Pέα Bιτάλη
«?Έχω ένα αυτοκίνητο, που όλο όλο τρέχει και πού θα σταματήσει;-Στον ουρανό.
Και τι χρώμα θα ζητήσει ο ουρανός;
-Κόκκινο, πράσινο, μπλε, κίτρινο, ροζ, γαλάζιο, μαύρο?»
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠO ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ
EXΩ ένα αυτοκίνητο που όλο όλο τρέχει και πού θα σταματήσει;
Κάπως έτσι έλεγε το τραγούδι που ψιθυρίζαμε παιδιά.
Το αυτοκίνητο λοιπόν ήταν μία κίτρινη Corolla KE 25 που έλαβε μέρος στο Aκρόπολις του
?73.
Tο αυτοκίνητο διάνυσε 3.500 χιλιόμετρα, με οδηγό τον Γιάννη Ψύχα και συνοδηγό τον
Παπατριανταφύλλου ή Παπάτο. Στον αγώνα πήραν μέρος 200 αυτοκίνητα και τερμάτισαν τα 11. Η
Corolla αντάμειψε το πλήρωμα χαρίζοντας την πρώτη ελληνική θέση.
Κι έτσι, μέσω Παπάτου, τα ράλι μπήκαν στο σπίτι μας και το συντάραξαν επί σειρά ετών σαν
αυτοκίνητο με χαλασμένη εξάτμιση. Έχω λοιπόν να θυμάμαι...
Θυμάμαι που ο τερματισμός του ράλι Ακρόπολις συνέπιπτε πάντα με τις γυμναστικές
επιδείξεις του σχολείου.
Μπλε φούστα, άσπρο πουκάμισο, άσπρη κορδέλα, παπούτσι μπαλαρίνας. Όλη η μέρα είχε
«πανηγυρικό» χαρακτήρα. Αμέσως μετά το γήπεδο Παναθηναϊκού τρέχαμε στο Στάδιο.
Η φωνή του Ίκαρου, all time classic. Πάντα είχε μια καταπληκτική ατάκα για κάθε
διαγωνιζόμενο. «Και τώρα, κυρίες και κύριοι, το βουκολικό πλήρωμα της Λαμίας. Οδηγός
Χατζητσοπάνης, συνοδηγός Γιδόγιαννος».
Σαμπάνια Cair, κόσμος στις κερκίδες, χρυσές δουλειές για τους μικροπωλητές, πορτοκαλάδες
σε ολοστρόγγυλα πλαστικά μπουκάλια (τα θυμάστε;) Πεσματζόγλου, Σιρόκο, Ιαβέρης, Ψύχας,
Μοσχούς, Χαλιβελάκης, Στρατισίνο.
Α, ναι, και μια γυναίκα. Τούλα Κεχαγιά τη λέγανε.
Θυμάμαι τη σκόνη, το χτύπημα από χαλικάκι στο μάγουλο, την τσίκνα από σουβλάκι να
ενώνεται με τις κραυγές του κοινού.
Ιαχές ενθάρρυνσης «Πανουργιάς» (εθνικός ήρωας των Λαμιέων μαζί με τον Αθανάσιο Διάκο) στη
μάχη της Τσούκας, ιαχές προτροπής «Γύρστου ντε» ή «Κουλιά» (α, ρε, Μπαμπινιώτη), αλλά και
επίδειξη τεχνικών γνώσεων και μάλιστα μόνο με αφουγκρασμό «Kρεμαγιέρα», «χτύπησαν
τακάκια, «άστου να λιγώσ?».
Παγούρια, φωτογραφικές μηχανές, βίντεο αργότερα, σορτσάκι, σαγιονάρα και ευρηματικές
ιδέες προκειμένου να βλέπουν καλύτερα την ειδική με κλου το σκαρφάλωμα σε δέντρο αλά
Ταρζάν.
Βέβαια υπάρχει και γυναικείο κοινό.
