Pέα Bιτάλη

Όταν ο Kurt συνάντησε την παρέα του Δήμα

Mπήκε φουριόζα στο δωμάτιό της, κρατώντας στα χέρια της μια αφίσα. Mετά κλείδωσε δύο
φορές. Σε λίγο βγήκε και ζήτησε σφυρί και καρφί. Ξανακλείδωσε δύο φορές. Mα για ποιον
κλείδωνε; Στο σπίτι ήμουν μόνο εγώ κι αυτή. ?κουσα τον ήχο του σφυριού και μετά μουσική.
Mουσική ικανή να σου σπάσει τα τύμπανα. H κόρη μου στην εφηβεία. Tα νεύρα μου νερό.
Xτύπησα με δύναμη την πόρτα.
«Δε ζεις μόνη εδώ», φώναξα. ?νοιξε. Στον τοίχο μια καινούργια αφίσα.
«Ποια είναι αυτή η ασχημόφατσα;» «O Kurt Cobain. Underground μουσική. Δεν το ήξερες;»
«Aυτή που μου σπάει τα νεύρα θες να πεις. Tι είναι η ημερομηνία κάτω από το όνομά του
1967-1994;» «H γέννηση και ο θάνατός του. Aυτοκτόνησε». Aυτή η φράση ήταν το προσάναμμα
του μεγάλου καβγά. Aυτοκτόνησε... άκου αυτοκτόνησε. Kαι τον κρέμασε στο δωμάτιό της. Nα
χέσω το είδωλο. H διάθεσή μου ανεβοκατέβηκε σαν θερμομέτρηση τις ημέρες της ωορρηξίας.
Aνήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που το μισογεμάτο ποτήρι το βλέπουν έτοιμο να
ξεχειλίσει. O θάνατος χτύπησε πολύ νωρίς την πόρτα του σπιτιού μου και μου δίδαξε τη
μεγαλοσύνη της στιγμής. Σε ταξίδι είμαστε, λέω συχνά. Kαι τα χρήματα είναι ένα εισιτήριο
για μια παράσταση, σε καλή σειρά. Θα δω την παράσταση, λοιπόν, μέχρι το τέλος. Λυπάμαι
μόνο τους ανθρώπους που χαζεύουν την πόρτα ή που χάνουν την ώρα τους, κοιτάζοντας τα
ρούχα του διπλανού τους, ενώ διαδραματίζονται τα μύρια όσα. Ωραίες οι ήρεμες θάλασσες,
αλλά τα κύματα είναι που σμιλεύουν το βράχο. Πώς να τα πω αυτά στην κόρη μου; Πώς να
αποκρυπτογραφήσω τους κωδικούς της γλώσσας της; Tα λέω αυτά και μετά μετανιώνω. Xαμογελώ
με το ξέσπασμά μου. Ξέρω ότι ξέρει. M? αρέσει που γελάει δυνατά. Θυμάμαι τις αφίσες του
δωματίου μου. O στρατιώτης και πάνω του ένα τεράστιο WHY (και δεν έζησα πόλεμο), ο
Nτέιβιντ Kάσιντι (γλυκομαλακάκος στα σημερινά μάτια μου), Make love not war με μαρκαδόρο
στον τοίχο (ούτε το make love ήξερα τότε, ούτε το war), και δίσκοι στοιβαγμένοι... Tη
Pωμιοσύνη μην την κλαις, τα Aντάρτικα του Tζαβέλα, Xατζής, Donna Summer (για να
τσαλαφιάζεται η γιαγιά μου με τους αναστεναγμούς) και Lou Reed. Tι συνδυασμοί Θεέ μου...
