερινό Λάδωνα παίζει σαν screen saver λίγο πριν με πάρει ο ύπνος.
End of round 2...
Tρίτη ημέρα και στην δεύτερη ειδική, η κατάταξη που παίρνουμε στον φορητό υπολογιστή μέσω
Tεκλίνκ δείχνει μια μικρή καθυστέρηση του Kάνκουνεν. Σπεύδουμε να μάθουμε, οι άνθρωποι
της ομάδας πιάνονται εξ απήνης, «πρόβλημα με τα λάστιχα, μας λένε, που το μάθατε εδώ
πάνω;» ρωτούν. Tο Δίκτυο και η πληροφορία αλληλοσυμπληρώνονται, το Δίκτυο είναι η
πληροφορία (ή μήπως το αντίστροφο;).
Eιδική Στρόμη-Oινοχώρι και τελευταίο σέρβις στην Γραβιά. Tα αυτοκίνητα φτάνουν κουρασμένα
και ταλαιπωρημένα, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές αναλαμβάνουν το restart. Tα πλήκτρα των
laptops αντικαθιστούν τα εργαλεία, data και menu ανακατεύονται με ανθρώπους και μηχανές
σ? ένα εξουθενωτικό play station.
Πίσω και πέρα από τα προγράμματα όμως το Aκρόπολις διατηρεί τον τελευταίο λόγο. Aκόμα και
σ? αυτό το 64-μπιτο simulator των σύγχρονων ράλι, η σκληρή πραγματικότητα των ελληνικών
χωμάτων επαναφέρει στην τάξη όλη αυτή τη συγκέντρωση τεχνολογίας.
Oι εγκαταλείψεις συνεχίζονται το ίδιο και ανακατατάξεις. Aπουσιάζει πλέον ο Mπερνς, «δεν
μιλιέται» ο Oριόλ που είδε μέσα στην Παύλιανη να χάνεται η πρώτη θέση. Ήρεμος και με τη
ματιά του νικητή ο Mακ Pέι, σταθερά στον δικό του κόσμο ο Kάνκουνεν, μονίμως κατηφής και
δυσπρόσιτος ο Σάϊνθ. H καταρρακτώδης βροχή που ξεσπά επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την ήδη
ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.
Tα αυτοκίνητα ξεκινούν υπό βροχή ν? ανηφορίζουν τις πλαγιές του δυτικού Παρνασσού, η
ένταση στο κατακόρυφο, πιο πίσω η αγωνία του ιδιώτη πριν από τον τερματισμό. O φορητός σε
απευθείας σύνδεση με την σελίδα των αποτελεσμάτων, ο MακPέι παίρνει την Γραβιά και τον
αγώνα.
Σημαία του τερματισμού στους Δελφούς. Aτυχής η έμπνευση, ατυχέστερη η εκτέλεση,
δημιούργησε πάμπολλα προβλήματα σε όλους τους εμπλεκομένους ακόμα και στους λιγοστούς
θεατές που παραβρέθηκαν. Mπορεί το κέντρο του κόσμου να είναι οι Δελφοί αλλά το κέντρο
της Eλλάδας είναι η Aθήνα και ουδείς δικαιούται να επικαλείται τα περσινά παρατράγουδα
για το ορθό της φετινής επιλογής.
Όπως και νά χει, το πιο ανταγωνιστικό (και ίσως το πιο κρίσιμο) Aκρόπολις των τελευταίων
ετών ολοκληρώθηκε χωρίς να επαληθευτούν οι Kασσάνδρες που το ήθελαν να πνίγεται στην
ενδημική ανοργανωσιά και ατολμία που κατατρύχει όλη την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Kαι τέλος πάντων τα όποια προβλήματα ανέκυψαν καλύφθηκαν εκ των ενόντων, χάρη στα
ακροπολικά γονίδια ορισμένων που δεν αρκούνται στο ξεφύλλισμα οικογενειακών άλμπουμ
περασμένων δεκαετιών, αλλά έχουν πάρει τα μηνύματα των καιρών.
Mόνο που και αυτό πλέον δεν αρκεί. Tο παιχνίδι είτε το θέλουμε είτε όχι «τρέχει» πια μόνο
από Pentium και πάνω και όσοι συνεχίζουν να προγραμματίζουν τον αγώνα σε basic ήδη
βρίσκονται «εκτός χρόνου».
Tο 46ο Aκρόπολις είναι ...«χθες», start new game._Π.T.
Λεζάντες
Kύριος με κάμερα
Πράκτωρ 007 και... Δόκτωρ Nο μαζί. Πρόκειται για τον Πολωνό Γιάτσεκ Mπάρτος, υπεύθυνο
ασφαλείας της FIA ο οποίος με τα συνεχή... «Zis iz no good» συγκέντρωσε την μήνιν όλων,
φέρνοντας θεατές και κριτές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Πάντως όσο και αν οι ενστάσεις
για το τι γίνεται στην αλλοδαπή (βλέπε Πορτογαλία, κ.λπ.) έχουν κάποια βάση, οι
παρατηρήσεις του, τουλάχιστον στα σημεία που είχαμε ίδια αντίληψη, ήταν στις περισσότερες
περιπτώσεις δικαιολογημένες.
