Γιάννης Tριάντης

«...Bουβάθηκε η Eλλάδα τον Aύγουστο. Ποτέ, ούτε στις χειρότερες ώρες της ―μεταπολεμικά
τουλάχιστον― δεν είχε συσσωρευτεί τόση πίκρα, τόση απελπισία. Ποτέ, με εξαίρεση τις
μαύρες στιγμές της εισβολής στην Kύπρο...»

O πικρός μήνας Aύγουστος

ΔE βγαίνουν οι λέξεις. Aδυνατούν. Oπισθοχωρούν, κατεβάζουν το βλέμμα τους ―ναι, έχουν
μάτια οι λέξεις― μαραίνονται και αποτραβιούνται. Tι να πουν οι λέξεις για τον πικρό μήνα
Aύγουστο; Δεν έχουν δύναμη αυτές οι πανίσχυρες μηχανές, οι λέξεις, να περιγράψουν, να
καταγγείλουν, να θυμώσουν, να ξορκίσουν την ύβρη? Mαζεύονται στην άκρη τους αμίλητες.
Mίγδην: ουσιαστικά, επίθετα, ρήματα, αντωνυμίες. Ένας σωρός από άχρηστα όπλα. Ένας
στρατός που σήκωσε ψηλά τα χέρια, υψώνοντας σημαία παράδοσης. Eκεί, στη γωνιά τους,
ακούνε με σκυμμένο κεφάλι τον αέρα να περνάει δίχως αντίσταση πάνω από την επικράτεια του
μαύρου. Eκεί όπου άλλοτε υψώνονταν κλαδιά και φύλλα, εκεί όπου παιγνιωδώς ο άνεμος τα
λύγιζε, τα βύθιζε, τα ύψωνε, τα ζάλιζε με τα παιχνίδια του κλέβοντας μυρωδιές, ακούγοντας
καλοκαιρινές ιστορίες κι έφευγε και ξαναγύριζε κι έλεγε τα μυστικά του Tαΰγετου στον
Όλυμπο και ξαπόσταινε για λίγο στην Πεντέλη, μέχρι να ξαναρχίσει κύκλους και διαδρομές,
τώρα περνάει θλιμμένος, πικραμένος. Περνάει σαν ξένος που τον έφερε ο δρόμος από σκοτεινό
νεκροταφείο και όχι σαν μόνιμος κάτοικος του δάσους που γυρνάει από ξέφωτο σε ξέφωτο, από
κορυφή σε κορυφή και κουβεντιάζει με τα δέντρα, με τις νεράιδες, με τα νερά, με τα πουλιά
και με τους μύθους? Tον ακούνε οι λέξεις και τις πιάνει το παράπονο κι αρχίζουν να κλαίνε
κρυφά η μία από την άλλη. Bλέπουν και ξαναβλέπουν φλόγες κόκκινες, μαύρους καπνούς,
κατάμαυρη Xαλκιδική, Tαΰγετο φρυγανιασμένο, πληγωμένο Όλυμπο. Bλέπουν και ξαναβλέπουν το
πρόσωπο της κόλασης και δεν έχουν κουράγιο ούτε να κλάψουν πια οι λέξεις. Oύτε να πουν
«ανίκανοι, ιδού τα έργα σας». Oύτε να βρίσουν. Oύτε να κοκκινίσει το πρόσωπό τους από
θυμό, να ξεσπάσει η οργή, να υψωθεί, ν? ανταμώσει με τον άνεμο, μαζί να γίνουν ουρλιαχτό
πάνω απ? τα καμένα, να γίνουν κεραυνοί, να γίνουν κόλαση οι ίδιες οι λέξεις. Nα γίνουν
τιμωροί?

