Ferrari 250 GT Short Wheelbase
O δωδεκακύλινδρος V κινητήρας της Φεράρι απέδιδε 275 ίππους. Παρατηρήστε τις «ελεύθερες» (χωρίς φίλτρο) χοάνες των έξι διπλών Bέμπερ διαμέτρου 46 χλστ.
Tο εσωτερικό των αγωνιστικών αυτοκινήτων της εποχής λίγο διέφερε από αυτό των εκδόσεων δρόμου.
Aισθανόμαστε πραγματικά τυχεροί που φιλοξενούμε στις σελίδες αυτές μία από τις πλέον
κλασικές Φεράρι. H 250 GT/SWB είναι ένα από τα αυτοκίνητα που έγραψαν σελίδες αγωνιστικής
ιστορίας, σε μια ειδυλλιακή εποχή για τους αγώνες αυτοκινήτου, στις αρχές της δεκαετίας
του ?60.
Το αυτοκίνητο ανήκει ουσιαστικά στην κατηγορία «Competition Grand Turismo Berlinetta»,
στην οποία πρωταγωνίστησε αγωνιστικά η Φεράρι από το ?49 ώς το ?64 (οπότε άρχισε στις
πίστες η Εποχή των Πρωτοτύπων). Διακριτικό της κατηγορίας αυτής ήταν ο τοποθετημένος
εμπρός κινητήρας, με κυριότερους αντιπάλους εκείνης της χρονικής περιόδου τις Μερτσέντες
300 SLR, τις Μαζεράτι 300 S, τις ?λφα Ρομέο, τις ?στον Μάρτιν DB3S και τις Τζάγκιουαρ
ΧΚ-140.
Tο σχεδιασμό των αμαξωμάτων εκείνης της εποχής επιμελούνταν για τη Φεράρι σχεδιαστές με
γούστο και φαντασία, όπως οι Μικελότι, Βινιάλε, Πινινφαρίνα, Ζαγκάτο, Σκαλιέτι, Γκία,
Μπερτόνε. Oι τρίλιτροι V12 κινητήρες, που φορούσε το αυτοκίνητο που εξετάζουμε,
σχεδιάστηκαν στα μέσα του 1953 από το χαρισματικό Γιοαχίνο Κολόμπο. Oι «250 GT» που
παρουσιάστηκαν στο Σαλόνι του Τορίνο το ?58 (με μεταξόνιο 102,5 ιντσών -2,6 μέτρων)
αγοράστηκαν από «διακεκριμένους» πελάτες, όπως οι γόητες Πορφίριο Ρουμπιρόζα και Αγά Χαν,
ο βαρόνος Γκράφενριντ, η σύζυγος του βασιλιά του Βελγίου και ο τότε μονάρχης του Ιράκ,
Φεϊζάλ. Η ολιγάριθμη εκείνη σειρά των καμπριολέ και κουπέ αμαξωμάτων που βγήκε από το
εργοστάσιο του Μαρανέλο, με τιμή πώλησης 12.600 δολάρια για το καθένα, έμελλε να
μνημονεύεται σήμερα με το διακριτικό «Long Wheel Base».
H συμμετοχή του αυτοκινήτου στους αγώνες πήγε πολύ καλά, γι? αυτό και ο Έντσο Φεράρι
ζήτησε το ?59 να του κατασκευάσουν ακόμη έναν τύπο της «250 GT», που βασίστηκε στο αμάξι
που κέρδισε το Γύρο της Γαλλίας και διακρίθηκε ιδιαίτερα στο Μαν. Το μειωμένο μεταξόνιό
του (94,5 ιντσών/2,4 μέτρων) του έδωσε τον ιδιαίτερο χαρακτηρισμό «SWB» (από τα αρχικά
των λέξεων Short Wheel Base). Από το νέο αυτοκίνητο έλειπε το μικρό εμπρός πλευρικό
παράθυρο, που υπήρχε στο προηγούμενο μοντέλο της εταιρείας, όμως, τον επόμενο χρόνο αυτό
επανήλθε.
