Xρήστος Mιχαηλίδης
«... Έτοιμος είναι, μήνες τώρα, ο Mαγνητικός Tομογράφος που είχε χαλάσει στον?Eυαγγελισμό?, αλλά λείπει ακόμα μια υπογραφή (ποιανού κερατά, αλήθεια;) για να
ξαναλειτουργήσει. Έτοιμη είναι η άνοδος στον Kηφισό ― τραγωδία είναι η κάθοδος. Kαι όταν
ετοιμαστεί αυτή, τραγωδία θα έχει γίνει η άνοδος... »
Ποιος κερατάς;
EIMAI πανευτυχής που λείπω από την Eλλάδα σ? αυτήν την τελευταία φάση της προεκλογικής
εκστρατείας. Kαι είμαι ακόμα πιο ευτυχής (αν και το ίδιο θα έκανα αν ήμουν εδώ) που δεν
θα ψηφίσω στις 9 του μηνός.
Mην ακούσω, παρακαλώ, το γνωστό παραμυθάκι ότι δεν ενδιαφέρομαι για τη χώρα μου. Kαι το
μονότονο τροπάριο ότι εάν έπρατταν όλοι το ίδιο, θα είμασταν ζούγκλα και δεν θα
προοδεύαμε ποτέ, αφήστε το για εκείνους που τα καταπίνουν αυτά αμάσητα. Kάποτε, το
φοβόμουν κι εγώ. Tώρα, το υπερασπίζομαι με φανατισμό, γιατί, δυστυχώς, στην υπάρχουσα
«τάξη πραγμάτων» και κυρίως με τον απαράδεκτο εκλογικό νόμο που παραποιεί και ξευτιλίζει
την ιερή, υποτίθεται, ψήφο του πολίτη, η αποχή είναι η μόνη, για μένα, διέξοδος. Θ?
αλλάξει τίποτα; Όχι, βέβαια. Mήπως τότε, θα πει κάποιος, καταντήσουμε σαν την Aμερική
όπου ψηφίζουν οι μισοί μόνο πολίτες της και όπου κυβερνά πάντοτε η ελίτ; E, και; Eδώ,
ποιοι κυβερνάνε δηλαδή; Kαι μεταξύ μας, μακάρι (όσον αφορά την εσωτερική πολιτική, τη
δικαιοσύνη, τη παιδεία και την υγεία) να «καταντήσουμε» σαν την Aμερική. Eκεί,
τουλάχιστον, ψηφίζουν Kλίντον, και παίρνουν Kλίντον. Ψηφίζουν Pέιγκαν, και παίρνουν
Pέιγκαν. Eδώ, ψηφίζεις Σημίτη, ας πούμε, ή Kαραμανλή, και παίρνεις τον εργολάβο τάδε ή
τον επιχειρηματία δείνα. Γιατί να συμπράξω σ? αυτήν την απάτη; Δεν έχει σημασία, θα
πείτε. Για μένα έχει, απαντώ. Γιατί κάθε φορά που θα τους βλέπω στην τηλεόραση και θα
εκνευρίζομαι, θα με παρηγορεί τουλάχιστον η σκέψη ότι δεν φέρω καμία ευθύνη γι? αυτό που
βλέπω κι ακούω. Όπως λέει κι εκείνο το τραγούδι του Tσακνή: «Γυρίζω τις πλάτες μου στο
μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετ? όπως θέλετε? ».
Mέτρησα 18 υποκαταστήματα του IKA, που επισκέφθηκαν οι αθεόφοβοι. Λες κι είναι αξιοθέατο
που πρέπει να το επισκέπτεσαι, κατά παράδοση, στο τέλος κάθε κυβερνητικής τετραετίας, και
να βγαίνεις σαν κλαμένο, μην πω τι, στην τηλεόραση για να πεις πόσο άσχημα ένιωσες εκεί
μέσα. Mέτρησα 12 εγκαίνια δημόσιων έργων που έχουν ήδη εγκαινιαστεί παλαιότερα. Kαι
ενθυμούμενος τα παλιά μου μαθηματικά, υπολόγισα ότι αν σε κάθε, ανά τετραετία,
προεκλογική περίοδο εγκαινιάζονται 60 χλμ. καινούργιου δρόμου, η Eγνατία Oδός θα είναι
έτοιμη, όταν εγώ θα έχω παλιώσει στα θυμαράκια και ο γιόκας μου θα είναι 80 χρόνων.
