Nίκος Mάργαρης

"...Οι καπνοί από τα τσιγάρα, η φασαρία, το αδιαχώρητο, το σκουπιδαριό δημιουργούσαν αυτό
που θα λέγαμε πεμπτοκοσμική ατμόσφαιρα, την οποία προσπάθησε ν? αλλάξει με την επιστολή
του ο κύριος Μαντέλης..."

Oλυμπιακά Mεγαλεία
ΣTO αεροδρόμιο του Ορλύ στο Παρίσι έφτασα με το ORLYVAL. Της μικρής «τραμοειδούς»
προέκτασης του μετρό, που πηγαίνει χωρίς οδηγό! Τώρα γιατί μπροστά έχει υαλοκαθαριστήρες,
αυτό είναι μια απορία που με βασανίζει χρόνια. Ως συνήθως στο γκισέ της «Ολυμπιακής» οι
επιβάτες ήταν ελάχιστοι. Η γενικότερη ανυποληψία της εταιρίας έχει κάνει να την προτιμούν
μόνο οι τολμηροί ?όπως εγώ! ?φησα τη γεμάτη βιβλία -και ασήκωτη- μικρή βαλίτσα μου μακριά
και πήγα με την άλλη βαλίτσα των 25 κιλών στον ευγενέστατο Γάλλο της «παραλαβής». Τον
ρώτησα αν υπήρχε η δυνατότητα εκεί που θα καθίσω -δεν μ? ενδιέφερε παράθυρο ή διάδρομος-
να μην έχω κάποιον δίπλα, και η απάντηση ήταν θετική. Όσο λιγότεροι την προτιμούν τόσο
ανετότερα ταξιδεύουν οι τολμηροί. Οπότε, πάντοτε περισσεύουν οι εφημερίδες για να
πληροφορηθούν τα συμβάντα. Διάβασα, λοιπόν, ότι ο Yπουργός Μεταφορών κ. Μαντέλης είχε
στείλει αυστηρή επιστολή στους οργανισμούς που εποπτεύει για τη σωστή εξυπηρέτηση του
πολίτη. Στην Αθήνα, μετά από μια μικρή καθυστέρηση τριών τετάρτων (οι οδηγίες του κυρίου
Μαντέλη έπιασαν τόπο) πήρα τις αποσκευές και με ταξί έφτασα σπίτι. ?φησα τις βαλίτσες,
πήρα μερικά τηλέφωνα και με το δικό μου αυτοκίνητο ξεκίνησα για να ξαναπάω στο
αεροδρόμιο. Η κόρη μου θα ερχόταν από τη Μυτιλήνη στις 21:30. Το κινητό χτύπησε. Ήταν η
κόρη μου.
-Ακόμη δεν έφυγε από Αθήνα!
-Θα πάρω στο αεροδρόμιο και θα σου πω.
Πήρα τις πληροφορίες αφίξεων?αναχωρήσεων (9363.363) και φυσικά κανένας δεν το σήκωνε. Κι
αυτοί είχαν πάρει στα σοβαρά τις οδηγίες του προϊστάμενου υπουργού. Συνέχισα να πηγαίνω
προς το αεροδρόμιο, διαπιστώνοντας ότι το κινητό τηλέφωνο της κόρης μου δούλευε μόνο μέσω
TELSIM. Δηλαδή της τούρκικης εταιρίας:
-Μας είπαν ότι θα φτάσει στις δέκα παρά τέταρτο. Πάω στο αεροδρόμιο.
Έφτασα στο Ελληνικό κατά τις δέκα και δέκα. Είκοσι λεπτά νωρίτερα από τη σχεδιαζόμενη
άφιξη. Η ατμόσφαιρα κάλλιστα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως σκηνικό για την πιστότατη
κινηματογράφηση της μικρασιατικής καταστροφής και της εκκένωσης της Σμύρνης. Ο κόσμος που
στριμωχνόταν ήταν άνευ προηγουμένου. Στον πίνακα των αφίξεων η προβλεπόμενη ώρα άφιξης
της πτήσης από τη Μυτιλήνη ήταν ...δώδεκα παρά πέντε! Τηλεφώνησα ξανά στη Μυτιλήνη στην
κόρη μου, η οποία με πληροφόρησε ότι το αεροπλάνο ήταν εκεί και σε λίγο θ? άρχιζε η
επιβίβαση. Γεμάτος απορία πήγα στο τηλέφωνο, που είναι κάτω από την τηλεόραση που δείχνει
τις ώρες των αφίξεων. Του έλειπε το καντράν αλλά, ευτυχώς, από πάνω έγραφε «Αρκεί να
σηκώσετε το ακουστικό και θα έχετε πληροφορίες για αφίξεις και αναχωρήσεις». Το άφησα να
χτυπήσει μόνο εβδομήντα πέντε φορές, αλλά σιγά να μην το σήκωναν. Στις πληροφορίες
-φυσικά και πάλι!- δεν ήταν κανένας. Ούτε στα lost and found, όπου καμιά εικοσαριά
Γιαπωνέζοι με χαμένες βαλίτσες κόντευαν να πάθουν εγκεφαλικό. Μια άλλη πινακίδα εκεί
δίπλα μάς πληροφορούσε ότι υπάρχει γραφείο προστασίας του καταναλωτή. Το οποίο είναι στο
...ανατολικό αεροδρόμιο και ανοίγει ώρες γραφείου. Μετά πήγα στο τηλέφωνο που δούλευε με
κέρματα να πάρω τις πληροφορίες της Ολυμπιακής. Σκέφτηκα να μην πάρω με το κινητό, να
«περιμένω στο ακουστικό» μου κανένα εικοσάλεπτο. Σιγά μη λειτουργούσε κι αυτό.
