Γιάννης Eυσταθιάδης
Γράμμα στον Bέλγο ?γιο Bασίλη«?επειδή έχω πειστεί πως ούτε εσύ ούτε οι υπόλοιποι κοινοτικοί ομόλογοί σου μπορείτε να
μας δωρήσετε πλέον την επί Γης ειρήνη ή τη νέα ?αριθμητική των ιδεών??»
ΣEBAΣTE άγιε της «επίπεδης χώρας», όπως την τραγουδά και ο Brel, επικοινωνώ μαζί σου, μια
και κατά το κοινότοπο «όπου γης και πατρίς», είμαι, εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια,
ολίγον συμπατριώτης σου, διαθέτοντας ένα μικρό σπίτι στο παραδοσιακό κέντρο των
Βρυξελλών, εκεί όπου σφύζουν οι πάσης φύσεως παλαιοπώλες (στη χώρα μου, βλέπεις, καθετί
παλαιό έχει πωληθεί, και τώρα εκποιείται μόνο το νεόκοπον).
Πολλοί φίλοι αντέδρασαν γι? αυτή μου την απόφαση: «Στις Βρυξέλλες; Σ? αυτή την άχρωμη
πόλη;» είπε ο ένας. «Ουδέτερη, αδιάφορη» πρόσθεσε ο άλλος. «Και οι Βέλγοι?» είπε ο
τρίτος, «?ξενέρωτοι, ψυχροί». «Δεν επικοινωνούν, δεν ξέρουν να ζήσουν» συμπλήρωσε η
γυναίκα της συντροφιάς. Εν πάση περιπτώσει, ήρθα και περνάω εδώ κάποιες μέρες του χρόνου,
ελπίζοντας, συν Θεώ, η ποσότητα αυτού του χρόνου να μεγαλώνει, όπως μεγαλώνει γύρω μου
και η ομίχλη ετούτη τη στιγμή που γράφω, και υπάρχει ένας «ουρανός τόσο χαμηλός», όπως θα
?λεγε και πάλι ο Brel. Ίσως, πανάγιε, αυτός ο κλειστός καιρός κάνει τους ανθρώπους εδώ
ράθυμους και άνευρους, έτσι ώστε να μην έχουν διάθεση να καταστρέφουν την παράδοση, αλλά,
αντιθέτως, από άφατη πλήξη να διατηρούν την οικιστική συνέχεια, την αρχιτεκτονική
αλληλουχία, την ευπρέπεια των δημόσιων χώρων, την καλαισθησία των επιγραφών και των
βιτρινών. Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί και πόση ψυχή τους λείπει αφού, όταν βρίσκομαι στην
άκρη των διαβάσεων, «κοκκαλώνουν» και μου νεύουν, μ? αυτό το ράθυμο ύφος τους, να περάσω;
Υπναλέοι και βαρετοί, δεν κορνάρουν ποτέ, μια και, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δε
γνωρίζουν το «μποτιλιάρισμα» και μπορούν τις ώρες αιχμής να διασχίσουν την πόλη, απ? άκρη
σ? άκρη, σε λίγα λεπτά. Εδώ, όλα κινούνται με «κλινική» ευπρέπεια. Οι τεχνίτες είναι
διαθέσιμοι πάντοτε (και με τιμολόγιο), οι γιατροί σε δέχονται με ακρίβεια δευτερολέπτου
(και με απόδειξη) και οι πρώτες βοήθειες φτάνουν στο άψε σβήσε. Τι πλήξη, Θεέ μου!
