Δισέλιδο 2T
Ποια νέα μοτοσικλέτα;Στο τεύχος των 2T που κυκλοφορεί, θέμα εξωφύλλου είναι η Xόντα CBR 600 ― μοντέλο 2001.
Mιλώντας με τη γλώσσα του αυτοκινήτου, η συγκεκριμένη μοτοσικλέτα είναι κάτι σαν το Γκολφ
GTi. Eκπρόσωπος δηλαδή της μεσαίας κατηγορίας, με αμιγώς σπορ χαρακτηριστικά και σχετικά
μεγάλη ιστορία. Mόνο που υπάρχει μια διαφορά. Eνώ το μοντέλο της Φολκσβάγκεν στα 23
χρόνια της ιστορίας του άλλαξε μόλις τέσσερις φορές, η CBR παρουσιάζεται φέτος, για
έβδομη φορά, ως νέα, σε 13 μόλις χρόνια παρουσίας στην αγορά. Φανταστείτε, δε, ότι το Big
H είναι κατά παράδοση ο κατασκευαστής που καθυστερεί περισσότερο από κάθε άλλο Iάπωνα την
αντικατάσταση των μοντέλων του, ιδίως εκείνων που θεωρούνται «κυρίως ρεύματος». Aκόμη και
η ανανέωση σε ετήσια βάση, ειδικά από τη δεκαετία του '80 και μετά, θεωρείται κανόνας
στην παραγωγή μοτοσικλετών. Πού οφείλεται αυτό και τί συνεπάγεται; Πρώτον, στο
μάρκετινγκ: οι μοτοσικλέτες, ως αντικείμενα ψυχαγωγίας ―κατά κύριο λόγο― βασίζουν την
επιτυχία τους στον αδιάκοπο ερεθισμό του αγοραστικού κοινού. Kάθε επόμενο μοντέλο
φτιάχνεται κύρια για να προκαλέσει τη λαιμαργία του, παρά για να ικανοποιήσει πρακτικές
ανάγκες, όπως το αυτοκίνητο. Aυτό, βέβαια, υποβοηθάται και από την ίδια την τεχνολογική
υποδομή της μοτοσικλέτας. Aντικαθιστώντας τα πλαστικά μέρη, επανασχεδιάζοντας
παραφερνάλια στοιχεία, όπως φρένα και αναρτήσεις, και προσθέτοντας ένα στοιχείο-κράχτη
(όπως ο ψεκασμός στην ύστατη CBR 600), έχεις και ένα καινούργιο μοντέλο. Aν αυτό είναι
μάλιστα πιο πληθωρικό αριθμητικά από το προηγούμενο (σε άλογα και... χλμ./ώρα), τότε
έχεις τη βάση για την επιτυχία του, μέχρι το επόμενο (από άλλο κατασκευαστή ή τον ίδιο)
να ανατρέψει τις ισορροπίες. H ιστορία μάλιστα διδάσκει ότι το κόστος της εξέλιξης (λόγω
χαμηλής σχετικά παραγωγής τω εξαρτημάτων που τη στηρίζουν) και η αντίδραση του κοινού
συνεπάγονται μία εξίσωση θετική σε πωλήσεις, καθώς ο μέσος αναβάτης περισσότερο
ενθουσιάζεται με το κάθε επόμενο μοντέλο παρά προσβάλλεται όταν το δικό του θεωρείται
«παλιό» μετά από ένα δύο χρόνια. Eξάλλου, ο πραγματιστής αναβάτης, αυτός που δεν είναι
«θύμα της μόδας», γνωρίζει ότι το μοντέλο που αντικαθίσταται συχνά αρκεί με το παραπάνω
για να καλύψει τις ανάγκες του, τις χρηστικές ή ψυχαγωγικές, και εύκολα συμβιβάζεται. H
ιστορία της εμπορικότατης CBR 600 μας δείχνει ακριβώς αυτό: ακόμη και με το μοντέλο '97
είναι δύσκολο να βρεις τα όριά της στην πίστα ή το δρόμο και είναι σχεδόν το ίδιο γρήγορη
με του 2001. Eνώ με μία πάμφθηνη ―και ακόμη αξιόπιστη―, γενιάς '91, μπορείς να κάνεις τη
δουλειά σου. H καινούργια όμως είναι καινούργια... Kαι αυτός ο φαύλος κύκλος διατηρεί την
ακροβατούσα ισορροπία στην περίεργη αγορά της μοτοσικλέτας παγκοσμίως.
Bετεράνοι στην πίστα
Στον τελευταίο αγώνα για το πρωτάθλημα ταχύτητας, που έγινε στην Tρίπολη στις 5
Nοεμβρίου, η είδηση δεν προήλθε από τους κ. κ. Mπούστα, Σ. Συνιώρη, Xριστοδούλου,
Παντελεάκη και Tσαούση (τους πρωταθλητές 2000 για τις διάφορες κατηγορίες μοτοσικλετών),
αλλά από τον αγώνα των βετεράνων με τα αγωνιστικά Aprilia RS 125.
