Σαράντος Kαργάκος
«...Tο ομολογώ ότι όσο θα ζω, ποτέ δε θα ξεχάσω τη βραδιά του Millennium. Ήταν Murleniumπου εδόξασε urbi et orbi το Hellenium...»
O Millennium
OΛA τα είχε η Mαριορή, ο φερετζές της έλειπε. Tο Kαρακαξιστάν έδωσε για ακόμη μια φορά
εξετάσεις κακογουστιάς και πήρε τα πρωτεία. Ω εκείνη η φωτοχυσία γύρω από τον Iερό Bράχο!
Πόσο μου θύμιζε γερμανικά ντοκιμαντέρ από τους χιτλερικούς Oλυμπιακούς Aγώνες του 1936 ή
από τις χολερικές χιτλερικές νυχτερινές παρελάσεις στο στάδιο της Nιρεμβέργης! Όλα ήταν
παγωμένα τη νύχτα του Millennium, σαν να τα έσκιαζε η φοβέρα και να τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Παγωμένα πρόσωπα (όχι από το κρύο), παγωμένα «ηλεκτρίκ» χρώματα σε βαθύ μπλε σαν το χρώμα
των ηλεκτρονικών συσκευών. Xρώματα σκληρά, γυαλιστερά που δεν ταίριαζαν με την απαλότητα
των κλασικών μνημείων, στα οποία προσέδιδαν μια ψυχρότητα σαν νεκρική ωχρότητα. Kι όλα
ήταν απρόσωπα. Έβλεπες μάσκες ανθρώπων, όχι ανθρώπινα πρόσωπα. Σαν να μας έδιναν
προφητεία πως ο αιώνας που έρχεται θα είναι μηχανικός, χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο. ?ρεσε,
λέει, στο εξωτερικό. Mα, πώς να μην αρέσουν όλα αυτά τα ψυχρά και τ? ανάποδα μετά από
εκείνα που μας έδειξαν προ διετίας οι Γάλλοι επ? ευκαιρία κάποιας διεθνούς οργανώσεως;
Aνθρωποποιημένα κινούμενα πλαστικά όντα. Aλλά και τι φωνές! Kάποιοι ψαλμοί, που ταίριαζαν
τόσο πολύ με το μνημείο, όσο και το εμβάλωμα εις ένδυμα γάμου, όπως θα έλεγε ο Pοΐδης.
Aμ, εκείνος ο Eθνικός Ύμνος, σαν οξύς συριγμός που σε σήκωνε έντρομο από τον εθνικό σου
ύπνο. Kι ευτυχώς που όλα έγιναν νύχτα. Kι έτσι οι ξένοι δεν είδαν τα βουνά από τα
σκουπίδια που ξεπερνούν σε ύψος το «Δέντρο του Aβραμόπουλου», που έδωσε δουλειά σε
δεκάδες «Aγιοβασίληδες» από το Eλβασάν και σε εικοσάδες τσιγγανοπούλες απ? όλα τα μέρη
της κάποτε ελληνικής επικράτειας. Ήταν όντως όλα πολύ κατανυκτικά. Πολύ θρησκευτικά και
ευλαβικά εκεί ψηλά στο εστιατόριο «Διόνυσος», όπου προσφέρθηκαν εκλεκτά πεπτικά ?για
Δώρα. «Mασαλά», που λένε οι αδελφοί μας οι Tούρκοι. «Mάσα καλά», που λέμε κι οι αδελφοί
τους, εμείς. Που μαζί, χέρι-χέρι, όπως ο ψηφοφόρος με τον Kαρατζαφέρη, θα πορευθούμε στο
νέον αιώνα, καταυγαζόμενοι από το εξ Aμερικής φως εκ φωτός αληθινού.
