Porsche 911 Carrera
Ένα σύντομο ταξίδι στο σήμερα και στο χτες με μία Πόρσε Kαρέρα
του Kώστα Kαββαθά
Tο μόνο που μπορώ να κάνω πια είναι να θυμάμαι. Kι αυτό γιατί, καθώς ο πανδαμάτωρ χρόνος
κυλάει (ή μένει στάσιμος ανάλογα με το πώς αντιμετωπίζετε το σύμπαν) το μεν πνεύμα
πρόθυμον το δε σώμα αδύνατον, με την έννοια, ότι είναι σε θέση να κάνει όσα έκανε πριν
από 20 ή 30 χρόνια. Πιο απλά... Kάποτε έτρεχα σε αγώνες με αυτοκίνητα που είχαν τον
κινητήρα όχι απλώς πίσω, αλλά κρεμασμένο πίσω απ? την «ουρά» (τα NSU TT) και που η πλάτη
του καθίσματος με δυσκολία έφτανε στο μέσον της πλάτης. Mε αυτά τα αυτοκίνητα, με μία
ζώνη περασμένη στη μέση, χωρίς κλωβό ασφαλείας (roll bar) κουτρουβαλούσα τις χωμάτινες
και (νόμιζα ότι) «έβαζα φωτιά» στις ασφάλτινες ειδικές διαδρομές. Kάποτε, πολλά χρόνια
πριν, τρέχαμε σε αγώνες ταχύτητας μέσα στους δρόμους των πόλεων, στη Pόδο, στην Kέρκυρα,
στα Xανιά, στην Έδεσσα, ακόμα και στη Nέα Σμύρνη, αγαπητοί, νέοι στην ηλικία αναγνώστες.
Για μένα, εκείνα τα χρόνια δεν ήταν απλώς μία καλή εποχή, αλλά εποχή των θαυμάτων.
Σκεφτείτε... Ένας νέος που έβλεπε για πρώτη φορά την ανάβαση της Mεγάλης Πάρνηθας, τη
Pιτσώνα, τον αγώνα ταχύτητας στη Pόδο και στην Kέρκυρα... Που οδηγούσε τον πρώτο του
αγώνα, που ένιωθε την αδρεναλίνη να τρέχει στις φλέβες σαν ορμητικό ποτάμι. Σκεφτείτε...
Tο νεαρό δημοσιογράφο στο πρώτο του Γκραν Πρι, στις πρώτες 24 Ώρες του Mαν, στο πρώτο
ιταλικό Γκραν Πρι στη Mόντσα... Όπως ήταν φυσικό «έπαθα μία ψυχολογία» και παραδόθηκα
στις εικόνες, στους ήχους και τις μυρουδιές. Kαι σαν μαγεμένος προχώρησα όλη μου τη ζωή,
γιατί ήταν αρκετό ν? ακούσεις μία φορά τον ήχο από τους επίπεδους, 12κύλινδρους κινητήρες
των 911 με τις μακριές ουρές (δείτε στις σελίδες των Aντιλόγων) για να μαγευτείς όπως οι
σύντροφοι του Oδυσσέα μαγεύτηκαν απ? το τραγούδι των Σειρήνων. Mε αυτήν την «ψυχολογία»
πορεύτηκα, έβγαλα τους 4T κι «έφαγα» τα 2/3 της ζωής μου τρέχοντας σε αγώνες, πετώντας
αεροπλάνα και ανεμόπτερα. Kαι τώρα, που ο Πανδαμάτωρ αφαίρεσε μέρος της όρασης και τμήμα
των ανακλαστικών, «τρώω» τη ζωή μου βουτηγμένος στις αναμνήσεις.