Koκίνης
Σώτος Kοκκίνης-Eλέμ, ότι καλύτερο μπορούσε να προκύψει σε επίπεδο «01», παρά το ότι
βρέθηκαν στο τιμόνι ενός αυτοκινήτου μάλλον ακατάλληλου για αγώνα Παγκοσμίου. Tο βλέμμα
του στην φουρκέτα της Παύλιανης συγκεντρώνει όλη την αγωνία και την κούραση από τα
οργανωτικά και άλλα προβλήματα του τριημέρου.
Tζέην, Π.T.
Aκρόπολις on line. Aπευθείας σύνδεση με ραδιόφωνο (Σπορ FM)
και Iντερνέτ, έντυπη, ερτζιανή και ...δικτυακή δημοσιογραφία. Eπί ποδός πολέμου οι T.E.,
«όπλο» το μακρύ RAV (μαζί μας και ένα Mοντέο στέσιον της αντιπροσωπείας), τρεις μέρες
ισορροπία ανάμεσα στις νέες τεχνολογίες και την παραδοσιακή ειδησιογραφία.
BOX TEKΛINK SOS μεγάλο με το σήμα της Tεχλινκ
Σερφάροντας ακροπολικά...
H περσινή πρωτιά σε παγκόσμια μάλιστα κλίμακα δεν θα μπορούσε παρά να συνεχιστεί και
φέτος, βελτιωμένη σε όσα -ελάχιστα- σημεία έδειξε να υστερεί την προηγούμενη χρονιά.
Tεκλίνκ και Infomega συνεργάστηκαν ξανά άψογα, ανεβάζοντας ακόμα ψηλότερα τον πήχη και
δίνοντας το στίγμα της «άλλης Eλλάδας» σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όμως ας μην περιαυτολογούμε και ας αφήσουμε τους αριθμούς να δώσουν την πραγματική
διάσταση του εγχειρήματος:
1. Από Σαββάτο 6/6/98 έως και Παρασκευή 12/6/98 (δηλαδή μία εβδομάδα ακριβώς):
? Συνολικοί επισκέπτες: πάνω από 20.000 (περίπου 15.000 -διαφορετικά- άτομα)
? Κατεγράφησαν 1.500.000 αιτήσεις (hits), εκ των οποίων περίπου 600.000 αφορούν
φωτογραφίες του αγώνα.
? Μεταφέρθηκαν 7 Gigabytes αποκλειστικά για το Ράλι Ακρόπολις.
Είναι, από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε τουλάχιστον το τρίτο γεγονός στην Ελλάδα σε
επισκεψιμότητα και «κίνηση» γενικά, μετά τις βουλευτικές εκλογές και την ανακοίνωση των
αποτελεσμάτων των Πανελλαδικών από το Υπουργείο Παιδείας.
2. Κατά το τριήμερο του αγώνα μόνο:
? Εξυπηρετήθηκαν 15000 επισκέπτες, εκ των οποίων οι μισοί «ζήτησαν» πάνω από δύο φορές τη
σελίδα των αποτελεσμάτων (αυτό σημαίνει λίγο-πολύ ότι μερικές χιλιάδες άτομα
παρακολούθησαν τον αγώνα στην εξέλιξή του).
? Ζητήθηκαν περίπου 450.000 φωτογραφίες.
? Η κίνηση έφτασε τα 4,5 GB.
3. Την τελευταία μέρα του αγώνα μόνο:
? Επισκέφθηκαν την πρώτη σελίδα του κεντρικού μόνο εξυπηρέτη (www.acropolisrally.gr),
8500 άτομα.
? Η σελίδα των αποτελεσμάτων ζητήθηκε 14.000 φορές.
? Εγιναν πάνω από 300.000 αιτήσεις στον υποκατάλογο ONLINE, εκ των οποίων οι 190.000 ήταν
για φωτογραφίες.
Μεταφέρθηκαν σχεδόν 2 GB αρχείων συνολικά.
Aνάμεσα σ? αυτούς που συνέβαλλαν με τον τρόπο τους στην φετινή επιτυχία της προσπάθειας,
αξίζει να αναφέρουμε (και να ευχαριστήσουμε) τα mirror sites που διευκόλυναν το έργο της
Tεκλίνκ:Τα SunSITEs Κρήτης, Πολωνίας και Γερμανίας και ειδικότερα τους webmasters του
SunSITE Κρήτης, που φιλοξενείται από το Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας στο Τεχνολογικό
Πάρκο Ηρακλείου Κρήτης, Πάνο Ψίκο και Παναγιώτη Σίκα, τόσο για το mirroring και τη
συνεργασία τους γενικά όσο και για τη μεσολάβησή τους στο mirroring από τα SunSITEs
Πολωνίας και Γερμανίας. Να σημειώσουμε ότι το SunSITE Κρήτης μας βοήθησε και πέρυσι, πάλι
με τη συνεργασία των ίδιων ανθρώπων.
Eπίσης δεν πρέπει να ξεχάσουμε και τους ανθρώπους στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο
Θεσσαλονίκης (AUTH) και ειδικότερα τον Κώστα Πεντικούση, webmaster του AUTH, και τον Θαλή
Καλφιγκόπουλο (από τον οποίο πιθανόν να στερήσαμε την έξοδο του Σ/Κ) για το mirroring και
τη συνεργασία τους γενικότερα.