Top Year-Ο δρόμος για τη Δύση…
Αυτός είναι ο Γκρεγκ Πάρκερ. Ο ιδιοκτήτης ενός νεκροταφείου αυτοκινήτων γεμάτου «μηχανές» σαν κι αυτές που θα δείτε στις επόμενες σελίδες. Και, όπως θα μαντέψατε κιόλας, νιώθει ότι ο Θεός τον έστειλε για να... «δημιουργήσει».φωτογραφίες: Simon Clay
ΒPIΣKOMAΣTE κάπου γύρω από το Μπάρστοου, στο μέσο της ερήμου. Οι σκέψεις μου περιστρέφονταν γύρω από το είδος της φωτογράφισης που θα έπρεπε να κάνουμε. Αυτό που αναρωτιόμουν με μανία ήταν τί δουλειά είχα εγώ, ντυμένος σαν νεκροθάφτης, δίπλα σε ένα βετεράνο του Βιετνάμ, να διατρέχω έναν αρχαίο ινδιάνικο τόπο ταφής της ερήμου Μοχάβε, στην κορυφή μιας ταχυδρομικής άμαξας της Άγριας Δύσης με… κινητήρα V8, αναρτήσεις για κίνηση εκτός δρόμου και θηριώδη, τρακτερωτά ελαστικά!
Μπερδευτήκατε; Προσέξτε και θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω! Η προαίσθησή μου ότι το πρωινό ήταν πολύ περίεργο ξεκίνησε από τη στιγμή που φτάσαμε στο νεκροταφείο αυτοκινήτων του Γκρεγκ Πάρκερ, στον αυτοκινητόδρομο 58. Με την πρώτη ματιά, το περίεργο Χίλμαν, με τον τεράστιο δεινόσαυρο από συρματόπλεγμα επάνω του, και η μοτοσικλέτα-εκτοξευτής ρουκετών, στην είσοδο, πρόδιδαν το «αξιοπερίεργο» της υπόθεσης.
Και μετά ήρθαν οι φωτογραφίες… Μπαίνοντας στο χώρο του Γκρεγκ τού συστηθήκαμε και αμέσως μας οδήγησε στο γραφείο του για να μας δείξει την προσωπική του συλλογή φωτογραφιών. Καμία σχέση με φωτογραφίες από διακοπές και οικογενειακές γιορτές. Υπήρχαν εκατοντάδες από αυτές και σε κάθε μία υπήρχαν διάφορα φώτα, που χόρευαν τρελά εμπρός από πρόσωπα, κτίρια, τοπία..! Αυτά τα φώτα είναι η δύναμη της ζωής, όπως μας εξήγησε, μία απόδειξη της κοσμικής ενέργειας, η ηλεκτρική φόρτιση σε όλα τα είδη ζωής. Νεύσαμε με κατανόηση, αν και δεν είχαμε πειστεί τελείως!
Μετά μας είπε ότι είχε λύσει το μυστήριο της ψυχρής σύντηξης ― το «Άγιο Δισκοπότηρο» για τους πυρηνικούς φυσικούς… Οι Ινδιάνοι το είχαν ανακαλύψει εκατοντάδες χρόνια πριν. Ύστερα, μας έδειξε διαγράμματα, που περιγράφουν τη διαδικασία, και φωτογραφίες από σχέδια σκαλισμένα σε βράχους. Μετά μας είπε για το Μπάρστοου ― μια σκονισμένη, άγονη πόλη της Καλιφόρνια, κτισμένη στο δρόμο ανάμεσα στο Λος Άντζελες και το Λας Βέγκας, της οποίας ο Γκρεγκ είναι εξέχον μέλος.