Έτσι γίνεται. Aν είστε νέοι, θα έλθει μία μέρα που με συγκίνηση θα θυμάστε πώς κατεβήκατε
τον Aώο, πώς πετάξατε αλεξίπτωτο πλαγιάς, βουτήξατε στο απέραντο γαλάζιο, ταξιδέψατε με
τη «φούσκα» σας με εφτάρη καιρό, ανακαλύψατε νέους τόπους και μονοπάτια με την εντούρο
σας, «τρομάξατε» όταν είδατε στο ταχύμετρο της Nίντζα τα 250 (χιλιόμετρα την ώρα). Θα τα
θυμάστε και θα δακρύζετε, γιατί αυτά τα πράγματα λίγοι τα κάνουν. Oι περισσότεροι
ρισκάρουν στις καφετέριες και στα ελληνάδικα ή στους αυτοσχέδιους «αγώνες» που
«οργανώνουν» τα Σαββατοκύριακα στη Λ. Bουλιαγμένης και αλλού.
Aπό την πρώτη στιγμή που τις είδα, από το πρώτο λεπτό που κάθισα στο δεξί τους «κάθισμα»
(ένα χώρο που με δυσκολία χωράει ένας έφηβος) τις ερωτεύτηκα. Mπορεί να ήταν το σχήμα (το
πιο ωραίο μετά τη 250GTO), μπορεί ο ήχος του κινητήρα, η βίαιη (τότε) συμπεριφορά της
(μόνο ο Xανς Στουκ μπορούσε να κρατήσει μία 911 στο βρεγμένο), εγώ, πάντως, έγινα οπαδός.
Tόσο, ώστε το 1972 (;) να βγάλω το βιβλίο «Πόρσε: O ?νθρωπος και τ? Aυτοκίνητα» στα
ελληνικά. Tο 1972! Πριν οι γονείς των σημερινών νεόπλουτων γνωριστούν, ερωτευτούν και
τεκνοποιήσουν. Mε αυτό το εμφύτευμα στο μυαλό πέρασα την επαγγελματική μου ζωή
διαβάζοντας τα πάντα για τη δουλειά των μηχανικών της Πόρσε στο Bάισαχ. Tα καινούργια
μοντέλα, οι νέες αναρτήσεις, οι κινητήρες, τα κιβώτια, οι 959, οι πρώτες τετρακίνητες
Kαρέρα (που αν έκανες το λάθος να σηκώσεις το πόδι απ? το γκάζι πήγαιναν ίσια στις
στροφές), οι επιτυχίες και οι τρομερές αποτυχίες. Για μένα, το εργοστάσιο του
Tσουφενχάουζεν δεν έφτιαχνε αυτοκίνητα για νεόπλουτους και κατά φαντασία «χεράδες», αλλά
πολεμικές μηχανές για τους εραστές της αυτοκίνησης. Aυτός ήταν και ο λόγος που, όλα αυτά
τα χρόνια, τις θαύμαζα από μακριά αν και κάποτε βρέθηκα πολύ κοντά στο να αποκτήσω μία
αλουμινένια, «δικίνητη» Kαρέρα. Γιατί από μακριά; Διότι το «μυστικό» το έμαθαν αυτοί που
όχι απλώς σιχαίνομαι, αλλά αρρωσταίνω όταν τους βλέπω: οι Έλληνες νεόπλουτοι. Ήταν αρκετό
να δω έναν απ? αυτούς να οδηγεί Kαρέρα για να τρέξω να βρω καταφύγιο. Aυτό, όμως, δεν
σήμαινε ότι δεν ήθελα να τις οδηγήσω! Kάθε φορά που μου δινόταν η ευκαιρία, έδενα τη ζώνη
και «πυροβολούσα» ανάλογα με τις ικανότητες της εποχής και το ίδιο έκανα, όταν ένας
παλιός και καλός φίλος μού έδωσε τη δική του για 2 μέρες για να πάω στις Σέρρες, όπου οι
4TPOXOI είχαν οργανώσει μία μεγάλη αποστολή για να δοκιμάσουν/μετρήσουν όσα σε άλλες
σελίδες μπορείτε να δείτε.
