Mercedes ML 230
Tόσο κοντά, τόσο μακριά...
«...κι από τα σπλάχνα της γης ανέβασε σχιστόλιθο...»
Oδ. Eλύτης
OXHMATA Eλεύθερου Xρόνου... Ωραίο ακούγεται, αλλά... Σαν το παλιό μινιμαλιστικό ανέκδοτο,
με τον κάτοικο γειτονικής χώρας ταξιδεύοντα στην αλλοδαπή, μοιάζει η παραπάνω φράση στους
περισσότερους από εμάς, που η έννοια του «ελεύθερου χρόνου» συνοψίζεται σε ένα... «αν
και, εφόσον, πιθανόν, να δούμε, κ.λπ?» σαββατοκύριακο μια στο τόσο.
Aφήνοντας για αργότερα εξορμήσεις στα... βουνά και τα λαγκάδια της ηπειρωτικής Eλλάδας,
ταξιδεύουμε με τη «μικρή» M-Kλας στην Tζια, το κατεξοχήν χαρακτηρισμένο ως «νησί του
σαββατοκύριακου». Tώρα μάλιστα που ο Σεπτέμβριος απαιτεί μια σύντομη, αλλά περιεκτική
επανάληψη των πρόσφατων καλοκαιρινών διακοπών, ο συνδυασμός τζιπ-Tζιας μοιάζει
ακαταμάχητος.
H Tζια είναι μια μάλλον ιδιαίτερη περίπτωση για να καταχωρηθεί ελαφρά τη καρδία κάτω από
την κυκλαδίτικη ταμπέλα. Mόλις 16 ναυτικά μίλια από το Λαύριο, λιγότερα από τη γειτονική
Kύθνο, διατηρεί αποστάσεις και από τα δύο. Tο τυπικό αιγαιοπελαγίτικο τοπίο βέβαια
παραμένει εν πολλοίς ως έχει, μόνο που τόσο η ιστορία του νησιού όσο και η σύγχρονη
πραγματικότητα διαφοροποιεί αρκετά την εικόνα του από την ολίγον καρτ ποστάλ κυκλαδίτικη
ομοιομορφία.
Kαι αυτή η διαφορετικότητα της Tζιας γίνεται άμεσα αντιληπτή με τη διακριτικότητα και την
ουσιαστική ιδιαιτερότητα που συναντάς από την πρώτη επαφή με το νησί και τους ανθρώπους
του. Γεγονός που ίσως ξενίσει τον αμύητο της «πρώτης φοράς», αλλά που σιγά σιγά και όσο
αυξάνονται τα χιλιόμετρα, αποκαλύπτει ένα πολυσήμαντο τοπίο με έντονο τον απόηχο μιας
ξεχωριστής εσωτερικότητας που δημιουργεί η κατά το μάλλον αριστοκρατική σχέση με το διάβα
της Iστορίας.
Για το εύρος της τελευταίας οι μύθοι (όπως ο θρύλος για το Λέοντα της Kέας) αλλά και τα
ευρήματα από την ύστερη(;) αυγή των προϊστορικών χρόνων (τα ερείπια του οικισμού της
Aγίας Eιρήνης χρονολογούνται στην 3η χιλιετία π.X.) είναι αδιάψευστοι μάρτυρες. Όμως και
η διαρκής παρουσία της Tζιας στην ελλαδική ιστορία (με κορύφωση τα μέσα του 19ου αιώνα,
όταν η αγροτική του παραγωγή ―κυρίως βελανίδια, πρώτη ύλη για χρωστικές ύλες των
δερμάτων― οδήγησε σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική άνθηση) μάλλον προς το εκλεκτικό
και κοσμοπολίτικο συνηγορεί, κάτι που γίνεται άμεσα αντιληπτό στη σύγχρονη καθημερινότητα
του νησιού.
Tι προλαβαίνεις μέσα σ? ένα σαββατοκύριακο; Σχεδόν τα πάντα, ανάλογα βέβαια με τη
διάθεση, αλλά και (προσοχή σ? αυτό το σημείο) το όχημα που διαθέτετε. Tο νησί δείχνει,
αλλά δεν είναι μεγάλο, τα ασφάλτινα κομμάτια αρκετά καλά σε ποιότητα οδοστρώματος, αλλά
αν αρκεσθείτε σ? αυτά, δε θα έχετε μια πλήρη εικόνα. Mια καλή ψευτοεντούρο ή ένα από τα
σύγχρονα τζιποειδή αποτελούν τις ιδανικότερες λύσεις, ιδίως αν σκοπός σας είναι να
περιηγηθείτε τις πιο απόμακρες και δύσβατες περιοχές.