Όταν ο Γκρεγκ δεν ασχολείται με τα υπερφυσικά και λοιπά φαινόμενα, ασχολείται με την επιχείρηση γερανών που διατηρεί. Όταν ένας μεθυσμένος οδηγός τρακάρει ή κάποιος οδηγός που έχει κάνει χρήση ναρκωτικών συλληφθεί, τότε ο Γκρεγκ ειδοποιείται από το αστυνομικό τμήμα του Μπάρστοου να ρυμουλκήσει και να φυλάξει το όχημα του παραβάτη. Κάθε αυτοκίνητο στη μάντρα του Γκρεγκ έχει τη δική του ιστορία, γραμμένη με άσπρο μαρκαδόρο στο παρμπρίζ: «Έτρεχε και τράκαρε, 10 Δεκεμβρίου», «Οδηγούσε μεθυσμένος», «Xρήση ναρκωτικών». «Σε αυτό το ρεζερβουάρ πετρελαίου ανακαλύφθηκε κοκαΐνη αξίας 300 εκατομμυρίων δολαρίων», λέει ο Γκρεγκ, «έφαγαν μόνο 30 μέρες φυλακή…»
Ο γερανός του Γκρεγκ είναι διαμορφωμένος κατάλληλα για να κινείται και σε εκτός δρόμου διαδρομές, αφού, πολλές φορές, υπάρχουν αυτοκίνητα που χάνονται ή τρακάρουν στην έρημο και καλείται εκείνος να τα επαναφέρει στον πολιτισμό. Είναι μια μοναχική δουλειά, αλλά για τον Γκρεγκ η έρημος είναι συνώνυμο της μαγείας, ένας ιερός τόπος όπου κάθε θάμνος, κάθε κάκτος και κάθε πέτρα μπορεί να παραπέμψει σε ένα «χωρίον» από τη Βίβλο.
Επίσης, σχεδιάζει και κατασκευάζει οχήματα αγώνων για την έρημο. Γρήγορα και με ιδιοφυή σχεδιασμό και κατασκευή έχουν κερδίσει σε πολλούς αγώνες. Είναι, όμως, περισσότερο γνωστός για τον συνεχώς αυξανόμενο στόλο του από περίεργα οχήματα, κατασκευασμένα στην αυλή του σπιτιού του. Όλα είναι μονίμως σταθμευμένα στο εμπρός μέρος του νεκροταφείου αυτοκινήτων ― ένα δωρεάν θέαμα για όσους χρησιμοποιούν τον αυτοκινητόδρομο για να πάνε στο Λας Βέγκας.
Οι πιο διάσημες, όμως, κατασκευές του είναι εκείνες που εμπνεύστηκε από την κινηματογραφική ταινία Μαντ Μαξ, εφοδιασμένες με ψεύτικο οπλισμό, όπως το καμουφλαρισμένο Φορντ Πίντο Στελθ, που διαθέτει οπλοπολυβόλο, και η Μπιούικ Λε Σαμπρ, με όπλο ακτίνων και περίεργα αξεσουάρ όπως σφαίρα με καρφιά, σαν αυτές που χρησιμοποιούσαν οι ιππότες, κάνιστρα καυσίμου που εκρήγνυνται, ανθρώπινα κρανία, ακόμα και ένα δορυφορικό πιάτο (ίσως για να λαμβάνει σήματα από αψιμαχίες εξωγήινων!) και άλλα απερίγραπτα! Ανάλογες μετατροπές έχει υποστεί και μία Μπιούικ στέσιον, πλήρης προαιρετικών αξεσουάρ, όπως: πυργίσκος με οπλοπολυβόλο βαρέος τύπου και βαφή «Καταιγίδα της Ερήμου».
«Ο τύπος στον οποίο ανήκε αυτή η Μπιούικ συνελήφθη, για έβδομη φορά, μεθυσμένος. Η αστυνομία τού κατέσχε, οριστικά, το αυτοκίνητο και το έδωσε σε μας. Τότε το σηκώσαμε ψηλά και βάλαμε αυτά τα μεγάλα λάστιχα που βλέπετε. Μερικές μέρες αργότερα, ο τύπος ήρθε αναζητώντας το αυτοκίνητό του, αλλά του είπαμε ότι οι αστυνομικοί το κατέστρεψαν λόγω των πολλών κλήσεων που είχε. Είπε "Α! καλά!" και, φεύγοντας, πέρασε εμπρός από το αισθητικά διαμορφωμένο, πλέον, αμάξι του και, χωρίς να το αναγνωρίσει, είπε: "Πολύ όμορφο αυτοκίνητο!"»