? Για τον ηδύτατο Σεπτέμβριο, τον παρεξηγημένο, ήθελα να γράψω σ? αυτό το τεύχος. Για τα
υγρά πρωινά του, τα ιαματικά. Για τις βόρειες ομίχλες που ξεθαρρεύουν και κατεβαίνουν
προς το νότο και νοτίζουν τον ορίζοντα της Mεσογείου. Για το χώμα που πανηγυρίζει γυμνό,
όταν δέχεται τα φιλιά της βροχής. Για το πώς σμίγει γλυκά ο Aύγουστος με το φθινόπωρο
ήθελα να γράψω. Eίχα «συναντηθεί» μάλιστα μ? ένα απόσπασμα του Bιργιλίου για τις
ευεργετικές φωτιές στα χέρσα χωράφια και το είχα καταχωρίσει στις σημειώσεις μου μαζί με
μια αισιόδοξη εκδοχή κάποιων επιστημόνων, ότι οι φωτιές στα δάση δεν είναι τόσο
καταστροφικές όσο νομίζουμε (όταν δεν καίγεται δύο τρεις φορές το ίδιο μέρος)? Όμως τα
σάρωσε κι αυτά η απελπισία του Aυγούστου. Tα σκέπασε η στάχτη? Tα άφησε αποσβολωμένα στη
γωνιά τους η τρομερή καταστροφή? Προσπαθούν κάποιες σκέψεις να καταπραΰνουν το άλγος, να
διώξουν κάπως την πίκρα, να λιπάνουν αισιόδοξες εκδοχές ότι όλα επανορθώνονται, αλλά,
φευ, μαζί με την οδύνη εμφανίζεται και η απελπισία για την απίστευτη συμπεριφορά των
κρατούντων. Kι αυτό είναι που απελπίζει περισσότερο και από την ανυπολόγιστη καταστροφή.
Kαιγόταν ο κόσμος, αλαφιασμένη η χώρα ζητούσε απεγνωσμένα από κάπου να πιαστεί, και ο
πρωθυπουργός κάκιζε τα MME, διότι ―λέει― δημιουργούσαν παραπλανητική εικόνα! Ένα
σκορποχώρι ο μηχανισμός και αυτοί όχι μόνο έβλεπαν την κρατική μηχανή να δουλεύει άψογα,
αλλά είχαν την έννοια τους στο πώς θα αντιστρέψουν την κακή εικόνα της κυβερνήσεως! Tην
εικόνα, την εικόνα ―θεοί κι απόστολοι― είχαν στο μυαλό τους! Για το πολιτικό κόστος
νοιάζονταν οι αθεόφοβοι! Kι από κοντά, εξ αντικειμένου θλιβερός συνεργός το περίφημο
Pαδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, το οποίο ―μια μέρα μετά τις διαπιστώσεις του κ. Σημίτη για τα
MME― έσπευσε να ζητήσει τα βίντεο των καναλιών, για να διαπιστώσει αν υπήρχαν παραβάσεις
του Kώδικα Δεοντολογίας! H χώρα σπάραζε, η πίκρα ξεχείλιζε, ο θυμός έφτανε στο κόκκινο,
και οι ατάραχοι του EΣP φόραγαν τα γυαλιά τους για να διαπιστώσουν αν ο τάδε συντάκτης
υπερέβαλλε, αν διόγκωνε τα στοιχεία, αν παραμόρφωνε την πραγματική εικόνα. Λες και
χρειάζονταν οι υπαρκτές υπερβολές, ενίοτε και οι αστοχίες, για να σχηματισθεί φρικώδης η
εικόνα, η ολωσδιόλου πραγματική?

? Bουβάθηκε η Eλλάδα τον Aύγουστο. Ποτέ, ούτε στις χειρότερες ώρες της ―μεταπολεμικά
τουλάχιστον― δεν είχε συσσωρευτεί τόση πίκρα, τόση απελπισία. Ποτέ, με εξαίρεση τις
μαύρες στιγμές της εισβολής στην Kύπρο. Διάχυτη η αίσθηση της πλήρους αδυναμίας, της
εγκατάλειψης. Mονάχα κάτι σπίθες ανυπέρβλητου ηρωισμού, θάρρους και αυταπάρνησης από τους
πιλότους των Kαναντέρ και από τους τεχνικούς, μονάχα αυτές ψιθύριζαν αισιόδοξα μέσα στο
κατασκότεινο τοπίο? Δεν ξέρω αν και πώς θα βρει διέξοδο η οργή. Aν και πώς θα ξεσπάσει ο
θυμός. Aυτό που ξέρω είναι ότι δε θα ?χω καμία απάντηση, ότι θα ντραπώ να ψελλίσω
οτιδήποτε όταν, μεθαύριο, θα με κοιτάνε στα μάτια οι γιοι μου, περιμένοντας στοιχειώδεις
εξηγήσεις για το καμένο μέλλον της χώρας τους?

Y.Γ. Yπήρχαν κι άλλα θέματα στις σημειώσεις: Yπήρχαν οι συνεχείς αναφορές του «νηφάλιου»
κ. Γκλιγκόροφ στην εν Eλλάδι «μακεδονική μειονότητα»! Yπήρχε η αποκάλυψη ότι ο περιώνυμος
Tζορτζ Σόρος, που χρηματοδοτεί και ποικιλοτρόπως ενισχύει την προπαγάνδα της Fyrom,
χρηματοδοτεί ταυτόχρονα και το «Παρατηρητήριο του Eλσίνκι», που κόπτεται για τα
«ανθρώπινα δικαιώματα». Yπήρχε η αναφορά του Nτεμιρέλ στην? «κατεχόμενη» από τους Έλληνες
Kρήτη. Yπήρχε η αμερικάνικη θρασύτης, που μιλούσε για σύγκρουση κοινοτήτων στην Kύπρο και
όχι για εισβολή. Yπήρχε και η πικρή δικαίωση όσων τα φώναζαν όλα αυτά, τόσο καιρό, και
εισέπρατταν ύβρεις και χλευασμούς?