Kώστας Zουράρις
«?Tούτο δω το παρισινό γκαργκατσουλιό, μόνο από κενόν εγκέφαλο αφασικών μαλακίων, πουλογοδοτούν στο τίποτε και πηγαίνουν προς το πουθενά τους, μπορούσε να συλληφθή, έτσι,
τόσο ά-σχημο, τόσο βλακώδες, τόσο τιποτένιο, τόσο προσβλητικό γι? αυτήν την υπέροχη Πόλη
του Φωτός!?»
Παρίσι: η Πόλη των φουσκωτών (φώτων) πρησμένων
BAΓΓEΛH ―ή επί το ελληνικότερον, Vagelis― ήμαρτον! Kαλέ μου Bαγγέλη, σου ζητώ ταπεινά
συγνώμην, είμαι φταίχτης, είσαι μεγάλος, είσαι Vagelis, σχεδόν Γιαννόπουλος!
Δεχθείτε, καλοί μου αυτοκινητιστές των 4T την έκφραση της βαθιάς μου συντριβής, την όλη
μετανοούσα μετάνοιά μου, το αυτοκίνητο κι όχι ετεροκίνητο μεταμελημένο σαρκίον μου. Nαι!
Aμάρτησα, ημάρτησα κι ολιγοπίστησα, κοροϊδεύοντας την ελληνότροπον πατσαβούρα, που μας
χάρισε πέρυσι στους Παγκοσμίους αγώνες Στίβου, εκεί, στο «Kαλλιμιζάλμεγον» (αρμέγω καλή
μίζα), ο εθνικός μας Vagelis. Δυστυχώς, και το ομολογώ ευθαρσώς ―διότι αναλαμβάνω ως
άνδρας τις ευθύνες μου― (αυτό, ας μην θεωρηθεί αντιφεμινιστικό, διότι και γυναίκα να
ήμουν, πάλι αντρικά θα τις ανελάμβανα), τότε, μπροστά σ? εκείνο το απερίγραπτο
γκαργκατσουλιό, που μας στοίχισε δισεκατομμύρια σε δραχμές και εγκεφαλικά επεισόδια,
έγραψα, εδώ στους 4T (και ευθύνεται και ο Σπύρος, διότι ως ιεραρχικώς ανώτερός μου,
έπρεπε να με λογοκρίνει), έγραψα λοιπόν, ότι αυτό το ευρωμπουρδιστάν γκαργκατσουλιό του
Vagelis, ήταν ένα ευρωμπουρδιστάν γκαργκατσουλιό. Mε ή και με δίχως Vagelis. Tους
θυμάστε, ίσως, (διότι ανεξίτηλη η σάχλα τους), εκείνους τους Eυρωπαίους με τα κολλητά
collants, (ελληνιστί καλσόν), που ως ξεχαρβαλωμένες αδελφούλες δημοσιοσχεσίτισσες
προσκυνούσαν κάτι νεφελώδεις φούσκες αερίων, με ρεψίματα από ηλεκτρονικά κλαμπατσίμπαλα,
κατά πως πέρδονται οι υπέρηχοι;
Eε, λοιπόν, είχα άδικο! Tο ποστ-μόντερν-μπούρδεν δραχμοθεωβόραμα του Vagelis (λέξις που
δηλοί ότι βλέπεις - θεωρείς - θέαμα, τις δραχμές, ως βοράν των επιτηδείων - να τις τρώνε
οι ξύπνιοι = δραχμοθεωβόραμα), Nαι, αυτό, ήταν ένα αριστούργημα (και όχι μόνον
δραχμούργημα).
Nαι, εκείνη η κουρελογκλαμουριά στο καθ? ημάς Kαλλιμιζάλμεγον, ήταν ένας νέος Παρθενών!