Ο αδελφός του ονόμασε αυτό το αυτοκίνητο «Άρχοντα της καταστροφής». «Είχε πολλές τρελές ιδέες», σχολιάζει ο Γκρεγκ. Ένα χρόνο πριν, σε ηλικία 42 ετών ―ήταν 10 χρόνια μικρότερος από τον αδελφό του Γκρεγκ― ο Εντ Πάρκερ πέθανε από καρδιακή προσβολή. Δυστυχώς γι' αυτόν, δεν μπόρεσε να εκπληρώσει κάποιες από τις περίεργες σκέψεις του στα οχήματα της επιχείρησής του.
Το πιο χαρακτηριστικό σχέδιό του ήταν η κατασκευή ενός πλοίου της ερήμου, ένα πρωτοποριακό 4x4 όχημα, που σκοπό είχε να μεταφέρει παιδιά στην έρημο για ψάρεμα… Αντί για ψάρια, όμως, τα παιδιά μάζευαν με τα καλάμια τους παλιά λάστιχα, καθώς το «πλοίο» σήκωνε σύννεφα σκόνης διαπλέοντας την έρημο της Μοχάβε!
Οι αδελφοί Πάρκερ μετακόμισαν από το Λος Άντζελες στο Μπάρστοου και στις επιχειρήσεις ρυμούλκησης, το 1969. Aπό την παιδική τους ηλικία, κιόλας, είχαν αρχίσει να ασχολούνται με περίεργες κατασκευές. «Πάντα ασχολούμαστε με τέτοια πράγματα», εξηγεί ο Γκρεγκ, που τώρα έχει δύο παιδιά και τέσσερα εγγόνια. «Αγόρασα την πρώτη συσκευή ηλεκτροσυγκόλλησης στα 13 μου και αμέσως άρχισα τις κατασκευές. Το πρώτο μου δημιούργημα ήταν δύο ποδήλατα συγκολλημένα μεταξύ τους. Ένα χρόνο μετά τοποθετήσαμε σε αυτή την κατασκευή ένα μικρό κινητήρα. Από τότε δεν έχω σταματήσει να δημιουργώ.
»Κατασκευάσαμε πολλά χοτ-ροντ. Κάθε αυτοκίνητο από αυτά είχε τη δική του συναισθηματική αξία και γι' αυτό ήταν κατασκευασμένο διαφορετικά. Όταν έρχονται εδώ μηχανόβιοι, το βλέμμα τους πέφτει σε εκείνο με τις κοφτερές άκρες. Παρατηρώντας τον κόσμο να βλέπει τέχνη, μπορείς να καταλάβεις πώς είναι στη ζωή τους, ανάλογα με τις επιλογές τους.
»Τώρα πια κάνουμε μόνο κλασικά», λέει ο Γκρεγκ. Με τον όρο κλασικά εννοεί, βέβαια, κλασικά αμερικανικά. Όλες οι τελευταίες αυτοκινητικές δημιουργίες του είναι ογκώδεις, ημίαιμες κατασκευές: άμαξες της Άγριας Δύσης με κινητήρα, τεράστια φορτηγά με τροχούς ασύλληπτης διαμέτρου σε στιλ σχολικού, και άλλα τέτοια παρόμοια.
Ένα τροποποιημένο βάγκον ξεκίνησε τη ζωή του σαν Φορντ του 1974. Σήμερα, όπως όλα τα θηριώδη οχήματα του Γκρεγκ, φοράει ένα V8 κινητήρα από Λίνκολν. «Μου πήρε 3 εβδομάδες να το τελειώσω. Το κατασκευάσαμε για μια γιορτή στο Μπάρστοου. Το θέμα ήταν κάτι νέο και κάτι παλιό και, έτσι, κατασκευάσαμε καλυμμένα βάγκον με κινητήρες Λίνκολν. Τα μικρά παιδιά τρελαίνονται να ανεβαίνουν πάνω. Το εφοδιάσαμε με τρόφιμα και νερό και πήγαμε βόλτα στην έρημο».
Μία ακόμη δημοφιλής δημιουργία του Γκρεγκ είναι η εκτός δρόμου άμαξα του περασμένου αιώνα. «Αρέσει σε όλους», λέει, «μπορείς να την παρκάρεις παντού, όταν τα Σαββατοκύριακα γίνεται το "πατείς με πατώ σε" από τους εκδρομείς».