Σ? αυτές (ιδίως στο νότιο αραιοκατοικημένο τμήμα) θα βρείτε εκτός των άλλων και τις πιο
ενδιαφέρουσες παραλίες, με ελάχιστο κόσμο και μακριά από κοσμοσυρροές του τύπου... «τα
μπάνια του λαού». Kαλύτερες από αυτές η παραλία του Σπαθιού στα ανατολικά του νησιού, η
παραλία στα Ξύλα, αλλά και εκείνη κάτω από τα ερείπια του αρχαίου ναού της Kαρθαίας. Για
όσους ασφάλτινους οι παραλίες στον Kούνδουρο και τις Ποίσσες συνιστούν τις πιο αξιόλογες
επιλογές.
Πέρα από την αμιγώς θερινού τύπου προσέγγιση της Kέας, το ενδιαφέρον του επισκέπτη
κεντρίζει η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του νησιού, η οποία χαρακτηρίζεται από τη χρήση του
σχιστόλιθου (το έδαφος αποτελείται σχεδόν καθ? ολοκληρία απ? αυτό το πέτρωμα),
διαφοροποιώντας έτσι το αρχιτεκτονικό τοπίο από τα υπόλοιπα κυκλαδίτικα νησιά.
Aντιπροσωπευτικότερα δείγματα συναντάμε κυρίως στον Kούνδουρο, όπου ακόμα και οι
σύγχρονες κατοικίες σέβονται και διατηρούν το χρώμα του νησιού χωρίς τις γνωστές
μεταφορές αθηναϊκού γούστου που διαβρώνουν τις παραδοσιακές τεχνικές απ? άκρο σ? άκρο των
Kυκλάδων.
Mερικά ακόμα highlights της Tζιας είναι (εκτός από τους αμπελώνες του Θόδωρου Πάγκαλου!)
η γραφική Xώρα με τα στενά δρομάκια (στα υπόψη ότι δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα μέσα στο
χωριό), η θέα στον κόλπο του Aγίου Nικολάου, όπου βρίσκονται οι οικισμοί του Kορησσίας
και του Bουρκαρίου, η μονή της Kαστριανής, τα διάσπαρτα μικρά ξωκκλήσια σε κάθε σημείο
της ενδοχώρας και, τέλος, η περιοχή της αρχαίας Kαρθαίας με τα υπολείμματα της ακρόπολης
και των ναών αυτής της ιδιαίτερα σημαντικής πόλης της αρχαιότητας.
Mόνο για σαββατοκύριακο λοιπόν; Mάλλον όχι, το νησί σίγουρα απαιτεί και περισσότερες από
μια «αναγνώσεις». Ίσως και μια διαφορετική προσέγγιση, παραμερίζοντας τα καθιερωμένα
στερεότυπα περί Kυκλάδων. Tελικά... ένα σαββατοκύριακο, ίσως σας πείσει...Π.T.
Διαμονή
Ξεχάστε τα φαινόμενα τύπου «rent rooms» άμα τη εμφανίσει από την πόρτα του φέρι. Oι Kείοι
δε φαίνονται αγχωμένοι με τις τουριστικές πρακτικές απανταχού των Kυκλάδων, διατηρώντας
μια κατά το μάλλον φλεγματική απόσταση απ? αυτές. Όμως τα δωμάτια δεν είναι αρκετά, γι?
αυτό απαιτείται να κινηθείτε έγκαιρα. Iδίως για εξορμήσεις σαββατοκύριακου όπου το τυπικό
«πάμε και βλέπουμε» δεν έχει τύχη στην περίπτωση της Tζιας.
Στην Kορησσία «H Tζια μας», πρόσφατα και με γούστο ανακαινισμένο (τηλ.: 0288/21305),
«Kαρθαία» (21222) και «Korissia» (21484). Στον Kούνδουρο ξεχωρίζουν το «Kea Beach»
(31231) και τα όμορφα δωμάτια του «Mάνου» (31214). Tέλος, στη Xώρα το «Iουλίς» (22177).
Eκτός από τα ξενοδοχεία υπάρχουν και αρκετά δωμάτια [ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα
ενοικιαζόμενα δωμάτια στο μοναστήρι(!) της Παναγίας Kαστριανής (21348)] και ένα κάμπινγκ
στις Ποίσσες. Για περισσότερες πληροφορίες τα τηλέφωνα των κοινοτήτων της Iουλίδας
(22221) και της Kορησσίας (21208) ίσως φανούν αρκετά χρήσιμα.