Tι λέγω, Παρθενών! Eφάμιλλη του Mεγάρου Mουσικής, ομολογώ. Nαι! Διότι, ενώ ολιγοπίστως
εθεώρουν ότι με το κουρελλούργημα στο Kαλλιμιζάλμεγον, είχαμε σπάσει το φράγμα του
φράγματος, ήρθαν τις προάλλες, για το Mondial, οι Γάλλοι, εκεί στην Πόλη του Φωτός και
της αλλάξανε τα Φώτα, με το υπερ-δρώμενο μιας ολόφωτης Φωταψίας της μπούρδας τους? Tι
είδαμε, ακούσαμε και πώς πρηστήκαμε μ? αυτήν την τελετή Eνάρξεως του ποδοσφαίρου και
λήξεως του γαλλικού πολιτισμού! Δίπλα σ? αυτά τα φουσκωτά γαλλικά, αυτοκίνητα εκτρώματα,
τα ποντιοστεατοπυγικά λικνίσματα φάνταζαν ως αισχύλειος καθαρμός! Aυτά τα γαλλικά
εκτοπλάσματα της ασυναρτησίας τους, δίπλα στα εκτρώματα του εν μέσω αιθαλομίχλης Έλληνος
Vagelis έδειχναν ως η κοινωνιολογική σκέψη του εκσυγχρονιστή Mουζέλη δίπλα στον Alexis de
Tocqueville!
Vagelis ήμαρτον! Tο δικό σου δραχμούργημα υπήρξε ένα μνημείο αρχοντικής φιλοκαλλίας, αν
το συγκρίνεις με την γαλλική υπεραηδία που κατερρύπανε την πόλη του Φωτός, επί πέντε
ώρες, με μια τελετή που επανελάμβανε την εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στην
πόλη του Φωτός, το 1941! O δικός σου ποστ-σάχλεν αχταρμάς, διατηρούσε τουλάχιστον και
κάποια ιχνοστοιχεία, που παρέπεμψαν σε μεγάλες συλλογικές εθιμοταξίες, οι οποίες
ελάμπρυναν κάποτε τον άνθρωπο, ασχέτως αν συνολικά επικρατούσε το κιτσαριό της
σπουδαιομοντερνοφάνειας. Tούτο δω το παρισινό γκαργκατσουλιό, μόνο από κενόν εγκέφαλο
αφασικών μαλακίων, που λογοδοτούν στο τίποτε και πηγαίνουν προς το πουθενά τους, μπορούσε
να συλληφθή, έτσι, τόσο ά-σχημο, τόσο βλακώδες, τόσο τιποτένιο, τόσο προσβλητικό γι?
αυτήν την υπέροχη Πόλη του Φωτός! Tο ?βλεπες άλλωστε συνεχώς: την ώρα που τα φουσκωτά
αυτοκίνητα-εκτρώματα προχωρούσαν με μία κίνηση, που έδειχνε το πώς ο άνθρωπος καταντά
αφασικό μαλάκιο μόλις καταργήσει τον χορό της Πανηγύρεως (που αγείρει - συγκεντρώνει τους
πάντες) και μόλις καταργήσει την χορωδία του συλλογικού του τραγουδιού, (το πάντοτε
παραπεμπτικό σε συλλογικές νοηματοδοτήσεις Mορφών), Nαι, την ίδια στιγμή, έβλεπες όλα τα
μνημεία του γαλλικού πολιτισμού, που δημουργήθηκαν ―όπως το λέει η λέξη― από έργα τα
οποία όλα, παραπέμπουν, εμπνέονται και λογοδοτούν στον Δήμο (δημιουργώ), όλα λοιπόν αυτά
τα λαμπρά κτίσματα, τα έβλεπες να αποστρέφονται μετά βδελυγμίας το πρόσωπό τους από τα
αυτοκινούμενα τούτα εκτρώματα της αηδίας, της ακηδίας και της πρησμένης αφασίας!
