Έλα, παππού μου, να σου δείξω τους Ολυμπιονίκες σου!
«... Ευχήσου τους να είναι πάντα το ίδιο ικανοί και να μας χαρίζουν συγκίνηση και ευτυχία, νικώντας όμως "αθόρυβα". Και πιο πολύ δώσε την κατάρα σου να μη γίνουν ποτέ Αικατερίνες, Κωνσταντίνοι, Μιχαήλ και άλλα ηχηρά παρόμοια...»OI OΛYMΠIAKOI AΓΩNEΣ του Σίδνεϊ, πέρα από τις συνήθεις και τις μη συνήθεις συγκινήσεις, συνετέλεσαν, ώστε (στην Ελλάδα, τουλάχιστον) να ενδυναμωθεί το τρίπτυχο: Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια.
Το σκέλος «Πατρίς» είναι σχεδόν πάντα αυτονόητο, μια και οι Ολυμπιακοί παραμένουν ακόμα ―εν μέσω παγκοσμιοποίησης― πεδίο εθνικών αντιπαραθέσεων, και όλοι ανεξαιρέτως οι νικητές περιβάλλονται την εθνική τους σημαία στο γύρο του θριάμβου. Ο Εθνικός Ύμνος των χωρών, που εκτελείται, αλλά και ψάλλεται, υπερτονίζει την τοπικότητα και, ενίοτε, δηλώσεις ή αφιερώσεις φορτίζουν συναισθηματικά το θέμα («Για την Ελλάδα!» Π. Δήμας, «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!» Β. Πατουλίδου, κ.λπ.).
Το σκέλος «Θρησκεία» ―λιγότερο διαδεδομένο, αλλά, πάντως, σε πρώτη γραμμή― προβάλλεται δεόντως με περιπτώσεις όπως αυτή του Iρανού αρσιβαρίστα (αντιπάλου του Πύρρου), που εκστόμιζε θεατρικότατες προσευχές, πριν βρεθεί κάτω από την μπάρα του Αλλάχ, ή με ταπεινά, σχεδόν εσωστρεφή σταυροκοπήματα (ή την άηχη φράση του Κεντέρη «Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου!»). Εν προκειμένω, στην περίπτωση του εξαίρετου πρωταθλητή μας, ο Άγιος Ραφαήλ (κατά δήλωση της μητέρας) υπήρξε αγαθός προστάτης των ποδιών του, ενώ, αντιθέτως, «τα κομποσκοίνια, οι φανουρόπιτες και τα ευχέλαια» που έκαναν οι μαμάδες των κοριτσιών του ανσάμπλ πριν από τον αγώνα (το είπαν στην τηλεόραση), δεν άρκεσαν για να εξασφαλίσουν το χρυσό μετάλλιο που τους άξιζε!
Πάντως, οι μικρές αυτές Ελληνίδες και η προπονήτρια που μεγαλουργεί ως θηλυκός Χρήστος Ιακώβου, προσέφεραν το πιο καλαίσθητο και αρμονικό θέαμα (και ―φευ!― όχι μόνο στη γυμναστική) που έχει δει τον τελευταίο καιρό αυτή η συχνά ακαλαίσθητη και σκληρή χώρα και παρέδωσαν με το αυθόρμητο δάκρυ τους ένα μάθημα σκληρότερης προσπάθειας. Τέλος, για το σκέλος «οικογένεια» μερίμνησαν όλα τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης, που πέτυχαν έτσι να αναθερμάνουν τις παραδοσιακές αξίες της οικογενειακής ζωής εν Ελλάδι. Γεννήτορες, πάπποι, προπάπποι, αδελφοί, γυναικάδελφοι, εξάδελφοι, μπατζανάκηδες, νύφες, θείες, ανιψιοί, πάσης φύσεως πρόγονοι, πάσης μορφής επίγονοι, υιοί, κόρες, συνθέτουν ένα μεγαλειώδες ταμπλό βιβάν, θαρρείς από Iταλό σκηνοθέτη του νεορεαλισμού!
