Pέα Bιτάλη
Σουτ, KωλόπαιδαΣE τούτο το νησί που αποφασίσαμε να περάσουμε την αρχή του καλοκαιριού μας, πριν ανεβούμε
στα βουνά τον Αύγουστο, οι καθημερινές μού θυμίζουν την έκφραση του παππού μου «λαλούν οι
κουκουβάγιες». Χαρακτηριστική έκφρασή του για την ερημιά.
Ηλιοκαμένοι τεμπελχανάδες, μετακινούμαστε με δυσκολία από την πολυθρόνα στην απλωμένη
πετσέτα και μετά στο κρεβάτι... Μαραθωνοδρόμοι. Μετράμε ανατολές και ηλιοβασιλέματα, η
θάλασσα έχει κολλήσει στα μάτια μας σαν ρώσικο έμπλαστρο, το αλάτι πασπαλίζει τους πόρους
μας να νοστιμέψει η σάρκα να τιμηθεί, τα γλαροπούλια κάνουν στροφή και βουτούν στο νερό
όπως ο νους στις αναμνήσεις, τα κύματα σκάνε στην αυλή μας και το θαλασσινό αεράκι
κουνάει τα δενδρολίβανα και τα νυχτολούλουδα του κήπου σαν τις ταξιθέτριες στους παλιούς
κινηματογράφους που τρομπάριζαν κολόνια κατά διαστήματα.
Σήμερα το βράδυ θα πάμε σινεμά.
Ο κινηματογράφος στεγάζεται στην ταράτσα ενός σπιτιού. Το καταπληκτικό της ιστορίας είναι
ότι το σπίτι παραμένει με τα έπιπλά του. Tο λαβομάνο, ο μπουφές, η γκαρνταρόμπα με το
ανθοδοχείο-οβίδα... Όλα στη θέση τους. Χρέη ταμείου παίζει η καρυδένια τραπεζαρία που
ασφυκτιά στο χολ με τα άσπρα μαύρα πλακάκια, και μετά αρχίζουν οι σκάλες. Σκαλί, σκαλί,
σκαλί, σκαλί μέχρι να φτάσουμε στην ταράτσα. Κι εκεί, στο μεγάλο πλατύσκαλο, στέκει η
οικοδέσποινα του σπιτιού με το λουλακί μαλλί και το μενταγιόν φωτογραφία του μακαρίτη και
κόβει τα χαρτάκια. Στα ενδιάμεσα κάθεται στο βελούδινο στρογγυλό καναπεδάκι. Τα οπίσθιά
της βασιλική σφραγίδα στο μπορντό τριμμένο βελούδο. Μεγαλοπρεπής αποτύπωση. Σε μας
αναλογούν ξύλινες καρέκλες. ?τιμη κοινωνία. Ούτε ο κώλος μας δε θ? αφήσει τη σφραγίδα του
σε τούτη τη ζωή.
Σινεμά. Οι αναμνήσεις εμφανίζονται σιγά σιγά στη δική μου οθόνη... Όλα ξεκίνησαν από ένα
ψέμα. «Θυμάσαι που σε πήγαινα στο Σινεάκ για να δεις Χοντρό και Λιγνό;» «Και βέβαια»,
απαντούσα με σιγουριά. Ψέμα. Δε θυμόμουν τίποτα, αλλά πώς να χαλάσω το χατίρι του παππού
Στυλιανού με το καλοκάγαθο βλέμμα και το ωραίο καπέλο. Εγώ θυμόμουν τα μεσημέρια του
Σαββάτου όταν, μετά το σχολείο, περιμέναμε με ανυπομονησία να πάμε στη Γρανάδα 4 με 6.
Μας συνόδευε η «κοπέλα» του σπιτιού, με τη φρεσκοξυρισμένη σαββατιάτικη γάμπα. Εν αγνοία
μας, μας συνόδευε και το αίσθημά της, που της υποσχόταν γάμο επί σειρά ετών.
Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μια οθόνη μπούκλες, μια οθόνη μέλι. Ζωή Λάσκαρη. Γλυκό θράσος. Τζένη
Καρέζη. Μια οθόνη μάτια. Τη Λαμπέτη δεν τη θυμάμαι. Kαμιά φορά η οθόνη είναι μικρή για να
χωρέσει τόση μεγαλοσύνη...
Τσιπς, πασατέμπος κ.ο.κ. Σσσσσστ από τα πίσω καθίσματα.
Να μαστε λοιπόν στην εφηβεία. Εκεί ξεκινάει και η μάχη με το Ακατάλληλον για Ανηλίκους.
Αν κατάφερνες να σπάσεις τον κλοιό, ένιωθες τη χαρά του ορειβάτη που πατάει στην κορφή
του Έβερεστ. Μεγάλη κατάκτηση. «Ω! Καλκούτα» λεγόταν το έργο. Πράματα και θάματα στην
οθόνη. Βαρβάτο σεμινάριο. Και μετά Εμμανουέλλα ή Μανώλα κατά το ελληνικότερον. Και την
άλλη μέρα βροχή τα σημειώματα στο σχολείο.
-Το είδες;
-Το είδα. Πονηρά γελάκια, πρόταξη του άγουρου στήθους, σπυράκια στο πρόσωπο, καμπάνα
παντελόνι, αλλά και στις καρδιές. Εκεί κυρίως χτύπαγαν οι καμπάνες. Love story. «Αγάπη
είναι να μη χρειαστεί να πεις συγγνώμη» και κλάααμα οι κοπέλες. Αλλά και πόσες ταινίες
δεν πήγαν χαμένες εν ονόματι αυτών των ερώτων; Φώτα να σβήνουν διαδοχικά και μπλούζες να
μετακινούνται από αόρατα χέρια. Φιλί βεντούζα. Ενόχληση των μεσηλίκων στο πίσω κάθισμα.
Στο βρόντο πήγαινε η ταινία. Σσσσστ, κωλόπαιδα.
Αργότερα μπήκαν και τα Όσκαρ στη ζωή μας με «Το εξπρές του μεσονυχτίου». Σταθμός έργο.
Και θρίλερ το καλοκαίρι, αρχής γενομένης από τον «Εξορκιστή». Πολύ θρίλερ. Τόσο που να
λούζομαι ακόμη και σήμερα με ανοιχτά τα μάτια. Σε ετοιμότητα πάντα. Και τα χρόνια
περνούν. Σε ετοιμότητα κι αυτά. Πότε σαν πλάνο του Αγγελόπουλου και πότε σαν βουβή ταινία
με το Σαρλό. Πότε μαυρόασπρη και πότε έγχρωμη. Κι αυτό που μένει τελικά... Είναι η
ανάμνηση της αλητείας να πετάμε χαλικάκια στα γύρω καθίσματα και συγχρόνως να φωνάζουμε
«ποιος πετάει πέτρες, ρε;».
Σσσσστ, κωλόπαιδα.
?βολη η καρέκλα. Σαν σκηνικό θεάτρου το νεοκλασικό δίπλα στο σινεμά. Μεσοτοιχία. Για
τρίτη φορά θα δούμε σήμερα «Τον ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ». Να χαρώ τους διαλόγους
λέξη-λέξη. Το καλύτερο έργο της χρονιάς, κι άσε τον κόσμο να Τιτανίζεται.
Τα φώτα σβήσαν. Η κυρία με το λουλακί μαλλί θρονιάστηκε για τα καλά. Μια σφραγίδα να...
Χρόνο το χρόνο καθόμαστε πιο πίσω. Στις πρώτες σειρές οι «μικροί», στις πίσω οι
«μεγάλοι». Μας χωρίζει ένα σσσσστ μακρόσυρτο.
Πότε ήταν που μας το φώναζαν... Από πότε αρχίσαμε να τους το φωνάζουμε...
Σσσστ, αγαπημένα κωλόπαιδα. Σσσσστ._P.B.