Pέα Bιταλη

"...Λαός με μπέσα, αναρχικός, ξεροκέφαλος, μπροστάρης, που μπορεί να καταπιεί τα
γεγονότα στα Ίμια αλλά δε χωνεύει με τίποτα ότι μπορεί να πήρε άνθρωπο στο λαιμό του..."

Eυτυχώς που (ακόμα) ντρέπομαι

TON είχαν δεμένο σφιχτά. Έμοιαζε με λιοντάρι σε κλουβί ζωολογικού κήπου, που υπομένει τις
μύγες. Με δύναμη του ξεκόλλησαν μια ταινία που κάλυπτε τα μάτια του. Έκανε ένα μορφασμό
όλο πόνο. Έσφιξε τα δόντια.
Καθόμουν στην πολυθρόνα. Είχα ανοιχτή ακόμα στα χέρια την εφημερίδα στη σελίδα του
χρηματιστηρίου. Τον κοίταζα και έκανα τον ίδιο αντανακλαστικό μορφασμό. Μέρες και μέρες η
ίδια σκηνή. Μέρες και μέρες ο ίδιος πόνος. Και έτσι, μέρα τη μέρα, να ξεκολλάει αργά η
ταινία από τα μάτια του. Κι έτσι αργά να ξεκολλάει κι απ? τα δικά μας. Και στο τέλος να
χάσκει σαδιστικά ένα κομμάτι αυτοκόλλητης ταινίας, απομεινάρι, σαν αργόσυρτο δάκρυ που
δεν καταδέχτηκε να πέσει και στάθηκε.
Και τα νέα άρχισαν να φτάνουν αποσπασματικά. Η μόνη λέξη που γυρόφερνε το μυαλό μου ήταν
- ντρέπομαι. Είναι περίεργο αλλά, όπου και να πήγαινα όλοι λέγανε την ίδια ακριβώς λέξη.
Ένας ένας ξεχωριστά είχαμε πάρει πάνω μας την ευθύνη ενός ανθρώπου. Στα στήθια τούτου του
λαού είχε ξυπνήσει έπειτα από ύπνο χρόνων η ΕYΘΥΝΗ. Λαός με μπέσα, αναρχικός,
ξεροκέφαλος, μπροστάρης, που μπορεί να καταπιεί τα γεγονότα στα Ίμια αλλά δε χωνεύει με
τίποτα ότι μπορεί να πήρε άνθρωπο στο λαιμό του.
Θυμάμαι την ιστορία με τον Ματέι. Πόσο μοιάζει... Μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί,
ανευθυνοϋπεύθυνοι να περιφέρονται, o αρμόδιος να ενεργεί σαν αναρμόδιος, οι δρόμοι
μπλοκαρισμένοι, επιπόλαιο το επιχείρημα «σιγά μην είναι αληθινή η βόμβα», βαβούρα
ερασιτεχνική στο πιο κρίσιμο λεπτό, θάνατος και στο τέλος «παραιτούμαι, αλλά δε φταίω».
Πόσο μοιάζουν. Κοινός ο παρανομαστής. Ίδιες πάντα οι φωνές «Ποιος είναι ρε ο υπεύθυνος;».
Μόνο που τούτη τη φορά οι φωνές γίναν σιωπή. Γίναν αναμμένοι αναπτήρες συναυλίας. Φλόγα
τη φλόγα, ντροπή την ντροπή, γίναν φωτιά. Δόξα τω Θεώ. ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ....