Λήψεις με ομήγυρη, λήψεις μοναχικές, λήψεις με δάκρυα, με χειροκροτήματα ή μπαλοθιές, και πάντα ―ευφυής ιδέα, γιατί το σύμβολο είναι αρχέτυπο― ένας αγαθός, γλυκόλαλος παππούς. Αλήθεια, πόσο αυτή η δημοσιοποίηση του ιδιωτικού πανηγυρισμού συνιστά ιδίου μεγέθους θεαματική αδιακρισία με την εισβολή στη συμφορά, στο δράμα και στο πένθος; Μήπως η παραβίαση της προσωπικής χαράς εξισώνεται με την παραβίαση της προσωπικής λύπης; Κατά τα άλλα, τα εθνικά μας βάρη ήρθησαν θριαμβευτικά (ποιος πολιτικός ή διανοούμενος το 'χει καταφέρει;), ενώ κάποιοι μοναχικοί συνέλληνες που ζουν στο «σκότος της δημοσιότητας», είπαν ευκρινώς την τελευταία λέξη τους (αλήθεια, συλλογίστηκε κανείς τί υποφέρει ένας ευαίσθητος αθλητής του Τάε-κβο-ντο, που διανυκτερεύει, π.χ., στο Παγκράτι;) και η γλυκυτάτη και σπουδαία Κατερίνα Θάνου δίδαξε τηλεοπτικά τί σημαίνει αφοσίωση στο όραμα, μη έχοντας επιθυμία ούτε να σηκώσει το χέρι στην εκκίνηση του τελικού, ενώ γύρω της οι glamorous αθλήτριες μοίραζαν «κινητικά» αυτόγραφα στα πλήθη. Και οι αποτυχόντες; Κανείς δεν μπορεί να ψέξει τους σεμνούς αγωνιστές που δεν βρέθηκαν στη μέρα τους, αλλά εκείνους που κομπορρημόνησαν υπερφίαλα στην τετραετία τους. Ποιος ψόγος, π.χ., για τον Κώστα Γκατσιούδη (ναι, είναι αποτυχών, γιατί η κρίση δεν βασίζεται στην τιμητική σειρά, αλλά στην αδιατίμητη δυνατότητα), αλλά και πώς ο έπαινος για τον Νίκο Κακλαμανάκη και τον Ιωάννη Μελισσανίδη; Ως ηττημένοι πρωταθλητές, έχουν τον αμέριστο σεβασμό μας και τη συμμετοχή μας στη μοναξιά τους. Αλλά ως επηρμένοι τηλεοπτικοί αστέρες (αμφότεροι), το δίκαιο ανάθεμα.
Επί τέσσερα χρόνια, πολύ κενό θόρυβο δημιούργησαν. Ο πρώτος, σε πάσης φύσεως παράθυρα, με παράπονα, διαμαρτυρίες, αιτήματα και άνυδρες κόντρες με τους υπουργούς, λησμονώντας πως ο «γιος του ανέμου» πρέπει να είναι και «γιος της νηνεμίας». Ο δεύτερος ―με όλη τη συμπάθεια για την ηλίθια χυδαιολογία γύρω από τα προσωπικά του― έβαλε κατά πάντων και ανέπτυξε έναν αναρχοαυτόνομο ιδιωτικό μεγαλοϊδεατισμό που τον έχρισε «Ιωάννη», όπως ο Ακτήμων, αλλά και ο άνευ μεταλλίων. Αμφότεροι «ντοπαρισμένοι» ψυχολογικά από μια αδηφάγο κάμερα, δεν μπόρεσαν να συμφιλιωθούν με την αποτυχία. Με οργή εκδηλωνόταν καθημερινά ο πρώτος για τον Αυστριακό που «είχε μάθει την ιστιοσανίδα στις λίμνες», ενώ ο δεύτερος δεν παρέλειψε να δηλώσει με ειρωνεία για τον Iσπανό νικητή: «Μπορούσα να κερδίσω ακόμα και το χρυσό. Έπρεπε απλώς να κάνω, όπως αυτός, δύο άλματα απλά και σταθερά (sic)».
Τέλος καλό, παππού. Εσύ, αγκάλιασε όλα τα άξια εγγόνια σου (ακόμα και τα ανώριμα). Ευχήσου τους (και η γεροντική ευχή πάντοτε πιάνει) να είναι πάντα το ίδιο ικανά, νικώντας όμως «αθόρυβα». Και, πιο πολύ, δώσε την κατάρα σου να μη γίνουν ποτέ Αικατερίνες, Κωνσταντίνοι, Μιχαήλ και άλλα ηχηρά παρόμοια. Κι εσύ, παππού, να υγιαίνεις. Και να σε ξαναδούμε κοτσονάτο το 2004._ Γ. E.