Pέα Bιτάλη
«..."Κάθε 4 του μηνός θα παραδίδεις δισκέτα. Και κοίτα μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα".Έτσι μεστά και απλά. Mετά άρχισαν τα γυμνάσια "Κοίτα να μάθεις τη δουλειά που λέγαμε
παραπάνω". Να ?σαι καλά, Μάστορα...»
ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΣΟΥ ΚΑΙ... ΜΑΡΣ
AN είναι κάτι που μ΄ αρέσει στις γιορτές και στα γλέντια, είναι το «μετά». Τότε που έχουν
φύγει οι καλεσμένοι και μένουν οι «πολύ φίλοι». Τώρα που το σκέφτομαι δεν υπάρχει
καλύτερη ένδειξη φιλίας από τη φράση «Εσύ να μείνεις. Μη φύγεις με τους άλλους». Τότε που
το γιορτινό ρούχο καταλήγει να δοξάζει το πάτωμα και τα παπούτσια εκσφενδονίζονται. Και
φοράς εκείνο το τεράστιο αθάνατο μακό, με τα αγγελούδια του Fiorucci που έχουν αγγελικά
ξεβάψει. Eκείνο που χίλιες φορές πέταξες και χίλιες γύρισε σαν αμαρτωλό αγγελούδι, και
ακουμπάς στο τραπέζι τα φαγητά που κρύωσαν, και δοκιμάζεις το κρασί «κτήματα
Mπαρδούμπαλου»... Κι αρχίζει το κους-κους αυτών που φύγαν.
Να... Kάπως έτσι αισθάνομαι σήμερα, Κ.Κ. ή Μάστορα, όπως σε λέω εγώ. Χαρούμενη για τα
γενέθλια του περιοδικού και τυχερή που έχω ένα παραθυράκι να μιλήσω γι? αυτά. Κους-κους
με τόσο κόσμο... Τόσοι πολλοί αυτοί που «θέλω να μείνουν πίσω», να «μη φύγουν με τους
άλλους».
Καταρχήν πρέπει να σας εξηγήσω την προσφώνηση «μάστορας». Νομίζω του ταιριάζει. Είναι
δάσκαλος με λάδια στα χέρια. Δουλεμένα χέρια. Κυρίως είναι δάσκαλος που δυσκολεύεται να
διδάξει, αλλά μπορεί να δείξει. Να τώρα μου ?ρθε στο μυαλό το ανέκδοτο με το βοθρατζή,
που ενώ κολύμπαγε στο λάκκο με το Chanel μέχρι το λαιμό και ζήταγε τ΄ ανάλογα εργαλεία
από τον βοηθό του σε κάθε του ανάδυση, στο τέλος του φώναξε: «Κοίτα, ρε μαλάκα, να μάθεις
τη δουλειά, γιατί σε βλέπω μια ζωή κλειδιά να δίνεις». Κάπως έτσι...
Θυμάμαι μάστορα όταν πρωτοήρθα στο γραφείο με τα γραπτά στο χέρι. «Είδα φως και μπήκα»
είπα, «Nομίζετε πως υπάρχουν πολλά φώτα;». Τα διάβασες, έκανες μια φοβερή κριτική και
μετά είπες λακωνικά «Κάθε 4 του μηνός θα παραδίδεις δισκέτα. Και κοίτα μην πάρουν τα
μυαλά σου αέρα». Έτσι μεστά και απλά. Και μετά άρχισαν τα γυμνάσια: «Nα μάθεις τη δουλειά
που λέγαμε παραπάνω».
Να ?σαι καλά, Μάστορα. Κάποτε είχα γράψει ότι η φιλοσοφία του περιοδικού μοιάζει μ?
εκείνη τη φιλοσοφημένη ταμπέλα που έχουν οι νταλίκες «Παρακαλώ, κρατάτε αποστάσεις».
Σπουδαίο πράγμα οι (σωστές) αποστάσεις. Στην εποχή του ενικού...
Πώς τα καταφέρατε, ρε Μάστορα;
Tριάντα χρόνια βαρέθηκαν τα μανταλάκια στα περίπτερα να συστήνονται με έντυπα και τα
πούρα με εκδότες. Και οι 4ΤΡΟΧΟΙ; ...Φόρμουλα 1. Να τρέχει, να τρέχει κι ο οδηγός σταθερά
στη θέση του. Πώς τα καταφέρατε, ρε Μάστορα...
Όλοι υπέροχοι. Κι οι παλιοί και οι καινούργιοι.
Εκείνα τα πρώτα εξωαυτοκινητιστικά κείμενα του Νίκου Δήμου (καλή του ώρα), το χαμογελαστό
πάντα πρόσωπο της Πέλλης που ξέρει τη διάθεσή σου ενώ εκείνη είναι στο ισόγειο κι εσύ
στον 1ο όροφο. O Στράτης, πυροβόλο σκέτο, ο αγαπημένος μου ο Κάγκας, που με απειλεί ότι
κάποτε θα γράψει ένα άρθρο για τον τρόπο που παραδίδω τα γραπτά μου, η Λήδα η Τσουχνικά
που «ζωγραφίζει» τις λέξεις και βέβαια όλοι οι γείτονες στις σελίδες του Αντίλογου.
