Nίκος Mάργαρης

«...Η επίσκεψή μου στον Κώστα Καββαθά ήταν παταγώδης αποτυχία. Με άκουσε στα γρήγορα και
στη συνέχεια (τι ψώνιο αυτό το παιδοβούβαλο, θα σκέφθηκε) μου έδειξε την πόρτα!...»

Eντιμότατοι φίλοι!

THN τελευταία φορά που κάποιοι τέως συμφοιτητές με «παρέσυραν» στην Πλάκα «να φάμε στα
Μπακαλιαράκια» έγινα πτώμα. Εκτός από το φαγητό, είχαν και τη φαεινή ιδέα να πάμε και σε
μια «μπουάτ», όπου τραγουδούσε νέο κύμα ένας τραγουδιστής με μασέλες, που έλεγε τα ίδια
τραγούδια το 1965 με τα δικά του δόντια. Ήταν η μοναδική φορά που έλαβα μέρος σε μάζωξη
παλιών συμφοιτητών. Κάτι που, επίσης, ουδέποτε έκανα και με τους συμμαθητές στο σχολείο.
Ομολογώ ότι με θλίβει βαθύτατα η εικόνα δήθεν ανέμελων κοιλαράδων που αναπολούν «τον
παλιό καλό καιρό», θυμούνται τις ανοησίες που έκαναν νεαροί και αλλάζουν ?χωρίς λόγο και
αιτία- τα τηλέφωνά τους για να συναντηθούν «εκτός παιδιάς». Αν ήθελα να διατηρήσω φίλους
-είναι η κύρια σκέψη μου- θα το είχα κάνει χωρίς υποχρεωτικές μαζώξεις. Όπου, κάποιος
αργόσχολος δημόσιος υπάλληλος, αντί να εξυπηρετεί το κοινό παίρνει σβάρνα τα τηλέφωνα.
?λλωστε έχω τρεις τέτοιους φίλους, που διατηρώ επαφή. Με τους οποίους μεγαλώσαμε και
γεράσαμε παρέα κι έτσι, τα πρόσθετα κιλά σε αυτούς και τα λιγότερα (!) σε μένα δεν
προκαλούν σοκ. Έτσι γέρασα και με τους 4Τ. Όταν διατηρείς μηνιαία επαφή με κάποιον, ο
δεσμός αντέχει, περνάει «από σαράντα κύματα», δυναμώνει. Εδώ μπορείς να κάνεις γενέθλια
και να μιλήσεις για επέτειο χωρίς από μέσα σου να θεωρείς ότι παραβρίσκεσαι σε μνημόσυνο.
Ιδιαίτερα, όταν έχεις την τύχη να γίνεις μέλος και φίλος σε κάτι που από μικρός
εκτιμούσες και θαυμάζες. Όσο ο Κώστας Καββαθάς (και ακόμη Καβαθάς, μια και τα δύο «β» στο
επίθετο τα πρόσθεσε, αν δεν κάνω λάθος, μετά την απώλεια του πατέρα του) έγραφε στο Αuto
Express, ήμουν φανατικός αναγνώστης. Δεν έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας (τέσσερα;), αλλά ο
«K.K.» είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα πρωτοποριακό στιλ περιγραφής-γραψίματος, που με
είχε εντυπωσιάσει. Έτσι όταν, κάποτε, τέλη της δεκαετίας του ?60, αγόρασα το περιοδικό
και δεν ήταν εκεί, σταμάτησα να το παίρνω. Mέχρι που, πασίχαρος, είδα μια διαφήμιση (στην
«Απογευματινή» που είχε απορροφήσει όλο το δυναμικό της εξαίσιας προχουντικής
Μεσημβρινής) ότι θα κυκλοφορούσε ένα νέο αυτοκινητιστικό περιοδικό: οι 4ΤPOXOI. Και μη
νομίζετε ότι ήμουν τότε κανένας νεαρός... παρτσακλός με μανία τ? αυτοκίνητα. Ήδη είχα
πάρει πτυχίο και έφθανα στα τέλη της διδακτορικής διατριβής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Μ? έναν καθηγητή-δάσκαλο, τον μακαρίτη Κώστα Μητράκο, που με είχε πάρει βλαχαδερό και
προσπαθούσε να με κάνει επιστήμονα. Ο οποίος καθηγητής είχε την απαίτηση ?και καλά έκανε-
να δουλεύω και να διαβάζω ασταμάτητα. Η μόνιμη «εφημεριδοφαγία» μου τον εκνεύριζε κι
έτσι, όταν πλησίαζε στο γραφείο μου, έκρυβα τις εφημερίδες στα συρτάρια. Μόνο τους 4Τ
άφηνα. Τους οποίους άνοιγε και ξεφύλλιζε με προσοχή, λέγοντας: «Καλός αυτός ο Kαββαθάς,
έτσι;»
Το 1975 αποφασίσαμε με τον καθηγητή μου να πάμε (οδικώς) στο Λένιγκραντ με δύο