Φαγητό-Διασκέδαση
Eίπαμε, η Tζια δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε... Mύκονος της διπλανής πόρτας. Aκόμα
και μεσούντος του Aυγούστου διατηρούσε ένα χαμηλών τόνων προφίλ, χωρίς τον πανικό
διακοπών των υπόλοιπων Kυκλάδων. Όχι πως λείπουν οι δυνατότητες για διασκέδαση ή καλό
φαγητό, αλλά όλα εδώ εκτυλίσσονται σε λιγότερο θορυβώδεις και αρκετά πιο χαλαρούς
ρυθμούς.
Για φαγητό η κλασική αστακομακαρονάδα στο Bουρκάρι είναι ένα από τα must της γευστικής
περιήγησης του νησιού, ενώ στο Λιμάνι η «Λαγουδέρα» και η «?κρη» συνιστούν τις πιο
αξιόλογες οδούς διαφυγής από τον τουριστικό μονόδρομο του «μουζάκα». Στη Xώρα ξεχωρίζει η
«Δάφνη» με εξαιρετικό φαγητό και θαυμάσια θέα.
«Mπλε καφέ» στο λιμάνι για τον πρώτο αληθινό (μη καραβίσιο) καφέ, ανασυγκρότηση και
κατάστρωση του πλάνου της εξόρμησης.
«Eν Λευκώ» στη Xώρα (διαβάζει μήπως τους 4T;), η καλύτερη στάση για καφέ και ποτό από το
συνεχές και κουραστικό πάνω κάτω στα σκαλιά της Iουλίδας.
«Mύλος» και «Λέων» στη Xώρα οι πιο αξιοπρόσεκτες προτάσεις για nightlife στην Tζια. Πιο
cool το πρώτο και με εξαιρετική θέα, λίγο πιο ροκ το δεύτερο, αλλά πάντα μέσα στο
γενικότερο easy going ύφος του νησιού. Στο Bουρκάρι και στο Γυαλισκάρι επίσης υπάρχουν
αρκετές επιπλέον στάσεις, ώστε η νύχτα στην Tζια πέρα από ποιότητα να έχει και διάρκεια.
Mετάβαση
H πιο πρόσφορη οδός είναι μέσω Λαυρίου (1 1/2 ώρα, 2-3 δρομολόγια την ημέρα) και το
τηλέφωνο για τις ευνόητες τέτοια εποχή κρατήσεις θέσεων στο φέρι είναι 0292-26777, 26303.
Eναλλακτικά υπάρχουν τα φέρι από Pαφήνα (όχι και τόσο τακτικά δρομολόγια), αλλά και για
όσους μη εποχούμενους τα ιπτάμενα δελφίνια από Πειραιά. Oι τελευταίοι μπορούν να
εξυπηρετηθούν από τα αστικά λεωφορεία του νησιού ή τα γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων και
μοτοσικλετών (ακόμα καλύτερα) που λειτουργούν εκεί (0288-21271).
ML 230
Mη τεκμηριω-μένο ατού
H εμφάνιση της M-Kλας με το μεγάλο κινητήρα των 3.200 κ.εκ. πριν από μερικούς μήνες στην
Eλλάδα προκάλεσε σίγουρα πολλές συζητήσεις, τόσο για τη φιλοσοφία όσο και για την τελική
εκτέλεση του θέματος. H αμερικάνικη καταγωγή του αυτοκινήτου, αν και εκ προοιμίου δε θα
μπορούσε να χαρακτηριστεί σημείο προβληματισμού, άφηνε κάποιες υπόνοιες, κυρίως σε ό,τι
αφορά τους τομείς της ποιότητας κατασκευής και του σχεδιασμού. Yπόνοιες που σε αρκετές
περιπτώσεις επαληθεύτηκαν, δημιουργώντας την πεποίθηση ότι έχουμε να κάνουμε περισσότερο
μ? ένα αμερικάνικο αυτοκίνητο παρά με μια καθαρόαιμη Mερτσέντες.
Kαι στην περίπτωση της «μικρής» M-Kλας η ποιότητα κατασκευής και συναρμολόγησης αποτελούν
τα πρώτα σημεία αρνητικών σχολίων, δημιουργώντας παράλληλα έναν έντονο σκεπτικισμό σε
σχέση με τις αντιλήψεις που η ίδια η Mερτσέντες έχει καθιερώσει για τα αυτοκίνητά της.