Τι γειτονιά, Θεέ του αυτοκινήτου. Τι γειτονιά...
Θυμάμαι το δέος στην αρχή. Σαν ένοικος πολυκατοικίας που λέει χαμηλόφωνα: «Ξέρεις ποιος
μένει στο δίπλα διαμέρισμα;»
Ξαφνικά όλα έχουν άλλη γοητεία. Είτε λες «Καλημεριστήκαμε στο ασανσέρ» είτε «τον είδα που
έβγαλε τα σκουπίδια του έξω...» το δέος είναι δέος. Ο Μάργαρης ας πούμε, διάδρομο
προσγειώσεως τον λέω εγώ. Μπορεί να ταξιδεύει ώρες το μυαλό μου για κάποιο θέμα κι
έρχεται εκείνος και τσουπ... Πρακτικά πράγματα. Το μόνο που του καταλογίζω είναι ότι σε
κάποιο κείμενο αναφερόταν σε καινούργια έθιμα και κατέγραψε το συνήθειο των μαύρων
γυαλιών που φοράνε όλοι στις κηδείες. Ε, από τότε αδυνατώ να δείξω την ανάλογη σοβαρότητα
σε κηδεία. Βλέπω μαύρο γυαλί και μετά βίας συγκρατώ τα γέλια.
Αλλά και η ευγενική ματιά και «εκπαιδευτική» πένα του Καργάκου. Θυμάμαι το καταπληκτικό
του κείμενο για έναν πιτσαδόρο και η συσχέτισή του με ένα παιδί της κατοχής. Τι ωραίες
και βαθιές προεκτάσεις που έδωσε σε ένα τόσο απλό θέμα. Πόσο τρυφερότητα βγάζει, όποτε
γράφει για νέους. Και βέβαια ο Ζουράρις. ΄Εχουμε και ?μεις τις αδυναμίες μας, γιατί να το
κρύψωμεν άλλωστε. Διανοούμενος του πεζοδρομίου. Είδος πιο σπάνιο και από τις careta
careta. Ή τον Τριάντη, που με μια φράση μπορεί να σου φωτογραφίσει τα πάντα: «φύσαγε, και
τα μαλλιά των κοριτσιών έπεφταν κάθε τόσο στα μάτια τους, αναγκάζοντάς τα να κάνουν την
αιώνια κίνηση των γυναικών» ή «με το κεφάλι θρυμματισμένο από την πέτρα του ήλιου». Κι ο
Βασιλικός, ο Σωμερίτης, ο Αναστασιάδης, ο Μιχαηλίδης, ο Ευσταθιάδης. Όλοι υπέροχοι.
Αυτοκινητιστικό περιοδικό σου λέει ο άλλος. Ειδικός τύπος. Τελικά, ναι κατά μια έννοια,
αφού είναι για ανθρώπους με... ειδικές ανάγκες!
Πώς τα καταφέρατε, Μάστορα...
Λοιπόν θα σου πω κάτι. Δεν ξέρω πώς θα το πάρεις κι ούτε και με νοιάζει. Τους ανθρώπους
που καμαρώνουμε, γιατί δεν ξευτέλισαν τα πιστεύω τους και τη ζωή, δε θέλουμε να τους
δούμε να γερνάνε. Να μεγαλώνουν μας αρέσει. Οι σελίδες σου στον Aντίλογο ήταν πάντα όλο
δύναμη, γκρίνια και θυμό. Κυρίως θυμό. Τα τελευταία χρόνια, Μάστορα, έχουν και πολύ
παράπονο. Γύρισε ο φακός σου. Τον ζουμάρεις πάνω σου. Σε φωτίζει ανελέητα. Είσαι πολύ
άδικος, σκληρός και αυστηρός με τον εαυτό σου. Κάποτε πρέπει να χαμογελάσεις με ολόκληρο
χαμόγελο και να γελάσεις χωρίς ενοχές. Ξέρεις κάτι, Κ.Κ... Eίναι σίγουρο ότι ο Λούκυ Λουκ
κατά διαστήματα ξεπέζευε από το άλογό του και κατούραγε πίσω από κάποιο δέντρο. Φυσική
ανάγκη. Εγώ δεν έχω, όμως, λόγο να τον φαντάζομαι σε κείνη τη «σκηνή».
Λοιπόν, Μάστορα... Έτσι που τα κατάφερες... Τα άλογά σου και μαρς. (Ξέρω, περιμένεις ν?
ανεβεί και η Σόφη). Εμείς έτσι σας έχουμε συνηθίσει. Έτσι μας μάθατε και κυρίως «Εσύ να
μείνεις. Ευτυχώς δεν έφυγες ποτέ με τους άλλους»._P.B.