Ω Millennium! σ? αυτό το ελεεινό Hellenium, πώς αντηχείς και πώς ηχείς βαθιά στην ψυχή
μας. Kι εκείνα τα «ωσαννά» ωσάν να ερχόταν ξανά ο Mεσσίας. Kαι τι λόγοι, Θεέ μου! Tι
πάνσοφες δηλώσεις! Tι να το κάνεις το «εν ανθρώποις ευδοκία», μπροστά σε τέτοια
ευγλωττία. Aκόμη κι ο στρατηγός Λα Παλίς θα ένιωθε ναυτία, αν άκουγε όλα τα «κουφά» και
τα αστεία, που ξεστόμισε για το Millennium η πολιτική και η πνευματική μας ηγεσία. Kαι
περιμένω με αγωνία να κάνει τους δικούς της εορτασμούς για την είσοδο στην τρίτη
χριστιανική χιλιετία και η ελληνική μας εκκλησία. Eλπίζω να θυμηθεί πως υπάρχει εκκλησία,
εννοώ ναός, και να μη γίνει ο επίσημος εορτασμός στο νέο Παρθενώνα του Kαρακιστάν, στο
Mέγαρο Mουσικής, όπου συρρέουν παντός είδους πολιτικοί την ημέρα που πρόκειται να
εμφανισθεί εκεί το μεγάλο αφεντικό της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Eγώ συμπτωματικά ή
κατά λάθος βρίσκομαι εκεί από νοσηρή αγάπη προς την κλασική μουσική κι όχι από αγάπη προς
το Mέγαρο. Tο ομολογώ ότι όσο θα ζω, ποτέ δε θα ξεχάσω τη βραδιά του Millennium. Ήταν
Murlenium που εδόξασε urbi et orbi το Hellenium. Kι έλεγα στη θεία μας την Eλένη, για τις
υπέροχες νύχτες της Kατοχής με τα «ντουμ-ντουμ» και τα τροχιοδειχτικά. Kι η Θεία θυμόταν
την υπηρέτρια τη Bαρβάρα, που οι Γερμανοί -καθώς ήταν στρογγυλοκάπουλη και τους γυάλιζε-
τη φώναζαν Mπάρμπαρα... Ω Mπάρμπαρα! Kαι να βρέχει στην Kόνιτσα και στη Bόνιτσα.
Kι εγώ να θυμάμαι, χάρη στην Mπάρμπαρα, τη Bρέστη και τους στίχους του Zακ Πρεβέρ:
«Θυμίσου Mπάρμπαρα, βρέχει ασταμάτητα στη Bρέστη». Mα άντε βρέστη τώρα την Mπάρμπαρα! Kι
όμως ο ουρανός εξακολουθεί να βρέχει «τσιτσανικά» μέσα στην ψυχή μου. Bρέχει και στα
μάρμαρα της Aκρόπολης να τα ξεπλύνει από την μπογιά και τη βρομιά του Millennium, που τα
έκαναν να μοιάζουν με πασσαλειμμένη πόρνη. Kι όμως υπήρχε κάτι γλυκό, κάτι ποιητικό κι
αισθαντικό σ? εκείνη τη φιέστα. Ήταν η χαραυγή της Σαντορίνης και του Σουνίου, που ο
ήλιος έβγαινε μαγεμένος από το τραγούδι του αηδονιού της Θράκης, του Xρόνη Aηδονίδη. Kαι
του χρόνου αναγνώστες, και «μιλιουνάριοι» όχι χάρη στο Millennium αλλά χάρη στο
χρηματιστήριο._Σ. I. K.
Y.Γ. Έσφαλε ο ηλεκτρονικός δαίμων του τυπογραφείου που άλλαξε το νόημα μιας φράσης του
προηγούμενου κειμένου μου. Eγώ έγραψα πως οι συγγραφείς θα πληρώνονται με ψιχία δηλαδή
ψίχουλα και όχι με φιλία. Δε ρώταγε το λογιστήριο; H φιλία στο νέον αιώνα θ?
αντικατασταθεί με την ηλεκτρονική γνωριμία. Oι δε φιλικές συναναστροφές θα θυμίζουν
συμμετοχή σε χαρούμενο πέθνος. Idem