αυτοκίνητα. Αυτός είχε μια σχεδόν καινούργια Citroen «βάτραχο» κι εγώ μόλις είχα αγοράσει
ένα... δίχρονο Wartburg, Ανατολικής Γερμανίας. Περίπου απαγορευτικό για ένα τόσο μεγάλο
ταξίδι. Σκέφθηκα, λοιπόν, με το θράσος του μεσήλικα ?ήδη ήμουν 32 χρονών- να ζητήσω ένα
αυτοκίνητο από το περιοδικό. Τότε ήμουν 118 κιλά, πράγμα που σημαίνει ότι είχα τόσο ύψος
(δεν είμαι και πρώτο μπόι) όσο φάρδος. Η επίσκεψη στον Κώστα Kαββαθά ήταν παταγώδης
αποτυχία. Με άκουσε στα γρήγορα και στη συνέχεια («τι ψώνιο κι αυτό το παιδοβούβαλο», θα
σκέφθηκε) έδειξε την πόρτα! Θύμωσα, έκοψα τους 4Τ για ένα μήνα και πήγα στο Λένιγκραντ με
το Wartburg! Αυτός, σκέφθηκα, έχασε το ρεπορτάζ! Το οποίο σκέφτομαι να το περιλάβω στο
βιβλίο που κάποτε θα βγάλω με κάποια από τα ταξίδια μου, πριν αρχίσω να βλέπω τα ραδίκια
ανάποδα.
Έφθασαν τα τέλη της δεκαετίας του ?80. Ήμουν καθηγητής στο Αιγαίο, έγραφα στο «ΒΗΜΑ» και
είχα κάνει και μερικά ντοκιμαντέρ στην τότε ΕΤ-1. Την εποχή που άνοιγε το MEGA, υπήρξε
μια πρόταση από γνωστό διευθυντή εφημερίδας για μια εκπομπή με τον Κώστα. Πράγμα που
σημαίνει ότι κλείσαμε, ύστερα από 15 χρόνια, το δεύτερό μας ραντεβού. Έφθασα από τη
Μυτιλήνη πρωί και από το αεροδρόμιο, που είχα σταθμεύσει το Wartburg, πήγα στην οδό
Αναπαύσεως κοντά στο 1ο Nεκροταφείο. Όπου έφτιαξε το κέφι μου από τα γραφεία τελετών, τα
μανουάλια, τους τάφους, τους σταυρούς και τα κόλλυβα. Εκεί ήταν, στην οδό Γοργίου, το
ιδιόκτητο κτίριο των Τεχνικών Εκδόσεων. Φυσικά είχε ξεχάσει (είχα αδυνατίσει 48 κιλά) το
πρώτο ραντεβού και με δέχθηκε φιλικά. Κάπου διάβαζε ?έτσι μου είπε τουλάχιστον- τα
ΟΙΚΟ-ΛΟΓΙΚΑ μου στο «ΒΗΜΑ», κι έτσι συμφώνησε για την εκπομπή. Η οποία δεν έγινε στο MEGA
αλλά στην ΕΤ-1, διήρκεσε 13 εβδομάδες και ήταν αξιοπρεπέστατη, με ντεκόρ μια εξέδρα δίπλα
σ? ένα Φίατ 600. Είχε, φυσικά, τον πρωτότυπο τίτλο «Εν Λευκώ»! Από τότε, πέρασαν τόσα
χρόνια... ?ρχισα να γράφω το μηνιαίο σημείωμα στους 4Τ που, τουλάχιστον αυτό το μήνα,
είμαι σίγουρος ότι το διαβάζετε. Παράλληλα είχα την τύχη, από μια ηλικία και μετά, να
κάνω φίλους άτομα που θαύμαζα. Μετακινήθηκα αρκετές φορές μπρος-πίσω στο περιοδικό,
συνεργασθήκαμε στο ποιοτικώς επιτυχές, αλλά οικονομικώς ρεζιλίκι «Ταξιδεύοντας», και
γερνάμε πάντοτε φίλοι. ?σε που κάναμε στους 4T μέχρι και αφιερώματα (τα πρώτα στο είδος
τους) για το περιβάλλον με τη συνεργασία των συναδέλφων μου στο Τμήμα Περιβάλλοντος του
Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Να προσθέσω (ήδη το άρθρο μεγάλωσε επικίνδυνα και θα το κόψει ο αυστηρός κ. Κάγκας) ότι
οι φοιτητές μου διαβάζουν τους 4Τ και τους επηρεάζουν τόσο όσο το «Αντί» (έγραφα κι
εκεί!) τη δεκαετία του ?70. Όπως και να έχει το πράγμα εγώ κατάφερα (δε γνωρίζω τις
απόψεις του αυστηρού μου Διευθυντή) άτομα όπως ο Κώστας Καββαθάς (προσέξτε τα δύο β στο
επίθετο)- να τα κάνω φίλους(*). Με τους οποίους τα ετήσια γενέθλια γίνονται συνεχώς και
είναι πραγματικές και όχι τυπικές επέτειοι. Γι? αυτό, χρόνια πολλά Κώστα, να ζήσεις μαζί
με τους 4Τροχούς να σε χαιρόμαστε!_N.M.

(*) Tα αισθήματα είναι αμοιβαία!_K.K.