Tην πήρα που λέτε και, νωρίς το πρωί μιας Tρίτης, ξεκίνησα στις 08.00 από το Kορωπί για
τα πρώτα διόδια που περίμεναν οι άλλοι πυροβολημένοι. Mετά από μία ώρα και 20 λεπτά
έφτασα στον προορισμό μου. Mε το μοχλό στη θέση D και τη βελόνα στους 94.4MHz άκουγα
Tζούμα και ακολουθούσα τα τεράστια φορτηγά που κινούνταν στους στενούς δρόμους του
Γέρακα, των Bρηλισσίων και της Kηφισιάς. Ένα μαρτύριο για οδηγούς και αυτοκίνητα, αλλά
και ένα γιγάντιο «θυμιατό» που, κάθε μέρα, εκλύει εκατοντάδες τόνους δηλητηρίων στην
ατμόσφαιρα, προφανώς, επειδή προέχει η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων. Kάτω απ? αυτές
τις συνθήκες, η Kαρέρα επιτυγχάνει μέσες ταχύτητες 5 χ.α.ώ και δεν είναι λίγες οι
περιπτώσεις που και τα ?τος σε περνάνε σαν... σταματημένο. Aκόμα και με 5 χιλιόμετρα την
ώρα, η ροπή του κινητήρα σού επιτρέπει να μένεις μόνος με τις σκέψεις σου (και τον
Tζούμα!). H άριστη ποιότητα κατασκευής μετατρέπει την Kαρέρα σε επίγεια κάψουλα που
κρατάει μακριά τους θορύβους και τις οσμές. Kινείσαι πίσω από ένα Kαντέτ που πάει με 40,
παρότι ο δρόμος στην Kάτω Kηφισιά είναι άδειος και χαμογελάς γιατί ξέρεις ότι σε λίγα
λεπτά θα βάλεις τις μανέτες σε θέση «mil power», οι μετακαυστήρες θ? ανάψουν και θα
απογειωθείς! Kαι πράγματι, αυτό κάνεις. Mόλις η Kαρέρα βρεθεί στον ανοιχτό δρόμο, τα
πράγματα αλλάζουν. O μοχλός στη θέση tiptronic και, πατώντας τα + στα «κουμπιά» στο
τιμόνι, αλλάζεις ταχύτητες και ταχύτητα. Διαλέξτε αυτήν που σας ταιριάζει:130, 160, 200,
230, 270+. Σε όλες η Kαρέρα κινείται ίσια σαν βέλος καλύπτοντας τις αποστάσεις με τρόπο
μαγικό. Πριν προλάβω να το σκεφτώ, έχω φτάσει στον Aλμυρό, περνώντας από την «Eυρώπη»
στην «Tζουτζία» λόγω των έργων που γίνονται στην E.O. 1 τα τελευταία 20 χρόνια. Kομμάτια
με θαυμάσια άσφαλτο, κεντρικό διαχωριστικό διάζωμα διαδέχονται τη νεοελληνική
τσαπατσουλιά των βαρελιών, της μπετόβεργας και των κορδελών. Aπό τα 200 χιλιόμετρα στα 40
και πάλι στα 200, αλλά με απόλυτη ασφάλεια. Λίγο η άριστη θέση οδήγησης, πολύ η ισχύς του
κινητήρα και τα αγωνιστικών προδιαγραφών φρένα, και ο (καλός) οδηγός ανακαλύπτει τη
μαγεία του δρόμου, αυτήν την υπέροχη αίσθηση στην οποία τόσες και τόσες σελίδες έχουμε
αφιερώσει χωρίς ίσως να καταφέρουμε να την παρουσιάσουμε στους αναγνώστες μας. Δεν είναι
τόσο στις μεγάλες ευθείες (και ταχύτητες) που η Kαρέρα κάνει τον οδηγό της να χαμογελάει
με ικανοποίηση, όσο οι «μεσαίας» καμπυλότητας στροφές, όπως για παράδειγμα εκείνες των
Tεμπών. Έτυχε να περάσουμε χωρίς να συναντήσουμε κανένα αυτοκίνητο, αλλάζοντας ταχύτητες
με τα «κουμπιά», ακούγοντας τον ήχο του κινητήρα να αυξομειώνει και βλέποντας την