Φυσικά, όσοι περίμεναν επιβάτες από τη Μυτιλήνη έβλεπαν το 23:55 στον πίνακα των
ανακοινώσεων -ήταν ακόμη 22:30- και έφευγαν βρίζοντας για να ξαναγυρίσουν. Πήρα την κόρη
μου, είχε κλειστό το κινητό. Πράγμα που σήμαινε ότι ερχόταν. Όπως γίνεται πάντοτε,
δούλευε μόνο ο ένας ταινιόδρομος για την παραλαβή των αποσκευών. Παρόλο που ερχόντουσαν
διαφορετικές πτήσεις, ο φωτεινός δείκτης μονίμως αναβόσβηνε στην ένδειξη «ΧΑΝΙΑ». Φυσικά
εκεί γινότανε το σώσε. Εκατοντάδες επιβάτες στριμώχνονταν μήπως και καταφέρουν να δουν τη
βαλίτσα τους. Εδώ η αναμονή, όπως με πληροφόρησαν, ξεπερνούσε τη μία ώρα. Πράγμα που
σήμαινε ότι αυτοί που περιμένουν τους επιβάτες από Μυτιλήνη και θα έρχονταν να τους
παραλάβουν όπως έλεγε η ανακοίνωση στις δώδεκα τα μεσάνυχτα -ενώ αυτοί θα είχαν φτάσει
μια ώρα νωρίτερα- θα τους προλάβαιναν, γιατί ακόμη θα περίμεναν τις αποσκευές.
Στο δεύτερο ταινιόδρομο ουδεμία αποσκευή, μια και οι (σαδιστές) υπάλληλοι είχαν καταλάβει
ότι έτσι έπρεπε να συμπεριφέρονται σε μαζοχιστές. Όμως κι εδώ «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Ο ταινιόδρομος είχε μετατραπεί σε εξέδρα με δύο σειρές «καθισμάτων». Διάλεξα την από πάνω
για να έχω θέα κι έτσι να μπορέσω να δω την κόρη μου, όταν θα έφτανε. Οι καπνοί από τα
τσιγάρα, η φασαρία, το αδιαχώρητο, το σκουπιδαριό δημιουργούσαν αυτό που θα λέγαμε
πεμπτοκοσμική ατμόσφαιρα, την οποία προσπάθησε ν? αλλάξει με την επιστολή του ο κύριος
Μαντέλης. Φυσικά εξακολουθούσε ν? αναβοσβήνει μονίμως η ένδειξη ΧΑΝΙΑ στην παραλαβή των
αποσκευών. Όπου οι επιβάτες των πτήσεων που έφτασαν από Ρόδο, Θεσσαλονίκη και
Αλεξανδρούπολη -τουλάχιστον 500 άτομα- στριμωχνόντουσαν σε χώρο που χωράει εκατό. Βάλε
και τους συγγενείς και τις βαλίτσες και βγάλε συμπέρασμα. «Καπάκι» σ? αυτό και η
καθυστέρηση που ξεπερνούσε την ώρα. ?σε που κανένας δεν ήξερε από ποια πτήση έβγαιναν οι
αποσκευές μια και η ένδειξη Χανιά (ή μήπως έγραφε «Χάλια») συνέχιζε να αναβοσβήνει και να
μας κοροϊδεύει.
Όταν έφτασε, μία ώρα νωρίτερα από ό,τι έγραφε στις αφίξεις η πτήση από τη Μυτιλήνη (σιγά
μην το έγραψε η οθόνη -πήρα στο κινητό την κόρη μου, που κατέβαινε τη σκάλα του
αεροπλάνου) «το έλα να δεις» έγινε αξεπέραστο. Πρώτος κατέβηκε ένας συνάδελφος που
κουβαλούσε και ένα μωρό:
-Τι ώρα φύγατε;
-Μας είχαν πει να τηλεφωνήσουμε για να μην ταλαιπωρήσουμε με το κρύο το μικρό. Μόνο που
δε σήκωναν το τηλέφωνο.
-Και πώς μάθατε ότι φεύγετε;
-Ακούσαμε το αεροπλάνο που ήρθε. Ευτυχώς ο αέρας ήταν νότιος κι έτσι πέρασε πάνω από το
σπίτι!
Εκείνη την ώρα έφτασε η κόρη μου.
-Τι γίνεται εδώ μπαμπά;
-Τίποτε. Χτες τους έστειλε επιστολή ο υπουργός μεταφορών και τους έδωσε εντολή να μην
ταλαιπωρηθεί το κοινό! Τις επόμενες μέρες όλοι ίσως θυμάστε το χαμό που έγινε με τη
«λευκή» απεργία των πιλότων και τους επιβάτες που για αλλού ξεκινούσαν και αλλού
βρισκόντουσαν. Εκείνο όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι η επιμονή μερικών
κονδυλοφόρων να επιμένουν ότι η «Ολυμπιακή πάει από το κακό στο χειρότερο» και ότι «λόγω
ανυποληψίας έμεινε στα αζήτητα». Να με συγχωρήσει η χάρη τους, αλλά νομίζω ότι κάλλιστα
θα μπορούσε να την αγοράσει η «επιχείρηση» της κυρίας Τζένης Χειλουδάκη που άρχισε εκ
νέου τη λειτουργία της στη Ρόδο. Η αλυσίδα των οίκων ανοχής που διαθέτει, θ? αποκτήσει
ένα νέο διαμαντάκι με την ένταξη της «Ολυμπιακής»._N.M.