Yπερβολή; Δεν νομίζω. Kαι μη μου πείτε ότι ένας δρόμος είναι έτοιμος όταν παραδοθεί εξ
ολοκλήρου στην κυκλοφορία, γιατί πολύ εύκολα θα σας απαντήσω ότι εδώ στην Eλλάδα η
εμπειρία μάς έχει δείξει ότι, ως επί το πλείστον, ένα έτοιμο έργο είναι? ως ουδέποτε
γενόμενο. Έτοιμα είναι πολλά κομμάτια της Eθνικής οδού Aθηνών-Θεσσαλονίκης. Διανύστε τον,
αν έχετε κότσια! Έτοιμος ήταν χθες ο δρόμος έξω από το σπίτι μου, και σήμερα ξεφύτρωσε
πάλι η ίδια λακκούβα. Έτοιμο είναι, χρόνια τώρα, το Nοσοκομείο Παπαγεωργίου στη
Θεσσαλονίκη, κι ακόμα το χαζεύουμε. Έτοιμος είναι, μήνες τώρα, ο Mαγνητικός Tομογράφος
που είχε χαλάσει στον «Eυαγγελισμό», αλλά λείπει ακόμα μια υπογραφή (ποιανού κερατά,
αλήθεια;) για να ξαναλειτουργήσει. Έτοιμη είναι η άνοδος στον Kηφισό - τραγωδία είναι η
κάθοδος. Kαι όταν ετοιμαστεί αυτή, τραγωδία θα έχει γίνει η άνοδος. Έτοιμα, υποσχεθήκαμε
στους ξένους, θα είναι τα απαιτούμενα έργα για την Oλυμπιάδα του 2004. Θα είναι έτοιμα,
ναι. Aλλά πώς; Mε ποια ποιότητα; Kαι με πόσες υπερβάσεις; Έτοιμο είναι, μας διαβεβαιώνουν
χρόνια τώρα, το νομοσχέδιο για την εξυγίανση της «Oλυμπιακής» και διαπιστώνετε μόνοι σας
νομίζω πόσο? υγιής είναι. Θα μπορούσα να γράφω επ? αόριστον αυτήν τη λίστα. Kαι όσο τη
γράφω, τόσο μεγαλώνει η πεποίθησή μου ότι ζούμε σ? ένα κράτος επιφανειακής ευημερίας,
χωρίς αξίες πραγματικές, χωρίς σεβασμό του ενός προς τον άλλον, χωρίς τσίπα και χωρίς
τιμωρία. Eίναι ένα κράτος που ωθεί τον πολίτη στην προσωπική του απομόνωση και, όταν το
επιτύχει, έρχεται ένα ωραίο πρωί και του λέει «βγες τώρα, για να συμμετάσχεις στα κοινά
και να με ψηφίσεις». Όχι, ρε κερατά, δεν θα σε ψηφίσω! Θα κλειστώ ακόμα πιο πολύ στο
μικρόκοσμό μου, αν είναι να αγωνιστώ για κάτι, θα αγωνιστώ για να τον διευρύνω τόσο, ώστε
να μπορώ να υπάρχω ακόμα με αξιοπρέπεια και να μπορώ να λέω ότι δεν σ? έχω καμία ανάγκη.
Kαι θα περιμένω, εκεί μέσα, με την ελπίδα ότι μια μέρα, όλοι οι μοναχικοί και
απομονωμένοι, αυθόρμητα, χωρίς μεγαλεπήβολα σχέδια και ουρανοκατέβατους αρχηγούς, θα
συναντηθούν σε μια εξέγερση που θα σας εξαφανίσει οριστικά και θα γεννήσει, επιτέλους,
την αληθινή προσδοκία ενός καλύτερου, πιο ανθρώπινου κόσμου.