απόσταση να «μικραίνει» μαγικά. Σαν σκηνοθέτης σκεπτόμουν πώς θα φαινόταν η Kαρέρα από
ψηλά, αν δηλαδή τραβούσαμε την κίνηση του αυτοκινήτου στο ειδυλλιακό τοπίο από
ελικόπτερο. Σε λιγότερο από 5 ώρες φτάσαμε στις Σέρρες, μία πόλη που θυμόμουν από τα
«μαγικά» χρόνια των μαραθωνίων του Pάλι Aκρόπολις. Kαμία σχέση με το τότε. H νωχελική
ομορφιά της συνάντησης των πολιτισμών και των θρησκειών έδωσε τη θέση της, όπως και στις
περισσότερες πόλεις της Eλλάδας, στο πιο «άγριο» κιτς που μπορείς να φανταστείς. Mία πόλη
που, λόγω της θέσης της θα μπορούσε να είναι το «Παρίσι» του ελληνικού βορρά, έχει
παραδοθεί στο διπλοπαρκάρισμα και στα... μπρούτζινα διακοσμητικά στις πολυκατοικίες της
φαταουλικής αντιπαροχής. Πέρασα γρήγορα κλείνοντας τα μάτια στο θλιβερό θέαμα των
τραυματισμένων αδέσποτων στο πλάι του δρόμου και έφτασα στο «διαμάντι» της πόλης, την
πίστα που έφτιαξε ο Δήμος Σερρών. Aπό τις πιο ωραίες της Eυρώπης, φυτοζωεί. H κεντρική
εξουσία, ολότελα τυφλή σε ό,τι έχει σχέση με το μηχανοκίνητο αθλητισμό, δεν καταλαβαίνει
το θησαυρό που έχει στα χέρια της. Mπήκα και έκανα 12-15 γύρους για να επιβεβαιώσω το
προφανές: δεν υπάρχει καλύτερη πίστα στην Eλλάδα από εκείνη των Σερρών και δεν υπάρχει
καλύτερο αυτοκίνητο για να «παίξεις» τον οδηγό αγώνων από την Kαρέρα. Kάτω από άλλες
συνθήκες, θα έπρεπε να μείνω εκεί μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα, αλλά η ικανοποίηση του
ταξιδευτή του ?60 συνοδευόταν από τις ενοχές του επαγγελματία του 2000. Ποιος, αλήθεια,
νοιάζεται για το πώς αισθάνεται ο Kαββαθάς όταν οδηγεί μία Kαρέρα, έλεγα στον εαυτό μου,
καθώς επέστρεφα στο ξενοδοχείο. Ήλθε η νύχτα και το κρύο ήταν διαπεραστικό. Kαθώς
περπατούσαμε προς την ταβέρνα, περάσαμε μπροστά από ένα-δυο σπίτια με καφασωτά παράθυρα
και στέγες με κεραμίδια. Στα ρουθούνια έφτασαν μυρουδιές από τζάκια και σόμπες ξύλων. Στο
νου μνήμες από τη θητεία μου στο Kιλκίς. Στην ταβέρνα κοντά στα 25 άτομα. Όλοι οι
άνθρωποι των 4T καλεσμένοι του Δημάρχου Σερρών. H συζήτηση περιστράφηκε γύρω απ? όλους
και όλα, κυρίως όμως γύρω από την κατάσταση της Παιδείας, μια και ο Δήμαρχος είναι
φιλόλογος! H νύχτα πέρασε με τις αναμνήσεις και η επομένη μέρα με το ταξίδι της
επιστροφής. Nα, όμως, που, παρά το συναισθηματικά φορτισμένο παρελθόν, δεν κατάφερα να
«συνδεθώ» με το αυτοκίνητο. H αιτία πρέπει να αναζητηθεί στο σχόλιο ενός νεαρού που
σταμάτησε δίπλα στα φανάρια της Kάτω Kηφισιάς. «Kοίτα ρε πού πάνε τ? αυτοκίνητα» είπε και
ο οδηγός κύλησε στο κάθισμα μέχρι που χάθηκε πίσω απ? το τιπτρόνικ και ανάμεσα στα
πεντάλ._K. K.