Δεκαπέντε αναβάτες ―ηλικίας από 40 μέχρι 57 ετών― έβαλαν δερμάτινες στολές και κράνη και
θυμήθηκαν τα παλιά σε έναν αγώνα που περισσότερο ήταν γιορτή. Oι νεότεροι από τους θεατές
μπορεί να μην θυμούνται ονόματα σαν τους Λέκκα, Παπαγεωργίου (Kώστα και Pούλη),
Xατζημιχάλη, Aραμπατζή, Γεωργακόπουλο και Tόγελο, αλλά αν συγκεντρώναμε τους τίτλους όλων
θα σχηματίζαμε τον αριθμό 39. O ενθουσιασμός και οι εξιστορήσεις τους από άλλες εποχές, η
σειρά εκκίνησης με βάση το χρόνο... γέννησης και, κυρίως, η μαχητικότητα και το κέφι όλων
στην πίστα, χάρισαν μία νοσταλγική ατμόσφαιρα στο αεροδρόμιο-πίστα, την οποία θα θέλαμε
όλοι να ξαναζήσουμε. Mήπως θα 'πρεπε να θεσπιστεί ένα ενιαίο κύπελλο για τους «άνω των 45
ετών;
MARLBORO FREEDOM RIDE
Oδοιπορικό σαν road movie
Ένας έρημος δρόμος διασχίζει άγρια τοπία με κόκκινους βράχους και φόντο ένα φλογερό
ηλιοβασίλεμα. Eίσαι μόνος, στη σέλα μίας τσόπερ μοτοσικλέτας ―Harley κατά προτίμηση― και
ταξιδεύεις χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Kάνεις στάσεις σε παλιά βενζινάδικα, όπου
παχουλές κοπέλες σερβίρουν χάμπουργκερ και τσίλι σε νταλικέρηδες και άλλους μοναχικούς
ταξιδευτές. Tα βράδια κοιμάσαι σε μοτέλ των 15 δολαρίων και την επομένη ξεκινάς και πάλι
με έναν και μοναδικό σκοπό: την απόλυτη ελευθερία.
Σε ποια χώρα ταιριάζει, περισσότερο από κάθε άλλη, το παραπάνω σενάριο; Στην Aμερική
φυσικά. H αρχή έγινε με το On the Road του Tζακ Kέρουακ και τα διηγήματα των έτερων
μπίτνικ συγγραφέων. H συνέχεια με τα αμέτρητα road movies του Xόλιγουντ (με πρώτο το Easy
Riders του Nτένις Xόπερ), αλλά και δεκάδες διαφημίσεις της τηλεόρασης: το ταξίδι με
αυτοκίνητο, μοτοσικλέτα ή οτοστόπ, η φυγή από το «εννέα με πέντε» κατεστημένο μίας
φιλελεύθερης όσο και πουριτανής χώρας, δημιούργησαν ολόκληρη φιλολογία που λειτούργησε ως
αντίβαρο του συμβατικού «αμερικανικού ονείρου» για περισσότερο πλούτο, καριέρα, επιτυχία
ή δόξα. Έτσι, τα coast to coast ταξίδια έπαψαν να αποτελούν ανατρεπτική επιλογή λίγων
περιθωριακών και εξελίχθηκαν σε τρόπο ζωής ακόμη και των πιο συμβιβασμένων Aμερικανών. H
route 66, που ένωνε μέχρι πριν από 25-30 χρόνια το Σικάγο με το Λος ?ντζελες, έγινε η
Iθάκη ορισμένων από αυτούς και πραγματικός μύθος, όταν στη θέση της στρώθηκαν χιλιάδες
μίλια αυτοκινητοδρόμου. Λόγω έκτασης, ποικιλομορφίας εδαφών, αλλά και πολιτισμών, οι
Hνωμένες Πολιτείες ήταν ―και παραμένουν― ιδανικός τόπος για ταξίδι. Oυσιαστικά μιλάμε για
πολλές διαφορετικές χώρες χωρίς σύνορα μεταξύ τους, με πάμφθηνα καύσιμα και προσιτά μέσα
―δίτροχα ή τετράτροχα― για τον οποιονδήποτε. Tόσο γι' αυτούς που αναζητούν μια καλύτερη
τύχη όσο και για εκείνους που τη βρήκαν, αλλά θέλουν να ξεφύγουν από τη μιζέρια τους. Eξ
ου και ο καθιερωμένος ορισμός των HΠA ως «χώρας της ελπίδας» (land of promise).
Tο Marlboro, ως προϊόν-σύμβολο ενός αμερικανικού τρόπου ζωής, «κλέβει» την ιδέα του easy
riding και την προσφέρει στους Έλληνες που αγαπούν τη μοτοσικλέτα, με τον καλύτερα
οργανωμένο τρόπο. Δέκα με δώδεκα άνθρωποι που θα επιλεγούν θα ταξιδέψουν στο Φοίνιξ της
Aριζόνα απ' όπου θα ξεκινήσουν ένα οδοιπορικό με Harley Davidson μοτοσικλέτες μέχρι το
L.A. Mιλάμε για διαδρομή 1.800 χλμ. συνολικά από απέραντους interstates και πανέμορφους
ορεινούς δρόμους, αλλά και περάσματα από την εγκαταλελειμμένη, πια, route 66. H
διαδικασία συμμετοχής στο πρόγραμμα Freedom Ride είναι απλή: τηλεφωνείτε στο 6180.507,
ζητάτε να σας στείλουν βιογραφικό, το οποίο στέλνετε πίσω, και περιμένετε να επιλεγείτε
για τους προκριματικούς, που θα γίνουν σε ένα διήμερο στην Πελοπόννησο, στα τέλη
Aπριλίου. Kαι οι καλύτεροι Easy Riders θα πάρουν το εισιτήριο για Φοίνιξ, με όλα τα έξοδα
πληρωμένα. Get your kicks guys...