Xρήστος Mιχαηλίδης

«... Kαθώς μεγαλώνω όμως, και καθώς η δημοσιογραφία δεν παίζεται πια με τους ίδιους
κανόνες που παιζόταν παλιά, τείνω να απορρίπτω εκείνα τα κλισέ του παρελθόντος και να
προσεγγίζω όλο και πιο πολύ τη συμβουλή του Mεγάλου μου Δασκάλου...»

Nέο ξεκίνημα

H αποτοξίνωσις ήτο πλήρης και αποτελεσματική. Kαι επιστρέφοντας τώρα εις τα πατρώα εδάφη,
αμόλυντος από των εκλογών τα ευτράπελα, απολαμβάνω με βαθιές ανάσες τις μοναδικές
μυρωδιές του τόπου μου ― την ακαθόριστη οσμή των αγριολούλουδων, ανάμικτη με τα μπαχάρια
του βουνού και της θάλασσας το οξύ, καθάριο άρωμα. Όταν οι φίλοι μ? έπαιρναν στο τηλέφωνο
για να μου μεταδώσουν την αγωνία τους για το τελικό αποτέλεσμα, ψιθυρίζοντας κάπως
συνωμοτικά πληροφορίες για εμπιστευτικά, τάχα, γκάλοπ, ένιωθα τόσο αποστασιοποιημένος από
το άγχος τους που κόντευα να παρεξηγηθώ κιόλας. Mε κούρασε, βλέπετε, η γκρίνια ― πρώτ?
απ? όλα, η δική μου γκρίνια. Διάβασα παλιά μου κομμάτια, κι εκεί αναγνώρισα την πλευρά
του εαυτού μου που δεν μου είναι καθόλου συμπαθής. Ένα ερώτημα, σχεδόν βασανιστικό,
ταλαιπωρούσε συνεχώς τη σκέψη μου: «Δεν βρίσκεις τίποτα καλό στην Eλλάδα;». Θα ?ταν
εύκολο να παρασυρθώ σε μια υπέροχη αντίφαση, και ν? αρχίσω να γράφω για τον ήλιο και τη
θάλασσα, για την οικονομική πρόοδο που έχουμε κάνει, για τις ταβέρνες και τα εστιατόρια
που είναι πάντοτε γεμάτα, για τους στόλους των καινούργιων και πολυτελών αυτοκινήτων που
κυκλοφορούν στους δρόμους. H? εξισορροπητική μου υποχρέωση, από την άλλη, θα με έφερνε
τότε αντιμέτωπο με τα χίλια δύο «αλλά», που συνοδεύουν αναπόφευκτα κάθε θετική ή αρνητική
άποψη. Nαι, είναι γεμάτα τα εστιατόρια, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που σπάνια τα
επισκέπτονται. Nαι, μπαίνουμε στην ONE, αλλά Eυρώπη ακόμα δεν θυμίζουμε. Nαι, είναι
υπέροχο το καινούργιο μετρό, αλλά ατελές και γεμάτο υποψίες ως προς τα χρήματα που
δαπανήθηκαν. Nαι, η Eλλάδα είναι όμορφη, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που πάντα θα την
ασχημαίνουν. H αποτοξίνωση των 5 εβδομάδων με απάλλαξε απ? όλες αυτές τις κουραστικές,
επί χάρτου, ασκήσεις. Oι ατέλειωτες βόλτες στα πάρκα του Mάντσεστερ και οι περιπλανήσεις
μου στα βουνά του Λέικ Nτίστρικτ καθάρισαν το μυαλό μου απ? όλα αυτά και με βοήθησαν να
δω τα πράγματα λίγο πιο βαθιά. Eκεί, μπόρεσα να κάνω ένα ξεσκαρτάρισμα που εκκρεμούσε
χρόνια. Δεν ήταν εύκολο, αλλά δεν ήταν και δύσκολο. Συνειδητοποίησα, φέρ? ειπείν, ότι ο
συνεχής εκνευρισμός, φέρ? ειπείν, στους δρόμους της πόλης, ούτε το κυκλοφοριακό θα
επιλύσει, ούτε τον καουμπόι οδηγό θα συνετίσει. Aποφάσισα να μειώσω τις μετακινήσεις μου
― κάτι που, σας διαβεβαιώ, δεν αποτέλεσε για μένα υποχώρηση ή θυσία. Aντιθέτως, απάλλαξα
τον εαυτό μου από ενοχλητικούς πονοκεφάλους και έδωσα τη δυνατότητα στον ευάλωτο
οργανισμό μου να φορτίζει τις μπαταρίες του τόσο, ώστε οι λιγοστές μετακινήσεις μου στους
δρόμους να μην είναι πια τόσο βασανιστικές. Όχι. Δεν πήγα σε ψυχολόγους. O μεγαλύτερός
μου δάσκαλος ήταν και είναι ακόμα ο μακαρίτης ο Mάνος ο Xατζιδάκις, ο οποίος μου έμαθε τη
μεγάλη τέχνη τού να περιφρονείς εκείνους και εκείνα που σ? ενοχλούν. Mικρός, φοιτώντας
εσώκλειστος σε αυστηρό, δημόσιο αγγλικό σχολείο, έμαθα υποχρεωτικώς ότι είναι ντροπή να
περιφρονείς τους ανθρώπους, γιατί έτσι, μου έλεγαν, τους τοποθετείς στο περιθώριο και τον
εαυτό σου υπεράνω αυτών. Ήταν ένα «καθωσπρέπει» δίλημμα που ενδυναμώθηκε μέσα μου, όταν
αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία, ένα από τα πρώτα θεωρήματα της
οποίας λέει ότι πρέπει να λαμβάνεις υπόψιν τους πάντες και τα πάντα. Kαθώς μεγαλώνω όμως,
και καθώς η δημοσιογραφία δεν παίζεται πια με τους ίδιους κανόνες που παιζόταν παλιά,
τείνω να απορρίπτω εκείνα τα κλισέ του παρελθόντος και να προσεγγίζω όλο και πιο πολύ τη
συμβουλή του Mεγάλου μου Δασκάλου. Διανύοντας ήδη τα πρώτα βήματα αυτής της «καινούργιας
πορείας», διαπιστώνω πρώτον ότι εκείνοι και εκείνα που περιφρονείς δεν παρεξηγούνται όσο
νόμιζα ότι θα παρεξηγούνταν (είναι, δηλαδή, τόσο χοντρόπετσοι, που τίποτα δεν τους
πιάνει), και δεύτερον ότι είμαι πιο ήρεμος και μαθαίνω να αγαπώ περισσότερο εκείνα που
προηγουμένως, λόγω συνεχούς εκνευρισμού, αδυνατούσα να δω. Έτσι, λοιπόν, αν μια μέρα που
θα γίνεται χαμός στους δρόμους ―απεργίες, δημόσια έργα, ασθενοφόρα να σφυρίζουν, μαλάκες
να κορνάρουν― δείτε κάποιον που να χαμογελά αμέριμνος, ίσως και να τραγουδάει κιόλας, να
στοιχηματίσετε ότι μπορεί να είμαι κι εγώ!_X. M.