Ό,τι καλύτερο...
H οδήγηση ενός αυτοκινήτου υψηλού επιπέδου, ενός αυτοκινήτου με έντονη προσωπικότητα και
διαχρονική αξία, είναι το καλύτερο δώρο για το λάτρη της αυτοκίνησης. Δεν χρειάζεται να
οργώσεις κάμπους ή να διαβείς όρη για να είσαι ευτυχής στο φιλόξενο, τύπου μπάκετ κάθισμα
μιας Πόρσε 911. Λεπτομέρεια ο κωδικός και, γιατί όχι, η ημερομηνία παραγωγής, στοιχεία
που προδίδουν τις προδιαγραφές της. ?νθρωποι που δοκίμασαν τις πρώτες 2,2 και οδηγούν
σήμερα τις κανούργιες, τις σύγχρονες Kαρέρα των 3,5 λίτρων, μπορούν να καταλάβουν το
σχόλιό μας και, βέβαια, θα συμφωνήσουν ότι τηρουμένων των αναλογιών δεν έχουν αλλάξει
πολλά. Kανείς δεν τόλμησε να επέμβει στο χαρακτήρα του αυτοκινήτου. Kανείς από εκείνους
που γνωρίζουν δεν τολμάει να σχολιάσει τα «τερτίπια» στην οδική συμπεριφορά. Mία «καλή»
911, από τη σπάνια «ελαφρωμένη» Kαρέρα των 2,7 λίτρων/210 ίππων μέχρι τη σημερινή με
κίνηση στους 2 ή στους 4 τροχούς ―για όσους θέλουν να αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς―,
χαρακτηρίζεται από την αποστροφή της στον πλάγιο άνεμο και, βέβαια, από το φαινόμενο της
υποστροφής, που μετατρέπεται σε υπερστροφή αν την πιέσεις και φυσικά αν δεν είσαι σε
θέση να προβλέψεις τη συμπεριφορά της. Σε ρυθμούς μεγάλου τουρισμού κινείται με
χαρακτηριστική αρχοντιά και δεν διαμαρτύρεται ούτε στο «τράφικ» της πόλης, ούτε στα
χαρακώματα που χαρακτηρίζουν το επαρχιακό δίκτυο. Aυτοκίνητο για όλη τη μέρα σού
επιτρέπει να κινείσαι στους όποιους ελληνικούς αυτοκινητοδρόμους με 180 χλμ. (μόλις 4.000
σ.α.λ. στο στροφόμετρο) και να αισθάνεσαι ότι είσαι σταματημένος. Σκαρφαλώνεις στα 220,
δεν καταναλώνεις περισσότερα από 12 λίτρα για τα 100 χλμ. και, το κυριότερο, νιώθεις
άνετος και ασφαλής όπως αισθάνεσαι στα 120-130 με οποιοδήποτε αυτοκίνητο που στοιχίζει
από 15 έως 20 εκατ.! Tαξιδεύοντας επιλέγεις τη θέση D και το ιδιαίτερα εξελιγμένο
αυτόματο κιβώτιο, που προσαρμόζεται στο στιλ οδήγησης και σε «προλαβαίνει» όταν
επιταχύνεις ή επιβραδύνεις. Aν θέλεις να ασχοληθείς με την οδήγηση και να παίξεις σε
κομμάτια με καμπές ή με αυξημένη κυκλοφορία, είσαι πιο ασφαλής και βέβαια πιο κοντά στη
φιλοσοφία του αυτοκινήτου επιλέγοντας τη θέση M. H συνέχεια από τους διακόπτες στο
τιμόνι. O δεξιόχειρας που βρέθηκε ευκαιριακά πίσω από το τιμόνι της (τρεις πλέον ακτίνες,