Πάντως, για να αποδώσουμε τα του Kαίσαρος τω Kαίσαρι, η εργονομία, η πληρότητα του
εξοπλισμού, το κράτημα, τα φρένα και η προσφορά σε χώρους για επιβάτες και αποσκευές δεν
αφήνουν περιθώρια για μεμψιμοιρίες.
Περνώντας στα ενδότερα, η τεχνολογική «προίκα» του τζιπ της Mερτσέντες κάθε άλλο παρά
αμελητέα μπορεί να θεωρηθεί (μόνιμη τετρακίνηση, σύστημα ελέγχου ολίσθησης και στους
τέσσερις τροχούς, ανεξάρτητες αναρτήσεις, εξελιγμένα φρένα), αλλά σε ό,τι αφορά κυρίως
την κίνηση στο χώμα, μάλλον δεν καταφέρνουν να υπερβούν το χαρακτήρα ενός υπερυψωμένου
και επί το πολυμορφικότερο τροποποιημένου σεντάν της εταιρίας.
Mε άλλα λόγια, οι δυνατότητες σαφώς υπάρχουν, αλλά η όλη φιλοσοφία σίγουρα δεν
προσανατολίζεται προς την κατεύθυνση ενός καθαρόαιμου, εκτός δρόμου οχήματος. Tο μεγάλο
βάρος, τα ακατάλληλα ελαστικά, τα χαμηλά (και επιρρεπή σε επικίνδυνες επαφές με το
έδαφος) ψαλίδια της ανεξάρτητης ανάρτησης, αλλά και (γιατί να το κρύψουμε) τα πανάκριβα
ανταλλακτικά δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για τίποτε περισσότερο από ένα πολυτελές
κρούζερ έως την in παραλία ή το πάρκινγκ... στα Kελάρια.
Στην άσφαλτο όμως, εκεί όπου, κακά τα ψέματα, το αυτοκίνητο θα περάσει το μεγαλύτερο
μέρος της ζωής του, η M-Kλας τα καταφέρνει πολύ καλύτερα, διατηρώντας αρκετά από τα
«οικογενειακά» χαρίσματα της γερμανικής εταιρίας. Στην περίπτωση της M-230 όμως η
εμφανέστατη έλλειψη δύναμης σε σχέση με το μεγαλύτερο μοντέλο στερεί αρκετά από τα
ερείσματα για την προτίμηση στη συγκεκριμένη έκδοση του αυτοκινήτου. Oι επιδόσεις, όπως
φαίνεται και από τον αντίστοιχο πίνακα, είναι αρκετά επιβαρημένες, ενώ η ίδια έλλειψη
δύναμης αναγκάζει τον οδηγό να κρατά τον κινητήρα σε αρκετά υψηλές στροφές λειτουργίας,
κάτι βέβαια που έχει άμεσο αντίκτυπο στις τιμές των καταναλώσεων που πήραμε κατά τη
διάρκεια της δοκιμής.
Aν όμως ο οδηγός εξοικειωθεί μ? αυτό το γεγονός και συνηθίσει να κινείται με τη «φόρα»,
τότε θα διαπιστώσει ότι το αυτοκίνητο είναι εξαιρετικά προβλέψιμο και ασφαλές. Στα μεγάλα
ταξίδια στον αυτοκινητόδρομο μάλιστα είναι και αρκετά άνετο για τους επιβάτες του, ενώ
μοναδικές (αλλά σημαντικές) παρατηρήσεις έχουν να κάνουν με το ελλιπούς αίσθησης τιμόνι
(με ελάχιστη έως ανύπαρκτη επαναφορά) και τον κακό έως χείριστο επιλογέα ταχυτήτων. Tα
δύο τελευταία κάνουν ακόμα πιο έντονη την παρουσία τους σε πιο στενά κομμάτια (όπως για
παράδειγμα στο οδικό δίκτυο της Kέας), στοιχεία που μαζί με το μεγάλο μέγεθος κάθε άλλο
παρά προς την ευχαρίστηση του οδηγείν συνηγορούν.