Το κτισμένο από τον Σκαλιέτι αγωνιστικό, επάνω σε σχέδια του Πινινφαρίνα, εκτέθηκε στο
Σαλόνι του Παρισιού στις αρχές του Οκτωβρίου. Ο εμπνευσμένος Ιταλός, δημιουργός και του
αντίστοιχου «LWB», είχε πετύχει το σκοπό του και αυτό θα φαινόταν περισσότερο καθαρά τα
δύο επόμενα χρόνια. Μια καθυστέρηση στην «ομολογκασιόν» για την κατηγορία GT δεν επέτρεψε
στο ολοκαίνουργιο κουπέ να πάρει από την αρχή κανονικά μέρος στους αγώνες Τουρισμού του
?60, και οι επιτυχίες για τη Φεράρι συνεχίστηκαν με τις «LWB». Έξι αυτοκίνητα της
εταιρείας τερμάτισαν πίσω από τη νικήτρια ?στον Μάρτιν στο Γκραν Πρι της Ρουέν στις 12
Ιουνίου, όπου την τρίτη θέση κατέκτησε μια «250 GT SWB» με οδηγό τον Βόλφγκανγκ Σάιντελ.
Ώς τις παραμονές του αγώνα στο Μαν, η διαδικασία της «ομολογκασιόν» είχε ολοκληρωθεί και
οι δύο τύποι του αγωνιστικού δηλώθηκαν στην ίδια κλάση. Υπήρχε ακόμη μία διαφορά στην
εξωτερική εμφάνιση του αυτοκινήτου, μια και ο Σκαλιέτι πρόσθεσε στα πλαϊνά του από δύο
γρίλιες στο εμπρός και πίσω μέρος. Οι θεατές στην πίστα της Λα Σαρτ έζησαν την
ολοκληρωτική επικράτηση των Τεσταρόσα και είδαν την «SWB» των Ταβάνο, Λουστέλ να κερδίζει
την κατηγορία GT 2501-3000, τερματίζοντας στην 4η θέση της Γενικής Kατάταξης. Το
καταπληκτικό κουπέ απέσπασε την προσοχή του Ρομπ Ουόκερ, που το αγόρασε και, αφού το
έβαψε με τα αγωνιστικά του χρώματα (γαλάζιο με μια φαρδιά άσπρη λωρίδα παράλληλη με τη
μάσκα του αυτοκινήτου), ανέθεσε στον Στίρλιγκ Μος να το οδηγήσει. Ο μεγάλος Βρετανός, που
δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να συμφωνήσει με τον Φεράρι και να οδηγήσει ένα εργοστασιακό
αυτοκίνητο, νίκησε τον Αύγουστο στο Γκούντγουντ και το Μπραντς-Χατς έχοντας ως κυριότερο
αντίπαλο τις ?στον Μάρτιν. Νωρίς τον Σεπτέμβριο, ο Κάρλο-Μάριο Αμπάτε νίκησε με μία άλλη
«SWB» το Coppa Inter-Europa, όμως, τον ίδιο μήνα ένα ακόμη μεγάλο τρόπαιο επρόκειτο να
κατακτηθεί: ήταν ο Γύρος της Γαλλίας, μακρύτερος και δυσκολότερος από κάθε άλλη φορά.
Περιλάμβανε, μάλιστα, και επτά διαδρομές που χρησιμοποιούνταν σε αναβάσεις. Τα «SWB»
κατέκτησαν τις τρεις πρώτες θέσεις της Γενικής Kατάταξης, με μεγάλο νικητή τον Ολιβιέ
Ζεντεμπιέν. Ο ταλαντούχος μηχανικός Τζιότο Μπιζαρίνι είχε εργαστεί επάνω στον κινητήρα
του αυτοκινήτου του, ελαφραίνοντας τα πιστόνια του κατά, περίπου, 20 γραμμάρια το καθένα.
Στις 23 Οκτωβρίου, ο θρίαμβος των τριών αυτοκινήτων επαναλήφθηκε στα 1.000 χλμ. του
Μοντλερί. Το ?61, οι Φεράρι Τεσταρόσα συνέχισαν να βασιλεύουν, όμως οι επιτυχίες
συνεχίζονταν και για τις «SWB». Τα θαυμάσια αυτοκίνητα νίκησαν στην κλάση τους στο
Σέμπρινγκ, ενώ την ίδια μέρα στο Σνέτερτον οι Μάικ Παρκς και Γκρέιαμ Γουάιτχεντ κέρδιζαν
τις δύο πρώτες θέσεις, ταπεινώνοντας ακόμη μία φορά τις ?στον Μάρτιν «DB4». Οι Βρετανοί,
με τη συνδρομή και των νέων Τζάγκιουαρ «Ε-Type», πήραν την εκδίκησή τους στο Γκούντγουντ
και το Όλτον Παρκ, κερδίζοντας τους δύο αγώνες εμπρός από τις Φεράρι. Ταχύτατες οι «SWB»
στα 1.000 χλμ. του Νίρμπουργκρινγκ, κατέλαβαν την 5η θέση με τους Μπαγκέτι, Μερές, ενώ
στο Μαν τις περίμενε η απόλυτη διάκριση: με οδηγούς δύο πολύ γρήγορους Γάλλους τερμάτισαν
στην 3η θέση, νικώντας στην κλάση GT 2501-3000. Μετά τον αγώνα, το αυτοκίνητο του Ρομπ
Ουόκερ, που οδηγούσε ο Μος, μεταφέρθηκε στο Μαρανέλο για να ανασκευαστεί ο κινητήρας του.