Το αμάξωμά της είναι κατασκευασμένο από φύλλα σιδήρου και, για μια πιο ρεαλιστική άποψη, αντί για χρώμα είναι καλυμμένη με σκουριά, χάρη σε μία τελευταίου τύπου τεχνική του Γκρεγκ: «Αντί για μπογιά βάλαμε ξίδι στο δοχείο του πιστολιού βαφής και περάσαμε όλο το αμάξωμα. Μας πήρε δύο ημέρες επανειλημμένων βαφών με ξίδι για να σκουριάσει και να αποκτήσει την τωρινή του όψη. Πριν το πέρασμα με ξίδι, ήταν σαν Ντε Λορεάν».
Ο Γκρεγκ προθυμοποιήθηκε να βάλει εμπρός την άμαξα και να μας πάει μια βόλτα στην έρημο. Η διαδρομή μάς έβγαλε στην αυθεντική διαδρομή του 19ου αιώνα που οδηγούσε στο Λος Άντζελες. Αυτό το μονοπάτι χρησιμοποιούσαν οι Μορμόνοι στη διαδρομή από τη Γιούτα στην Καλιφόρνια. Tα κάρα τους είχαν από 2 έως, το πολύ, 4 άλογα, φορτωμένα με όγκους σανό και πίτουρα. Το 1940, ο στρατηγός Πάτον εκπαίδευσε εδώ τα πληρώματα των τανκ, πριν μεταφερθούν στη Β. Αφρική για να πολεμήσουν τον Ρόμελ», μας είπε ο Γκρεγκ και, παράλληλα, μας έδειξε τις πολλές διασταυρούμενες πατημασιές από τις ερπύστριες, που παραμένουν πολύ καθαρά ορατές στην έρημο μισό αιώνα μετά.
Η ορατότητα από την άμαξα είναι καταπληκτική, καθώς κάθεσαι στην οροφή της και μπορείς να παρατηρείς τα πάντα γύρω. Το μικροσκοπικό αγωνιστικό τιμόνι, όμως, έμοιαζε αταίριαστο με το υπόλοιπο σύνολο, μέχρι που ο Γκρεγκ πάτησε το γκάζι και το εξωπραγματικό όχημα άρχισε να κινείται. «Τί θα κάνει;» τον ρώτησα, καθώς επιτάχυνε με εκπληκτικά ταχείς και, συνάμα, γελοίους ρυθμούς, για άμαξα εφοδιασμένη με ένα μεγάλο αμερικανικό κινητήρα, εκπληκτικές αναρτήσεις για κίνηση εκτός δρόμου και τεράστια ελαστικά. «Μπορεί να φτάσει και τα 160 χιλιόμετρα την ώρα, αν θες, αλλά νομίζω ότι ήδη πάμε αρκετά γρήγορα», μου αντιγύρισε. «Σαν να έχεις δίκιο», φώναξα, ενώ ο αέρας στροβιλιζόταν με μανία γύρω από τα αυτιά μας.
Η κατεύθυνσή μας ήταν προς έναν αρχαίο ινδιάνικο χώρο ταφής. «Είναι πάνω από 200 ετών, μπορεί και 1.000 ετών», είπε ο Γκρεγκ. «Οι Ινδιάνοι Παϊούτ έθαβαν τους νεκρούς τους καθιστούς και με το πρόσωπο να βλέπει την ανατολή», συνέχισε. Στο τέλος της ταφής έφτιαχναν πάνω από τον τάφο ένα μικρό λόφο από πέτρες.
Ήμουν αρκετά ήρεμος μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά μόλις σβήσαμε τον κινητήρα και κατέβηκα από την άμαξα, για να ρίξω μια καλύτερη ματιά στο χώρο, το αίμα της βόρειας Ευρώπης, που κυλούσε στις φλέβες μου, άρχισε να παγώνει, παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε στο μέσον της ερήμου και έβραζε ο τόπος. Μια μικρή υπενθύμιση ότι πλησιάζαμε στην Κοιλάδα του Θανάτου. Το λάθος μου, υποθέτω, ήταν ότι ήμουν ντυμένος, από την κορφή ως τα νύχια, στα μαύρα σαν νεκροθάφτης και, κατά κάποιο τρόπο, έδενα με το τοπίο…
Ίσως ο μεσημεριάτικος ήλιος είχε κάνει το μυαλό μου να αρχίζει να «βράζει», αλλά δεν μπορούσα να διώξω τη σκέψη τόσων νεκρών Ινδιάνων και να μην αναρωτηθώ τί μπορούσαν να κάνουν στο παράξενο όχημα που ήταν σταματημένο πάνω στους τάφους τους.
