Πυροβολώντας
Ε, όχι και στημένο!Η Ελλάδα είναι η χώρα των ειδικών. Όλοι, κατά περίπτωση, είμαστε έτοιμοι να γίνουμε πρωθυπουργοί, προπονητές ποδοσφαίρου και μπάσκετ, καπετάνιοι σε εμπορικά πλοία, στρατιωτικοί, ή οτιδήποτε άλλο χρειάζεται, ανάλογα με την επικαιρότητα που μας μεταφέρει κάθε μέρα η τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια (και ιδιαίτερα φέτος), ξαφνικά, γίναμε όλοι ειδικοί στη Φόρμουλα 1. Όπου γυρίσεις, όπου κοιτάξεις και (κυρίως) όπου διαβάσεις, υπάρχει και από ένας ειδικός της F1, που αναφέρεται στους πιλότους με το μικρό τους όνομα, ξέρει τις φήμες καλύτερα και από τα μεγάλα βρετανικά περιοδικά, και δίνει τη δική του εξήγηση των πραγμάτων, βασιζόμενος στην τεράστια εμπειρία του (από πού; Έλα, ντε!) Η Φόρμουλα 1 «πουλάει», και αυτό δεν είναι κακό για κανέναν. Εκτός από άθλημα, καταφέρνει παράλληλα να είναι ένα εμπορικό προϊόν που δίνει ακροαματικότητες και κυκλοφορίες, και αυτή την αλματώδη ανάπτυξη προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν όσο γίνεται περισσότεροι. Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός (με εξαίρεση, ίσως, το Ακρόπολις) πάντα ήταν «περιθωριοποιημένος» στη χώρα μας, οπότε σίγουρα χαροποιεί όλους το γεγονός ότι, ξαφνικά, έχουν αρχίσει όλοι να ασχολούνται με τη F1, γιατί από το ανανεωμένο ενδιαφέρον θεατών και χορηγών μπορεί να ξεκινήσει και μια πορεία αναβάθμισης της ελληνικής αγωνιστικής σκηνής.
Όμως, όταν ο «ειδικός» αρχίζει να μπερδεύει τη F1 με την επαγγελματική πάλη και τις ιπποδρομίες, τότε τα πράγματα αρχίζουν να χάνουν το δρόμο τους. Δεν ήταν ένας και δύο, ήταν αρκετοί αυτοί που με ύφος «αποδυτηριάκια» (τουλάχιστον αυτός είναι αυθεντικός…) προέβαλλαν τις «θεωρίες συνωμοσίας», που θύμιζαν σενάρια από τη δολοφονία του JFK, και μάλιστα με μια βεβαιότητα, λες και είχαν μιλήσει την προηγούμενη μέρα με τον ίδιο τον Ρον Ντένις. Όμως, το Iαπωνικό Γκραν Πρι ήταν όχι απλώς ένας ολοκάθαρος αγώνας που έκρινε άξια το πρωτάθλημα, αλλά και μια απίστευτη επίδειξη οδηγικής ποιότητας από τους δύο καλύτερους οδηγούς του κόσμου. «Πολέμησαν» σε μια πολύ γρήγορη και οδηγικά δύσκολη πίστα με ψιλόβροχο (!), οδηγώντας επί σχεδόν μιάμιση ώρα στο απόλυτο όριο, χωρίς κανένας από τους δύο να κάνει το παραμικρό οδηγικό λάθος, ενώ, ταυτόχρονα, πιστοποίησαν την απόλυτη κυριαρχία τους σε σχέση με τον υπόλοιπο συναγωνισμό, που απλώς παρακολουθούσε από απόσταση… Αν κάποιος πιστεύει ότι όλα αυτά είναι στημένα και σκηνοθετημένα με στόχο την υψηλή τηλεθέαση, τότε, δεν σέβεται όχι μόνο το χώρο, αλλά και τους κορυφαίους αυτούς αθλητές. Γιατί, κάποιος που έχει περάσει τα 30, έχει γυναίκα και παιδιά (ο Σουμάχερ έχει δύο, ο Χάκινεν περιμένει το πρώτο), έχει κατακτήσει παγκόσμιους τίτλους και έχει ήδη βγάλει «όλα τα χρήματα του κόσμου», ο μόνος λόγος που συνεχίζει να τρέχει και να ρισκάρει τη ζωή του, στρίβοντας με 300 χλμ./ώρα, είναι γιατί «γουστάρει», γιατί έχει το πάθος του συναγωνισμού και της νίκης, γιατί γεννήθηκε μαχητής και όχι θεατής. Και αυτό όλοι εμείς, οι περισσότερο ή λιγότερο «απ' έξω», είμαστε υποχρεωμένοι να το σεβόμαστε.
Υ.Γ. Για να εξηγούμαστε, κάποιες «περίεργες» αποφάσεις αγωνοδικών, σχετικά με αφαίρεση θέσεων ή βαθμών, σίγουρα έχουν υπάρξει και ενδέχεται να υπάρξουν και στο μέλλον. Από εκεί, όμως, μέχρι τη γενίκευση ενός ολόκληρου «στημένου» πρωταθλήματος, η διαφορά είναι τεράστια.