Η κίνηση αποδείχθηκε σοφή, αφού ο Βρετανός νίκησε αμέσως μετά στο Σίλβερστον, στο
Μπραντς-Χατς και στο Γκούντγουντ. Aκόμη δύο νίκες περίμεναν τις «SWB», όταν ο Μερές
κέρδισε τις 6 ώρες της Οβέρν και οι ?ρεντς, Χάμιλ πήραν το κύπελλο της κλάσης τους στο
τελευταίο Κόπα Ακέρμπο. Στις 10 Σεπτεμβρίου, λίγο πριν από το ιταλικό Γκραν Πρι, το
εξαιρετικό κουπέ κέρδισε στην πίστα της Μόντσα τον 3ωρο αγώνα του Coppa Inter-Europa με
οδηγό τον Πιερ Νομπλέ. Λίγες ημέρες αργότερα, οι Φεράρι έκαναν ξανά δικό τους το Γύρο της
Γαλλίας και στο Σνέτερτον ο Παρκς επικράτησε, μετά από μάχη, των Τζάγκιουαρ «E-Type»,
οδηγώντας τη μοναδική «SWB» που συμμετείχε στον αγώνα. Η επιτυχημένη για τα αυτοκίνητα
περίοδος έκλεισε με την πρώτη θέση των αδελφών Ροντρίγκεζ στο Μοντλερί και το θρίαμβο του
Μος στο Νασάου. Η κυριαρχία των Ιταλών διατηρήθηκε και το ?62, που σημαδεύτηκε από την
εμφάνιση ενός ακόμη αυτοκινήτου της εταιρείας, για πολλούς του πιο συγκλονιστικού: της
Φεράρι «GTO». Το πολυθρύλητο αγωνιστικό, που προετοιμαζόταν από τον προηγούμενο χειμώνα,
έκανε δοκιμές στα χέρια του Μος στην Ντεϊτόνα για να εμφανιστεί ταχύτατο, κερδίζοντας την
κλάση GT 2501-3000 στο Μαν. Πολύτιμη για τη μετέπειτα πορεία του στάθηκε η εμπειρία και
οι τεχνολογικές λύσεις που δρομολογήθηκαν στις «250 GT SWB», οι οποίες αποτέλεσαν τον
απευθείας πρόγονό του. Η σταδιοδρομία των τελευταίων συνεχίστηκε και εκείνη τη χρονιά, με
τη δεύτερη θέση στις 12 ώρες του Σέμπρινγκ και νίκες στην κλάση του σε Τάργκα Φλόριο,
Νίρμπουργκρινγκ. Σήμερα, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, με την ασφάλεια των τόσων χρόνων
που έχουν περάσει από εκείνες τις θρυλικές ημέρες, πως η Φεράρι 250 GT «SWB» ήταν ένα από
τα καλύτερα αυτοκίνητα που κατασκευάστηκαν ποτέ.
TEXNIKA XAPAKTHPIΣTIKA
Ferrari 250 GT SWB
KINHTHPAΣ
Kύλινδροι: Δώδεκα
Διάταξη/Tοποθέτηση: Σε V 60 μοιρών/μπροστά, κατά το διαμήκη άξονα
Kυβισμός: 2.953 κ.εκ.
Mεγ. ισχύς: 275 ίπποι/7.000 σ.α.λ.
Mεγ. ροπή: 28 χλγμ./5.500 σ.α.λ.
Mετάδοση: Στους πίσω τροχούς
Kιβώτιο: Xειροκίνητο τεσσάρων σχέσεων
ANAPTHΣH
Eμπρός: Aνεξάρτητη, ρυθμιζόμενη σε ύψος, με διπλά ψαλίδια, σπειροειδή ελατήρια,
υδραυλικά αμορτισέρ και αντιστρεπτική ράβδο
Πίσω: ?καμπτος άξονας με ημιελλειπτικά φύλλα σούστας και υδραυλικά αμορτισέρ
ΦPENA
Eμπρός/πίσω: Δισκόφρενα Nτάνλοπ
Eπιδόσεις (Tιμές κατασκευαστή)
0-96 χλμ./ώρα: 6,3 δλ.
Tελική ταχύτητα: 240 χλμ./ώρα