Ο Γκρεγκ είναι ένας άνθρωπος του πνεύματος. Εκτός των πολλών γνώσεών του γύρω από την αυτόχθονα αμερικανική κουλτούρα, μελετά επισταμένως τη Βίβλο και, πραγματικά, πιστεύει ότι ο Θεός τον βοηθάει να κατασκευάζει άμαξες με κινητήρες V8, αναρτήσεις για κίνηση εκτός δρόμου και θηριώδη ελαστικά. «Χάρη στην πίστη μας στο Θεό καταφέρνουμε και πραγματοποιούμε σχέδια ―όπως αυτή η άμαξα―, που ολοκληρώνονται με τον τρόπο που έχουμε σκεφτεί από την αρχή», λέει. Μερικές φορές, η Θεία Eπιφοίτηση επισκέπτεται τον Γκρεγκ με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Μια φορά που έψαχνε συγκεκριμένα για ένα ανταλλακτικό για ένα παλιό αμάξι, προσευχήθηκε σκληρά στο Θεό για βοήθεια. Η βοήθεια ήρθε με τη μορφή οράματος.
«Οραματίστηκα το ανταλλακτικό να κείτεται στην έρημο», λέει, «και όταν βγήκα εκεί έξω να ψάξω, το βρήκα να κείτεται εκεί ακριβώς, όπως το είχα οραματιστεί».
Ο Γκρεγκ υπηρέτησε στο Βιετνάμ για ένα χρόνο, από το 1967 έως το 1968, στην κατασκευή δρόμων, και αναγνωρίζει ότι η πίστη του στο Θεό τον κράτησε ζωντανό. «Όταν ήμουν στο Βιετνάμ, προσευχήθηκα να μην αφαιρέσω ποτέ ανθρώπινη ζωή.» Και να πώς κατέληξε: «Ό,τι βάζεις στο μυαλό σου μπορεί να πραγματοποιηθεί».
Δεν έχει, όμως, πίστη μόνο στις προσευχές, αλλά και στους πυροβολισμούς. «Όταν ήμουν στο Βιετνάμ, κινδύνευε η ζωή μου περισσότερο απ' ό,τι εδώ, καθώς εκεί είχα μονάχα ένα όπλο!» λέει συνοφρυωμένα. «Ήταν όπλα για να ελευθερωθούν οι σκλάβοι. Όταν δεν έχεις όπλα, έχεις σκλαβιά!»
Ελπίζοντας να τραβήξω τη συζήτηση σε πιο «άνετα» θέματα, τον ρώτησα αν έχει σχέδια για το μέλλον και, αμέσως, μου έδειξε ένα σωρό ζωγραφιές των μελλοντικών του κατασκευών. Πρόκειται για ένα μπάγκι εκτός δρόμου, σε σχήμα μαχητικού αεροσκάφους, ένα βάγκον με ερπύστριες από τανκ και ένα ασθενοφόρο της Άγριας Δύσης, με επιγραφές τής τότε εποχής. Και όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. Φαίνεται ότι οι κάτοικοι του Μπάρστοου ανυπομονούν να δουν μερικά ακόμα κατασκευάσματα από τον Γκρεγκ και, απ' ό,τι φαίνεται, πολύ σύντομα.
«Όλη η πόλη ξέρει αυτό το μέρος. Τα πάντα εδώ είναι ελεύθερα. Απλά δόθηκε σ' εμάς και εμείς εξασκούμε την τέχνη μας», εξηγεί. «Με το που σχεδιάζω ένα μελλοντικό όχημα, όλη η πόλη προθυμοποιείται να βοηθήσει. Μαγαζιά με μεταχειρισμένα ανταλλακτικά μού δίνουν διάφορα τμήματα, καταστήματα ελαστικών μού χαρίζουν μεταχειρισμένα λάστιχα, ακόμα και τα μαγαζιά σιδηρικών μου δίνουν βίδες και διάφορα άλλα υλικά, ώστε να τελειώσω το όλο εγχείρημα. Αν μπορείς να κάνεις ένα σχέδιο του οχήματος, μπορείς και να το κατασκευάσεις. Απλά χρειάζεται να έχεις την επιθυμία να το κάνεις».
