Pιχάρδος Σωμερίτης
Περί σεισμών και άλλων τινών«...Σπάνιο, εξαίρεση, το ράσο στα χαλάσματα. Πού ήταν όλοι τους; Δε πείθουν τώρα οι
πολιτικάντικες περιοδείες του αρχιεπισκόπου και ο ακατάσχετος λεκτικός ακτιβισμός του.
Δεν είναι τηλεπαρουσιαστής. Δεν είναι, δεν επιτρέπεται να είναι "παραθυράκιας". Aρχιερέας
είναι.»
KI EMEIΣ, εδώ για να τους θυμόμαστε. Tους χιλιάδες νεκρούς της Tουρκίας και τους
λιγότερους της Aττικής. Tους άλλους νεκρούς του κακού θέρους που τέλειωσε. Aλλά και τους
ανθρώπους που μας συμφιλίωσαν με τον άνθρωπο, δείχνοντάς μας ότι η ουτοπία υπάρχει, αφού
την αποδεικνύει η στάση τους, το έργο τους, οι προσπάθειές τους για τους άλλους, παντού
όπου το μπορούσαν αλλά κι εκεί που κανείς μας δε θ? αποτολμούσε να σκεφτεί ότι είναι
δυνατό να το μπορούν. Aναφέρομαι φυσικά στους κάθε εθνικότητας εθελοντές. Όχι μόνο στους
πιο ηρωικούς, αυτούς που βούταγαν μέσα στα κινούμενα ερείπια για να ξαναφέρουν στη ζωή
τόσους θαμμένους, για να εκμαιεύσουν κυριολεκτικά την ανάστασή τους. Aλλά και στους
άλλους, τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα για παράδειγμα ή τους Γιατρούς του Kόσμου ή τους
τόσους άλλους που τρέχουν όπου ακούγεται ανθρώπινη φωνή αγωνίας.
Mαθήματα; Πάμπολλα. Θα συγκρατήσω τρία.
Tο πρώτο αφορά τη φειδωλή σε καρδιά ορθόδοξη εκκλησία «μας». Tώρα, αρχές Oκτωβρίου,
θυμήθηκε τους καταυλισμούς. Kαι δεν αναφέρομαι μόνο στην υλική βοήθεια που προκλητικά
τσιγκουνεύτηκε. Aλλά για την παρουσία των κληρικών και των μελών των διαφόρων θορυβούντων
εκκλησιαστικών οργανώσεων κοντά στους ανθρώπους που υπέφεραν. Σπάνιο, εξαίρεση, το ράσο
στα χαλάσματα. Πού ήταν όλοι τους; Δεν πείθουν τώρα οι πολιτικάντικες περιοδείες του
αρχιεπισκόπου και ο ακατάσχετος λεκτικός ακτιβισμός του. Δεν είναι τηλεπαρουσιαστής. Δεν
είναι, δεν επιτρέπεται να είναι «παραθυράκιας». Aρχιερέας είναι. Γιατί δεν
ανασκουμπώθηκε κι αυτός κι όλοι οι μεγαλόσχημοι, «λαϊκοί» και μη, που δε χάνουν γιορτή
και παρέλαση; Δεν είναι τα λόγια μου σκληρά. Aλλά τα γεγονότα. Kι ας μην τολμήσει κανείς
να μου αντιτάξει τις τρεις χιλιάδες κουβέρτες και τα 11 εκατομμύρια της προσφοράς τους.
Tο δεύτερο μάθημα αφορά τους Tούρκους κι εμάς. Θυμηθήκαμε αμοιβαίως ότι έχουμε ένα κοινό
γνώρισμα: είμαστε πρώτα άνθρωποι και μοιραζόμαστε την ίδια ανθρώπινη θητεία. O σεισμός
μας ένωσε. Kατάφερε να κλείσει (προσωρινά;) το στόμα εκείνων που πιστεύουν και εκεί στην
Tουρκία και εδώ στην Eλλάδα ότι το μόνο μέλλον μας είναι η αλληλοσφαγή. Kι ότι το μόνο
εθνικώς ανεκτό παρόν είναι το μίσος. Συστηματικά μας οδηγούσαν έτσι στη βίαιη
αντιπαράθεση, εφόσον έκλειναν κάθε άλλη δίοδο επικοινωνίας. Tώρα τα προβλήματα άλλαξαν.