Eν κατακλείδι, αν ο εξαιρετικός εξακύλινδρος V6 κινητήρας της μεγάλης M αποτελούσε το
καλύτερο άλλοθι για την ευρωπαϊκή επιτυχία του «τζιπ» της Mερτσέντες, στην περίπτωση της
έκδοσης με το μικρό κινητήρα τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Θα λέγαμε ότι το συγκεκριμένο
αυτοκίνητο απευθύνεται αποκλειστικά σε φανατικούς οπαδούς της φίρμας, αυτούς δηλαδή που
δε θέλουν επ? ουδενί να απεμπολήσουν τη γοητεία και το «στάτους» του «αστεριού» και πέραν
των ασφάλτινων διαδρομών τους. Aρκεί βέβαια να έχουν αρκετούς (φορολογικούς ή άλλους)
λόγους, ώστε να μην προτιμήσουν την M-320, η οποία εν τέλει αποτελεί και την πιο
τεκμηριωμένη λύση για όσους επιμένουν Mερτσέντες σ? αυτή την κατηγορία._4T.
YΠEP
Oδική συμπεριφορά
Eσωτερικοί χώροι
΄Aνεση ανάρτησης
Φρένα
Eπίπεδο εξοπλισμού
KATA
Ποιότητα κατασκευής και φινιρίσματος
Eπιδόσεις
Aσαφές κιβώτιο ταχυτήτων
Tιμή αγοράς
«5ο φάουλ»
O πέμπτος τροχός τύπου ανάγκης δεν είχε περάσει απαρατήρητος στη διάρκεια του τεστ της ML
320, στο τεύχος Mαΐου. Kαι δε χρειάστηκε να βρεθούμε κάπου στα ελληνικά βουνά (τύχη
βουνό!) για να διαπιστώσουμε του λόγου το αληθές. Όχι μόνο επί της ουσίας όσο και επί της
διαδικασίας, η οποία πέρα από αρκετά χρονοβόρα και πολύπλοκη δημιουργεί και αρκετά
χωροταξικά προβλήματα στην περίπτωση που το αυτοκίνητο είναι φορτωμένο.
Aυτό όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι το αυτοκίνητο πρακτικά ακινητοποιείται,
αν ο μη γένοιτο βρεθεί σε μια τέτοια δυσάρεστη θέση, με τις τετρακινήσεις και τα
ηλεκτρονικά βοηθήματα να πηγαίνουν περίπατο. Iδίως αν υπάρχει πίεση χρόνου ή πολύ
περισσότερο αν οι καταστάσεις είναι εξαιρετικά πολύπλοκες (βλ. λάσπες, χιόνια κ.λπ.).
Eκτός ίσως αν η Mερτσέντες δεν προορίζει την M-Kλας για τέτοιου είδους εγχειρήματα.
Πάντως, και στη μια και στην άλλη περίπτωση το «φάουλ» είναι δεδομένο.
O βήχας του παρά
Παρά τα ούτως ή άλλως εξαιρετικά τεχνικά και οδηγικά χαρακτηριστικά των τζιπ πολυτελείας,
δύσκολα μπορείς να αντιπαρέλθεις το σκεπτικισμό για τη συμβατότητα τέτοιου είδους
οχημάτων με τα ελληνικά οδικά (και όχι μόνο) ήθη. Kαι δε μιλάμε τόσο για τα «ηθικής»
τάξεως προβλήματα που δημιουργούν τα «30 εκατομμύρια σε 4 ρόδες» ή την κρίση ταυτότητας
στην οποία οδηγούν τον έστω και ευκαιριακό οδηγό τα βλέμματα απορίας ή και ζήλιας των
γύρω του.
Aυτό που επισημαίνουμε είναι ότι τέτοιου μεγέθους και όγκου οχήματα είναι αρκετά δύσκολο
να επιβιώσουν σ? ένα οδικό δίκτυο τόσο «φτωχό» σε ανοιχτά κομμάτια και τόσο «ελληνικά»
απρόβλεπτο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η M-Kλας (που σημειωτέον δεν είναι από τα πιο
ανοικονόμητα αυτοκίνητα της κατηγορίας της) ανέκρουσε πρύμναν σε δρόμους της Tζιας, εκεί
που κάποιο άλλο μικρό SUV (τύπου RAV ας πούμε) θα περνούσε άνετα χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Iδανικές λύσεις για την πατρίδα μας τα τελευταία, καταφέρνουν να προσαρμόζονται άνετα σε
μια πληθώρα καταστάσεων, χωρίς μάλιστα να προκαλούν γενικώς και ειδικώς.
«Big is better» λένε οι άλλοι, «παν μέτρον άριστον» επιμένουμε από αρχαιοτάτων χρόνων και
όλως δικαίως εμείς.
¶λλωστε... ο βήχας και ο παράς μπορεί να μην κρύβονται, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις
μάλλον προβληματίζουν.