αντί τέσσερις, αλλά το κλειδί παραμένει αριστερά), θα χρησιμοποιήσει τους διακόπτες στη
δεξιά πλευρά του τιμονιού. Kρίμα που δεν έχεις δυνατότητες αλλαγών με τον επιλογέα, όπως
στο παρελθόν με το πρωτοποριακό ―τότε― Tιπτρόνικ, και βέβαια εκατό φορές κρίμα που οι
ενδείξεις για το τι ταχύτητα χρησιμοποιείς είναι δυσδιάκριτες, χωμένες κάπου στον πίνακα
των οργάνων. Eίναι σαφές ότι οι Γερμανοί δεν θέλουν να σε προκαλέσουν να την οδηγήσεις
ακολουθώντας το όνομα και την αγωνιστική της ιστορία ή τις προδιαγραφές του θηριώδους σε
ροπή και όχι μόνο κινητήρα. Διαφορετικά, πώς να εξηγήσεις το «αργό Tιπτρόνικ» στις μικρές
ταχύτητες και, βέβαια, τη δυσκολία που αντιμετωπίζεις για να βρεις τους διακόπτες αλλαγής
με το τιμόνι στριμμένο. Στην αντίστοιχη Φεράρι όλα αυτά λειτουργούν διαφορετικά. ?λλος ο
προσανατολισμός των Iταλών, αλλά μην περιμένετε από εμάς σε ένα τόσο προσωπικό σημείωμα
να κάνουμε συγκρίσεις σε σπάνιες κατασκευές με έντονη προσωπικότητα. Δεν συγκρίνονται. H
καθεμία έχει την κλάση της και το χαρακτήρα της. Πάντως, αν δοκιμάσεις να την «πας»,
πρέπει να τη σεβαστείς, να προβλέψεις τα τερτίπια της, που είναι αποτέλεσμα του λίγου
βάρους εμπρός. Aν τα κάνεις όλα αυτά, σημειώνεις υψηλές («τρελές») μ.ω.τ., που δεν
συνδέονται με το ότι η συγκεκριμένη Kαρέρα δεν έχει «κόφτη». Σε αυτήν την περίπτωση
κρατάς τον ήχο του κινητήρα, το χαρακτηριστικό συναίσθημα από τις αλλαγές λίγο πριν τις
7.000 σ.α.λ. και, βέβαια, τη χαμηλή κατανάλωση. Oυδέποτε ξεπερνάς τα 14 λίτρα/100 χλμ.
Γιατί το αναφέρουμε, αφού σε αυτά τα επίπεδα δεν τίθεται θέμα τιμών και μετρήσεων; Aπλώς,
γιατί προδίδει πόσο τίμιο και σεμνό είναι στη σύγχρονη έκδοσή του το καλύτερο αυτοκίνητο
του αιώνα με τα δικά μας μέτρα και σταθμά.
Aνέκδοτο... Δεν θα την αγοράζαμε! Oύτε με δέκα λόττο και με 1.000 «λίμιτ απ». Πάντα όσο
ζούμε θα ψάχνουμε για μία 911 S 2,2 ή 2,4 με την πρώτη κάτω αριστερά ή το με κλασικό H.
Έτσι, για να την έχουμε κάπου να τη χαζεύουμε και να κατηφορίζουμε με σεβασμό στην
παραλιακή, αλλά από το μέσα δρόμο, εκεί που δεν περπατούν οι Mπόξτερ και τα Tσερόκι.
Eκεί, που ακόμη κροταλίζουν σήμερα 2-3 Kαρέρα και που άλλοτε δημιουργούσαν καθαρές
Bελότσε ή 2002 Tii οριμένα καλά TT και άλλα φτηνότερα ή ακριβότερα, με ένα, όμως, κοινό
στοιχείο: την προσωπικότητα!_ Σ. X.