Ένα τεράστιο -δήθεν. Δήθεν επαναστάτες, δήθεν εξαγριωμένοι, δήθεν μεσσίες. ?πειρες
συζητήσεις για την πολιτική και το χάσμα των γενεών. Tα σημερινά παιδιά δε μιλάνε για
χάσμα γενεών. Mας αγναντεύουν πότε πότε, μας φουμάρουν και κυρίως κοιτάνε τη δουλειά
τους. Kαι δω που τα λέμε έχουν πολύ δουλειά για την πλάτη τους. O Kurt Cobain, μου λέει,
μίλησε τη γλώσσα μας. Mας έδειξε ότι έχουμε τεράστια δύναμη στα χέρια μας, αρκεί να
έχουμε θέληση. O Kurt και οι Nirvana δείξανε στην Aμερική πόσο δυστυχισμένα ήταν τα
παιδιά της. Ήταν μια επανάσταση στη μονοτονία της ζωής τους. «Tι λες παιδί μου... Ποια
μονοτονία, ποια Aμερική. Eσύ ζεις στην Eλλάδα...» φωνάζω. «Kαι γιατί αυτοκτόνησε τότε;»
«Tο ότι αυτοκτόνησε δε σημαίνει ότι αυτή είναι η σωστή πορεία. O καθένας μπορεί να έχει
τη δική του άποψη. H ζωή του όλη ήταν μουσική. Δε μιλούσε σαν ανώτερος, ήταν πραγματικά
κοντά στους νέους. Όταν άρχισε τα ναρκωτικά, δεν το έκρυψε. Ήρθε η επιτυχία και κείνος
αισθανόταν ψυχικά κουρασμένος. Nόμιζε ότι τα είχε όλα και δεν είχε τίποτα και ξέρεις
γιατί; Λάτρευε τη μουσική, αλλά δεν μπορούσε πια να την αισθανθεί και αυτό ήταν το
χειρότερο γι? αυτόν».
H συζήτηση σταμάτησε εκεί. Στο μυαλό μου συνέχισε πολλές μέρες. Περίμενα εναγωνίως το
«κύμα» που θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους. Oι καρδιές των παιδιών είναι λευκά χαρτιά
που καταγράφουν. Kαι γω σαν γονιός χαίρομαι να δίνω σημειώσεις αλλά ντρέπομαι όταν δίνω
«σκονάκια». Πολλά βράδια έκανα την αυτοκριτική μου. Kάποια στιγμή γαλήνεψα στη σκέψη ότι
οι σημειώσεις μου βγαίνανε από την ψυχή μου και είχαν τις αλήθειες μου. Aυτό αρκούσε. Tα
άλλα θα τα έβρισκε μόνη της. Tο «κύμα» ήρθε με τους Oλυμπιακούς αγώνες. Eίχε το χρώμα
γαλάζιας σημαίας. ?λλαζε όνομα κάθε μέρα. Πύρρος Δήμας, Kακιασβίλι, Mελισσανίδης,
Kακλαμανάκης, Σαμπάνης, Λεονίδης, Kόκκας, Mπακογιάννη. Προσπάθεια, πείσμα, περηφάνια,
ήθος και αγώνας. Στόχος και ξανά στόχος. Kαι ήταν εκείνη η κραυγή -KPATA- του Iακώβου,
που γέμισε το δωμάτιο μηνύματα KPATA... Mονολεκτική, ουσιώδης. Φωτογραφία ψυχής, δίδαγμα
ζωής... KPATA. Πήραμε την Eλληνική σημαία και τρέξαμε στο αεροδρόμιο. Στα τζιπάκια οι
Oλυμπιονίκες. ΩPAIOI ΣAN EΛΛHNEΣ... KPATA. Mπήκε στο δωμάτιό της φουριόζα, κρατώντας στα
χέρια της εφημερίδες. Kλείδωσε δύο φορές. Σε λίγο ζήτησε σφυρί και καρφιά. Ξανακλείδωσε
δύο φορές. «Δε ζεις μόνη σου», φώναξα. Στον τοίχο οι φωτογραφίες των Δήμα, Kακιασβίλι,
Mελισσανίδη, Kακλαμανάκη, Σαμπάνη, Λεονίδη, Kόκκα, Mπακογιάννη. O φίλος μου ο Kurt πρέπει
να νιώθει άσχημα σ? αυτή την παρέα.
Tο κείμενο αυτό τυπώθηκε στο τεύχος Oκτωβρίου 1996. Tέσσερα χρόνια μετά... Ξεπήδησε από
το αρχείο μου και μου έκλεισε το μάτι. Φόρος τιμής στους ανθρώπους, που στη διάρκεια του
χρόνου δεν πρόδωσαν την πορεία τους. Tου άξιζε, λοιπόν, αναδημοσίευση στο πρώτο τεύχος
του 2000._P.B.