Και πώς να αναθερμάνουν τις ανθρώπινες σχέσεις οι δύσμοιροι, όταν δε συνωστίζονται σε
γκισέ, δε συνωθούνται σε ουρές δημόσιων οργανισμών, αφού όλες οι συναλλαγές, οι παροχές
υπηρεσιών, ακόμα και τα ψώνια γίνονται και μ? ένα τηλεφώνημα; «Από τον Οργανισμό
Τηλεπικοινωνιών» μου είπαν χθες στο τηλέφωνο «Είδαμε στο computer μας ότι είστε
αλλοδαπός. Μπορείτε με 40 φράγκα το μήνα (320 δρχ.) να έχετε έκπτωση 49%, για όλα τα
τηλεφωνήματά σας στην Ελλάδα? Θέλετε;» «Θέλω, αλλά? τι πρέπει να κάνω;» ψέλλισα έντρομος,
αναλογιζόμενος αιτήσεις, επισκέψεις και γραφειοκρατίες. «Τίποτα» μου απάντησαν. «Μας
αρκεί αυτή η δήλωση. Σε 24 ώρες από τώρα, θα ισχύει το νέο σας τιμολόγιο. Χαίρετε?» Η
έκπληξή μου από τη διεκπεραιωτική ψυχρότητα ήταν μεγάλη, αλλά πολύ περισσότερο με
εντυπωσίασε το γεγονός ότι, τη μεθεπομένη το πρωί, έφτασε -διά του ταχυδρομείου, με
γραμματόσημο- επιστολή που επιβεβαίωνε τη συμφωνία. Α, πόσο νοστάλγησα εκείνη τη
μεσογειακή αδράνεια του ταχυδρομείου του Αμαρουσίου, που μου φέρνει τους λογαριασμούς των
πιστωτικών καρτών, όταν αυτές έχουν ήδη λήξει!
Αμ, τα λεγόμενα ραδιο-ταξί; Μ? ένα τηλέφωνο που το πιάνεις στην πρώτη κλήση, τα έχεις το
αργότερο σε πέντε λεπτά στην πόρτα σου, οποιαδήποτε μέρα και ώρα. Προ ημερών είχα μια
άλλη εμπειρία, όταν οι γείτονες κάλεσαν προληπτικώς την πυροσβεστική, για μια διάχυτη
μυρωδιά καμένου στους κοινόχρηστους χώρους. Ε, λοιπόν, άγιε, στον (καθολικό) Θεό που
πιστεύεις, αντίκρισα το εξής απίστευτο θέαμα: με βαρετά συμμετρικό συντονισμό, δύο
περιπολικά απέκλεισαν τις δύο άκρες του δρόμου μου, τέσσερα πυροσβεστικά με καμιά
τριανταριά νταγλαράδες στάθμευσαν μπροστά στο σπίτι και δύο ασθενοφόρα παραδίπλα
αναβόσβηναν τις σειρήνες τους. Κι όλα αυτά, σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά (!) μετά το
τηλεφώνημα, χρόνο που, χωρίς να θέλω να προσβάλω την αγιότητά σου, δεν επαρκεί ούτε για
να γλιστρήσεις απ? την καμινάδα μας την Πρωτοχρονιά, ειδικά αν έχεις πάρει κάποια περιττά
κιλά από τις παστές ρέγγες και τα waterzooi που καταναλώνεις.
Σεβαστέ άγιε Βασίλη του Βελγίου, επειδή έχω πειστεί πως ούτε εσύ ούτε οι υπόλοιποι
κοινοτικοί ομόλογοί σου μπορείτε να μας δωρήσετε πλέον την επί Γης ειρήνη ή τη νέα
«αριθμητική των ιδεών», τις μεγάλες προσδοκίες ή το αχειροποίητο όνειρο, γι? αυτό και
μόνο, σε παρακαλώ -τι λέω;- σε εκλιπαρώ: δίδαξε στον Έλληνα ομοθεσίτη σου κάποια απ? τα
μυστικά σου (δεν μπορεί, millennium έρχεται, όλο και κάποια Γενική Συνέλευση θα έχετε,
κάποιες αρχαιρεσίες σας θα λάβουν χώρα, θα συναντηθείτε). Πες του, εξήγησέ του, δείξε του
το «πώς» και το «γιατί», και πες του για τη νέα χιλιετία, μη μας φέρει μεγαλόπνοα
οράματα, αλλά κάτι «ουδέτερο», «ψυχρό» και «αδιάφορο», σαν εκείνο που χαίρονται οι
«άχρωμοι» και «άοσμοι» εν Βαλονία και Φλάνδρα αδελφοί μας!_Γ.E.