Εκεί έχουμε τρεις κατηγορίες α. τη νορμάλ, β. της γκόμενας, δεδομένου ότι τα γκάζια τις
εποχές εκείνες δημιουργούσαν αναταραχές και γ. της «φρεσκοαρραβωνιασμένης» που
αναγκάζεται ν? ακολουθήσει τον επαΐοντα.
Σάντουιτς σέρβις. H τελευταία συμπαθής κατηγορία συνίσταται στο τρομαγμένο βλέμμα, στο
βεβιασμένο χαμόγελο, στο καταϊδρωμένο πρόσωπο, στα χρυσά κοσμήματα ολούθε και, το
κυριότερο, στο εντελώς ακατάλληλο παπούτσι.
Γόβα λευκή σε χαλίκι και πηδηματάκι ζαρκαδιού ενώ Ε-ΡΧΕ-ΤΑI... Αυτά είναι τα ωραία.
Θυμάμαι τα μαγκάκια που πριν τελειώσει η ειδική, έγκαυλα από το θέαμα, μίλαγε ο Βατάνεν
εντός τους και όρμαγαν με το αγροτικό ή την Μπέμπα. Εκεί να δεις πανηγύρια.
Αν δε σκοτώνονταν στο ενδιάμεσο, θα τους συναντούσες με τα χέρια στις τσέπες να
παρακολουθούν τα σέρβις. Πρόθυμοι, παντογνώστες, κριτές.
Θυμάμαι το βλέμμα του αδελφού μου πίσω από το λασπωμένο τζάμι (σόι πάει το βασίλειο).
Ως ένδειξη συμπαράστασης στον αγώνα τού καθάριζα τα τζάμια. Αόρατα τα έκανα. Ήταν ο
τρόπος να δείξω την αγάπη μου.
Η χρησιμότητα της λάσπης στη ζωή μας...
Θυμάμαι εκείνα τα βρόμικα ξενοδοχεία που διανυκτερεύαμε και το πρόστυχο βλέμμα των
ξενοδόχων.
Το Ακρόπολις βοηθάει τον τουρισμό μας.
Βέβαια, τον υπαίθριo.
?σε που η ΕΡΤ επί σειρά ετών έδειχνε το «ράλι» σε ένα δευτερόλεπτο.
Είχα τηλεφωνήσει να διαμαρτυρηθώ και πανύβλαξ δημοσιογράφος που τώρα κόπτεται για το
Ακρόπολις με αποστόμωσε: «είναι καπιταλιστικό σπορ και δεν μας ενδιαφέρει».
Θυμάμαι... Θυμάμαι.
Η ζωή μας ένα κόκκινο αμάξι.
Τα χρόνια τρέχουν. Η εξάτμιση μπουκώνει αραιά και πού.
Πάτε το. 300 και κλειστή δεξιά. 200. Φουρκέτα αριστερά. Λίγες οι ευθείες. Παρηγοριές,
μικρές ανάσες πριν μπούμε στις στροφές.
Το ξημέρωμα θα μας βρει στο Γαλατά. Τα βλέφαρα θα ψιλοκλείσουν απ? τη νύστα λίγες ώρες
πριν από τον τερματισμό.
Κι εκεί, ανάμεσα στα όνειρά μας, θα εμφανιστούν όλες εκείνες οι γριούλες, που σκουπίζουν
τις αυλές ξανά και ξανά κάθε φορά που περνάει ένας διαγωνιζόμενος. Με επιμονή, με πείσμα.
Να διώξουνε τη σκόνη, αλλά κυρίως τις τρελές ιδέες: «Τούτα τα παλικάρια γυρνάνε σε μια
μέρα όλη την Ελλάδα, ενώ εγώ με το ΚΤΕΛ τρόμαξα να φτάσω μια φορά στην Αθήνα...»
Έχω ένα αυτοκίνητο, που όλο όλο τρέχει και πού θα σταματήσει;
-Στον ουρανό.
Και τι χρώμα θα ζητήσει ο ουρανός;
-Κόκκινο, πράσινο, μπλε, κίτρινο, ροζ, γαλάζιο, μαύρο._P.B.