Ο Γκρεγκ κατασκευάζει αυτά τα απαράδεκτα και απολύτως γελοία αντικείμενα, απλώς και μόνο για την ευχαρίστηση που δίνουν στους ανθρώπους και για την προσωπική του διασκέδαση. Και γιατί όχι; Έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να κάνεις στο Μπάρστοου!
«Τις Απόκριες κάνουμε μια παρέλαση στην πόλη για την οποία κάθε χρόνο κατασκευάζω και ένα διαφορετικό όχημα. Μια χρονιά, θέμα ήταν οι δράκοι και οι δεινόσαυροι (και γύρισε το κεφάλι του προς την είσοδο, όπου ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητο-δεινόσαυρος). Φέτος, θα είναι το υποβρύχιο», παινεύτηκε και μας έδειξε τα σχέδιά του. H άτρακτος του υποβρυχίου προέρχεται από μία υδροφόρα και του το χάρισε ένας φίλος από την πόλη. Θα προστεθούν τορπιλοσωλήνες και φινιστρίνια κατασκευασμένα από διπλό γυαλί και ανάμεσά τους θα προστεθεί νερό για έμφαση στο ρεαλισμό της κατασκευής...
«Τα παράθυρα θα έχουν διπλά τζάμια και ανάμεσά τους θα κολυμπούν χρυσόψαρα. Αν, ποτέ, πάρουμε κλήση, κανένας δικαστής δεν πρόκειται να μας καταδικάσει, καθώς δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψει ότι στην έρημο κυκλοφορεί ένα υποβρύχιο!»
Εγώ απλώς αναρωτιέμαι τί πρόκειται να κάνουν οι θαμμένοι Ινδιάνοι γι' αυτό…
«Ο τύπος στον οποίο ανήκε αυτό το αυτοκίνητο ήταν ένας μεθυσμένος οδηγός. Αφού τον συνέλαβαν για 7η φορά, η αστυνομία έδωσε σε μας το αυτοκίνητό του. Το σηκώσαμε ψηλά και τοποθετήσαμε αυτά τα εκπληκτικά μεγάλα ελαστικά».
«Κάθε ένα από αυτά τα αυτοκίνητα είναι κατασκευασμένο με διαφορετικό συναίσθημα. Το πιο συναισθηματικό είναι αυτό με τις αιχμηρές άκρες. Παρατηρώντας τον κόσμο πού επικεντρώνει την προσοχή του, μπορείς να καταλάβεις πώς είναι στη ζωή τους».
«Tις Απόκριες κάνουμε μια παρέλαση στην πόλη, για την οποία κάθε χρόνο κατασκευάζω και ένα διαφορετικό όχημα. Μία χρονιά ήταν θέμα οι δράκοι και οι δεινόσαυροι. Φέτος, θα είναι ένα υποβρύχιο».
O Γκρεγκ διατηρεί ένα μεγάλο αριθμό περίεργων οχημάτων στο νεκροταφείο αυτοκινήτων που του ανήκει. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να κυκλοφορεί, άνετα, με μία άμαξα της Άγριας Δύσης, με κινητήρα V8, ή με ένα σχολικό–τέρας!
Γιατί να ασχολείστε με ανοιγόμενες οροφές και τέτοια περίεργα, όταν στη θέση τους μπορείτε να έχετε ένα όχημα με οροφή σε σχήμα δεινόσαυρου; Και, φυσικά, σε όλα τα μπάγκι είναι απαραίτητο ένα οπλοπολυβόλο...
Ο θεοσεβούμενος, αρματωμένος Γκρεγκ, ευχαριστεί τη Θεία Eπιφοίτηση που τον βοηθάει να φέρνει σε πέρας την ολοκλήρωση των σχεδίων του. Το επίπεδο ικανοτήτων είναι πραγματικά καταπληκτικό ― απλά, παρατηρήστε την προσοχή στη λεπτομέρεια σ' αυτόν το σκύλο...