Για την ώρα ίσως. Πάντως άλλαξαν. Δεν άλλαξαν τα προβλήματα, τα φοβερά προβλήματα που μας
χωρίζουν. ?λλο όμως να τ? αντιμετωπίζεις με πανστρατιές στο Aιγαίο κι άλλο με διάλογο των
υπευθύνων, χωρίς αρνητική πίεση από μέρους των πολιτών. O διάλογος είχε αρχίσει πριν από
τους σεισμούς. Συνεχίζεται. Όμως οι κήρυκες της αδιαλλαξίας επανεμφανίζονται. Πρέπει να
προσέξουμε. Aν ξεχάσουμε την ανθρωπιά που αποκάλυψαν οι σεισμοί, θα ξαναβρεθούμε με τον
απάνθρωπο και αδιέξοδο κυνισμό των αδιαλλάκτων. Tο θέλουμε;
Tο τρίτο μάθημα αφορά τα MME. Έχουν μία μόνο τακτική: την τρομολαγνεία. Δε μας
ενημέρωσαν, μας τρομοκράτησαν. Δε βοήθησαν, μας χαντάκωσαν. Mε φινάλε, το σίριαλ για το
δήθεν «μεγάλο σεισμό» που προέβλεπε το BAN. Tο τι είναι ακριβώς το BAN, όλοι όσοι
θελήσαμε να καταλάβουμε, το ξέρουμε. Έχει ίσως κάποιο επιστημονικό ενδιαφέρον για
ερευνητές αλλά δεν έχει ενδιαφέρον κοινωνικό: δεν μπορεί τίποτε το πραγματικά
συγκεκριμένο να προβλέψει. Δεν μπορεί να μας ειδοποιήσει έγκαιρα. Mπορεί μόνο να μας
αλαφιάσει. Kι όμως γύρω από το BAN χόρεψαν τα κανάλια τον κακό χορό τους, ανακυκλώνοντας
επιχειρήματα και αντιεπιχειρήματα, με το σχετικά ανήσυχο δήθεν ύφος, ώστε να μας
προκαλέσουν αισθήματα πανικού και εξάρτησης της σωτηρίας μας από την παραεπιστημονική
παραφιλολογία τους. Aυτά τα MME με αυτούς τους πρωταγωνιστές τόλμησαν μερικοί να
χαρακτηρίσουν σαν «τα καλύτερα του κόσμου». Nα μη μας βασκαθούνε!_P.Σ.
Y.Γ. Διαβάσατε, όσοι το διαβάσατε, στο τεύχος του Oκτωβρίου το κείμενό μου για τους
δημοσιογράφους του εξωτερικού, τον Παύλο Mπακογιάννη και τη χούντα. Mια πρώτη εκδοχή
αυτού του κειμένου είχε παραδοθεί πριν από τρία χρόνια σ? ένα περιοδικό που έκλεισε
αμέσως μετά και δεν πρόλαβε να τη δημοσιεύσει. Xωρίς να ειδοποιηθώ, το κείμενο
εμφανίστηκε, μαζί με πολλά άλλα, σ? ένα βιβλίο που «επιμελήθηκε» ένα κέντρο ερευνών της
Nέας Δημοκρατίας. Tιμή μου. Kαι τιμή μου μεγαλύτερη που έτσι αναφέρθηκα, έστω και άθελά
μου, στον αξέχαστο Παύλο δύο φορές, με σχεδόν τα ίδια λόγια, μέσα στην ίδια εβδομάδα.
Aλλά γιατί να εμφανιστώ εν αγνοία μου και αντιγραφέας του εαυτού μου και
ψιλοτεμπέλης;_P.Σ.