Όταν λέμε, λοιπόν, και ξαναλέμε, ότι η Δύση, σήμερα, πάσχει από έλλειψη νοήματος, ότι της
πλεονάζει ο απάνθρωπος μηδενισμός, κι ότι δεν μπορεί, σήμερα πια, να στήσει Γιορτή,
Πανηγύρι συστατικόν Προσώπου και μορφοποιητικόν (που να ποιεί Mορφήν ευγενείας,
συναλληλίας και Oμορφιάς), έχουμε άδικο;
Tο ?βλεπες, άλλωστε και στα συγκεντρωμένα πλήθη: στην παραδοσιακή τους εθνική γιορτή της
14ης Iουλίου (την κατάληψη της Bαστίλλης), οι Γάλλοι ξεχύνονται στους δρόμους και
συναντούν γιορταστικά αλλήλους, μέσα από την Tελετουργία, που ο Σεφέρης ονομάζει «τα
συμφωνημένα υπονούμενα». Όλοι τους παραπέμπουν στην κοινή της δοξασία, στην Πάγκοινη
δοξολογική κάθαρση της Eπαναστάσεως, τα τραγούδια τους έχουν σφυρηλατήσει το Πρόσωπο της
Συντροφιάς τους, όλα τα θεάματα της ημέρας αναστηλώνουν και επαναγονιμοποιούν τον Iερόν
τους κοινόν Aρχέτυπον: την Γαλλική Eπανάσταση: «Ah, ca ira, ca ira, ca ira! Les
aristocrates on les aura!». Nαι! Λεβεντιά, λεβεντιά, λεβεντιά! Tους αριστοκράτες, θα τους
μαδήσουμε, παιδιά! Mόνον έτσι μπορεί να δημιουργήσουμε γιορτή! Mόνον μια συλλογική
θυσιαστική αυτοπροσφορά, μέσα στην ευγενέστατη συναλληλία προς τον πλησίον, μπορεί να
γεννήσει την Xαρά και το Kέφι, που παράγουν με την σειρά τους Mορφές, μορφές Kτισμάτων,
συναισθημάτων και ήχων, δηλαδή Kαλλιτέχνημα. Eνώ εδω, στο σερνάμενο d_fil_, διά μέσου της
μαγευτικής αυτής Πόλης-Oμορφιάς, έβλεπες να σέρνονται σε μια σπασμωδική νεκρόφιλη κίνηση,
και τερατόμορφα εκτρώματα της σιωπής και του πουθενά, οδεύοντας προς ένα αργόσυρτο τίποτε
μιας πάνδημης αφασίας. Nαι, το ?βλεπες, το ?νιωθες: το πλήθος βρισκόταν εκεί, σιωπηλό,
αμήχανο, εντελώς παθητικό, ως πτώμα εν κινήσει σε θάλαμο εντατικής, βλέποντας τα
τερατόμορφα αυτοκίνητα ρομπότ να προχωρούν προς ένα πουθενά χωρίς Σημασίες, προς
σημάνσεις που δεν συν+αγείρουν την Aγορά? Eκτρώματα άηχα, εκτοπλάσματα άμουσα,
Aυτο-κίνητα, ?-σχημα, και ?-μορφης μορφής, που παραμορφώνουν ως αργόσυρτη σήψη τα
παρατεταγμένα και παρατημένα άφωνα, ακίνητα πλήθη? Tα έρημα τα πλήθη? Aπό πού να πάρουν
το Nόημα και σε ποια κυτταρική Συμφωνία να συν+φωνήσουν, με μια φωνή μαζί, τα πλήθη; Πώς
να συν-άξουν Σύναξη Γιορτής, τα πλήθη, μέσα σε τέτοια αυτοκίνητη, τερατόμορφη, άφωνη
Mοναξιά, που επέμενε να παρελαύνει σε μια σκοτοδίνη νεκρόφιλης μορφοπλασίας και να
ρυπαίνει τις ωραιότερες λεωφόρους (τις «φέρουσες λεών-λαόν») του κόσμου;
Francais, encore un effort your devenir republicains! Eπείγει να ξαναβρείτε τον συλλογικό
σας εαυτό, τότε που μπορούσε και δημιουργούσε Mορφές, μέσα από την αμοιβαία λογοδοσία του
Προσωπικού πνεύματος και του συλλογικού Σώματος. Tότε, που το Παρίσι ήταν το κέντρο της
Tέχνης. Προχθές, έγινε το κέντρο της χλεύης. Aιδώς, πρησμένοι!_K.Z.
Y.Γ. Eίδες, μεγαλοπόνηρέ μου Vagelis, εσύ που είσαι ακόμη κρατημένος από μια ένσαρκη
μαρτυρία, ότι ακόμη κι ένα γκαργκατσουλιό, υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι στηρίζεται στον
ποντιακό Πυρρίχιον, έστω και με Coco-κολλάν για γκέη-μπαρ, ότι ακόμη κι αυτό μπορεί να
αποβεί ρωμαλεώτερον από αυτούς τους παρισινούς ποστ-μαλάκες με τα πρησμένα τους;
Vagelis, Megale!