Η Γερμανία αιματοκύλισε δύο φορές την ανθρωπότητα, αίμα ξερό που το σκέπασαν τ? απόβλητα
των εργοστασίων, κι όμως αμφιβάλλω αν έστησε ποτέ τον εαυτό της στον τοίχο όπως έκανε ο
Έλληνας με τον Οτσαλάν. Ο Έλληνας απλός πολίτης. Εκλεκτικός τουρίστας στα βρόμικα σοκάκια
του κόσμου, όπου τσακώνει την Ευρώπη να σφυρίζει αδιάφορα, ενώ κατουράει στα ερείπια του
τοίχου του Βερολίνου, που έπεσε, και την Αμερική, γριά κακοβαμμένη να μετράει εισπράξεις
πούρων... Νέοι χάρτες, νέες τάξεις πραγμάτων. Πώς διάολο είναι αυτή η νέα τάξη πραγμάτων.
Πώς την είχαμε φανταστεί και πώς μας βγήκε. Πού χωράμε εμείς, πού θα σταθούμε ;
Ανθρώπινοι, πονόψυχοι, ψαγμένοι, ανεξάρτητοι, ακραίοι, ενθουσιώδεις, κουζουλοί.
Στιγμιαίοι, αν και αιώνιοι. Και δίπλα μας η Τουρκία. Να φωτογραφίζει τον Οτσαλάν ανάμεσα
στις τούρκικες σημαίες. Με την ίδια ευκολία που σκεπάζει τις κολόνες στην Έφεσο με την
ημισέληνο ή κάνει την ?για Σοφιά τζαμί. Η Τουρκία της επικάλυψης. Χρόνια και χρόνια να
βάζει ταπετσαρία στον τοίχο της ιστορίας, που ξερνάει υγρασία.

Ήταν άσχημες όλες τούτες οι μέρες. Πόναγαν όσο τα παλιά τραύματα, όταν αλλάζει ο καιρός.
Κι έχει αλλάξει τόσο ο καιρός... Κι είναι τόσο παλιά και βαθιά τα τραύματα... Ζόρικο το
αύριο. ?βολη η καρέκλα απέναντι στην τηλεόραση. Αλλά... Πρώτη φορά, ύστερα από χρόνια ο
λαός πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Η ιστορία αυτή ήταν δική Του υπόθεση. Tην ξετύλιγε
μέρα τη μέρα με πρωτόγνωρη ψυχραιμία, συστολή και πάθος για αλήθεια. Έκανε στην άκρη τους
πολιτικούς. Μπούκωσε από λόγια μικρών ανθρώπων, πνιγμένων σε προσωπικές φιλοδοξίες,
αρουραίων της συμφοράς, αμόρφωτων, δήθεν. Δεν καταδέχτηκε να προβληματιστεί αν θα πρέπει
να πέσει η κυβέρνηση ή τι θα γίνει με τον «ωραίο που έχει χρέος» ή αν έχει ευθύνη ο
κύριος που άνοιξε την αίθουσα VIP. Mεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Ίσως αυτό να είναι και
το θέμα. Το «μεταξύ κατεργαρέων».
Μπούκωσε... ?ντεξε να κουβαλήσει, μόνος αυτός το βάρος της ντροπής. ?ντεξε να κατεβάσει,
μόνος αυτός το κεφάλι του μπροστά στον κουρδικό λαό. ?ντεξε να τον χτυπήσει ενθαρρυντικά
στην πλάτη και να του πει «Καταλαβαίνω. Tα έχω περάσει κι εγώ». Και πάνω απ? όλα κοίταξε
κατάματα στον καθρέφτη της ιστορίας του και της καρδιάς του και πρόφερε καθαρά τη λέξη
ΣΥΓΝΩΜΗ. Χρεώθηκε. Ίσως τελικά αυτό να είναι η νέα τάξη πραγμάτων. ?λλωστε εμείς είχαμε
πάντα το δικό μας φεγγάρι. Περιτριγυρισμένο από το μπλε του ουρανού.
Καλή ανάσταση._P.B.

Υ.Γ Θέλω να τονίσω τη στάση του Πρόεδρου της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλου. Δεν ξέρω
αν καπνίζει, αλλά εγώ τον είδα να κρατάει έναν αναπτήρα που σιγόκαιγε η φλόγα του.