4 troxoi website home 4 troxoi forum

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΣΗΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ 4ΤΡΟΧΟΙ

Pέα Bιτάλη

«...Πόσο πονάει, όταν εμπιστεύεσαι τη ζωή σου σε ανθρώπους που δεν εκτιμάς.
Γιατροί-κουμπαράδες, χωρίς χρόνο να χαρούν αυτά που ?κρύβουν? οι κακόμοιροι. Νιώθω
ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗ απέναντι στο σύστημα υγείας...»

Σας αγαπώ

«Είμαι ο ασθενής με τις λαμπρότερες εξετάσεις και το μηδενικό αποτέλεσμα» είπε, με κείνο
το πικρό, στωικό, αξιοπρεπές και ειρωνικό χαμόγελο. Χαϊδεψα το χέρι του, αφυδατωμένο πια.
Ανάμεσά μας ασφυκτιούσε και η παραμικρή λέξη. Πικρό το χαμόγελο, έσταξε μέσα στο ποτήρι
με κοκτέιλ κουράγιου. Το είχε φτιάξει μόνος του? Μια σταγόνα (ξέρω, αλλά κάνω το βλάκα),
δύο σταγόνες (δεν θέλω να ξέρω), τρεις σταγόνες (δεν θέλω να πεθάνω γαμώτο), εκατό
σταγόνες (γιατί εγώ), χίλιες σταγόνες (θα το παλέψω). Ήμουν κοντά του από το πρώτο
δευτερόλεπτο μέχρι το τέλος. Ήταν ένας ευκατάστατος, πλήρωνε φόρους, το ασφαλιστικό
ταμείο, την ιδιωτική ασφάλιση. Το τελευταίο που τον ένοιαζε ήταν το οικονομικό. Καρκίνος
? ιδιωτική κλινική ? κουράγιο. Oχτώ μήνες εξοικείωσης με μάτια αρπαχτικών, ψιλά γράμματα
ασφαλιστηρίων (επί τη ευκαιρία η χημειοθεραπεία δεν δικαιολογεί διανυκτέρευση),
φακελάκια. Πόσο πονάει, όταν εμπιστεύεσαι τη ζωή σου σε ανθρώπους που δεν εκτιμάς.
Γιατροί-κουμπαράδες, χωρίς χρόνο να χαρούν αυτά που «κρύβουν» οι κακόμοιροι. Νιώθω
ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗ απέναντι στο σύστημα υγείας.
Όταν τα παιδιά μου πήγαν στο νηπιαγωγείο δεν χρειάστηκαν «ιδιαίτερα». Σπουδαία παιδιά!
Στο δημοτικό το πράγμα άρχισε να «δείχνει». Έλεγε ο δάσκαλος στις συγκεντρώσεις γονέων:
«Να σας δείξω πώς πρέπει να τα διαβάζετε». Τέτοιες ώρες έχεις τη διάθεση να τον πλακώσεις
στα χαστούκια και να πεις: « Να σου δείξω ρε, πώς εσύ πρέπει να διδάσκεις για να μη
χρειάζομαι εγώ». Όσο περνούσαν οι τάξεις και τα χρόνια, ο κλοιός έσφιγγε. «Πολύ έξυπνο
παιδί, αλλά έχει ελλείψεις» (περιέργως ενώ σε όλους τους γονείς λένε ότι το παιδί είναι
έξυπνο, όλοι το πιστεύουμε και καμαρώνουμε). E... Στο γυμνάσιο πια και Παναγούλης να ?σαι
σπας? Υπάρχει δε ο εξής άγραφος νόμος: τον Σεπτέμβριο αρχίζουν οι παραδόσεις με καλπασμό.
Δεν καταλαβαίνουν οι μαθητές από πού τους έρχονται, οπότε μέσα στο μήνα να παραδοθούν στη
«βοήθεια» των φροντιστηρίων και των ιδιαίτερων. Ακολούθως οι ρυθμοί πέφτουν. «Μ? άστα τα
εργαλεία να φύγουμε» που λένε τα μαστόρια. Έγινε η δουλειά. Μετά σε παίρνουν τηλέφωνο οι
φίλοι για τα συχαρίκια. «Μπα... Πότε πήρατε Mercedes; Είδαμε μία έξω απ? το σπίτι σας».
«Όχι μωρέ », λες εσύ, «ο καθηγητής των μαθηματικών είναι». Αν είναι καλός, στείλτον και
σε μας, γιατί όπως μου είπαν στο σχολείο είναι πα-νέ-ξυ-πνος, αλλά έχει ελλείψεις».
Φέτος, που η κόρη μου κάνει Ιnternational Baccalaureate, περιέργως δεν χρειαστήκαμε καμία
«βοήθεια», και στην τάξη τους αναλύουν Καβάφη, Ρίτσο, αλλά και την «εξιδανίκευση των
γυναικών» στο έργο του Πολίτη στην αγγλική γλώσσα. Πήγα να ψελίσω ένα «γιατί, ρε γαμώτο»,
αλλά ήρθε η απάντηση αποστομωτική. «Tι ανάγκη έχετε εσείς?». Για σκέψου τα παιδιά στα
δημόσια σχολεία της επαρχίας με τις βρόμικες αίθουσες, τα τερατοειδή κτίρια, τα αφύλακτα
προαύλια, την αδιαφορία, τους γονείς που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα φροντιστήρια».
Αισθάνομαι απέναντι στο σύστημα παιδείας ανυπεράσπιστη (σστ, εσύ δεν έχεις ανάγκη).
Όταν μπροστά στο σπίτι μας στην Αράχοβα άρχισε να κτίζεται αυθαίρετο σε χώρο πρασίνου,
δεν πίστευα στα μάτια μου. Ιδιοκτήτης του ?όχι πτωχός πλην τίμιος άνθρωπος? αλλά
ιδιοκτήτης πανσιόν. Ανέφερα το γεγονός εις τας τοπικάς αρχάς, πλην όμως ο αρμόδιος
δυσανασχετών με ρώτησε: «Καταγγελία έκανες;». «Και γιατί να κάνω, όταν αυτό που σας
αναφέρω διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια σας». Στο αυθαίρετο μπήκε ηλεκτρικό. Φεύγει το
καλώδιο της ΔΕΗ από το ξενοδοχείο, περνάει πάνω από τα σπίτια, διασχίζει στενά και
μπαίνει μέσα στο τερατούργημα. Απέναντι στους δημόσιους λειτουργούς Δημοσίου αισθάνομαι
ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗ .

Εκείνη τη μέρα ο διάβολος μου έκλεινε το μάτι επίμονα. Δεν έχω, ρε παιδί μου,
αντιστάσεις. Μέτρησα αν θα αντεπεξέλθω στο τραύμα και όρμησα. Μετοχή φούσκα να την πω,
μπαλόνι να την πω. Τέλος πάντων τον είχε τον αέρα της. Αγόρασα κι έκατσα όπως η μύγα στο
σκατό. ?ρπα την. «Κάτσε ρε παιδί μου, μονολόγησα, να δούμε πώς θα την κάνουμε τώρα». Πού
να βρω ησυχία. Όλοι πέσαν επάνω μου. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, ΜΜΕ, κόσμος άγνωστος.
Είμαστε δίπλα σου, φώναζαν. «Ρε παιδιά, δεν έχω και πολύ ανάγκη», και στο κάτω κάτω τα
?θελα και τα ?παθα. Τι λες κορίτσι μου, είναι ο ιδρώτας σου, το αίμα σου. Είσαι
εγκλωβισμένη και δεν φταις εσύ, φταίει η κοινωνία. Ο Παπαντωνίου έβγαινε κάθε μέρα και με
καθησύχαζε. «Κάνε λίγο υπομονή. Έχω το νου μου». Τι χαρά μού έδιναν όλοι! Ήρθε και το
όργανο και μου μίλησε ύστερα από πολύ καιρό. «Για τον Τιτάνα ξέρεις τίποτα;» (Πάντα τα
όργανα έχουν μια ανησυχία για τα πράγματα που ΔΕΝ πρέπει ν? ανησυχούν). Νιώθω, λοιπόν,
την ανάγκη να εκφράσω μέσα από τη σελίδα αυτή ένα απέραντο ευχαριστώ για τη συμπαράσταση
στον εγκλωβισμό μου, στην κυβέρνηση, αντιπολίτευση, στους δημοσιογράφους, σε όλα τα ΜΜΕ,
στους αγρότες, στους κρεοπώλες, στα περήφανα νιάτα και γηρατειά, σε όλους όσους από
διαφορετικά ΜΕΤΕΡΙΖΙΑ στάθηκαν άγρυπνα κοντά μου. Ανοίγω τα χέρια και, ως άλλη Αλιφέρη
(καλή της ώρα), φωνάζω: «ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ»._Ρ.Β. (απεγκλωβισμένη)